Γάζα, η γενοκτονική άβυσσος μιας κάποιας Δύσης

Βλέποντας τα βίντεο που προέρχονται από τη Γάζα, μας κάνει μεγάλη εντύπωση η αγριότητα του ισραηλινού στρατού.

Γίνεται αντιληπτό σε κάθε χειρονομία, ακόμα και στη άσκοπη κοροϊδία των παιδιών. Δεν υπάρχει κάποια δικαιοσύνη σε αυτό, δεν υπάρχει ηθική συνείδηση ​​ή δικαιολογημένη δράση. υπάρχει μόνο μια γιγάντια επιθυμία εξόντωσης των παλαιστινίων.

Αγριότητα, σκληρότητα, τρόμος. Όποιος όρος και αν χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού, ακόμη και ο πιο ακριβής, δεν θα μπορέσει ποτέ να αναπαραστήσει πλήρως αυτό που πραγματικά συμβαίνει στη Γάζα. Που είναι κάτι εκπληκτικό, απίθανο, πράγματι.

Γίνεται ολοένα και πιο σαφές ότι αυτό που συμβαίνει σε εκείνη τη λωρίδα γης είναι, ταυτόχρονα, μια αγριότητα που έχουμε ήδη δει, η οποία συνδέεται με άλλες γενοκτονικές παρορμήσεις, και μια αγριότητα νέου τύπου, που ξεχωρίζει για την υψηλή τεχνολογική ικανότητα που χρησιμοποιείται απέναντι σε έναν ουσιαστικά ανυπεράσπιστο λαό.

Μια οδυνηρή και δειλή αγριότητα, γράφει ο Nevio Gambula. Είναι σαφές ότι ο στόχος του ισραηλινού στρατού δεν είναι «η καταστροφή της Χαμάς», αλλά μάλλον η απομάκρυνση των παλαιστινίων από τη Λωρίδα της Γάζας, το πρώτο στάδιο για έναν νέο αποικισμό. Δεν υπάρχει ένας διαφορετικός στόχος – ούτε είναι πιθανός, δεδομένης της ιστορίας αυτής της σύγκρουσης.

Εάν δεν θα συμβεί μια πλήρης απομάκρυνση, αυτό θα οφείλεται στις – εύθραυστες – ισορροπίες αυτής της περιοχής του κόσμου, παρά στην ηθική αφύπνιση των δυτικών ή των αραβικών χωρών.

Λόγω του εξαιρετικά συμβολικού αντίκτυπου που είχε πάντα στους αραβικούς πληθυσμούς, το «παλαιστινιακό ζήτημα» δεν μπορεί να επιλυθεί με μια απλή φυσική εξάλειψη των παλαιστινίων. ορισμένοι θα πρέπει να παραμείνουν ζωντανοί, ίσως περιορισμένοι σε κάποια έρημο, έτσι ώστε η ισορροπία να διατηρείται σε επίπεδο επιτήρησης.

Πρέπει η γενοκτονία να μην είναι πλήρης έως ότου επιτευχθεί ο στόχος του Ισραήλ. Οπότε, όχι; Όσο θετικά και αν είναι ευπρόσδεκτο το ψήφισμα του Συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ, δεν υπάρχει τίποτα για να επικροτήσουμε. Η φωτιά θα σταματά πάντα πολύ αργά.

Στη Γάζα, όχι μόνο έχει ναυαγήσει η ηθική των δυτικών χωρών, τώρα ξεκάθαρα στερημένη του εγγενούς «ανθρωπιστικού και απελευθερωτικής της νοήματος», αλλά επιβεβαιώθηκε η ανικανότητα των φιλελεύθερων δημοκρατιών να σταματήσουν μια συνεχιζόμενη γενοκτονία.

Όλες οι προκαταλήψεις που απορρέουν από την υπερβολική εμπιστοσύνη στην ισραηλινή «δημοκρατία», από την τάση να ανέχονται τις υπερβολές και τα εγκλήματά της, έχουν παραδώσει τους παλαιστίνιους στο μακελειό.

Τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε μεθύσει από ρητορική, δαιμονοποιώντας τις απολυταρχίες και εξυμνώντας το φιλελεύθερο-δημοκρατικό σύστημα. αλλά το οδυνηρό θέαμα που προσφέρει η Δύση απέναντι στην παλαιστινιακή γενοκτονία καταδεικνύει -για άλλη μια φορά και κατηγορηματικά- ότι σημασία δεν έχουν οι «αξίες», τα «καθολικά, παγκόσμια» δικαιώματα ή το διεθνές δίκαιο, αλλά μόνο και μοναχά οι στρατηγικές συμμαχίες.

Το βαθύ «πνεύμα» των φιλελεύθερων δημοκρατιών δεν διαφέρει πολύ από αυτό των απολυταρχιών: YOU MAKE HISTORY WHEN YOU DO BUSINESS-ΓΡΑΦΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΜΠΙΖΝΕΣ.

