Το αυγό του φιδιού

Όλοι γνώριζαν ποιος ήταν ο Πούτιν: ένας Ρώσος εθνικιστής εκπαιδευμένος στη σχολή των μυστικών υπηρεσιών και στη λατρεία της βίας. Ήταν χρήσιμος όταν η κληρονομιά της Σοβιετικής Ένωσης έπρεπε να καταστραφεί μετατρέποντας τη Ρωσία σε συστατικό του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Εξάλλου και ο Σαντάμ Χουσεΐν και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν δεν είχαν χρηματοδοτηθεί και οπλιστεί για να κάνουν μια πολύ βρώμικη δουλειά και μετά να τους επιτεθούν και να τους ανατρέψουν; Είμαστε έτοιμοι να τους διώξουμε, να τους απομονώσουμε, να τους απολύσουμε, όπως κάναμε με αυτούς που δεν ήθελαν να εμβολιαστούν… – γράφει ο FrancoBerardiBifo – Αυτή η ανάγκη να έχει δίκιο ένας από τους δύο διεκδικητές είναι το πιο σοβαρό σημάδι της ηθικής και πνευματικής παράλυσης της εποχής μας…». Μια εποχή κατάθλιψης και επιθετικής ψύχωσης, όπως αυτή που διηγήθηκε ο Μπέργκμαν στην ταινία το Αυγό του Φιδιού, The Serpent’sEgg, L’Uovodelserpente

Παρμένη από το pixabay.com

Το ευρωπαϊκό έθνος γεννιέται ανάμεσα στην κατάθλιψη και την επιθετική ψύχωση

Στο Αυγό του φιδιού, μια ταινία του 1977, ο Bergman αφηγείται την εμφάνιση του θηρίου ως ένα ψυχωτικό ξύπνημα τρομαγμένων, ταπεινωμένων, απελπισμένων μυαλών. Ένα πλήθος που παραπαίει, ψυχικά τραυματισμένων ανθρώπων, οι οποίοι κινούνται σαν σε εφιάλτη, συννεφιασμένων, μέχρι να βρουν δύναμη, ενέργεια και ενθουσιασμό γενόμενοι θηρία. Ξανθά θηρία, για να αναφέρω τον Νίτσε.

Το ξανθό θηρίο εμφανίστηκε εξαπολύοντας τη μεγαλύτερη στρατιωτική επίθεση σε ευρωπαϊκό έδαφος από το 1945, και επαναπροτείνοντας το γιουγκοσλαβικό σενάριο σε τεράστια κλίμακα. Ταυτόχρονα όμως εμφανίστηκε και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αμέσως μετά την ομιλία στην οποία ο Ζελένσκι είπε: «Η Ουκρανία είναι έτοιμη να πεθάνει για την Ευρώπη, τώρα ας δούμε αν η Ευρώπη είναι έτοιμη να πεθάνει για την Ουκρανία», ήρθε η απόφαση να οπλίσει την ουκρανική αντίσταση, να συμμετάσχει στον πόλεμο. Η Ευρωπαϊκή Ένωση γεννήθηκε για να δημιουργήσει μια πολιτική οντότητα χωρίς τη ρητορική του έθνους. Το να απαλλαγούμε από την τραγική ιστορία του εθνικισμού, και μάλιστα των εθνικισμών (γιατί ο εθνικισμός δεν είναι ποτέ μόνος) ήταν το νόημα της ευρωπαϊκής Ένωσης. Τώρα αυτή η ιδρυτική πρόθεση (που δεν εφαρμόστηκε ποτέ, αλλά εξακολουθεί να αιωρείται στη σφαίρα των προγραμματικών ψευδαισθήσεων) ακυρώνεται.

