Έπαινος στο σώμα που χορεύει

Η ανάγκη για τον ήλιο, τον γαλάζιο ουρανό και το πράσινο των δέντρων, τη μυρωδιά του δάσους και του ωκεανού, η ανάγκη να αγγίζεις, να μυρίζεις, να κοιμάσαι, να κάνεις έρωτα.

Αυτό το σύνολο αναγκών και επιθυμιών, που για χιλιάδες χρόνια ήταν η βασική προϋπόθεση για την κοινωνική αναπαραγωγή, είναι κάτι που ο καπιταλισμός αδυσώπητα προσπάθησε να ξεπεράσει. Σε αυτό το εξαιρετικό άρθρο, από το Πέρα από την περιφέρεια του δέρματος.

Επανεξέταση, ανοικοδόμηση και ανάκτηση του σώματος στον σύγχρονο καπιταλισμό, Oltre la periferia della pelle. Ripensare, ricostruire e rivendicare il corpo nel capitalismo contemporaneo (D Editore), η Silvia Federici αναδομεί μια ιστορία του σώματος: δεν το κάνει περιγράφοντας τις διάφορες μορφές καταστολής, αλλά περιγράφοντας το σώμα ως έδαφος αντίστασης.

Ο αγώνας μας σήμερα πρέπει να ξεκινήσει με την επανοικειοποίηση του σώματος, καταλήγει η Federici, και μπορούμε να το κάνουμε αυτό αρπαζόμενοι, για παράδειγμα, στη φιλοσοφία που υπάρχει στον χορό, επειδή μιμείται τις διαδικασίες μέσω των οποίων σχετιζόμαστε με τον κόσμο, με τα άλλα σώματα, μεταμορφώνουμε τον εαυτό μας και τον χώρο γύρω μας».

Τα σώματα μας έχουν λόγους που πρέπει να μάθουμε να κατανοούμε, να ανακαλύπτουμε ξανά, να επανεφευρίσκουμε. Πρέπει να ακούμε τη γλώσσα τους ως δρόμο για την υγεία και την φροντίδα. Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να ακούμε τη γλώσσα και τους ρυθμούς της φύσης…. Υπάρχει μια έμφυτη πολιτική στο σώμα: η ικανότητα να μεταμορφώνει κανείς τον εαυτό του, να μεταμορφώνει τους άλλους και να αλλάζει τον κόσμο…”

Giorgia Celli, καθηγήτρια χορού και καλλιτεχνική διευθύντρια στο Teatro del Lido της Ostia, δημόσιο και συμμετοχικό πολιτιστικό χώρο (φώτο του Movimento E Fantasia)

Η ιστορία του σώματος είναι η ιστορία των ανθρώπινων όντων, διότι δεν υπάρχει πολιτισμική πρακτική που να μην εφαρμόζεται πρώτα στο σώμα. […] Μια ιστορία του σώματος μπορεί να ανακατασκευαστεί περιγράφοντας τις διαφορετικές μορφές καταστολής που έχει ενεργοποιήσει ο καπιταλισμός εναντίον του.

Αντίθετα, αποφάσισα να γράψω για το σώμα ως έδαφος αντίστασης, δηλαδή για το σώμα και τις δυνάμεις του – τη δύναμη να ενεργεί, να μεταμορφώνεται, του σώματος ως όριο στην εκμετάλλευση. Έχουμε χάσει κάτι στη μέση της ύπαρξης με το οποίο βλέπουμε το σώμα ως ένα κοινωνικό και επιτελεστικό κατασκεύασμα.

Το όραμά του ως κοινωνική (ομιλητική) παραγωγή κρύβει το γεγονός ότι είναι ένα δοχείο δυνάμεων, ικανοτήτων και αντιστάσεων που αναπτύχθηκαν στη μακρά διαδικασία εξέλιξης σε συμβίωση με το περιβάλλον και λαμβάνοντας υπόψη τις πρακτικές μεταξύ των γενεών που έχουν θέσει ένα φυσικό όριο στην εκμετάλλευση του.

Ως σώμα σαν «φυσικό όριο» αναφέρομαι στη δομή των αναγκών και των επιθυμιών που δημιουργούνται όχι μόνο από τις αποφάσεις που λαμβάνουμε σε τεκμηριωμένη βάση ή από τις συλλογικές μας πρακτικές, αλλά και από εκατομμύρια χρόνια εξελικτικού υλικού: την ανάγκη για ήλιο, τον γαλάζιο ουρανό και το πράσινο των δέντρων, τη μυρωδιά του δάσους και του ωκεανού, την ανάγκη να αγγίζεις, να μυρίζεις, να κοιμάσαι, να κάνεις έρωτα.

Αυτή η συσσωρευμένη δομή αναγκών και επιθυμιών, που εδώ και χιλιάδες χρόνια υπήρξε η βασική προϋπόθεση για την κοινωνική αναπαραγωγή, έχει θέσει όρια στην εκμετάλλευσή μας και είναι κάτι που ο καπιταλισμός επιχείρησε αδυσώπητα, ασταμάτητα να ξεπεράσει.

Ο καπιταλισμός δεν είναι το πρώτο σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας. Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο γνωστό σύστημα, ωστόσο, προσπάθησε να δημιουργήσει μια οικονομία στην οποία η εργασία να είναι η βασική αρχή της συσσώρευσης. ήταν συνεπώς το πρώτο που κατέστησε τον αυστηρό έλεγχο, την υπαγωγή σε πειθαρχία και τη μηχανοποίηση του σώματος το κλειδί για τη συσσώρευση πλούτου.