Κατά συνέπεια, οποιαδήποτε τοποθέτηση εκτός από αυτή που φέρνει ένα στρατηγικό πλεονέκτημα είναι επιβλαβής και πρέπει να αποφεύγεται προσεκτικά. Όσο το Ισραήλ συμβάλλει στην υπεράσπιση των δυτικών φιλοδοξιών για ηγεμονία, μέχρις ότου είναι αντάξιο αυτού του ρόλου στη σκακιέρα της Μέσης Ανατολής, η αξία του δεν θα απαξιωθεί.

Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι η μεγαλύτερη αλλοίωση της αλήθειας αποκαλύφθηκε ακριβώς στους πιο άθλιους εκπροσώπους του στρατιωτικοποιημένου φιλελευθερισμού, στους φανατικούς του ατλαντισμού που δεν δίστασαν να κατηγορήσουν όποιον επέκρινε το Ισραήλ για αντισημιτισμό.

Αυτούς οι οποίοι, για να καταλαβαινόμαστε, δεν παραλείπουν να τοποθετούν την ουκρανική σημαία δίπλα σε αυτή του Ισραήλ, ανεξάρτητα από το βραχυκύκλωμα της λογικής και την όποια πνευματική ευπρέπεια.

Αυτοί οι φιλελεύθεροι της οπερέτας είναι η σκάρτη πρωτοπορία της δυτικής ηγεμονίας. τοποθετούν τους εαυτούς τους πέρα ​​από κάθε αληθινά καθολική αξία, υποστηρίζοντας την υπόθεση μιας απεχθούς μορφής σουπρεματισμού.

Η άμυνα του Ισραήλ εμπίπτει σε αυτό το ιδεολογικό κλουβί. Διαφεύγουν της ίδιας τους της ρητορικής, συνδυάζοντας κυνικό υπολογισμό και ένστικτο διατήρησης μιας ηγεμονίας που έχει ήδη χαθεί. αλλοίωση της αλήθειας και αίσθηση ανωτερότητας: το χειρότερο, πραγματικά.

Αυτοί δεν είναι παρά η πιο γελοία αναπαράσταση ενός «πνεύματος» που είναι συστατικό των φιλελεύθερων δημοκρατιών, των οποίων τα ζωτικά συμφέροντα δεν συμπίπτουν με αυτά των λαών, αλλά με τον ταξικό αποκλεισμό. Το επίθετο «φιλελεύθερη» κυριαρχεί επί του ουσιαστικού «δημοκρατία».

Η ουσία, ιδού, της δημοκρατίας. Υπάρχει η δημοκρατία των προνομίων, και υπάρχει αυτή της ισότητας. Στην πρώτη, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη αξία είναι η αγορά, το κέρδος, οι μπίζνες, όλες οι διαστάσεις που παράγουν ανισότητες και φτώχεια. στη δεύτερη, η υπέρβαση των ανισοτήτων είναι το επίκεντρο κάθε δράσης, ο μοναδικός σκοπός της.

Η πρώτη, εκείνη των προνομίων, είναι η δημοκρατία του χρηματιστηρίου, της αποικιοκρατίας, της συγκεντροποίησης του πλούτου σε λίγα χέρια, της συντεχνίας μεταξύ πολιτικής και στρατιωτικής βιομηχανίας. η δεύτερη είναι η δημοκρατία των «ακτημόνων, των δίχως ιδιοκτησία», των λαών, της ειρήνης.

Για την πρώτη, η κλοπή των πόρων χρησιμεύει για τη διατήρηση των προνομίων. είναι η δημοκρατία που θέλει να εξάγει τον εαυτό της, χωρίς να διστάζει να βομβαρδίσει άλλα έθνη, να εισβάλει σε εδάφη που δεν είναι δικά της, να παραβιάσει το διεθνές δίκαιο. Για τη δεύτερη, μόνο η ισότητα των λαών έχει θετική αξία, σε όποιο μέρος της γης κι αν ζουν.

Υπάρχει η δημοκρατία των αυτοκρατορικών συμφερόντων και υπάρχει αυτή των λαών. Αν η πρώτη καθιστά τον κόσμο λιγότερο ελεύθερο και ασφαλές μέρος, η δεύτερη έχει μόνο έναν λόγο ύπαρξης: να απελευθερωθεί από τις δυνάμεις που προωθούν την πρώτη, κάνοντας τη δημοκρατία να καθίσταται ο χώρος της ισότητας και της ειρήνης.

Κατά βάθος, και στο «παλαιστινιακό ζήτημα» διακυβεύεται μια διαφορετική ιδέα της δημοκρατίας. Η ιδέα μιας δημοκρατίας που δεν μπορεί να συμπίπτει με την αποικιοκρατία, τη στρατιωτική κατοχή ή την εθνοκάθαρση. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, σήμερα, η δημοκρατία υπερασπίζεται τον εαυτό της αντιμετωπίζοντας τη γενοκτονική στάση του Ισραήλ.

Κάθε κουβέντα που υπερασπίζεται τις αιτιάσεις του Ισραήλ και που δικαιολογεί τη συμπεριφορά του δεν είναι μόνο συνενοχή με τη γενοκτονία, αλλά είναι επίσης -και ίσως πάνω απ’ όλα- ένας τρόπος να αδειάζει από τα μέσα η ίδια η ιδέα της δημοκρατίας.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org