Αλλά ας ξεχάσουμε τη γεωπολιτική, μια στοιχειώδη επιστήμη για κυνικούς εγκεφάλους. Φτάνουμε στην ψυχοπολιτική ουσία της διαδικασίας που συντελείται στην ηπειρωτική σκηνή. Σε ένα άρθρο του 1918, στον απόηχο του πολέμου και του πανδημικού τραύματος, ο SandorFerenczi αναρωτιέται αν είναι δυνατόν να θεραπευτεί η συλλογική ψύχωση. Το συμπέρασμά του είναι ότι τέτοιες συλλογικές παθολογίες μπορούν μόνο να προληφθούν αλλά όχι να θεραπευτούν όταν εκδηλώνονται. Γνωρίζουμε τι συνέβη τις επόμενες δεκαετίες. Το τραύμα επεξεργάστηκε με ψυχωτικό τρόπο, μέσα από μια επιθετική ταύτιση στο έθνος και τη φυλή.

Πώς αντιμετωπίζεται, επεξεργάζεται σήμερα το τραύμα που υπέστημεν τα δύο χρόνια της πανδημίας;

Τα ευρωπαϊκά γεγονότα του φεβρουαρίουμαρτίου 2022 υποδηλώνουν ότι η επεξεργασία του τραύματος έχει λάβει ένα ψυχωτικό χαρακτήρα: Η υφέρπουσα κατάθλιψη αναζητά αποζημίωση στην επιθετικότητα: το όνομα αυτής της ψύχωσης είναι Έθνος.

Πώς γεννιούνται τα έθνη; Με τον πόλεμο. Αυτός είναι ένας γενικός κανόνας της ευρωπαϊκής ιστορίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν την οικονομική κρίση του 2008, η Ευρώπη επέλεξε να είναι ένα φρούριο, μια περιοχή (ολοένα και λιγότερο) κατοικημένη από ανθρώπους που τρόμαζαν από την παρακμή των λευκών και από τη μεγάλη συνεχιζόμενη εθνοτική υποκατάσταση (ασταμάτητη). Αριστερά και δεξιά, ο Minniti και ο Salvini επιδίωξαν από κοινού τον στόχο του αποκλεισμού, της απόρριψης, του πνιγμού με σκοπό να υπερασπιστούν τη μεγάλη λευκή πατρίδα.
Με τη συμμετοχή στον πόλεμο της Ουκρανίας, η Ευρώπη-φρούριο τελικά αναγνωρίζει τον εαυτό της ως Έθνος. Μάλλον είναι μόνο η αρχή του τέλους, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Ο ξανθούλης από την Αγία Πετρούπολη

Μέχρι χθες η μόνη διαφορά μεταξύ αριστεράς και δεξιάς στην Ιταλία ήταν η διαφορετική εκτίμηση του Πούτιν, και του αναδυόμενου εκ νέου ρωσικού έθνους. Ενώ οι δημοκρατικοί ήταν υπέρ του σφιξίματος της πολιορκίας του τσάρου με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, το άλλο μισό του πολιτικού φάσματος, οι ευρωαμερικανοί κυρίαρχοι θαύμαζαν τον Πούτιν. Ο Τραμπ, η Λεπέν, ο Μελόνι, ο Σαλβίνι, για να μην αναφέρουμε τον Μπερλουσκόνι, έχουν εκφράσει τον θαυμασμό τους, δίχως να μασάν τα λόγια, για τον ξανθούλη από την Αγία Πετρούπολη. Ο Πούτιν προσωποποίησε τη λατρεία του Έθνους που η ευρωαμερικανική δεξιά προσπάθησε να επιβεβαιώσει σε διαφορετικά πλαίσια.

