Απάντηση στην επιστολή του «Θεάτρου των Πολιτών»

Αν και δεν μ’ αρέσει καθόλου να μπαίνω σ’ αυτό το ατέρμονο γαϊτανάκι των «είπα – είπες», «ξείπα –ξείπες» που καταντάει τις περισσότερες φορές μια ανούσια  ανταλλαγή κούφιων επιχειρημάτων, χωρίς να δίδεται λύση στο θέμα και που οδηγεί συνήθως από τη μια παρεξήγηση στην άλλη, είμαι εντούτοις υποχρεωμένος εκ των πραγμάτων να απαντήσω στην πρόκληση που μου έγινε από πλευράς «Θεάτρου των Πολιτών» με την επιστολή που δημοσιεύσαμε χθες στην «Πρωϊνή» και που αποτελεί κατά τη γνώμη μου ένα μνημείο υποκρισίας και φαρισαϊσμού από τη μια αλλά και ένα χαρακτηριστικό δείγμα μεγαλοϊδεατισμού, μεγαλομανίας και αρχοντοχωριατισμού από την άλλη.

Πρώτα απ’ όλα καθώς ξεκίνησα να διαβάζω το κείμενο και πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω ποιος το υπογράφει νόμιζα πως πρόκειται για επιστολή του ΔΗΠΕΘΕ. Τέτοια είναι η ταύτιση από πλευράς «Θεάτρου των πολιτών» με το ΔΗΠΕΘΕ που ένας αδαής αναγνώστης δεν θα μπορούσε στην πραγματικότητα να διακρίνει την διαφορά. Ποια διαφορά όμως; Υπάρχει άραγε; Διότι η πρόεδρος και τα μέλη του «Θεάτρου των Πολιτών» φαίνεται πως έχουν ταυτιστεί τόσο πολύ με το ΔΗΠΕΘΕ που το θεωρούν χωράφι τους όπου μπορούν να αλωνίζουν χωρίς να δίνουν λόγο και αναφορά σε κανένα. Να παίρνουν αποφάσεις, να επηρεάζουν καταστάσεις, να «προωθούν λύσεις».

Αυτός ο ασφυκτικός εναγκαλισμός του «Θεάτρου των Πολιτών» με το ΔΗΠΕΘΕ όχι μόνον δεν βοηθά τον τοπικό μας θεατρικό οργανισμό όπως αλαζονικά κόπτονται  μερικοί αλλά τον πνίγει, τον σκοτώνει, δεν του δίνει χώρο να αναπνεύσει και να πετάξει, τον οδηγεί σε μαρασμό και τον περιορίζει στον μίζερο μικρόκοσμο των δήθεν ειδημόνων και επαϊόντων της πόλης μας. Στο μικρόκοσμο του ερασιτεχνισμού.

Όσο πιο μακριά από το ΔΗΠΕΘΕ βρίσκεται το «Θέατρο των πολιτών» και κάθε ερασιτεχνική ομάδα τόσο μεγαλύτερες προοπτικές να εκπληρώσει το ρόλο του έχει αυτό. Γενικά ο διαχωρισμός επαγγελματισμού και ερασιτεχνισμού στο θέατρο και ευρύτερα στην τέχνη πρέπει να είναι απόλυτα διακριτός.

Η υποκρισία ξεκινάει από την πρώτη αράδα της επιστολής όπου οι υπογράφοντες καλωσορίζουν τον Γκόνη στην Καβάλα(!!!) και χαίρονται, λέει, που θα τον έχουν τώρα πια μαζί τους όλη την περίοδο ενώ μέχρι τώρα ήταν μαζί τους μόνο τα καλοκαίρια στο Φεστιβάλ Φιλίππων. Στο Φεστιβάλ στο οποίο η πρόεδρος του «Θεάτρου των Πολιτών» δεν πάτησε το πόδι της φέτος το καλοκαίρι. Ούτε στο αρχαίο θέατρο ούτε και στο Φρούριο. Πώς λοιπόν τον είχε δίπλα της;

