ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΤΟΥ ΜΠΑΣΚΕΤ Ή ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ;
Είναι φυσικό όταν είσαι δύο φορές πρωταθλητής και μάλιστα με σοβαρά προβλήματα τραυματισμών όλοι να θέλουν να σε κερδίσουν. Εκείνο όμως που περισσεύει είναι η υποκρισία δηλαδή να σε ενοχλεί η συμπεριφορά του άλλου και εσύ να συμπεριφέρεσαι περισσότερο προκλητικά από αυτόν. Να μην μπορείς να οργανώσεις την κερκίδα αφού έχεις στείλει δεκάδες sms στους φίλους σου και να κατηγορείς τον άλλο επειδή είναι συγκροτημένος, έτοιμος για κάθε αγώνα είτε αθλητικό είτε κοινωνικό.
Την αδυναμία σου στην οργάνωση να έρχονται να την καλύψουν όλοι οι άλλοι αλλά να μην κερδίζεις ποτέ το πλήθος και την ομοιογένεια στην κερκίδα. Τότε ψάχνεις για δικαιολογίες πριν αρχίσει το ματς “ φταίνε οι διαιτητές” και αρχίζεις το βρισίδι ενώ είναι κάτι που το καταδικάζεις. Κάνεις άσεμνες χειρονομίες στην κερκίδα και θέλεις να μην υπάρχει ανταπόδοση. Aπειλείς και ως γνήσιος υποκριτής όταν τα βρίσκεις σκούρα να δηλώνεις ότι τα απεχθάνεσαι όλα αυτά. Εκείνο όμως που δεν μπορείς να διαχειριστείς είναι ότι ενώ τα έχεις κάνει όλα αυτά ο Θεός έρχεται και σε τιμωρεί για την υποκρισία σου για μια χρονιά ακόμη. Τότε ξεφεύγεις πλήρως και αντιμετωπίζεις τη γενική κατακραυγή και την τιμωρία σου για την κολάσιμη πράξη. Τι σου απομένει μετά; Η δήθεν μεταμέλεια και ο μικρόκοσμός σου στα καφέ να λες ότι θα μας κάνεις αυτά που δεν μπορείς να κάνεις μέσα στο γήπεδο. Επειδή ποτέ δε μας χαρίστηκε τίποτε και όλα με αγώνες τα έχουμε κατακτήσει, γνωρίζουμε να διαφυλάξουμε τις κατακτήσεις μας γι΄αυτόκαι δεχόμαστε μεγάλες προσβολές από μικρούς ανθρώπους. Εμείς ποτέ στη ζωή και τη δράση μας δε λέμε διαφορετικά πράγματα στα πηγαδάκια και διαφορετικά δημόσια.
Είμαστε απέναντι στους υποκριτές και τους κομπλεξικούς, το ότι τους ανεχόμαστε στην συμπεριφορά τους δε σημαίνει ότι τους υπολειπόμαστε. Εμείς έχουμε καλές σχέσεις μόνο με τους μικρούς, τους ταπεινούς , τους καθημερινούς αγωνιστές και όχι με τους δήθεν και τους καθωσπρεπιστές. Δε μπορεί κανένας που νομίζει ότι το μπάσκετ το έφερε από το σπίτι του, να τον ανεχόμαστε να μας λοιδορεί επειδή αυτά που έχει στο μυαλό του και δεν μπορεί να τα πραγματοποιήσει γιατί ποτέ δεν υπήρξε αγωνιστής. Δε χρειάζεται να καταδικάσουμε το βίαιο περιστατικό των μηχανικών γιατί δεν είμαστε υποκριτές σαν τους άλλους. Στο θλιβερό επεισόδιο υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί αυτοί που φανάτισαν, έβρισαν, συκοφάντησαν και έφτανε ένα τρίποντο στην εκπνοήτου αγώνα να αποκαλύψει πλήρως την υποκρισία τους, την μικρότητα τους, το μίσος τους και γενικά ό,τι είναι αυτό που καταδικάζουν.Η ζωή συνεχίζεται και εμείς την παλεύουμε οργανωμένα, συναδελφικά, μαχητικά αλλά πάντα με σεβασμό απέναντι σε αυτούς που αγωνίζονται και όχι αυτούς που ζηλεύουν αυτούς που δεν μπορούν να τους φτάσουν.
“ΤΙΠΟΤΕ ΔΕ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΙ”
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ OILA.E.
(Φωτογραφία αρχείου)