Αλλά όταν, το απόγευμα της 1ης μαρτίου, ο Ζελίνσκι ρώτησε αν η Ευρώπη είναι έτοιμη να πεθάνει για την Ουκρανία, η καρδιά της ευρωπαϊκής δεξιάς άρχισε να χτυπά γι’ αυτόν. Ο θάνατος για την υπεράσπιση της πατρίδας, ανεξάρτητα από ποιον, ήταν πάντα το όνειρο των εθνικιστών, ακόμα κι αν αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουν πραγματικά να πεθάνουν προσωπικά. Θέλουν να στείλουν κάποιον να πεθάνει για τη δόξα τους: ναι, αυτό είναι το όνειρό τους. Ο Σαλβίνι, αγνοώ για τη συμμαχία μεταξύ της Λέγκας και της Ενωμένης Ρωσίας, έχει γίνει γενναιόδωρος και καλωσορίζει τους ουκρανούς πρόσφυγες, επειδή αυτοί είναι πραγματικοί πρόσφυγες, όχι σαν εκείνα τα παράσιτα αφγανούς και σύρους (βλ. επίσης ουκρανοί πρόσφυγες και θεσμική προπαγάνδα, στσ.), (leggianche I profughiucraini e lapropagandaistituzionale, ndr). Να λοιπόν που η εθνικιστική δεξιά, στριμωγμένη για την υποταγή της στον Τσάρο, άλλαξε ξαφνικά θέση και ανέλαβε την κεφαλή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γυρίζοντάς την σαν γάντι. Η UrsulavondenLeyden και όλοι οι άλλοι από πίσω, με ενθουσιασμό ενωμένοι στην υπεράσπιση τίνος πράγματος;

Του ευρωπαϊκού έθνους. Του χριστιανού Θεού. Και της λευκής φυλής. Σύμφωνοι. Αλλά και ο Πούτιν έχει λευκό δέρμα, σωστά; Και είναι πιο χριστιανός από εμάς. Μόνο ο Τραμπ, μου φαίνεται, συνεχίζει να το λέει, αυτός που εκφράζει πιο ξεκάθαρα τη λευκή υπεροχή και ξεκάθαρα διακρίνει τους εχθρούς της. Ο Πούτιν είναι ένας φίλος, λέει ο Τραμπ, και έχει δίκιο. Οι αμερικανοί δημοκρατικοί εξακολουθούν να έχουν εμμονή με τη σοβιετική Ένωση, δεν θέλουν να αφήσουν πίσω τους μια αφήγηση που τους είδε να κερδίζουν.

Αλλά ο Πούτιν δεν είναι κομμουνιστής. Το θεωρητικό και στρατηγικό σημείο αναφοράς του Πούτιν ονομάζεται IlicIl’in, ένας ρώσος διανοούμενος που έφυγε από τη Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του 1920 για να καταφύγει στο Βερολίνο στα χρόνια του Χίτλερ. Είναι ο μόνος θεωρητικός που ανέφερε ο Πούτιν στις ομιλίες του από τα πρώτα χρόνια της ανόδου του στην εξουσία. Και είναι ένας ορκισμένος ναζί, ο οποίος έγραψε: «Ο φασισμός είναι ένα σωτήριο πλεόνασμα πατριωτικής υποκειμενικότητας». Στο βιβλίο Lapaura e laragione-Fear and Reason-Ο Φόβος και ο λόγος (Rizzoli, 2018, ή The roadtoUnfreedom, Ο δρόμος στην Ανελευθερία), ο TimothySnyder μιλά για την πνευματική σχέση μεταξύ της σκέψης του Il’in και της δράσης του Putin.