Και φυσικά δεν μπορείς υποκριτικά να καλωσορίζεις έναν άνθρωπο όταν δεν τον έχεις στηρίξει και δεν τον ψήφισες τελικά στις διαδικασίες για την εκλογή του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ. Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός του φαρισαϊσμού τότε ποιος είναι;

Το δ.σ. του «Θεάτρου των Πολιτών» που υπογράφει την επιστολή (αλήθεια όλοι μαζί το γράψατε το κείμενο; Δεν έχει όνομα ο/η συντάκτης/τρια του;) με κατηγορεί ότι λέω ΨΕΜΑΤΑ κι ότι είμαι εμπαθής.

Για να δούμε λοιπόν τι είδους ψέματα λέω:

Είναι ψέμα ότι ο Θοδωρής Αμπαζής ήθελε να έχει και την καλλιτεχνική ευθύνη του Φεστιβάλ Φιλίππων και πίεζε για τον λόγο αυτό τον δήμαρχο; Το είχε δημόσια δηλώσει ο ίδιος επανειλημμένως και το είχε επίσης επιβεβαιώσει και ο δήμαρχος. Και η αποχώρησή του από την Καβάλα για την Πάτρα, πριν ολοκληρωθεί ο χρόνος της σύμβασής του, το αποδεικνύει περίτρανα. Διότι αν του είχε δοθεί τελικά το Φεστιβάλ Φιλίππων δεν επρόκειτο φυσικά να αποχωρήσει. Έτσι δεν είναι;

Είναι ψέμα ότι το κίνημα των ερασιτεχνών φούντωσε επί Αμπαζή; (Και άγιος να είσαι αυτό το πράγμα δεν το αφήνεις ανεκμετάλλευτο. Το προσεταιρίζεσαι και το «αξιοποιείς»). Ακόμη και το ίδιο το «Θέατρο των Πολιτών» δημιουργήθηκε επί Αμπαζή. Είναι ψέμα;

Είναι ψέμα ότι αποτέλεσμα αυτής της άνθισης των ερασιτεχνικών σχημάτων στην Καβάλα ήταν η εισχώρηση ερασιτεχνών στο διοικητικό συμβούλιο του ΔΗΠΕΘΕ όχι απλά υπό την ανοχή του δημάρχου αλλά με την στήριξή του; Της προέδρου δηλαδή του «Θεάτρου των πολιτών» και της κ. Κωνσταντινίδου την οποίαν παρεμπιπτόντως θέλω να πω ότι τιμώ, εκτιμώ και υπολήπτομαι;

Είναι ψέμα ότι η θεατρική παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ «Τα ρούχα του Βασιλιά» ετοιμάζεται κυρίως από ερασιτέχνες;

Και τέλος είναι ψέμα ότι όλο αυτό το κίνημα των «ερασιτεχνών στην Καβάλα» λειτουργεί σαν μηχανισμός πίεσης, σαν στρατός φανατικών (έστω και ανοργάνωτα καμιά φορά, έστω και χωρίς να το αντιλαμβάνονται μερικοί εξ αυτών που συμμετέχουν συνήθως με τις αγνότερες των προθέσεων). Το ένιωσα στο πετσί μου αυτό το διήμερο με τον οχετό των ύβρεων, της ειρωνείας και της λοιδορίας που δέχθηκα για τις απόψεις μου και μάλιστα εν χορώ.

