Αλεξάνδρα Δήμογλου: «Η αποτυχία συμβαδίζει πάντα με την επιτυχία»

Έχουν περάσει 10 χρόνια από τότε που η Αλεξάνδρα Δήμογλου ανέβηκε για τελευταία φορά στο βάθρο, στην Παραολυμπιάδα του Λονδίνου με το χάλκινο μετάλλιο στα 400 μέτρα, κλείνοντας έτσι μια μεγάλη πορεία που ξεκίνησε ουσιαστικά το 2005 στη Φινλανδία με δυο χρυσά στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα.

Τα επόμενα δυο χρόνια είχε μεγάλες διακρίσεις σε παγκόσμια πρωταθλήματα και το 2008 με τα τρία μετάλλια (ένα ασημένιο και δυο χάλκινα), στο Πεκίνο έφτασε στο αποκορύφωμα της καριέρας της.

10 χρόνια μετά το Λονδίνο στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Τάσο Πατσίδη αναφέρεται στο πώς έχει αλλάξει η ζωή της, για τα βήματα της μετά από μια λαμπρή πορεία στον αθλητισμό, το λόγο για τον οποίο δεν ασχολήθηκε με την πολιτική και για την ονοματοδοσία του κλειστού της Καλαμίτσας σε «Αλεξάνδρα Δήμογλου».

Αναλυτικά η συνέντευξη.

Ερ: Έχουν περάσει 10 χρόνια μετά το χάλκινο μετάλλιο που πήρες στα 400 μέτρα στην Παραολυμπιάδα του Λονδίνου. Πόσο έχει αλλάξει η ζωή σου;

Απ: Η ζωή μου από τότε έχει αλλάξει πολύ. Έχω σταματήσει τον πρωταθλητισμό. Η καθημερινότητα του έχει να κάνει με τη δουλειά μου, με τα παιδιά μου, με την οικογένεια μου. Η αλήθεια είναι ότι τώρα που έχουν μεγαλώσει λίγο περισσότερα τα παιδιά μου, ο ελεύθερος χρόνος μου, είναι πιο… «ελεύθερος». Από φέτος έχω καταφέρει δυο φορές την εβδομάδα να μπορώ να  ασχολούμαι και λίγο με τον εαυτό μου. Να κάνω λίγο γυμναστική.

Ερ: Πόσο σε βοήθησε τελικά εκείνη η εποχή με τα πολλά μετάλλια σε δυο Παραολυμπιάδες, σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα;

Απ: Όσον αφορά το αθλητικό κομμάτι, τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό, τον οποίο τον έκανα από μικρή σε ηλικία, συνειδητοποίησα αργότερα αφότου εγκατέλειψα την ενεργό δράση, ότι ο αθλητισμός σε βοηθάει πάρα πολύ στη διαμόρφωση του χαρακτήρα σου.

Σε βοηθάει στο να μάθεις να πειθαρχείς, σε βοηθάει στο να μπορείς να ανταπεξέλθεις μόνος σου σε καταστάσεις χωρίς να έχεις τους γονείς σου από πίσω. Αυτό δεν το είχα συνειδητοποιήσει όταν αγωνιζόμουν.

Το συνειδητοποίησα τώρα μεγαλώνοντας, ότι όλα αυτά που χρειάστηκε να κάνω σε μικρή ηλικία δηλαδή να φεύγω μόνη μου σε αγώνες, να μπορώ να φιλτράρω το άγχος μου για να μπορέσω να αγωνιστώ, να ξέρω τι μπορώ να κάνω και τι δεν μπορώ να κάνω, τι μπορώ ακόμη να φάω και τι δεν μπορώ, πότε μπορώ να βγω έξω και πότε δεν μπορώ, όλα αυτά βοηθάνε πάρα πολύ  στο να στελεχώσεις και να διαμορφώσεις το χαρακτήρα σου.

Να βάλεις τις βάσεις για να μπορέσεις μετέπειτα να είσαι πιο σωστός στη ζωή σου. Ο αθλητισμός είναι ένας πάρα πολύ καλός… ψυχολόγος. Είναι σα να κάνεις μια μόνιμη ψυχανάλυση, από μικρή να λειτουργείς και σε βοηθάει να μάθεις τον εαυτό σου.

