Η θεώρηση των πραγμάτων των καταστάσεων και των ανθρώπων ενδέχεται να γίνεται είτε μετέχοντας στις εξελίξεις, στις δράσεις και στις ζωές αυτών αντιστοίχως, είτε από απόσταση. Στη πρώτη των περιπτώσεων, ως μέρος αυτών συμβάλλεις με την υποκειμενική-προσωπική συμμετοχή στην εικόνα που προσλαμβάνουν οι άλλοι ως αντικειμενική, δηλαδή ότι, αυτό είναι. Στη δεύτερη των περιπτώσεων, μη μετέχοντας στη διαμόρφωση αυτής της εικόνος, έχεις τη δυνατότητα μέσω της αποστάσεως που διατηρείς, να παρατηρείς αυτό που βγαίνει προς τα έξω ως αντικειμενική προβολή αυτής, αγνοώντας μέσα από ποιές διαδικασίες, συμβιβασμούς, επικρατήσεις και συσχετισμούς έχει διαμορφωθεί αυτή. Το πλέον ωστόσο δύσκολο και το οποίο ταυτοχρόνως σου παρέχει τη δυνατότητα να έχεις και εσωτερική αντίληψη της διαμορφούμενης εικόνος, αλλά και της παρατήρησης αυτού που ενδεχομένως συνδιαμορφώνεις, ως μία εικόνα την οποία μπορείς να τη δεις και αντικειμενικώς ως παραγόμενο αποτέλεσμα, είναι μέσα από τη συμμετοχή σου, να μπορείς να διατηρείς και την απόσταση. Η απόσταση που μπορεί κανείς να διατηρεί από τη διαμορφούμενη εικόνα αποτέλεσμα, την ίδια στιγμή που την έχει συνδιαμορφώσει, από λίγο έως και πολύ, είναι εκείνη που σε βοηθά να διατηρείς όσο γίνεται αλώβητη και αναλλοτρίωτη την υποκειμενική- προσωπική συμβολή σου σε αυτή και ταυτοχρόνως να γνωρίζεις εκείνα τα στοιχεία τα οποία την συνθέτουν, που ωστόσο σε αυτά αναγνωρίζεις την ετερότητα και τη διαφορά ως προς τα στοιχεία εκείνα στη διαμόρφωση των οποίων συνέβαλες. Εάν καταργήσεις την απόσταση, κάτι που είναι εύκολο, οι πιθανότητες αφομοίωσης και κατάργησης της αυτόνομης υποκειμενικής-προσωπικής συμμετοχής είναι μεγάλες. Η διατήρηση των αποστάσεων ως στρατηγική σκέψη και πρακτική τακτική είναι εκείνη η οποία διατηρεί σε μέγιστη εγρήγορση την διαύγεια, ελεύθερο το νου και τη δυνατότητα μέσω αυτών, της αναγνωρίσεως των στοιχείων εκείνων τα οποία ναι μεν συνυπάρχουν στη παραγόμενη εικόνα αντικείμενο, τα οποία όμως απέχουν τα μάλα από εκείνα τα οποία έχεις εσύ δώσει σε αυτή την εικόνα που αντιλαμβάνονται οι άλλοι ως αντικειμενική.
Στη περίπτωση κατά την οποία αφήνεσαι και προσχωρείς εντελώς μέσα στις καταστάσεις, οι πιθανότητες να σε αφομοιώσουν, να σε παρασύρουν και εν τέλει η εικόνα- αποτέλεσμα που συντίθεται να μην έχει τίποτα δικό σου, με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζεσαι σε αυτή, να μην καθρεφτίζεσαι, είναι μεγάλος και χάνεις τη ταυτότητά σου. Όταν αυτό συμβαίνει απογοητεύεσαι και απελπίζεσαι, καθώς ενώ πίστευες ότι ήσουν εκεί παρών, επί της ουσίας ήσουν απών και εντός αυτής της παρουσίας-απουσίας, εχάθησαν εκείνα τα στίγματα της υποκειμενικής θεωρήσεως, αφού η απόσταση η οποία και θα την κατοχύρωνε δεν υπήρξε.
Σήμερα οι πολίτες έχοντας ζήσει αυτή την αφομοίωση των δικών τους προσωπικών στοιχείων και μη έχοντας φροντίσει να διατηρήσουν αυτή την απόσταση-“πισινή” κατά το λαϊκώς λεγόμενον- αισθάνονται και είναι προδομένοι και απογοητευμένοι από τη πολιτική και ιδιαιτέρως από τη σημερινή κυβέρνηση, με αποτέλεσμα να έχουν επιστρέψει στο άλλο άκρο στην απόσταση, στη παρατήρηση και στη μη συμμετοχή σε αυτό που σήμερα αποκαλείται πολιτική, αδιαφορώντας για τη συνδιαμόρφωση της όντως πολιτικής.
Από την άλλη πλευρά, συνεχώς και εμφανίζονται νέα κόμματα και πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι φαίνεται να πορεύονται μόνοι, διατηρώντας απόσταση από άλλα κόμματα και σχηματισμούς και φυσικά δεν αναφερόμαστε στα συστημικά, μνημονιακά κόμματα, αυτά είναι μία αποδεδειγμένη περίπτωση εξυπηρέτησης του πολιτικού συστήματος. Ο δύσκολος δρόμος της ταυτόχρονης συνδιαμόρφωσης των πραγμάτων, με διατήρηση της αποστάσεως των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών συλλογικοτήτων και προσώπων, φαίνεται να είναι τόσο δύσκολος, δύσβατος και απάτητος που χρειάζεται προσωπικές υπερβάσεις, αποδοχή της συλλογικής αυθεντίας και επιμονή στο εμείς και όχι στο εγώ. Η ταυτόχρονη συμμετοχή με τη διατήρηση της σωτηρίου αποστάσεως είναι αποτέλεσμα προσωπικής και συλλογικής ωριμότητος σε προσωπικό και πολιτικό επίπεδο.
“[….] Είχαν δηλαδή εκείνες τις στιγμές μνήμη-μα φαντασία ανεπαρκή. Στο δεύτερο στάδιο της πανούκλας έχασαν και τη μνήμη.[….] Απ’ αυτήν την άποψη είχαν ήδη υποταχτεί στη τάξη της πανούκλας, απλής και τόσο αποτελεσματικής. Κανείς στη πόλη μας, δε κατεχόταν πια από μεγάλα αισθήματα. Όλων τα αισθήματα ήταν μονότονα[….]” ( Albert Camus “Η πανούκλα” Εκδόσεις “Άγκυρα” 1972, σελ. 133)
Γιώργος Καλεάδης Πρόεδρος Πυρικαύστου Ελλάδας, οικονομολόγος, συγγραφέας
