Η τρομοκρατία και ο πόλεμος κατά της Ρωσίας

Μερικές πολύ απλές παρατηρήσεις σχετικά με την επίθεση στη Μόσχα, έστω και «προσγειωμένες» θα έλεγε κανείς, δανεισμένες από διάφορες «πηγές». Οι ευρωατλαντικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας έδειξαν ότι δεν έχουν ιδιαίτερες επιπτώσεις στη ρωσική οικονομία, ενώ έχουν ολοένα και πιο ξεκάθαρες για τους «φιλοευρωπαϊστές».

Ακόμη και τα δισεκατομμύρια δολάρια και τα ευρώ που αφαιρέθηκαν από τις δημόσιες δαπάνες και πετάχτηκαν στο καζάνι του δυτικού στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος ώστε να εφοδιάσουν με όπλα τους ναζιστές πραξικοπηματίες του Κιέβου, αποδεικνύουν ότι δεν επιτυγχάνουν το διακηρυγμένο αποτέλεσμα.

Δεν λειτουργεί ούτε καν το κάλεσμα urbi et orbi να «συγκεντρωθούμε σφιχτά γύρω από την Ουκρανία»: οι λαϊκές μάζες και οι δυτικοί εργαζόμενοι δεν σκοπεύουν πλέον να πληρώνουν την «υποστήριξη στην Ουκρανία που δέχεται επίθεση» με την κατακόρυφη πτώση του εργασιακού και βιοτικού τους επιπέδου, γράφει ο Fabrizio Poggi.

Ακόμη περισσότερο, αφού ακόμη και η περίφημη «ανοιξιάτικη αντεπίθεση» του 2023, που τότε παρουσιάστηκε ως ένα σύγχρονο Vergeltungwaffe [V-weapons] με μπαντεριστικό φόρεμα, είχε ως αποτέλεσμα τη μία καταστροφική κατάληξη μετά την άλλη για τα ουκρανικά στρατεύματα, ανανεωμένα με μικρούς και μεγάλους να πιάνονται στους δρόμους, δίχως κίνητρα, και μάλιστα απολύτως αντίθετους στο να πεθάνουν για τα συμφέροντα των ευρωαμερικανικών κλικών και των ολιγαρχικών-ναζιστικών ελίτ του Κιέβου.

Έτσι, ακόμη και το προπαγανδιστικό σφυρηλάτημα σχετικό με «τις δυτικές αξίες υπό επίθεση από τη Μόσχα» πρέπει να αλλάξει επίσημα την προσέγγισή του, αποκλίνοντας από το «καθήκον να υπερασπιστεί το Κίεβο», στο ανοιχτό κάλεσμα στα όπλα ενάντια στη «Μόσχα που απειλεί ολόκληρη την Ευρώπη».

Να ‘μαστε, λοιπόν, μπροστά την αποτυχία όλων των «στρατηγικών» που έχουν επιχειρήσει μέχρι τώρα, καταφεύγουν στο μονοπάτι της τρομοκρατίας: από τις επιθέσεις των νεο-βλασοβιανών «φιλοουκρανών ρώσων παρτιζάνων» στις παραμεθόριες πόλεις της περιοχής Belgorod, πριν από τις ρωσικές προεδρικές εκλογές και την επίθεση «ισλαμιστικού-καυκάσιου στυλ» της 22ης μαρτίου, στα βορειοδυτικά σύνορα των προαστίων της Μόσχας, μόλις τελείωσε η ψηφοφορία.

Ο στόχος είναι να προσπαθήσουν να ανοίξουν ένα χάσμα μεταξύ του πληθυσμού και του Κρεμλίνου, το οποίο θα οδηγήσει σε μια εσωτερική «ευρωατλαντική» εξέγερση: έναν στόχο που οι φιλελεύθερες-ευρωπαϊστικές φατρίες της ρωσικής «αντιπολίτευσης» επιδιώκουν με άλλο τρόπο, στοχεύοντας ίσως όχι τόσο στο να κατακτήσουν τις μάζες των εργαζομένων, που αντίθετα θα έπρεπε να τρομοκρατούνται από τα ποτάμια αίματος των τρομοκρατικών επιδρομών, αλλά μάλλον τις ολιγαρχικές εκκλησιαστικές μαζώξεις που χάνουν τα περισσότερα από τη σύγκρουση Ουάσιγκτον-Βρυξελλών-Μόσχας.

Εξάλλου, ήδη το 2014, τα «καλύτερα» μυαλά των γιάνκηδων, αντιμέτωποι με τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες των άμεσων επιθέσεων (τότε, ακόμη άοπλων) έβλεπαν ως μόνη λύση «μια σφαίρα στον αυχένα του Πούτιν» από έναν από τους ρώσους ολιγάρχες πιο κοντά στον προεδρικό κύκλο.

