Τα παιδιά του προέδρου

Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής

Δεν τα παρατάς, ρε καρντάσι; Ήσουνα νιος και γέρασες, που λέει ο λόγος. Καβάντζαρες τα σαράντα χρόνια υπηρεσίας. Ούτε οι μονιμάδες στο στρατό δεν κάνουν τόσο. Και τράβηξες κουπί γερό. Πότε επιτέλους θα κοιτάξεις και λίγο τον εαυτό σου… Έπεα πτερόεντα, αδελφέ. Αφού το ξέρεις πως δεν γίνεται… Εκείνη ακριβώς την στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο.
Δεν ήθελε για χρόνια να πάρει κινητό, μα συν τω χρόνω καταλάβαινε ότι σε κάποιες περιπτώσεις ήταν απαραίτητο. Έλα όμως που μια μέρα εμφανίστηκαν μπροστά του με συνωμοτικά χαμόγελα η Δήμητρα, ο Αντώνης, η Σταυρούλα, η Αγγελική και η μικρή Ευγενία, τον περικύκλωσαν, γυρνούσαν γύρω του σαν σβούρες και τελικά του το παρέδωσαν σε ένα κατακόκκινο περιτύλιγμα. Το άνοιξε προσεκτικά, χωρίς να σκίσει το γυαλιστερό χαρτί. Ήταν ένα πολλών και μεγάλων δυνατοτήτων κινητό τηλέφωνο, προϊόν υψηλής τεχνολογίας, που προκαλεί το θαυμασμό. Και πώς να μη δεχτείς, πέρα από τις ιδεολογικές αντιρρήσεις σου, την αφοπλιστική αυτή πρωτοβουλία και προσφορά των παιδιών…
Αυτά ήταν στο τηλέφωνο και του ανακοίνωσαν ότι θα έπρεπε και πάλι να έρθει από την Θεσσαλονίκη, για να παρευρεθεί στη βράβευσή τους για τις πάμπολλες διακρίσεις τους, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, στη διάρκεια του προηγούμενου έτους. Και δεν θα έπρεπε ασφαλώς να λείπει ο «πατερούλης» τους, ο Πρόεδρος που πάντα τους ακολουθούσε και τους στήριζε. Σε κάθε αγώνα, σε κάθε πρωτάθλημα, σε κάθε μέρος της γης. Βάζοντας πάντα το χέρι στη δική του τσέπη. Αύριο βράδι λοιπόν στο ξενοδοχείο «ΩΚΕΑΝΙΣ».
Σε όλη τη διαδρομή θυμόταν τα παλιά με γλυκόπικρη διάθεση. Επί πολλές δεκαετίες, σε βάρος των επαγγελματικών δραστηριοτήτων του αλλά κυρίως σε βάρος της προσωπικής του ζωής, είχε προσφέρει πολλά στην πολιτιστική κίνηση της πόλης του και μάλιστα σε πολλαπλά επίπεδα. Για όλα αυτά βέβαια ποτέ δε μιλούσε με κανέναν. Κι αν κάποιος του εκδήλωνε θαυμασμό για οποιαδήποτε από τις προσφορές του, αυτός αμέσως άλλαζε κουβέντα. Εξάλλου η ενασχόλησή του με τα δημοτικά πράγματα, το στήσιμο ενός πρότυπο θερινού κινηματογράφου, η οργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων προς τιμήν διάσημων υπηρετών του Πνεύματος και της Τέχνης, όλα αυτά έμοιαζαν μέσα του να ωχριούν μπροστά στην ίδρυση του Σκακιστικού Ομίλου.
Είχε πιστέψει πολύ στα παιδιά που ασχολούνταν με το σκάκι. Διέβλεπε μάλιστα ότι στο μέλλον έρχονται επιτυχίες σε πανελλήνιο επίπεδο. Είχαν όλα τους μιαν ωριμότητα στα μάτια, μιαν ηρεμία και μιαν απόφαση ένα παιχνίδι να το κάνουν άθλημα. Και το κατόρθωσαν. Με επιμονή και υπομονή. Τον έπεισαν ότι η αφοσίωσή του άξιζε τον κόπο. Απευθύνθηκε πρώτα σ’ ένα φίλο του αρχιτέκτονα. Συμφώνησε αυτός να του παραχωρήσει ένα μεγάλο διαμέρισμα πολυκατοικίας στο κέντρο της πόλης, όπου τα παιδιά θα περνούσαν καθημερινά τις ελεύθερες ώρες τους μαθαίνοντας, διαμέσου της αλληλοδιδακτικής, καινούργιους τρόπους πνευματικής ανάτασης.