”Στις 23 ιανουαρίου 2012, λίγες εβδομάδες μετά τις βουλευτικές εκλογές και λίγο πριν τις προεδρικές, ο Πούτιν δημοσίευσε ένα άρθρο στο οποίο ανέπτυξε το εθνικό ζήτημα που διατύπωσε ο Il’in…. Σε αυτό το άρθρο, ο Πούτιν περιέγραψε τη Ρωσία όχι ως ένα κράτος αλλά ως μια πνευματική κατάσταση. Αναφερόμενος στον Il’in με το όνομα του, ο Πούτιν υποστήριξε ότι στη Ρωσία δεν υπήρχε και δεν μπορούσε να υπάρξει καμία σύγκρουση μεταξύ εθνικοτήτων. Στεκόμενος στον Il’in, το ζήτημα της εθνικότητας στη Ρωσία ήταν μόνο μια εφεύρεση των εχθρών της, μια έννοια που εισήχθη από τη Δύση…. Γράφοντας για τη Ρωσία ως ένα πολιτισμό, ο Πούτιν αναφερόταν σε όλους όσους θεωρούσε μέρος αυτού του πολιτισμού. Αντί να μιλήσει για το ουκρανικό κράτος του οποίου η Ρωσία αναγνώριζε επίσημα την κυριαρχία, ο Πούτιν μίλησε για τους ουκρανούς ως λαό διασκορπισμένο από τα Καρπάθια μέχρι την Καμτσάτκα, και ως εκ τούτου στοιχείο του ρωσικού πολιτισμού. Και αν οι ουκρανοί ήταν απλώς μία από τις πολλές ρωσικές ομάδες (όπως οι τάταροι, οι εβραίοι, οι λευκορώσοι) ακολουθούσε πως η ανεξαρτησία του ουκρανικού κράτους ήταν δίχως σημασία, και ότι ο Πούτιν, ως ρώσος ηγέτης, είχε το δικαίωμα να ομιλεί εξ ονόματος του ουκρανικού λαού. Στη συνέχεια ολοκλήρωνε την ομιλία με μια κραυγή πρόκλησης λέγοντας στον κόσμο ότι ρώσοι και ουκρανοί δεν θα διχαστούν ποτέ, και απειλώντας με πόλεμο εναντίον εκείνων που δεν θα το καταλάβαιναν” (Snyder, σελ. 70, 71).

Αυτό το άρθρο του Πούτιν είναι του 2012, οπότε οι φίλοι του αμερικανοί και ευρωπαίοι γνώριζαν με ποιον είχαν να κάνουν. Πράγμα που δεν εμπόδισε τον Τζορτζ Μπους, εκείνον που εισέβαλε στο Ιράκ σε έναν καταστροφικό πόλεμο κατοχής με βάση μια ψευδή είδηση ​​που προκάλεσε ο Πάουελ κάτω από τη μύτη του παγκόσμιου κοινού, να κοιτάξει στα μάτια τον Πούτιν και να πάρει τη βεβαιότητα ότι ήταν ένας άνθρωπος ειλικρινής και καλός. Επομένως η ηπειρωτική πολεμική κινητοποίηση στο όνομα του Έθνους μου φαίνεται ότι εξηγείται μόνο ως μια ψυχωτική-επιθετική επιδημία.

Μετά τον Covid

“Ο Covid θα εξαφανιστεί όταν σταματήσουμε να μιλάμε για αυτόν», είπε ένας φίλος που του αρέσει να αστειεύεται για σοβαρά πράγματα. Στην πραγματικότητα, ο Covid εξαφανίστηκε μέσα σε μια νύχτα, χάρη στους βομβαρδισμούς των ουκρανικών πόλεων. Αν το ξέραμε νωρίτερα, θα είχαμε γλυτώσει δύο χρόνια εξάντλησης και αποστασιοποίησης, αν αρκούσε ένας πόλεμος.

Η παράνοια δεν εξαφανίζεται με τον Covid, αντιθέτως επιστρέφει ακόμα πιο επιθετική. Οι καλοί λευκοί πολίτες απολυμανμένοι και υπάκουοι στις κρατικές εντολές σκανδαλίζονται εδώ και δύο χρόνια ότι κάποιος αμφισβητούσε την εκδοχή που κυκλοφόρησε από τις αρχές για το θέμα του εμβολίου και όλα τα υπόλοιπα. Τώρα είμαστε έτοιμοι να σκανδαλιστούμε γιατί υπάρχει κάποιος που αμφισβητεί το πατριωτικό καθήκον, το μίσος για τους καταραμένους ρώσους. Είμαστε έτοιμοι να τους διώξουμε, να τους απομονώσουμε, να τους απολύσουμε, όπως κάναμε με αυτούς που δεν ήθελαν να εμβολιαστούν. Και από την άλλη, όσοι αισθάνθηκαν σήμερα κυνηγημένοι από μια συνωμοσία είναι έτοιμοι να ορκιστούν ότι ο Πούτιν είναι ο σωτήρας. Καλούμαστε όλοι να διαλέξουμε: ή είμαστε με την Ευρώπη στα όπλα ή είμαστε με τον Πούτιν. Αυτή η ανάγκη να έχει δίκιο ένας από τους δύο διεκδικητές είναι το πιο σοβαρό σημάδι της ηθικής και πνευματικής παράλυσης της εποχής μας. Δεν μπορούμε να παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει συνωμοσία ή μάλλον ότι οι συνωμοσίες είναι αναρίθμητες και αλληλένδετες, και ότι κανείς δεν κυβερνά, διότι το χάος είναι ο κυρίαρχος του κόσμου.