Όμως, είτε με το ένα είτε με το άλλο μονοπάτι – «διαφωνία» ή τρόμος – το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι ακριβώς το αντίθετο από το επιθυμητό και οδηγεί, είτε το θέλουμε είτε όχι, στην εκ νέου πρόταση της περίφημης φόρμουλας: «η εξουσία έμεινε σταθερή και ο λαός πιστός» «il potere rimase saldo e il popolo fedele»,ώστε ο εχθρός τελικά να μην πετύχει κανέναν από τους στόχους που έχουν τεθεί.

Η Irina Alksnis, στο RIA Novosti, απλώς παρατηρεί ότι η Δύση βρέθηκε αντιμέτωπη με μια τέτοια ήττα -στρατιωτική, γεωπολιτική, οικονομική- στον πόλεμο της εναντίον της Ρωσίας, που ένιωθε ότι απειλείται στα οικονομικά της και σε «όλα τα προνόμια που απορρέουν από την παγκόσμια ηγεσία»: μια απειλή ταχείας γενικής, όχι μόνο στρατιωτικής, κατάρρευσης.

Έτσι, οι δολοφονίες αμάχων στις παραμεθόριες περιοχές, πρώτα, και τώρα η σφαγή του «Krokus», δεν είναι παρά μια απέλπιδα προσπάθεια να «εξασθενίσουν τον λαό μας», αλλά καταλήγουν να έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα, ωθώντας τους ρώσους να σφίξουν ακόμη περισσότερες τις γραμμές τους.

Και ένας από τους βετεράνους των ρωσικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης, το πολυετές «The Voice of Mordor», δηλώνει ότι οι εκτελεστές, αυτοί που τους έστειλαν και οι μεσάζοντες της σφαγής της 22ας μαρτίου δεν κατάλαβαν και δεν καταλαβαίνουν τίποτα για τη Ρωσία.

Αυτό, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι στην πραγματικότητα οι υλικοί εκτελεστές και σε ποιες θρησκευτικές-εθνικιστικές «εναλλακτικές» ισχυρίζονται ότι αναφέρονται, μεταξύ άλλων, παραβιάζοντας το ισλαμιστικό τελετουργικό του να σκοτώνονται στον τόπο της σφαγής, και να το σκαν τόσο κατάφωρα προς τα ουκρανικά σύνορα, σχεδόν σαν να δοκιμάζουν την οξυδέρκεια των ερευνητών, σαν να έλεγαν: «θα είναι αυτοί μια φορά πιο επιτήδειοι, ή εμείς δύο φορές πιο χαζοί;».

Όσον αφορά τους πελάτες και τους μεσάζοντες, ελάχιστες αμφιβολίες παραμένουν, τόσο που στις 23 μαρτίου, το CNN, εκτός από το να βάζει στο στόμα του τους ιταλούς «ωκεανιστές» με τον ισχυρισμό ότι η Ρωσία θα χρησιμοποιήσει την επίθεση ως περαιτέρω αιτιολόγηση της σύγκρουσης στην Ουκρανία, προβλέπει ακόμη και νέες σφαγές κατά αεροπλάνων και σχολείων.

Όπως και να έχει, ο δρόμος είναι χαραγμένος: από τη μια πλευρά, να επιχειρείται συνεχώς η αποσύνθεση της ρωσικής κοινωνίας – εδώ δεν πρόκειται για ταξικές αντιθέσεις, που είναι πολύ παρούσες, λόγω και του ταξικού χαρακτήρα της εξουσίας από τον Γέλτσιν στον Πούτιν, παρά τις σοβαρές διακρίσεις μεταξύ των δύο περιόδων της μετασοβιετικής ιστορίας – φέρνοντας τον τρόμο στο σπίτι, δεδομένης της αποδεδειγμένης αδυναμίας αντίστασης στο πεδίο της μάχης.

Από την άλλη, προετοιμάζει τις φιλελεύθερες-ευρωπαϊστικές χώρες στον ανοιχτό πόλεμο, ενσταλάζοντας στους πληθυσμούς τους το δόγμα του «αναπόφευκτου» του πολέμου, του «ιερού» χαρακτήρα του για τις «δυτικές αξίες» και, κυρίως, της «κανονικότητας» ενός πολέμου κατά της Ρωσίας.

Όμως, εκείνοι οι ανόητοι που συναντώνται τα απογεύματα να χαβαλεδιάζουν στις αίθουσες τσαγιού των Βρυξελλών, του Παρισιού, της Ρώμης ή του Λονδίνου, θέτουν στον εαυτό τους το πολύ στοιχειώδες ερώτημα σχετικά με το τι θα μπορούσε να σημαίνει ένας «πόλεμος με τη Ρωσία»;

Δεν ήταν αρκετές οι εκστρατείες του Ναπολέοντα και του Χίτλερ για να δώσουν κάποιο ελάχιστο μάθημα ευφυΐας; Ας αφήσουμε κατά μέρος τη σφαγή στην οποία, το 1914, το αγγλογαλλικό κεφάλαιο και οι πρωτεύουσες του ενέπλεξαν τον τσαρισμό, του οποίου οι στρατηγοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έστειλαν τους στρατιώτες τους στο μακελειό χωρίς άλλη στρατηγική εκτός από αυτή της κτηνώδους σφαγής.

