Η αγωγή της πολιτικής, κείμενο της κ. Ηρώς Καραμανλή

Εἶναι θλιβερό νά διαπιστώνεις πόσοι ἀμόρφωτοι, ἀνάγωγοι, και ἀπαίδευτοι, ἀσχολοῦνται μέ τήν Πολιτική στήν Ἑλλάδα. ‘Ὅλοι οἱ ἀπάνθρωποι, ὑπεράνθρωποι καί ὑπάνθρωποι ἔχουν συσσωρευτεῖ ἐπάνω στήν πολιτική σκηνή καί παίζουν τούς σπουδαίους. Τεράστιο πανόραμα. Ἐπική συσσώρευση ἀνταγωνισμῶν.

Παλαιότερα ἡ Πολιτική εἶχε στόχους κι ἔφερνε ἀληθινά ἀποτελέσματα. Στηλίτευσε τό δουλεμπόριο καί κατάργησε τή δουλεία. Διακήρυξε τήν ἀνθρώπινη ἀλληλεγγύη. Θέσπισε τή δωρεάν Παιδεία καί ὀργάνωσε τήν ἐθνική ἐκπαίδευση. Ἵδρυσε σχολεῖα, πανεπιστήμια, νοσοκομεῖα, γηροκομεῖα. Εἶχε σκοπούς κι αὐτοί οι σκοποί τήν καθιστοῦσαν ἀναγκαῖα γιά τόν λαό. Ὀργάνωσε τήν διάδοση τῶν Γραμμάτων καί τῶν Ἐπιστημῶν, προστάτεψε τόν ἀνάπηρο καί τό ὀρφανό παιδί, ἐξύψωσε τόν ἀνθρωπισμό, ἀναστήλωσε τήν ἀνθρώπινη συνείδηση καί καθιέρωσε τήν ἀνεξιθρησκεία. Ἀγωνίσθηκε ἐναντίον τῆς ἀθλιότητας καί νίκησε μέ σύμμαχο τή Δικαιοσύνη. Θέσπισε τούς Νόμους πού ἦταν ἴδιοι γιά τά ἀφεντικά καί τούς ἐργάτες, γιά νά προστατεύεται ὁ ἄνθρωπος πού ἀδικεῖται.

Οἱ ἄνθρωποι πού ὑπηρέτησαν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν Πολιτική, εἶχαν πνεῦμα, κι ὅταν ὁ Πολιτικός ἔχει πνεῦμα, ἔχει καί μεγάλες ἰδέες. ¨Ὅταν ἔχει καί ἀγωγή, τότε ἡ ὑλοποίηση τῶν ἰδεῶν του ἔχει ἀποτέλεσμα λαμπρό.  Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἄναψαν φῶτα στίς κορυφές τοῦ σκοταδισμοῦ ἔχοντας στό σβέρκο ἕναν ὕπουλο ἐχθρό : τήν ὀπισθοδρόμηση. Καί μόνον αὐτό, κάνει τό ἔργο τους ἀκόμη πιό σπουδαῖο.

Ἡ σημερινή πολιτική δέν ἔχει καμιά σχέση μ’ αὐτή τήν παλιά πολιτική πού ἀναφέρω. Ἀρχίζεις νά τό καταλαβαίνεις ὅταν ἐξυψώνονται οι μέτριοι κι ὅταν ἐπαινοῦνται οἱ ἀνήθικοι. Τούς ξέρουμε, τούς βλέπουμε. Τούς διαφθορείς καί τούς διεφθαρμένους. Τούς ολίγιστους καί τούς ανίκανους. Τούς δοκησίσοφους καί τούς κενόδοξους. Πού μιλούν ασταμάτητα αλλά δέν λένε τίποτα γιατί στό τέλος τό μόνο πού θυμάσαι είναι η λέξη “εγώ”.  Στήν ἐποχή μας, ἡ ἀκράτεια τῆς πολιτικῆς γλώσσας ἀποτελεῖ δικαίωμα. Οἱ ἀνήθικοι μιλᾶνε γιά ἠθική, οἱ μέτριοι μιλᾶνε γιά τεράστια  ἐπιτεύγματα, οἱ ἠλίθιοι, γιά ἔξυπνα σχέδια.

Ἡ πολιτική γλῶσσα ὅμως, δίχως ἔργο ἐνάντια στή φτώχεια, τήν πείνα καί τήν ἀνεργία πού ταλανίζει τό λαό, μοιάζει μέ τήν κραυγή ἐπάνω στά βουνά πού εἶναι ἱκανή νά προκαλέσει χιονοστιβάδα. Ἄλλη μιά λέξη κι ἀκολουθεῖ ἡ κατάρρευση. Γιατί εἶναι γελοῖο νά στολίζουν ἐξωτερικά μέ ἀκριβό μάρμαρο τόν πύργο πού μέσα του λιμοκτονοῦν  ἄνθρωποι καί νά ἐπαίρονται γι’ αὐτό. Καί πιό γελοῖο ἀκόμη, νά ἐπαινοῦν αὐτή τήν ἀθλιότητα οἱ ὅμοιοί τους!

Αυτό έχει καταφέρει στή χώρα μας η δεσποτική Ευρώπη. Να υπηρετούν τό κοινό καλό, πολιτικοί υποτελείς, ανάλγητοι καί ημιμαθείς.  Δέν τούς κατηγορώ, θλίβομαι. Τό νά κατηγορείς τέτοιους ανθρώπους είναι σχεδόν τό ίδιο σάν νά κατηγορείς τούς αριθμούς γιά τό σύνολο μιάς πρόσθεσης. Ό,τι είναι νά γίνει, γίνεται. Ό,τι είναι νά φυσήξει, φυσάει. Η αιώνια αποβλακωμένη γαλήνη τους δέν κλονίζεται από τήν καταιγίδα πού βιώνει ό λαός. Πάνω όμως από τά κεφάλια  τους η αλήθεια καί η δικαιοσύνη παραμένουν όπως ο έναστρος ουρανός πάνω από τίς μπόρες.

Τίποτα στήν Ἱστορία δέν θά μπορεῖ πλέον νά συγκριθεῖ μέ τό ἔργο τῶν πολιτικῶν στήν Ἑλλάδα τά τελευταία χρόνια. Καί κάθε φορά που, στή σκέψη ενός ανθρώπου (όποιος κι άν είναι αυτός, ιστορικός ή φιλόσοφος) εμφανίζεται η μαύρη μνημονιακή περίοδος τής Ελλάδας, ο άνθρωπος αυτός θά σταματάει καί θά στοχάζεται. Θά είναι αδύνατον νά μήν δώσει προσοχή στό πέρασμα  τών σημερινών πολιτικών, στή μεγάλη αυτή λιτανεία τών σκιών.