Συνεπώς: όλοι ήξεραν ποιος ήταν ο Πούτιν. Ένας Ρώσος εθνικιστής που εκπαιδεύτηκε στη σχολή των μυστικών υπηρεσιών. Ήταν χρήσιμος όταν η κληρονομιά της σοβιετικής Ένωσης έπρεπε να καταστραφεί μετατρέποντας τη Ρωσία σε ένα συστατικό του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ήταν χρήσιμος για την καταπολέμηση του ισλαμισμού, του κοινού εχθρού όλων των χριστιανών, της Ανατολής και της Δύσης. Ήταν όμως ένας δήμιος και το ήξεραν όλοι. Δείτε πώς ο Πούτιν χαιρετά τον Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, λίγες μέρες αφότου ο κόσμος ανακάλυψε ότι ο κύριος Μπιν Σαλμάν, στενός φίλος του Ρέντσι, είχε κάνει κομμάτια τον δημοσιογράφο Κασόγκι.

Δεν είναι η πρώτη φορά

Θα ειπωθεί ότι δεν είναι η πρώτη φορά που η ηγετική χώρα του ελεύθερου κόσμου χρηματοδοτεί και εξοπλίζει έναν δήμιο για να κάνει μια πολύ βρώμικη δουλειά, για να του επιτεθεί μετά, να τον ανατρέψει και να τον κρεμάσει για τη χαρά των λευκών λαών. Η πατρίδα της δημοκρατίας χρηματοδότησε και όπλισε τον Σαντάμ Χουσεΐν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 για να επιτεθεί στην ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Ακολούθησε ένας καταστροφικός πόλεμος με εκατομμύρια θανάτους ιρακινών και ιρανών. Έχοντας κάνει τον εαυτό του χρήσιμο, ο δήμιος Σαντάμ Χουσεΐν έγινε τότε ο ορκισμένος εχθρός, ο οποίος έπρεπε να εξαλειφθεί με κάθε κόστος. Με το κόστος της εφεύρεσης αποδεικτικών στοιχείων με τα οποία θα εξαπολύσουν έναν πόλεμο που εξολόθρευσε τον δικτάτορα, σκότωσε εκατομμύρια ιρακινούς, πέταξε βόμβες φωσφόρου στην πόλη της Φαλούτζα και έθεσε τα θεμέλια για το σχηματισμό του Daesh σε εκείνη την περιοχή, πριν αποφασίσει ο φάρος της ελευθερίας να εγκαταλείψει τη χώρα στο χάος.

