ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΘΑ ΕΠΙΖΗΣΟΥΜΕ, ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΙ ΘΑ ΧΑΘΟΥΜΕ -Άρθρο του Περικλή Αμπεριάδη

Η σημερινή συγκυρία μετά την τεράστια ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, την συρρίκνωση σχεδόν όλων των μικρών κομμάτων και την δημιουργία πια ενός νέου δίπολου ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ ( όπως παλιότερα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), φέρνει στο προσκήνιο μια παλιά πρόταση που προβάλλεται με επίταση, την  ανάγκη για την ενότητα της Αριστεράς ,της αντιμνημονιακής Αριστεράς. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική κοινωνία δεν είναι μόνο η ανεργία , η επισφάλεια, η αντιλαϊκές πολιτικές των μνημονίων , η κούραση και η οργή από την συνεχή αφαίμαξη, αλλά η έλλειψη της ΕΛΠΙΔΑΣ και η αδυναμία της  προσωπικής συνέργειας στην δημιουργία πολιτικής. Έτσι ο πολίτης εξαναγκάζεται σε αποστράτευση και απομόνωση. Συγχρόνως παρατηρείται ο κομματικός κατακερματισμός στον χώρο της Αριστεράς. Όλο αυτό το σκηνικό δημιουργεί συνθήκες διήθησης και εξάπλωσης των « καρκίνων» της ακροδεξιάς και του φασισμού από την μία αλλά και του στείρου και ανιστόρητου αντικομουνισμού από την άλλη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πίστευε ότι μετατρεπόμενος σε ένα συστημικό, νεοσοσιαλιστικόκαι κεντροαριστερό κόμμα, θα δημιουργούσε συνθήκες μακροημέρευσης στην εξουσία. Φευ. Το μόνο που κατάφερε ήταν να οδηγήσει την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία στον κατακερματισμό, στην απόσυρση και στην παραίτηση. Δεν είναι τυχαίο ότι το τεράστιο ποσοστό αποχής δυστυχώς καταμετράται στον αριστερό χώρο. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν  στην νεολαία που προτιμά σε τεράστια ποσοστά το έκτρωμα της Χρυσής Αυγής. Αυτό είναι βέβαια, μια άλλη ανάλυση.

Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνοντας στην διαδικασία των νέων μνημονίων απώλεσε κάθε σχέση με την Αριστερά, όπως την εννοούμε εδώ και χρόνια στον Ελλαδικό χώρο. Γιατί για μας, Αριστερά δεν το εγγλέζικο left, που υπονοεί σε Αμερική και ΕΕ, τον κεντροαριστερό χώρο ( από τον Σάντερς μέχρι τον ΤζέρεμυΚόρμπιν!), αλλά η ιδέα της Αριστεράς, σηματοδοτεί και ενώνει,  την κινηματική λογική και τον ριζοσπαστικό λόγο με τη δημοκρατία, την ελευθερία και την πολιτική συνεννόηση, έχοντας παραδοσιακά έρθει σε ρήξη με τον σταλινισμό και τη μετεξέλιξή του. Η Αριστερά δεν είναι lifestyle είναι μια πρόταση ρήξης και ανατροπής του καπιταλιστικού προτύπου.

Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ, πηγαίνοντας προς το Κέντρο με προσπάθεια να πάρει την θέση του ΠΑΣΟΚ, αφήνει έναν αριστερό χώρο χωρίς καμία εκπροσώπηση. Συγχρόνως ο συγκριμένος χώρος είναι νεφελώδης, κατακερματισμένος και χωρίς καμία προοπτική. Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια είναι βουτηγμένος σε προσωπικές και προσωποκεντρικές πολιτικές που οδηγούν στην απομόνωση και στην αφάνεια.

Όταν η Αριστερά ήταν στο περιθώριο για πολλούς και διάφορους ιστορικούς λόγους, πάντα εύρισκε τον δρόμο της εκπροσώπησης των ιδεών της, των αγώνων για τον λαό και τους εργαζόμενους, εύρισκε τα μονοπάτια της ρήξης και της Αλλαγής του σκηνικού. Με αγώνες, υπομονή και επιμονή. Θυμίζω ότι στην μεταπολίτευση όταν πάλι ήταν στην γωνία,υπήρξε η Ενωμένη Αριστερά που ήταν ένας συνασπισμός αριστερών κομμάτων που δημιουργήθηκε με σκοπό να συμμετάσχει στις πρώτες μετά τη μεταπολίτευση εκλογές του 1974. Πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής της Ενωμένης Αριστεράς ήταν ο Ηλίας Ηλιού. Μετά από αυτό το  ΚΚΕ συνέχισε αυτόνομη πορεία, ενώ τα υπόλοιπα κόμματα μαζί με άλλους σχηματισμούς δημιούργησαν τη Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων. Πάλι με τον Ηλιού και τον Κύρκο στην βουλή του 77. Προσπάθειες έγιναν και άλλες, στους χρόνους που ακολούθησαν, άλλες επιτυχημένες άλλες όχι.

Ο δρόμος λοιπόν είναι γνωστός. Η ενότητα του αριστερού αντιμνημονιακού χώρου. Η ΕΝΟΤΗΤΑ πέρα από ιδεολογικές μικροδιαφορές και προσωπικές πικρίες και πολιτικές.

Πρέπει λοιπόν να  κινηθεί από κοινού η ελληνική Αριστερά, όλοι μαζί, από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως τη ΛΑ.Ε. και την ΜΕΡΑ 25 , από τις  «πολλές ριζοσπαστικές δικτυώσεις και συλλογικότητες», κατά των κοινών σχεδιασμών του πολιτικού συστήματος και της εγκαθίδρυσης ενός στυγνού νεοφιλελεύθερου μοντέλου διακυβέρνησης που στην επόμενη Βουλή μπορεί να μην έχει πραγματική αντιπολίτευση.

Η ενότηταείναι επιβεβλημένη. Η  Αριστερά, αν εμφανιστεί ενωμένη, έχει να προσφέρει πολλά στο πολιτικό σκηνικό της πατρίδας μας. Από την άλλη, μετά τις ευρωεκλογές, έχουμε μια καταγραφή των ποσοστών των διαφόρων αριστερών κομμάτων σε πολύ καλό επίπεδο που επιτρέπει την εκπροσώπηση στην επόμενη βουλή. Η ενιαία κάθοδος στις εκλογές, δυστυχώς δεν είναι μόνο, στο χέρι των πολιτών αλλά των ηγετικών ομάδων αυτών των κομμάτων που καλούνται  να πάρουν την ευθύνη που θα είναι καθοριστική για το μέλλον.

Γνωρίζω ότι την  Πολιτική την αλλάζουν οι συνθήκες αλλά και τα πρόσωπα. Είναι ώρα να αφήσουμε πίσω τις πικρίες, την απογοήτευση, την μοναξιά, την μελαγχολία και να επαναφέρουμε την Ελπίδα στον κόσμο της Αριστεράς.