Δεν το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή, το καταλαβαίνεις αργότερα. Στη καθημερινότητα μου ο αθλητισμός και τα μετάλλια με βοήθησε στο να έχω μια θέση στο δημόσιο. Έχω κερδίσει στο να έχω τη δουλειά μου, οπότε με βοήθησε και στο βιοποριστικό τομέα. Να μπορέσω να ζήσω με αξιοπρέπεια τα υπόλοιπα χρόνια.

Ερ: Έφτασες στο σημείο να θέλεις να τα παρατήσεις; Να νιώθεις απογοητευμένη; Τώρα με καθαρό μυαλό μπορείς να σκεφτείς μερικά πράγματα που σημάδεψαν την καριέρα σου.

Απ: Σίγουρα την τελευταία χρονιά, την περίοδο 2011-2012, που ήταν η χρονιά με τους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου επειδή παράλληλα είχα ανοίξει και το Πρακτορείο ΟΠΑΠ και δούλευα και έκανα προπονήσεις, φαινόταν καθαρά ότι είχε αρχίσει και έκλεινε ο κύκλος του πρωταθλητισμού.

Ήξερα όμως ότι αν τα παρατούσα μια χρονιά πριν το Λονδίνο, μετά θα το είχα μετανιώσει. Οπότε έκανα υπομονή και πήγα στο Λονδίνο. Ήταν όμως η αρχή του τέλους. Κατάφερα να κλείσω στο Λονδίνο με ένα χάλκινο μετάλλιο.

Ερ: Έχεις κάποιο απωθημένο απ’ όλη αυτή την πορεία σου;

Απ: Δεν έχω κανένα απωθημένο. Επέλεξα να σταματήσω όταν ένιωσα ότι έκανα τον κύκλο μου. Ήμουν τυχερή επίσης γιατί δε σταμάτησα έχοντας ένα σοβαρό τραυματισμό. Κάτι που συμβαίνει σε πολλούς αθλητές. Εγώ έκανα τον κύκλο μου έτσι όπως  τον ήθελα, με βοήθησε βέβαια και η τύχη, οπότε δεν μου έμεινε κανένα απωθημένο.

Ερ: Εξακολουθείς να έχεις την αθλήτρια μέσα σου; Έχουν περάσει 10 χρόνια.

Απ: Νομίζω αν πάρουμε το κομμάτι του χαρακτήρα αυτό φαίνεται στο προγραμματισμό που προσπαθώ να κάνω στην καθημερινότητα μου. Να τα τακτοποιώ όλα, να μην μείνει τίποτα σε εκκρεμότητα.

Όσον αφορά το σώμα, έχω αρχίσει τα δυο τελευταία χρόνια και θέλω την ένταση. Πιο μπροστά δεν το ήθελα. Φυσικά έχει μείνει και η πειθαρχία που είχα σαν αθλήτρια.

Ερ: Μετά από 10 χρόνια πως κρίνεις το γεγονός της ονοματοδοσίας τότε του κλειστού της Καλαμίτσας σε «Αλεξάνδρα Δήμογλου»;

Απ: Σίγουρα για μένα ήταν και είναι κάτι το πολύ μεγάλο. Είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να σου κάνει η πόλη σου και ο Δήμαρχος αυτής της πόλης. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Δεν μπορώ να επέμβω στο τι γνώμη έχει ο καθένας για το συγκεκριμένο γεγονός.

Ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του εκτίμηση. Δε νομίζω πάντως ότι ήταν πρόωρο. Πολλά αθλητικά κέντρα σε όλη τη χώρα έχουν ονοματοδοσία.

Ερ: Είχες προτάσεις να ασχοληθείς με την πολιτική μετά απ’ όλα αυτά που ανέβασαν την αναγνωσιμότητα σου;

Απ: Η πολιτική δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα μου. Δε θα ήθελα να ασχοληθώ.

Δεν είναι στον χαρακτήρα μου. Πρέπει για να ασχοληθείς με τα κοινά να έχεις πολύ χρόνο, όλη σου η καθημερινότητα να έχει να κάνει με αυτό, να είσαι πολλές φορές διπλωμάτης. Δεν αντιλέγω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ασχολούνται θέλουν να βοηθήσουν σε κάτι.

Δεν είναι του χαρακτήρα μου το… διπλωματικό. Υπάρχει μια αναγνωσιμότητα στην Καβάλα αλλά εντάξει μέχρι εκεί. Δε γίναμε ξαφνικά οι φίρμες που θα είχαμε προτάσεις στην πολιτική και όχι μόνο. Υπάρχει η ταπεινότητα πάνω απ` όλα.

Ερ: Πως τον άφησες τον κλασσικό αθλητισμό της Καβάλας το 2010 και πως είναι τώρα;

Απ: Δεν είχαμε τότε τόση αναγνωσιμότητα, δεν είχαμε τόσο μεγάλη προβολή, όσο υπάρχει σήμερα. Μιλάω και για τους Παραολυμπιακούς αγώνες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό την προβολή.

Μέχρι ένα σημείο είναι πάρα πολύ καλό. Δε χρειάζεται όμως η υπερβολή. Εμείς τότε είχαμε μόνο τις… εφημερίδες. Ο κλασσικός αθλητισμός της Καβάλας τα τελευταία χρόνια έχει μεγάλη ανάκαμψη. Υπάρχει ένα καινούριο στάδιο στην Ελευθερούπολη και αυτό είναι σημαντικό.

Είναι πολύ καλό και το δείχνει το γεγονός ότι φέτος φιλοξένησε πολλά πρωταθλήματα. Πρέπει και η Περιφέρεια να έχει ανάπτυξη εκτός από τα κέντρα. Είναι πολύ καλό το να υπάρχουν τέτοια στάδια όπως της Ελευθερούπολης.

Ερ: Ποιες είναι οι συμβουλές που θα έδινε η Αλεξάνδρα Δήμογλου σε μια νέα αθλήτρια που ξεκινάει τώρα τον αθλητισμό και θέλει να διακριθεί;

Απ: Να έχει όρεξη για αυτό που κάνει και να ξέρει ότι η αποτυχία συμβαδίζει πάντα μαζί με την επιτυχία. Αν δεν έρθει η αποτυχία, ποτέ δεν θα έρθει και η επιτυχία. Εγώ ήμουν τυχερή. Με βοήθησε στις δύσκολες στιγμές το οικογενειακό μου περιβάλλον.

Επίσης είχα σπουδαίους προπονητές και προπονήτριες εδώ στην Καβάλα από μικρή όπως ο Παναγιώτης Κωνσταντινίδης, η Κατερίνα Δράκου και η Χριστίνα Καράμπελα. Ήταν άνθρωποι που ήταν δίπλα μας, ξέρανε να μας στηρίξουν. Ξέρανε να μας σηκώσουν από μια αποτυχία η οποία υπάρχει πάντοτε μέσα στο παιχνίδι. Μας δίνανε κουράγιο. Βοηθάει ένας καλός προπονητής στις μικρές ηλικίες. Παίζει μεγάλο ρόλο.

Ερ: Είσαι μητέρα δυο παιδιών. Οδηγείς αυτά τα παιδιά στον κλασσικό αθλητισμό;

Απ: Θα ήθελα πάρα πολύ. Αυτά τη στιγμή και τα δυο ασχολούνται με το τένις. Είναι για μικρές ηλικίες, είναι ένα παιχνίδι. Είναι πιο εύκολο. Θέλω πάρα πολύ να πάνε στο στίβο. Είναι δικιά τους η απόφαση. Υπάρχει πολύς χρόνος, ακόμη είναι μικρά σε ηλικία. Γενικά θέλω να ασχοληθούνε με τον αθλητισμό. Δεν είναι απαραίτητος ο πρωταθλητισμός.

Ερ: Θα μπορούσες να είσαι μια προπονήτρια στον κλασσικό αθλητισμό αυτή την εποχή;

Απ: Αντικειμενικά μιλώντας, μπορώ να έχω τη γνώση και την πείρα για να γίνω προπονήτρια αλλά πρακτικά ξέρουμε ότι δεν μπορώ να το κάνω με το πρόβλημα που έχω στα μάτια. Δεν μπορώ να είμαι προπονήτρια. Δεν μπορώ να βοηθήσω πρακτικά τον αθλητή έστω και αν υπάρχει η τεχνογνωσία.

Ερ: Μετά απ’ όλη αυτή τα διαδρομή, τι σου έχει μείνει περισσότερο;

Απ: Τα ταξίδια και το πόσο ωραία περνούσαμε. Οι φίλοι, οι παρέες. Είχα μπει σ’ έναν άλλο κόσμο. Φεύγεις τελείως από τη καθημερινότητα. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα όλο αυτό που έζησα…