Ειρήνη Υμίν: Γράφει ο Παναγιώτης Φώτου
Άκουσα με μεγάλη προσοχή την συνέντευξη του Δημοσιογράφου κυρίου Βαγγέλη Ευαγγελίδη της Πρωινής που πήρε από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη κύριο Στέφανο και είναι αλήθεια ότι με ξάφνιασε. Τα είπε όλα ο Σεβασμιότατος και υπερασπίστηκε το δικαίωμα της κυριότητας του κτηρίου από το οποίο αντλεί την νόμιμη εξουσία της έξωσης του ΣΦΓΤ.
Το κτήριο αυτό οικοδομήθηκε από τον Σύλλογο των Καπνεμπόρων της Καβάλας στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα όταν ο κλάδος αυτός είχε οικονομική ευρωστία και πολιτική αποδοχή. Η αποδοχή ξεκινούσε από το γεγονός ότι ήταν ο μοναδικός φορέας της οικονομικής ανάπτυξης της περιοχής.
Στο τέλος της δεκαετίας αυτής τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν δραματικά για τον κλάδο αυτόν, αιτία τα αντικαταστατά παράγωγα της Χημείας των ποικιλιών που είχαν την δυνατότητα να ανεβάζουν την ποιότητα στο χαρμάνι.
Τότε ξεκινά και η αρχή της καπνοαπαγόρευσης. Ο Σύλλογος των Καπνεμπόρων έφθινε και δημιουργούνταν το πρόβλημα της ύπαρξης και λειτουργίας του κτηρίου στο οποίο είχε την έδρα του και έγινε φανερό ότι θα το παραχωρούσαν σε κάποιο φορέα.
Οι μνηστήρες ήταν πολλοί για τον κτήριο όπως η Μητρόπολη με Μητροπολίτη τότε τον μακαριστό Χρυσόστομο, το Εργατικό Κέντρο και άλλοι. Το κτίριο παραχωρήθηκε για παντοτινή χρήση στον ΣΦΓΤ. Για τα παρακάτω αντλώ στοιχεία από την Εισήγηση του αγαπητού μου Δάσκαλου του Χαράλαμπου του Λαλένη που παρουσίασε σαν πρόεδρος τότε του ΣΦΓΤ στην Γεν. Συνέλευση του Συνδέσμου.
Η ομιλία αυτή έγινε στις 28 Νοέμβρη του 1977 για τον εορτασμό των 25 χρόνων από την ίδρυση του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών. Πολλά μας λέει ο αξέχαστος Δάσκαλος μου για τις δράσεις που ανέπτυξε ο ΣΦΓΤ και ιδιαίτερα για τους ανθρώπους που πέρασαν από το Βήμα του Συλλόγου, τους κορυφαίους τότε ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών της χώρας μας.
Είχα την τύχη να παρακολουθήσω μερικές από αυτές τις μυσταγωγίες όπως του Άγγελου Τερζάκη, του Ευάγγελου Παπανούτσου, του Ηλία Βενέζη του Γιώργου Θεοτοκά κ.α.. Αναφέρεται όμως και στην σχέση που δημιουργήθηκε του ΣΦΓΤ με τον χώρο που είχε την έδρα του.
Θα καταγράψω τα ίδια λόγια του αξέχαστου Λαλένη «Στις 30 Ιανουαρίου του 1960 βράδυ στη Μεγάλη Λέσχη σε συνεστίαση των Καθηγητών των Γυμνασίων για την γιορτή των τριών Ιεραρχών έρχεται ο Νίκος Πετρίδης περιχαρής και μου αναγγέλλει την ομόφωνη απόφαση των Καπνεμπόρων να μας δοθεί εσαεί η αίθουσα σαν στέγη του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών».
Δηλαδή τότε ο Νίκος Πετρίδης πολλά χρόνια καταξιωμένος πρόεδρος του Συλλόγου των Καπνεμπόρων, με μεγάλη χαρά ανακοίνωσε την βούληση των Καπνεμπόρων ότι ο ΣΦΓΤ θα έχει σαν έδρα του το συγκεκριμένο κτήριο για πάντα.
Ο Σύνδεσμος χρησιμοποίησε τον χώρο έχοντα στο μυαλό του ότι του ανήκει είναι δικός του και αυτό μέχρι τις αρχές του 2003. Μέχρι τότε ο ΣΦΓΤ είχε το νόμιμο δικαίωμα κάνοντας χρήση της νομικής έννοιας της χρησικτησίας να πάρει την κυριότητα του κτηρίου, δεν το έκανε.
Ξαφνικά Δεκέμβρη του 2002 ξαναγεννιέται ο Σύλλογος των Καπνεμπόρων από τις στάχτες του, μάλλον από κάποιους κληρονόμους των Καπνεμπόρων εκείνων που είχαν πάρει την γνωστή απόφαση της ΕΣΑΕΙ παρουσίας του ΣΦΓΤ στον χώρο και με συνοπτικές διαδικασίες που δεν γνωρίζω πόσο σύννομες μπορούσαν να είναι.
Δώρισαν το κτήριο στην Μητρόπολη και διέλυσαν τον Σύλλογο των Καπνεμπόρων που μόλις είχαν αναστήσει. Ο Δωρεοδόχος τότε μακαριστός Μητροπολίτης ο Προκόπιος δήλωσε ότι δεν θα αλλάξει τίποτε ως προς την σχέση του ΣΦΓΤ με τον χώρο για τον λόγο αυτό και λειτουργεί μέχρι σήμερα ο ΣΦΓΤ στον χώρο.
Ο Σεβασμιότατος μητροπολίτης ο κύριος Στέφανος χρησιμοποιώντας το οικονομικό κεφάλαιο που συγκεντρώθηκε από τον Μακαριστό Μητροπολίτη Προκόπιο αποφάσισε να συντηρήσει το κτήριο και να δημιουργηθεί εκεί ένα Κειμηλιαρχείου που ήταν και η επιθυμία του Προκοπίου.
Η πρόθεση του Μακαριστού Προκοπίου που είχε εκφραστεί ότι δεν αλλάζει τίποτε στην σχέση με τον χώρο του ΣΦΓΤ και ή σκέψη του ότι το Κειμηλιαρχείο να συνυπάρχει με τον ΣΦΓΤ ήταν η σωστότερη. Δύο πηγές Τέχνης και Πολιτισμού θα βρίσκονται στον ίδιο χώρο και θα υπηρετούν και θα προβάλουν τον πολιτισμό.
Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Στέφανος το είπε καθαρά ότι σ’ αυτόν τον κόσμο είμαστε περαστικοί, αυτό που μένει είναι το τι θα αφήσουμε πίσω μας. Του δίνεται η δυνατότητα σαν άνθρωπος που αγαπάει τα γράμματα και την τέχνη, είναι ζωγράφος και ποιητής ο Σεβασμιότατος, να διαλέξει να είναι μαζί το Κειμηλιαρχείο με τον ΣΦΓΤ.
Αν αυτές οι δυο πνευματικές πηγές πολιτισμού βρίσκονται η μια μακριά από την άλλη τότε δημιουργείται χάσμα μεταξύ μέρους της κοινωνίας. Αυτό όμως είναι αντίθετο με το πνεύμα της Αγάπης που ταυτίζεται με την Ορθόδοξη Πίστη μας. Η Επιλογή είναι του Σεβασμιότατου Μητροπολίτη κκ Στέφανου και είμαι βέβαιος ότι θα είναι η σωστή.
Παναγιώτης Φώτου
