Είμαστε μαθητές και μαθήτριες του 2ου ΓΕΛ Καβάλας και συμμετέχουμε σε ένα από τα πολιτιστικά προγράμματα του σχολείου μας που έχει το όνομα: «Χθες εμείς, σήμερα αυτοί, αύριο;».
Το πρόγραμμα αυτό έχει ως σκοπό να μελετήσει το προσφυγικό ζήτημα ιστορικά αλλά κυρίως πρακτικά σε μια εποχή, που η προσφυγιά είναι ένα θέμα πιο επίκαιρο από ποτέ, ένα θέμα που μας αφορά όλους ανεξαιρέτως. Έτσι λοιπόν μαθητές, καθηγητές και γονείς συλλέγουμε τρόφιμα και ρούχα στο χώρο του σχολείου μας και κάθε Τετάρτη τα μοιράζουμε στους πρόσφυγες που φτάνουν στο λιμάνι της Καβάλας. Μέσα από αυτή τη δράση μας προσπαθούμε να βοηθήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο στην –έστω και στιγμιαία- ανακούφιση των ανθρώπων που καταφτάνουν εξαντλημένοι τόσο ψυχικά, όσο και σωματικά. Είναι γεγονός όμως πως αυτό που εμείς κερδίζουμε συναισθηματικά είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που προσφέρουμε υλικά. Ξεκινήσαμε έχοντας ενδοιασμούς αλλά, όταν αντικρίσαμε τα βλέμματα και τα πρόσωπα των προσφύγων συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν καθήκον μας να βρισκόμαστε εκεί. Είμαστε άνθρωποι και οφείλουμε όχι απλώς να το λέμε, αλλά και να το δείχνουμε. Καθημερινά, με όποιον τρόπο μπορούμε, προς όποιον μας έχει ανάγκη.
Ακόμη, δε θα μπορούσαμε να μην εκφράσουμε τον σεβασμό μας προς τους συμπολίτες μας που βοηθούν με όλη τους τη δύναμη στη συλλογή και διανομή αγαθών παρόλο που αρκετοί από αυτούς τα στερούνται. Ένα μπουκάλι νερό ή γάλα, ένα παιχνίδι, μια ζεστή κουβέρτα που θα δοθεί σε έναν άνθρωπο είναι τόσο σημαντικό, όταν έχει να το αντικρίσει ή να το γευτεί εβδομάδες ολόκληρες. Τα νεύματα, τα βλέμματα και οι κινήσεις των προσφύγων, όταν δέχονται τα αγαθά, που τους προσφέρουμε ,είναι ο λόγος που συνεχίζουμε. Η στιγμιαία ανακούφιση του πόνου των παιδιών δεν μας επιτρέπει να σταματήσουμε. Το αίσθημα της προσφοράς προς τον συνάνθρωπο είναι αυτό που γεμίζει πλέον τις Τετάρτες μας. Όταν γνωρίζουμε ότι προσφέρουμε βοήθεια, τότε η ύπαρξη μας αποκτά αξία. Και είναι ένα τόσο όμορφο συναίσθημα αυτό. Τη στιγμή της προσφοράς αναγκαίων αγαθών καταγωγή, χρώμα, θρησκεία, χαρακτήρας και απόψεις παύουν να υφίστανται. Ο άνθρωπος αποκτά και πάλι αξία, σε μια εποχή που έχει αρχίσει να την χάνει.
Γνωρίζουμε πως η βοήθεια που εμείς προσφέρουμε δεν θα λύσει το προσφυγικό, γιατί αυτό είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο και οι κυβερνήσεις πρέπει να κινηθούν διαφορετικά. Εμείς όμως, ως άνθρωποι, αισθανόμαστε πως είναι ευθύνη μας να συνεισφέρουμε ,όσο μπορούμε και με όποιον τρόπο μπορούμε. Είναι κάτι που ο καθένας μας μπορεί να κάνει. Και πιστέψτε μας αξίζει να το κάνετε. Τόσο για αυτούς τους ανθρώπους, όσο και για εσάς τους ίδιους. Θα αισθανθείτε την ψυχή σας να γεμίζει και την συνείδηση σας να ηρεμεί.
Καβάλα 31/03/2016
Μαθητικές κοινότητες 2ου ΓΕΛ Καβάλας
