- Ανήκω στην κατηγορία των μόνων σε καραντίνα. Δεν ξέρω αν τα ζευγάρια ή οι οικογένειες περνάνε καλύτερα. Άλλωστε, δική μου είναι η επιλογή να ζω μοναχικά και να βγαίνω κατά καιρούς από το καβούκι μου, κάτι που δεν μου επιτρέπεται πια, αλλά το τηρώ ευλαβικά εδώ και είκοσι μέρες.
- Το βιολογικό μου ρολόι δεν υφίσταται πλέον. Ξυπνάω το μεσημέρι για να διαρκεί όσο το δυνατόν λιγότερο η μέρα. Αγαπάω το φως, όμως δεν το αντέχω σαν κλεμμένο εξωτερικό πλάνο. Η νύχτα παλεύεται με πολλούς τρόπους, σέρνεσαι από το ένα βιβλίο σε μια ταινία, από ένα αφημένο κείμενο σε κάποιες ξεχασμένες φωτογραφίες.
- Ετοιμάζω μικρά γεύματα, γρήγορα, σε φούρνο δεν έχω ψήσει ποτέ. Μάλλον θα χάσω βάρος, καθώς δεν υπάρχουν άλευρα και γλυκά στο σπίτι. Υπάρχουν όμως καφέδες και βότανα που τα αναμειγνύω με το νερό για να πίνω συνεχώς εύγευστα υγρά.
- Καθώς μου απαγορεύεται να επισκεφτώ τη μητέρα μου στο χωριό, μιλάμε τηλεφωνικά κάθε τόσο, προσπαθώ να κατευνάσω την ταραχή της. Με περίμενε σαν Πάσχα, ζει μόνη, «κάνε κουράγιο» της λέω, «έρχεται το καλοκαίρι…». Μια γυναίκα που δούλεψε σκληρά στα χωράφια, που άντεξε τη βουλγαρική κατοχή, περνάει τα τελευταία της χρόνια ανυπεράσπιστη, αντιμέτωπη με έναν αόρατο εχθρό.
- Διαβάζω με ευχαρίστηση μυθιστορήματα και σκόρπια διηγήματα. Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε ογκώδη βιβλία. Αν δεν αποτελείωσες τον «Οδυσσέα» όταν τον αγόρασες πριν από τριάντα χρόνια, άσ’ τον καλύτερα στο ράφι του, άλλωστε ούτε οι Εγγλέζοι τον τέλειωσαν. Καμιά φορά, όμως, λοξοκοιτάζω τον δίτομο «Άνθρωπο χωρίς ιδιότητες». Λες;
- Μουσικές παίζουν συνεχώς, ανάλογα με τις ώρες, λίστες ατέλειωτες, μέχρι και μουσική για βαθύ ύπνο που έρχεται με δυσκολία. Όταν τρώω ακούω ελληνική μουσική, Μοσχολιού, Πόλυ Πάνου, τέτοια. Θέλω ν’ ακούω ελληνικά λόγια σαν παρέα. Βάζω και ένα πιάτο άδειο στο τραπέζι, μια καρέκλα πάντα αδειανή. Αποδίδω τα οφειλόμενα σε όσους θα μπορούσαν να είχαν καθίσει και να τσουγκρίσουμε μαζί ένα ποτήρι κρασί.
- Παρακολουθώ στο Netflix μουσικά και διαστημικά ντοκιμαντέρ, στο arte ταξιδιωτικές εκπομπές, στο YouTube παλιές νουάρ ταινίες. Έχω απόθεμα δεκάδες σινεφίλ DVD, ενώ δεν παραλείπω να στέλνω στην Criterion Collection ένα μέιλ κάθε τόσο, παρακαλώντας τους να στριμάρουν και προς Ανατολάς. Βλέπω ελάχιστες τηλεοπτικές σειρές, νομίζω ότι εμπαίζουν την αριστοτελική μου λογική. Όσο για τις μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις, δεν τις βλέπω ποτέ. Μου τελείωσε η εποχή που βλέπαμε το «Θέατρο της Δευτέρας». Κάθε τέχνη στον χώρο της και το θέατρο στη σκηνή του.
