Τα αντανακλαστικά απέναντι στην αυτοεξαπάτηση

Γράφει η Αθηνά Βολτέα

Η έντονη πολιτική επικαιρότητα των τελευταίων ετών μου έδωσε το κέντρισμα  της προσεκτικής  παρατήρησης. Παρατήρησης  πολιτικών συμπεριφορών με  ιδιαίτερη  παιδαγωγική και ηθικοπλαστική δύναμη. Κάποιες από αυτές τις συμπεριφορές  ηλέκτρισαν τη λογική μου, κάποιες  το συναίσθημα, κάποιες  ηθικούς κώδικες και αξίες.  Εκφράζω  απορίες  και αγγίζω ερμηνείες περασμένες μέσα από τα τη βάσανο της απλής λογικής.

• Ως πετυχημένος τακτικισμός χαρακτηρίζεται από πολλούς τελευταία ο επίσημος πολιτικός διάλογος.  Διάλογος που θυμίζει  συχνά  παιχνίδι  γοητείας, μαγνητισμού και αλαζονικής ισχύος του ενός εκ των δυο συνομιλητών. Μήπως τελικά τα χαρακτηριστικά της ανταλλαγής απόψεων,  αλληλεπίδρασης και  πολιτικής όσμωσης  έχουν  εκδιωχθεί  από τους κανόνες αυτής της διαδικασίας;
• Ο δημόσιος πολιτικός λόγος ήκμασε άραγε περαιτέρω  επειδή  ο παλιός, ξύλινος, άχαρος λόγος εκτοπίστηκε και υποκαταστάθηκε από υστερικές  φωνασκίες,  δύσοσμα λόγια  και ευκαιριακά  κλαψουρίσματα πολιτικών ανδρών;
• Για ποιο λόγο άραγε ανακηρύχθηκε, ως ο πρώτος τη τάξει πνευματικός εκπρόσωπος της χώρας μας, ο λαοπρόβλητος εκείνος διασκεδαστής, που διαπλάθει τα ήθη και την πολιτική μας σκέψη αναμιγνύοντας φαλλούς, τάχα αριστοφανικούς, ανέκδοτα για γριές και φασίζοντες, ανερμάτιστους, προπαγανδιστικούς μονολόγους;
• Είναι πίστωση ή χρέωση αλήθεια η εξύψωση της αγραβατοσύνης και του σηκωμένου γιακά ως σύμβολα εθνικής  υπερηφάνειας και εθνικής ανεξαρτησίας;
• Σφίγγεται ακόμη το στομάχι μου στη μνήμη ανθρώπων γύρω μου να δικαιολογούν ή να αδιαφορούν στο  “λιθοβολισμό” ορισμένων συμπολιτών τους  που πήγαν  να παρακολουθήσουν μια προβολή όπερας.
• Ποιος χρεώνεται αυτή τη φορά την αργή αλλά επικίνδυνα σταθερή εξοικείωση και ανοχή της κοινωνίας στο κατευθυνόμενο μίσος, στη χαιρέκακη λασπολογία και  μνησικακία;
• Προσωπικά μου είναι δύσκολο να πιώ από την πηγή της Λήθης και να λησμονήσω τα άτομα με ειδική βαρύτητα που «μετασκευάστηκαν», σε άτομα με ειδική χρησιμότητα και παραμερίστηκαν ή εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο της πολιτικής  μας ζωής !
• Όπως είναι δύσκολο και να δικαιολογήσω τα τοξικά λόγια από οποιαδήποτε δημόσια πρόσωπα και αν προέρχονται, όποιο άλλοθι και αν προφασίζονται, όποιο φωτοστέφανο κι αν φαντασιώνονται πως φέρουν.
• Αποζητώντας να κατανοήσω και να ερμηνεύσω αυτές τις συμπεριφορές καθώς και τον απόηχό τους σε εμάς τους πολίτες, σκόνταφτα συνεχώς στη ροπή του ανθρώπου προς  την αυτοεξαπάτηση. Η αυτοεξαπάτηση υπηρετεί την ανάγκη μας να νιώθουμε ωραία, έναν στόχο που επιτυγχάνουμε αρκετές φορές καλύτερα όταν κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Αυτή τη συγκεκριμένη ροπή  συνηθίζουμε να παραβλέπουμε και να παραγνωρίζουμε, παρά την αρνητική της δύναμη και τις δυσάρεστες συνέπειές της, κυρίως  στη Πολιτική.
• Από την αρχαιότητα η υπεροψία ήταν μια από πιο επικίνδυνες μορφές αυτοεξαπάτησης. Συνεχίζει και σήμερα να είναι, ιδίως όταν η πολιτική αυτοπεποίθηση, γίνεται υπεροψία που παρακάμπτει συνειδήσεις και θολώνει το αυτονόητο.
• Ένας άλλος ισχυρός παράγοντας αυτοεξαπάτησης για τον απλό πολίτη είναι το Χάρισμα που μπορεί να διαθέτει ένας ταγός. Το χάρισμα της γοητείας, που δίνει σε μας τους πολίτες το άλλοθι, το «δικαίωμα» και τον ενθουσιασμό  να έχουμε και αυταπάτες.