Αλλά, σήμερα, αυτοί οι ανόητοι πιστεύουν ότι μερικές εκατοντάδες χιλιάδες «επαγγελματίες πολέμου» και δυτικοί εγκληματίες μισθοφόροι θα μπορούσαν να κάνουν στη Ρωσία ό,τι κάνουν οι ισραηλινοί ναζί με τους παλαιστίνιους αμάχους;

Σε έναν «συμβατικό» πόλεμο -ας μην μιλήσουμε καν για πυρηνική σύγκρουση- στον οποίο τα «ισχυρά» άρματα μάχης euro-yankee θα ρευστοποιούνταν πριν καν ξεκινήσουν την πορεία, στον οποίο για κάθε πύραυλο που εκτοξεύονταν από τη Δύση θα απαντούσαν με τέσσερις-πέντε πυραύλους που ξεκινούν από τα ανατολικά, αυτές οι λίγες εκατοντάδες χιλιάδες «επαγγελματίες» (μήπως σκέφτονται να επανενεργοποιήσουν την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, για να κάνουν τους νέους των ευρωπαϊκών χωρών να καταλήξουν σαν τους φτωχούς νεαρούς ουκρανούς που η Ουάσιγκτον αναγκάζει το Κίεβο να στείλει στο σφαγείο;

Και, ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, πόσα χρόνια θα χρειαζόταν για να προσπαθήσουν να έχουν ολόκληρους στρατούς από στρατεύσιμους νέους; Και με ποιο «πολεμικό πνεύμα» θα έφευγαν οι νέοι μας για το μέτωπο των ευρωπαϊκών στρατιωτικών-οικονομικών συμφερόντων;) θα βαλτώνουν χωρίς διαφυγή στις ρωσικές πεδιάδες ακόμη και πριν βρεθούν αντιμέτωποι με μερικές δεκάδες εκατομμύρια ρώσους στρατιώτες που, σε αντίθεση με τους ανυπεράσπιστους παλαιστίνιους πολίτες, θα ήξεραν πολύ καλά τι να αντιτάξουν στους νέους ναζί-ευρωπαϊστές: εδώ, σε ένα τέτοιο άμοιρο πόλεμο, οι νέοι Ναπολεον-χιτλερικοί θα έβρισκαν ψωμί που να ταιριάζει στα δόντια τους και, δυστυχώς, και στα δικά μας.

Εκείνοι οι ανόητοι των Βρυξελλών, του Παρισιού, της Ρώμης ή του Λονδίνου (όχι οι εγκέφαλοι στην Ουάσιγκτον, που ξέρουν καλά πώς να χρησιμοποιούν τα κανόνια των άλλων) ακόμη και χωρίς να χρειάζεται να πάνε πολύ πίσω στο χρόνο, δεν έχουν μάθει τίποτα από το μάθημα που διδάχτηκε μόλις πριν από μια εβδομάδα με την προεδρική ψηφοφορία στη Ρωσία, ακόμα κι αν θέλουμε να δεχτούμε την απαραίτητη στάθμιση των ποσοστών προς επαλήθευση;

Αυτοί οι ανόητοι δεν έχουν μάθει ακόμη το μάθημα «η ισχύς παραμένει σταθερή και ο λαός πιστός», το οποίο επαναλαμβάνεται κάθε φορά που οι ρώσοι αισθάνονται ότι τους επιτίθενται απ’ έξω και αντιλαμβάνονται την επίθεση σαν να πραγματοποιείται εναντίον τους προσωπικά, πέρα ​​από το Ποιος κάθεται εκεί στο Κρεμλίνο;

Και πρέπει να είμαστε βέβαιοι ότι, αυτή τη άτυχη στιγμή, τα εκατομμύρια των ρώσων ανδρών που θα άρπαζαν αμέσως τα όπλα για να αποκρούσουν την επίθεση, δεν θα βασίζονταν καν στο λεγόμενο στρατηγικό «σκυθικό σχέδιο» της Ηροδότιας μνήμης: δεν θα άφηναν στον εχθρό ούτε τον χρόνο ούτε τον τρόπο να διεισδύσει βαθιά στο ρωσικό έδαφος, αλλά θα τον υποδέχονταν, όπως έπρεπε, στο κατώφλι τους.

Ηλίθιοι!

Mιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος    contropiano.org