- Βουτάω στα παλιά αρχεία, ανακαλύπτω αφημένες μυθοπλασίες, διηγήματα, μυθιστορήματα που δεν εκδόθηκαν. Εντόπισα μια αστυνομική νουβέλα με έναν «δράκο», όπως αποκαλούσαμε τους serial killers, γραμμένη είκοσι πέντε χρόνια πριν, τότε που έγραφα ασταμάτητα. Άραγε τι θα απογίνουν όλα αυτά; Θα ξαναγράψουμε και τι; Ποιος δράκος τη ζωή μας απειλεί;
- Ονειρεύομαι τρόπους απόδρασης. Ταξίδια, μικρές στάσεις σε μέρη που παλιότερα δεν τα έδινα σημασία. Μετανιώνω για συναντήσεις που ανέβαλα, για ανθρώπους που προσπέρασα, για κάτι καθημερινές ευκαιρίες που παρέκαμψα, γιατί τότε πίστευα ότι είμαι αυτάρκης και ο χρόνος ατελεύτητος.
- Ζω σε μια πολυκατοικία με λίγα διαμερίσματα. Τα τέσσερα είναι αδειανά. Σε τρία ζουν μόνες τρεις υπερήλικες κυρίες. Σε αυτές δανείζω τακτικά βιβλία, κυρίως μυθιστορήματα. Αποδείχτηκαν πιο ανθεκτικές αναγνώστριες απ’ όσο πίστευα. Πρέπει να σκεφτώ πάλι να τις εφοδιάσω, αυτήν τη φορά θα αφήσω τα βιβλία έξω από την πόρτα τους.
- Το διπλανό μου διαμέρισμα είναι άδειο, το ίδιο και το πάνω μου. Στο υπόγειο, σε μια τυφλή γκαρσονιέρα, μένει ένας άντρας που φεύγει με τη μηχανή κάθε πρωί για τη δουλειά και γυρίζει το απόγευμα. Στον φωταγωγό ακούγεται η μπάσα φωνή του άλλοτε σε μια άγνωστη μητρική και άλλοτε σε σπασμένα ελληνικά. Τον ακούω αναπόφευκτα από τον κεντρικό φωταγωγό. Μυρίζω τις τηγανιές και τις σωματικές οσμές του, ακούω τα καζανάκια και νιώθω πιο ανθρώπινα. Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ. Τον ευγνωμονώ όμως, είναι ο πιο κοντινός μου άνθρωπος. Φυσικά, θα είναι ο μελλοντικός μου ήρωας σε ένα διήγημα: γνωριζόμαστε μετά τη λήξη της καραντίνας και πάμε μια βόλτα με τη μηχανή του σε μια άγνωστη χώρα.
- Μιλάω με αγαπημένους φίλους, δεν περιμένω πολλά, ποτέ δεν ήμουν φιλόδοξος, τώρα όλα μου φαίνονται μάταια, γι’ αυτό και πολύτιμα. Ζούμε στην απουσία μας, βιώνουμε ως προσομοίωση την ανυπαρξία μας που είναι τελεολογικά αναπόφευκτη. Κι αυτό πρέπει να μας κάνει πιο ουσιαστικούς. Σκεφτόμαστε πράγματα που δεν είχαν περάσει ποτέ από το μυαλό μας. Αποκαλύπτουμε τα μυστικά μας, απευθυνόμαστε «εις εαυτόν». Μετανιώνουμε για τις αναστολές μας. Διαλύουμε με αντισηπτικό τον ναρκισσισμό μας, νοσταλγούμε την αγάπη.
- Τα βράδια χορεύω με την Ντόνα Σάμερ, τα megamix ντίσκο τραγούδια της μου δίνουν 45 λεπτά aerobic ρυθμό. Αν σωριαστώ κάποια στιγμή στο πάτωμα, θα λένε «μια ζωή έγραφε, αλλά έφυγε χορεύοντας στην πίστα του σαλονιού του». Και δεν τον άκουσε καν ούτε εκείνος που ζούσε από κάτω του, στην γκαρσονιέρα, ενώ τον έψαχνε για να πάνε μια βόλτα με τη μηχανή στέλνοντας ένα sms νούμερο 4.
(Πηγή: lifo.gr)