Την ίδια δεκαετία του ’80, η χώρα της ελευθερίας χρηματοδότησε και εξόπλισε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν για να οργανώσει τον ιερό πόλεμο κατά του σοβιετικού εχθρού στο Αφγανιστάν. Ο Μπρεζίνσκι είπε ότι ο σχηματισμός ενός ισλαμικού τρομοκρατικού στρατού ήταν ελάχιστης ανησυχίας σε σύγκριση με την ήττα του κομμουνιστικού εχθρού. Όμως, στις 11 σεπτεμβρίου 2001, με τα χρήματα και τα όπλα που του έρχονταν από την άρχουσα τάξη της Σαουδικής Αραβίας, στενούς φίλους της οικογένειας Μπους, ο Οσάμα Μπιν Λάντεν γκρέμισε μερικούς πύργους και σκότωσε περισσότερους από τρεις χιλιάδες ανθρώπους. Τότε άρχισε ο πόλεμος της πλουσιότερης χώρας του κόσμου ενάντια στην πιο φτωχή χώρα, ενώ οι ηλίθιοι όλου του πλανήτη ούρλιαζαν: «Είμαστε όλοι αμερικανοί». Είκοσι χρόνια αργότερα οι αμερικανοί έφυγαν από την πιο φτωχή χώρα του κόσμου πριν την καταστρέψουν και άφησαν στα νύχια των ταλιμπάν τους απρόσεκτους (και τις απρόσεκτες) που είχαν πιστέψει στα λόγια της Χίλαρι Κλίντον και των δολοφόνων της. Στα χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευση της σοβιετικής Ένωσης, η πατρίδα της ελεύθερης επιχείρησης υποστήριξε τους πρώην κομμουνιστές που προσηλυτίστηκαν στην ελευθερία, και τους παρακολουθούσε με ένα συνένοχο χαμόγελο να διαλύουν το δημόσιο σύστημα, ιδιωτικοποιούσαν παραγωγικές επιχειρήσεις, εξήγαγαν τεράστιο πλούτο προς τις αγγλικές τράπεζες και εξολόθρευαν την αντίσταση της Τσετσενίας με βάναυσες μεθόδους.

Ο λιγομίλητος Πούτιν φαινόταν τότε ένας φίλος αξιόπιστος, δεν είχε σημασία που είχε αποδείξει ότι ήταν δήμιος στο σχολείο του Μπεσλάν, στο θέατρο Ντουμπρόβσκα και σε πολλές άλλες περιπτώσεις. Όμως ο λιγομίλητος Πούτιν δεν σεβάστηκε τους κανόνες, επέτρεψε στον εαυτό του να κατασκευάσει έναν αγωγό σε συνεργασία με τους γερμανούς, και αυτό δεν μπόρεσαν να καταπιούν οι υπερασπιστές της δημοκρατίας. Οι γερμανοί έπρεπε να αναγκαστούν να ακυρώσουν αυτό το έργο, η ευρωπαϊκή Ένωση έπρεπε να ωθηθεί στην αυτοκτονία.

Η πρώτη νίκη του Μπάιντεν

Ο Biden φαίνεται για πρώτη φορά να έχει την υποστήριξη των ρεπουμπλικανών, ακόμα κι αν ο πονηρός Τραμπ, αφού είπε ότι ο Πούτιν είναι μια ιδιοφυΐα, τώρα στέκεται στο περιθώριο περιμένοντας να επιστρέψει για να εκδικηθεί. Μετά από τόσες χαμένες μάχες, ο Μπάιντεν κέρδισε τελικά μία: ξεφορτώθηκε την Ευρώπη, την υπέβαλε στο ΝΑΤΟ και χάρη στο ΝΑΤΟ ώθησε την Ευρώπη στην αυτοκαταστροφή. Αυτό δεν θα του είναι αρκετό για να σταματήσει τη διάλυση των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, της χώρας όπου οι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται πιο πρόθυμα, όπου 100.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει από υπερβολική δόση τα τελευταία χρόνια.

Ίσως ο πόλεμος θα μπορούσε να τον βοηθήσει να κερδίσει τις ενδιάμεσες εκλογές, αλλά δεν θα στοιχημάτιζα ούτε ένα νικέλιο σε αυτό: από τώρα έως τον Νοέμβριο υπάρχει χρόνος και θα είναι μια περίοδος φρίκης και ψεμάτων. Και θανάτου, όπως αρέσει στα ξανθά θηρία: τα ρωσικά, τα ευρωπαϊκά και τα αμερικανικά.

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Neuromagma

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλοςcomune info