Στον απόηχο ενός ακόμη συλλαλητηρίου

Το συλλαλητήριο που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Πέμπτη στην κεντρική πλατεία της Καβάλας ήταν το πέμπτο της τελευταίας δεκαετίας με ένα ακόμη ΟΧΙ στο κεντρικό του σύνθημα. Κάποιοι το εξέλαβαν ως συλλαλητήριο κατά των επενδύσεων και επομένως κατά της δημιουργίας θέσεων εργασίας, γι’ αυτό και το πολέμησαν με μανία και με περισσή δόση λαϊκισμού. Δικαίωμά τους, αν έτσι τους αρέσει. Υπάρχει όμως και ο αντίλογος και πρέπει να ακουστεί με νηφαλιότητα, τώρα που είναι η ώρα του απολογισμού, στον απόηχο μιας ακόμη κοινωνικής μάχης.
Εξηγούμαι: Στο ίδιο διάστημα που ακούστηκαν τα ΟΧΙ, ιδιαίτερα τα τελευταία τρία με τέσσερα χρόνια όπως στην περίπτωση του LNG στον κόλπο της Καβάλας, της διέλευσης του TAP από τα τενάγη, οι πολίτες αισθάνθηκαν το έδαφος να χάνεται κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια τους, είδαν την ελπίδα να απομακρύνεται από τα μάτια τους. Έγιναν λοιπόν πολλά συλλαλητήρια και εκδηλώσεις κατά της λιτότητας, διαμαρτυρίες κατά της διαφθοράς, κατά των μνημονίων, στην ουσία συλλαλητήρια υπέρ της ανάπτυξης, υπέρ της δημιουργίας θέσεων εργασίας, κατά της ανεργίας, απ’ όπου όμως συστηματικά απουσίαζαν αυτοί που πολέμησαν και το πρόσφατο και τα προηγούμενα συλλαλητήρια των ΟΧΙ. Είναι οι ίδιοι που, υπηρετώντας πρόσωπα και πολιτικές, συνέβαλαν στο να οδηγηθεί η χώρα στο τέλμα, στην ανέχεια, στην αποβιομηχάνιση και το λαό στην εξαθλίωση, είναι αυτοί που θα έπρεπε σήμερα, και χθες και αύριο να απολογούνται διότι «κλείδωσαν» το μέλλον της νέας γενιάς, το μέλλον της χώρας.
Οι άνεργοι στη χώρα μας ξεπέρασαν το 1,5 εκατομμύριο. Με απλή αριθμητική και λογική σκέψη καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα ότι θα απαιτούνταν εκατοντάδες ή χιλιάδες LNG προκειμένου να αναπληρωθούν οι χιλιάδες χαμένες θέσεις εργασίας στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι χιλιάδες θέσεις εργασίας που χάθηκαν με το κλείσιμο καταστημάτων, με το κλείσιμο οικογενειακών και μεγαλύτερων επιχειρήσεων, με το κλείσιμο εργοστασίων. Γι’ αυτά κουβέντα δε γίνεται από τους υπερασπιστές των άκριτων ΝΑΙ σε οποιαδήποτε επενδυτική πρόταση.
Θα πούμε λοιπόν τόσα ΟΧΙ, όσα χρειάζονται και ταυτόχρονα θα πούμε και άλλα περισσότερα ΝΑΙ σε επενδύσεις ήπιες, συμβατές με το χαρακτήρα και τη φυσιογνωμία της περιοχής, σε επενδύσεις της αειφορίας. Το ΟΧΙ στο γυαλί δεν το είπε η τοπική κοινωνία, το είπε κατά βάση το αθηνοκεντρικό σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς. Η γεωθερμία στο Νέστο και στο Παγγαίο τιμωρείται με στάση αναμονής μέχρι να «τακτοποιηθούν» τα ολιγοπωλιακά συμφέροντα. Οι επενδύσεις στη μεταποίηση, στο εμπόριο, στην καινοτομία, στις συνδυασμένες μεταφορές, στην παροχή υπηρεσιών καρκινοβατούν λόγω γραφειοκρατίας, απουσίας τραπεζικής πίστης και άγριας φορολογίας. Οι επενδύσεις στον τουρισμό πώς να προωθηθούν με κατάργηση των γραφείων τουρισμού της Περιφέρειας και συγκέντρωση όλων των υπηρεσιών στη Θεσσαλονίκη;. Όσο για τις επενδύσεις στην παιδεία και στην υγεία, αυτές έχουν προ πολλού ξεχαστεί.
“Όμως, οι μικρές επιχειρήσεις αποτελούσαν πάντοτε τη ραχοκοκαλιά της Ελληνικής Οικονομίας. Το Ελληνικό Επιχειρηματικό δαιμόνιο είναι παγκοσμίως γνωστό, τα παραδείγματα Ελλήνων Επιχειρηματιών που ξεκίνησαν από το μηδέν και δημιούργησαν αυτοκρατορίες πάμπολλα, η εφευρετικότητα και οι καλές ιδέες δεδομένες. [1]
Σύμφωνα με σχετικά πρόσφατα στοιχεία, «πάνω από το 96% των επιχειρήσεων απασχολούν (απασχολούσαν) από 0-9 άτομα, μόλις το 3,8% 10-99 άτομα και μόλις το 0,2% από 100 άτομα και πάνω». [1]
Είναι προφανές πως υπάρχουν τεράστιες δυνατότητες και πολύ μεγάλα περιθώρια για επενδύσεις στον πρωτογενή τομέας και ειδικά στη γεωργία. Οι δύο πεδιάδες, του Νέστου και των Φιλίππων, οι πιο εύφορες πεδιάδες της χώρας, περιμένουν καρτερικά επενδύσεις, στη γεωθερμία, στα αποστραγγιστικά και αντιπλημμυρικά έργα, στην αναδιάρθρωση των καλλιεργειών, στους αναδασμούς, στα αρδευτικά, στη βιολογική γεωργία, στην καθετοποίηση των προϊόντων, για να γίνει μια αναπτυξιακή κοσμογονία στην περιοχή μας.
Αυτή είναι η αλήθεια, αυτή είναι η κλίμακα που μας ταιριάζει, αυτή είναι η αναπτυξιακή κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουμε. Ας δημιουργηθεί επιτέλους το πλαίσιο για την επανεκκίνηση της πραγματικής οικονομίας.
Πως περιμένουμε άραγε να μας σώσει το LNG, με τριάντα θέσεις εργασίας που θα τροφοδοτήσει την πλούσια Ευρώπη με εναλλακτικό αέριο;
Η εποχή της επιδερμικής αντιμετώπισης των προβλημάτων, των αφορισμών και των «ξερόλα» πέρασε ανεπιστρεπτί.
Καλό είναι, αντί να κοιτάζουμε τον προσωπικό μας καθρέπτη που πάντα μας ξεγελά, να κοιταζόμαστε στον μόνο αλάνθαστο, κοινωνικό καθρέπτη, πριν προβούμε σε αφορισμούς, πριν έρθουμε αντιμέτωποι με το σύνολο της κοινωνίας, πριν προβούμε σε απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, πριν προβούμε σε ανόητες απειλές. Άλλωστε, οι πολίτες έχουν και μνήμη και κρίση.
«Η αλήθεια λοιπόν πάντοτε ωφελεί, δεν ερεθίζει έστω και γυμνή. Όταν η αλήθεια είναι ελεύθερη, η ελευθερία είναι αληθινή» όπως έλεγε ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος.

[1] Ομιλία κ. Άγγελου Τσατσούλη στο Forum ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας (2008)

Καβάλα, 8 Ιουλίου 2014
Λάζαρος Βασιλειάδης