Ασχολούμαστε και σχολιάζουμε συνήθως όσα γίνονται ή –πολύ περισσότερο- όσα δεν γίνονται με τα «μεγάλα» θέματα και προβλήματα της Καβάλας. Αυτά δηλαδή που αν επιλυθούν ή αν προωθηθούν οι λύσεις τους, θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη της πόλης προς όφελος όλων μας.
Έτσι λοιπόν μιλάμε συνέχεια για την παραχώρηση στο Δήμο Καβάλας του στρατοπέδου Ασημακοπούλου, του κτηρίου του παλιού Νοσοκομείου, του παλιού δικαστικού μεγάρου, του τελωνείου και της χερσαίας ζώνης του λιμανιού, μιλάμε για την αύξηση των δρομολογίων από το αεροδρόμιο «Μέγας Αλέξανδρος» της Καβάλας τόσο προς την Αθήνα όσο και προς προορισμούς του εξωτερικού, για την αξιοποίηση του κτηρίου των Σφαγείων, του ανοικτού κολυμβητηρίου, του Διόνυσου και μια σειρά από άλλα θέματα που υπάρχουν στην τοπική αντζέντα αλλά δυστυχώς χρονίζουν χωρίς να βρίσκεται μια κάποια λύση για κανένα από αυτά.
Ωστόσο υπάρχει και η καθημερινότητα που αναδεικνύει προβλήματα, πολλές φορές δύσκολα αλλά και άλλα που δείχνουν το επίπεδο του πολιτισμού μας και της ευαισθησίας μας ως πολιτών μιας –υποτίθεται- ανεπτυγμένης, σύγχρονης και ευνομούμενης χώρας.
Οι πεζόδρομοι της πόλης, όπως το λέει και η λέξη αλλά και όπως λειτουργούν σε όλο τον κόσμο, έγιναν για τους πεζούς. Για να απολαμβάνουν δηλαδή οι πεζοί ελεύθερα, χαλαρά και με την ησυχία τους μια ήρεμη βόλτα, χαζεύοντας τις βιτρίνες των καταστημάτων χωρίς την έννοια να προφυλάγουν το παιδιά τους από τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια.
Ωστόσο στους πεζόδρομους της Καβάλας επικρατεί μια άλλη φιλοσοφία. Πέρα από την κατάληψη μεγάλου μέρους του χώρου από τα τραπεζοκαθίσματα των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, που όσο να πεις δυσκολεύουν την άνετη διέλευση των πεζών, έχουμε και πολύ πυκνή κυκλοφορία και στάθμευση διαφόρων οχημάτων. Ντελιβεράδες και κούριερ διατρέχουν τους πεζόδρομους συνήθως βιαστικοί ενώ διάφοροι άλλοι προμηθευτές των καταστημάτων μπαίνουν από τα αφύλακτα σημεία των εισόδων των πεζοδρόμων για να παραδώσουν το εμπορεύματά τους στους πελάτες τους οποιαδήποτε ώρα της ημέρας αν και υπάρχει –υποτίθεται- σχετικό ωράριο γι’ αυτή τη δουλειά.
Το αποκορύφωμα όμως της όχλησης και της διατάραξης της ομαλής λειτουργίας των πεζοδρόμων, ειδικά στη γωνία Μεγάλου Αλεξάνδρου και Παύλου Μελά, είναι τα φορτηγά της χρηματαποστολής που διακινούν το ρευστό χρήμα από και προς την Τράπεζα της Ελλάδος.
Αν και πριν από λίγα χρόνια έγινε σχετική διαμόρφωση στο πίσω μέρος του κτηρίου της εν λόγω τράπεζας (βλέπε σχετική φωτογραφία), καταστράφηκε ένας όμορφος κήπος για να διαμορφωθεί ο χώρος ώστε τα φορτηγά της χρηματαποστολής να μπαίνουν μέσα και να κάνουν τη δουλειά τους αφενός με μεγαλύτερη ασφάλεια και αφετέρου χωρίς να δημιουργούν όχληση και προβλήματα στους χρήστες των πεζοδρόμων, ωστόσο ο χώρος χρησιμοποιείται μάλλον για πάρκινγκ αυτοκινήτων και τα φορτηγά προσεγγίζουν την τράπεζα από την κανονική της είσοδο.
Πολλές φορές δεν είναι μόνον ένα αλλά δύο και συχνά τρία φορτηγά τα οποία μάλιστα σε όλη τη διάρκεια της παραμονής τους έξω από την τράπεζα, πέρα από το ότι κλείνουν ένα μεγάλο μέρος των πεζοδρόμων, μένουν και με αναμμένες τις μηχανές τους, προφανώς για λόγους ασφαλείας, με αποτέλεσμα να ρυπαίνουν σοβαρά την ατμόσφαιρα με τα καυσαέριά τους. Η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική και για όσους διέρχονται από το σημείο αλλά και πολύ περισσότερο για τους ιδιοκτήτες και τους εργαζόμενους των γύρω καταστημάτων.
Και δεν φτάνει μόνον αυτό αλλά, πιθανόν γιατί οι μηχανές τους θέλουν συντήρηση, «χάνουν» λάδια με αποτέλεσμα να ρυπαίνουν και τα οδόστρωμα το οποίο μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδος έχει αλλάξει χρώμα.
Γιατί δεν υποχρεώνονται αυτά τα φορτηγά των χρηματαποστολών να κάνουν τη δουλειά τους μπαίνοντας στον χώρο που δημιουργήθηκε στο πίσω μέρος του κτηρίου; Και τέλος πάντων δεν υπάρχει κάποιο όργανο, μια υπηρεσία είτε από τη δημοτική αστυνομία είτε από την ΕΛ.ΑΣ. να ελέγξει αυτήν την κατάσταση και να δώσει μια λύση; Πρέπει να εισπνέουμε το δηλητήριο από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων των χρηματαποστολών και να γλιστράμε στα χυμένα λιπαντικά τους για να απολαμβάνουν κάποιοι δωρεάν πάρκινγκ για τα αυτοκίνητά τους;
Θ.Θ.