Οι δυνατότητές τους είχαν πάρει με τον καιρό την ανηφόρα και ο Πρόεδρος ένιωθε ολοένα και περισσότερο τις ευθύνες του να μεγαλώνουν. Σε πείσμα πολλών μόνιμων γκρινιάρηδων επικέντρωσε την προσοχή και την φροντίδα του στο Σκακιστικό Όμιλο. Προσέλαβε προπονητές, δημιούργησε φυτώριο από μικρά παιδιά του Δημοτικού, οργάνωσε αγώνες, μοίρασε μετάλλια και κύπελλα. Το μελίσσι μεγάλωνε και οι ελπίδες του τελικά επαληθεύτηκαν. Οι πρώτες επιτυχίες έφεραν χαμόγελα και ικανοποίηση. Πολλές άλλες πόλεις είχαν παράδοση στο πνευματικό αυτό άθλημα. Και χρειαζόταν χρόνος πολύς και συντονισμένη προσπάθεια, ώστε να μπορέσει η επαρχιακή πόλη του Προέδρου να ξεπεράσει τις υπόλοιπες και να φτάσει στο επίπεδο της συμπρωτεύουσας και της πρωτεύουσας. Και όμως. Και αυτό έγινε κατορθωτό.
Αλλά το πράγμα δεν σταμάτησε εκεί. Τα πρώτα παιδιά είχαν μεγαλώσει, σωστά αετόπουλα που άνοιξαν τις φτερούγες τους και γέμισαν οι ουρανοί δροσιά και χάρη. Που να τους φτάσει τώρα το Πάγγαιον όρος, ο Παρνασσός κι ο Όλυμπος…
Άρχισαν να πετούν σε πιο μεγάλα ύψη, να κατακτούν καινούργιες άγνωρες μέχρι τότε κορυφές. Οι διακρίσεις πλέον είχαν πολλαπλασιαστεί.
Η Άννα – Μαρία πρώτη έσπασε τα σύνορα και έγινε αργότερα δασκάλα στα νέα φιντανάκια που όλο και πλήθαιναν και δεν τους χώραγε ο τόπος. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Όμως, καθώς η κόκκινη παλιά καπνούπολη έγινε με το πέρασμα του χρόνου μια φιλήσυχη και φιλήδονη υπαλληλούπολη για λόγους πολύ κατανοητούς, ο Εθνικός Οργανισμός Καπνού έπαψε πλέον να υφίσταται κι έτσι το τεράστιο κτήριό του άρχισε να φιλοξενεί άλλες υπηρεσίες, ανάμεσα στις οποίες ήταν το Μουσείο Καπνού και η Δημοτική Αστυνομία. Ήρθε ωστόσο η Κρίση κι άπλωσε τα πλοκάμια της στα εσωτερικά της χώρας και βέβαια δε γλύτωσαν από τα συνεχή μέτρα λιτότητας ούτε οι τοπικές κοινωνίες. Έτσι, μεταξύ των άλλων, οι ευρωπαϊκές κόσες καρατόμησαν και τη Δημοτική Αστυνομία. Μια αίτηση του Πρόεδρου στη Δημοτική Αρχή εξασφάλιση καινούργια στέγη, αρκετά άνετη, για τα παιδιά του Ομίλου.
Ο ίδιος φρόντιζε να μην αναφέρεται σχεδόν πουθενά το όνομά του. Σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να παίρνει ούτε μικρό μερίδιο από τη δόξα και τη λαμπρή πορεία των παιδιών του. Ακόμη και στην κοπή της βασιλόπιτας έκοβε για τον εαυτό του το πιο στενό κομμάτι, ώστε να μην χωράει ούτε το νόμισμα σε αυτό. Και απόψε το ίδιο θα απαιτούσε από τα μέλη του Συμβουλίου. Αναφορές θα γίνουν μόνο στα παιδιά και τις επιτυχίες τους.
Στο μεγάλο σαλόνι του ξενοδοχείου «ΩΚΕΑΝΙΣ» δεν παραβρίσκονταν πολλοί. Ήτανε τα παιδιά, κορίτσια και αγόρια με ευπρεπές μειδίαμα, μαζί και οι γονείς τους, ένας δημοσιογράφος και ένας παλιός συμμαθητής από το Γυμνάσιο, κάπου σαράντα χρόνια είχε να τον δει. Ο τελευταίος τον πλησίασε χαρούμενος, του έδωσε ειλικρινή συγχαρητήρια για τις διακρίσεις του Ομίλου και έπειτα τον ρώτησε για την οικογένεια και τα παιδιά του. Κι ένιωσε έκπληξη όταν ο Πρόεδρος του έδειξε όλα αυτά τα παράσημά του, που τον είχαν κιόλας πολιορκήσει με χαμόγελα αγάπης, σεβασμού και εκτίμησης.
Η βραδιά εξελίχθηκε όμορφα για όλους, με βραβεύσεις και υποσχέσεις για καλή συνέχεια, με μουσικές και ουσιαστική επικοινωνία, αλλά, όπως συμβαίνει συχνά με τα ανθρώπινα, μια είδηση ήρθε να πλήξει κάπως με το μελάνι της τη γενικότερη ευωχία που επικρατούσε στην αίθουσα, καθώς μεταδόθηκε γρήγορα από στόμα σε στόμα. Επανιδρύεται η Δημοτική Αστυνομία και αυτό απλά γι’ αυτούς σημαίνει δύο τινά: πρώτο ότι ο Σκακιστικός Όμιλος μένει και πάλι άστεγος και δεύτερο ότι ο Πρόεδρος μπαίνει και πάλι σε νέους αγώνες…