Μακάρι οι χαρισματικοί ταγοί  να διαθέτουν προσωπικότητα που να μην είναι γαλουχημένη αποκλειστικά σε στενά κομματικά πλαίσια και επαναπαυμένη στη μέθη χειροκροτημάτων. Ευχής έργο θα είναι,  να έχουν ανδρωθεί και μεστωθεί μέσα από δημιουργικό, προσωπικό μόχθο, μέσα από το παίδεμα με την ιστορία, το ξένο και το μη προβλέψιμο άγνωστο στα χρόνια της αθωότητας. Γιατί στο διάβα τους χαράζονται βαθειά πολλοί και πολλά.

• Η πολιτική μας πραγματικότητα είχε και έχει αρκετές κακοφωνίες. Πίστευα όμως πως η Κρίση, με τη δική μας βοήθεια βέβαια, θα συνέβαλε στην ακύρωση και απάλειψη λανθασμένων και επιβλαβών πρακτικών.  Αντ΄αυτού βλέπω κάποιες να ξαναγιγαντώνονται απειλητικά και κάποιες να νεκρανασταίνονται θριαμβευτικά. Οι εξηγήσεις, τα άλλοθι και ερμηνείες στις οποίες  καταλήγω δε βοηθούν στη ματαίωση της νεκρανάστασης.  Για αυτό και  θυμώνω!

Θυμώνω που εισακούονται αυτοί που χαϊδεύουν την παιδικότητά μας και

καλλιεργούν  φόβο, μίσος και ενοχές.

Θυμώνω που γινόμαστε υποχείριο αυτών των φόβων και τρόμων που κάποιοι επιδέξια ξέρουν να χειρίζονται. Που μας στρέφουν όλο και περισσότερο έξω από τον εαυτό μας με διλήμματα και ψευτοδιλήμματα. Που μας γυρίζουν συνεχώς στο παρελθόν αντί να μας καθοδηγήσουν στο μέλλον. Που παγιδευτήκαμε στο φαύλο κύκλο της άρνησης αντιμετώπισης των σφαλμάτων του παρελθόντος μας (ενώ τα αναγνωρίσαμε)  και που τώρα δύσκολα μπορούμε να απεμπλακούμε από αυτόν.                                                                         Τα αντανακλαστικά μας απέναντι στις εξαπατήσεις και αυτοεξαπατήσεις δεν αποδείχθηκαν  οξυμένα. Αρνηθήκαμε να εξοντώσουμε Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες  μέσα μας.

Θυμώνω  που είναι πολλοί αυτοί που μοιράζουν στα παιδιά μας μίσος και πέτρες. Μίσος για το  παρελθόν των γονιών τους χωρίς όμως να τους δείχνουν δρόμους εξυγίανσης και κάθαρσης. Μόνο δρόμους για το λιθοβολισμό του. Μα δε γνωρίζουν πως το μίσος μόνο μίσος μπορεί να φέρει;

Δε γνωρίζουν ότι μια κοινωνία ποτισμένη με αρνητικά αισθήματα δε μπορεί να έχει προκοπή.

Και θυμώνω πολύ γιατί βεβηλώθηκε και γκρεμίστηκε το πολιτικό απάγκιο πολιτών  που δεν είχαν εμμονική σχέση με συγκεκριμένα κόμματα…!

Στο ταξίδι της ζωής κάποιοι καθόμαστε σε θέσεις  αντίθετα από την κατεύθυνση της κίνησης. Βλέπουμε την πραγματικότητα αφού πρώτα μας έχει προσπεράσει. Είναι εύλογα ανθρώπινο μα όχι πάντα ευχάριστο. Και αν η πραγματικότητα, όταν την αντικρύσουμε  μας ξαφνιάσει αρνητικά  ας μην παραπονεθούμε για ακόμη μία φορά πως φταίνε οι άλλοι. Ας σωπάσουμε ενήλικα. Και όσοι μπορέσουν ας δράσουν άμεσα, ανυπόκριτα και αντρίκεια   διεκδικώντας  την  πολιτική αρετή.