Και αλήθεια, πρέπει οπωσδήποτε και πάντα να έχει κάποιο συμφέρον ένας δημοσιογράφος όταν διατυπώνει τις απόψεις του που είναι αντίθετες με αυτές κάποιων άλλων; Πρέπει πάντα να είναι λαμόγιο, να «τα παίρνει», να υποκρύπτει περίεργες σκοπιμότητες; Δεν μπορεί να πει ευθαρσώς τη γνώμη του έστω κι αν ορισμένοι διαφωνούν μ’ αυτήν χωρίς τελικά να εξυπηρετεί κάποιον προσδοκώντας οφέλη απ’ αυτόν; Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις;

Στη μικρή κοινωνία που ζούμε και που είμαστε όλοι γνωστοί μεταξύ μας είναι φυσικό να έχω πολλούς γνωστούς και φίλους που ανήκουν και δραστηριοποιούνται σε ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες. Παρακολουθώ τις περισσότερες από τις παραστάσεις αυτές, έχω γράψει πολλές φορές «κριτική», τις περισσότερες με συμπάθεια και φυσικά δεν δικαιούμαι να αρνούμαι σε κανένα την επιθυμία του να θέλει να εκφραστεί δημιουργικά μέσα από την τέχνη του θεάτρου.

Το πρότυπο όμως του ερασιτέχνη ηθοποιού για μένα είναι ο Δήμος Σιούλας. Ο οποίος ασχολείται για την πλάκα του, για το χαβαλέ του, για να ευφραίνεται η ψυχούλα του, για να ξεκαρδίζεται ο ίδιος στις πρόβες και να ξεκαρδιζόμαστε κι εμείς όταν τον βλέπουμε στη σκηνή. Μέχρις εδώ. Όταν ένας ερασιτέχνης αρχίζει να θέλει να παίρνει στα σοβαρά τη δουλειά του και το ρόλο του δεν είναι πλέον ερασιτέχνης. Καταντάει απλώς ψώνιο.

Περί εμπαθείας

Το διοικητικό συμβούλιο του «Θεάτρου των Πολιτών» με κατηγορεί επίσης και για εμπάθεια.

Τι είναι όμως εμπάθεια;

Πριν ένα και πλέον χρόνο λοιπόν συνεργάσθηκα με έναν νέο άνθρωπο, έναν συμπολίτη μας ερασιτέχνη ηθοποιό που γνωρίζει και ασχολείται με την δημιουργία βίντεο, για να φτιάξουμε ένα βίντεοκλιπ σε κάποιο τραγούδι μου.

Πράγματι με κάποιες ελάχιστες δικές μου υποδείξεις δημιούργησε ο ίδιος ένα ωραίο φιλμάκι που με δική του επίσης πρωτοβουλία το ανέβασε στο youtube όπου άρχισε να βρίσκει μια σχετικά καλή υποδοχή και να το βλέπει αρκετός κόσμος.

Πριν λίγο καιρό το βίντεοκλιπ αυτό εξαφανίσθηκε από το youtube. Δεν ξέρω γιατί, πως και τι. Πάντως εξαφανίσθηκε. Αν το κατέβασε ο ίδιος που το ανέβασε, λέω «αν» γιατί δεν μπορώ να το ξέρω, τότε αυτό ακριβώς το γεγονός είναι εμπάθεια.

Δεν είμαι και αναμάρτητος αλλά δεν έχω φτάσει (και ούτε θα φτάσω ποτέ) σ’ αυτό το επίπεδο.

Θ.Θ.

Η επιστολή του «Θεάτρου των Πολιτών»

Το «Θέατρο Των  Πολιτών» καλωσορίζει τον Θοδωρή Γκόνη στην Καβάλα, μιας και πλέον δεν θα είναι μαζί μας μόνο τα καλοκαίρια στο τιμόνι του Φεστιβάλ Φίλιππων Θάσου αλλά και ως καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Πιστεύουμε ότι θα είναι άξιος συνεχιστής του Θοδωρή Αμπαζή, το έργο του οποίου δεν μπορεί κανένας να μηδενίσει. Δυστυχώς η εκλογή του, υπήρξε και το έναυσμα από κάποιους για να δημοσιεύσουν προσβλητικά σχόλια εις βάρος της διοίκησης του Δήμου, του ΔΗΠΕΘΕ, και των ερασιτεχνών. Κυρίως όμως των επαγγελματιών που τα τελευταία χρόνια προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στο κοινό της Καβάλας, αλλά και όλων των πολιτιστικών φορέων που συνεργάστηκαν με το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας όπως Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Φεστιβάλ Αθηνών, ΔΗΠΕΘΕ Σερρών (υπό την καλλιτεχνική δ/νση του κ. Γκόνη)
Θα έπρεπε να γνωρίζουν όσοι αγαπούν και εκφέρουν γνώμη για τις δράσεις του ΔΗΠΕΘΕ ότι αποτελεί καταστατική υποχρέωση του διευθυντή του, να    «ΑΝΑΠΤΥΣΣΕΙ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ». Συνεπής ο κ. Αμπαζής και σε αυτήν την υποχρέωση, κατάφερε να κερδίσει την εκτίμηση και την αποδοχή των πολιτών της πόλης μας. Με τα σεμινάρια, τις παράπλευρες εκδηλώσεις και τις «Ιουλιέτες», όπως υποτιμητικά αναφέρονται, κατάφερε να μας κάνει καλυτέρους θεατές και να αναπτύξει την κριτική μας ικανότητα Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι αυτό ενοχλεί και φοβίζει. Οποιοδήποτε δημοσίευμα, μας παρουσιάζει ανθρώπους χωρίς κρίση και βούληση είναι άκρως προσβλητικό και εκτός πραγματικότητας. Επιπρόσθετα αυτή αλλοιώνεται όταν κατηγορούμαστε για επίθεση στο πρόσωπο του Δημάρχου.
Αποκορύφωμα όλης αυτής της λασπολογίας είναι να μειώνεται το κύρος της επικείμενης παραγωγής της παιδικής σκηνής του ΔΗΠΕΘΕ καθώς και του διοικητικού συμβουλίου το οποίο την ενέκρινε. Οι χαρακτηρισμοί για πολιτιστικές και πολιτικές πιέσεις, καθώς και για ασίγαστη εμμονή για επιβολή όρων και απόψεων, αποτελεί έκφραση εμπάθειας προς τους ερασιτέχνες ως σύνολο αλλά  και το καθένα χωριστά. Μας προσδίδονται ικανότητες τις οποίες αν τις είχαμε, θα είχαμε επηρεάσει το αποτέλεσμα της επιλογής του καλλιτεχνικού διευθυντή όπως θεωρείται ότι θα θέλαμε.

Καταλήγοντας θεωρούμε ότι η επίθεση εναντίον των ερασιτεχνών εκθέτει πρωτίστως τον ίδιο τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή που δεν χρειάζεται αυτόκλητους υπερασπιστές (στρατός;)

      Ο κ. Θεοδωρίδης, που υπογράφει τα άρθρα, παρερμηνεύει συνεχώς όσα λέγονται από εμάς και ταυτόχρονα  προσπαθεί με ΨΕΜΑΤΑ να μεταδώσει και σε άλλους την εμπάθεια του. Μιλάει επιτιμητικά για τους ερασιτέχνες, μοιάζει  να τους κατηγορεί για αυτή τους την ιδιότητα και αυτό είναι και το οξύμωρο,  γιατί  τουλάχιστον οι περισσότεροι από αυτούς είναι και κάπου επαγγελματίες.

      Στα παιχνίδια που αυτός και αν υπάρχουν όμοιοι του παίζουν, δεν μας βρήκαν ποτέ συμπαίχτες και δεν θα μας βρουν ποτέ. Ούτε αντιπάλους θα έπρεπε  να μας έχουν. Εμείς  πιστεύουμε και υποστηρίζουμε πάντα πως ΜΟΝΟ ΕΝΩΜΕΝΟΙ μπορούμε να αλλάξουμε αυτόν τον τόπο.

Με εκτίμηση το Δ.Σ. του

ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