Ένα από τα κύρια κοινωνικά του καθήκοντα υπήρξε από την αρχή εκείνο να μετατρέψει τις ενέργειές μας και τις δυνάμεις του σώματός μας σε δυνάμεις που θα χρησιμοποιηθούν για εργασία. Στο Calibano e la Strega, Ο Καλιμπάν και η μάγισσα (2004) ανέλυσα τις στρατηγικές που υιοθέτησε ο καπιταλισμός για να πετύχει αυτόν τον στόχο, να αναδιαμορφώσει την ανθρώπινη φύση όπως προσπάθησε να αναδιαμορφώσει τη γη για να την καταστήσει πιο παραγωγική και να κάνει τα ζώα να γίνουν ζωντανά εργοστάσια.

Μίλησα για την ιστορική μάχη που έδωσε ενάντια στο σώμα, ενάντια στην υλικότητά μας, και για τους πολλούς θεσμούς που ίδρυσε για αυτόν τον σκοπό: τον νόμο, το μαστίγιο, τη ρύθμιση της σεξουαλικότητας, μαζί με τις μυριάδες κοινωνικές πρακτικές που έχουν επαναπροσδιορίσει τη σχέση μας με τον χώρο, με τη φύση και μεταξύ των ανθρώπινων όντων.

Ο καπιταλισμός γεννήθηκε από τον χωρισμό των ανθρώπων από τη γη και το πρώτο του καθήκον ήταν να κάνει την εργασία ανεξάρτητη από το μεταβαλλόμενο των εποχών, εκτός από το ότι είχε τεντώσει την εργάσιμη μέρα πέρα ​​από τα όρια αντοχής.

Γενικά, υπογραμμίζεται η σημασία της οικονομικής πτυχής σε όλη αυτή τη διαδικασία, της οικονομικής εξάρτησης που έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός στη βάση των νομισματικών σχέσεων και του ρόλου του στη διαμόρφωση ενός μισθολογικού προλεταριάτου.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε πάντα είναι τι έχει σημάνει ο χωρισμός από τη γη και τη φύση για το σώμα μας, εξαθλιωμένο και στερημένο από τις δυνάμεις που του απέδωσαν οι προκαπιταλιστικοί πληθυσμοί.

Η φύση, όπως υποστηρίζει ο Μαρξ είναι το ανόργανο σώμα μας, και υπήρξε μια εποχή όπου μπορούσαμε να διαβάσουμε τους ανέμους, τα σύννεφα και τις αλλαγές στα ρεύματα των ποταμών και των θαλασσών. […]

Η προσήλωση στο χώρο και τον χρόνο αποτελεί μια από τις πιο βασικές και επίμονες τεχνικές που χρησιμοποίησε ο καπιταλισμός για να οικειοποιηθεί το σώμα. Εξετάζουμε τις επιθέσεις που έπληξαν περιπλανώμενους, μετανάστες και άστεγους στη διάρκεια της ιστορίας.

Η κινητικότητα είναι μια απειλή εάν δεν σχετίζεται με την εργασία, δεδομένου ότι διακινεί γνώσεις, εμπειρίες, αγώνες. Παλαιότερα τα όργανα ελέγχου ήταν τα μαστίγια, οι αλυσίδες, τα δεσμά, ο ακρωτηριασμός, η σκλαβιά. Σήμερα, εκτός από το μαστίγιο και τα κέντρα κράτησης, ως μέθοδοι ελέγχου του νομαδισμού έχουμε την επιτήρηση στον κυβερνοχώρο και την περιοδική απειλή των πανδημιών στον απόηχο της γρίπης των πτηνών.

Εργαστήρι θεάτρου και χορού της Giulia Giordano

Εργαστήριο του Fernando Battista, καθηγητή εκπαιδευτή στις ArtiTerapie στη Roma

Η μηχανοποίηση – η μετατροπή του ανδρικού και γυναικείου σώματος, σε μια μηχανή – ήταν πάντα μια από τις επιδιώξεις του καπιταλισμού. Και τα ζώα έχουν καταστεί μηχανές, έτσι ώστε οι χοιρομητέρες να μπορούν να διπλασιάζουν τα κουτάβια, ώστε οι κότες να μπορούν να παράγουν αδιάκοπη ροή αυγών ενώ οι μη παραγωγικές αναγκάζονται στο έδαφος, ανίκανες να σταθούν στα πόδια τους πριν μεταφερθούν στο σφαγείο. […]

Επομένως τον δέκατο έκτο και τον δέκατο έβδομο αιώνα (την εποχή της μεταποίησης), βρίσκουμε το σώμα να το φαντάζονται και πειθαρχημένο σύμφωνα με το πρότυπο των απλών μηχανών, όπως η αντλία ή ο μοχλός.

Ήταν ένα καθεστώς που κορυφώθηκε στον τεϊλορισμό, στη μελέτη των χρόνων και των μεθόδων, όπου κάθε κίνηση υπολογιζόταν και όλες οι ενέργειες διοχετεύονταν προς το έργο που έπρεπε να εκτελέσουν. Η αντίσταση έπαιρνε τότε τη μορφή της αδράνειας, με το σώμα βαμμένο σαν ένα ηλίθιο ζώο, ένα τέρας που αψηφά τις εντολές.

Με τον δέκατο ένατο αιώνα, ωστόσο, έχουμε μια αντίληψη για το σώμα και τις τεχνικές πειθαρχίας με βάση την ατμομηχανή, όπου η παραγωγικότητα υπολογιζόταν ως προς τις εισροές και τις εκροές, και όπου «αποτελεσματικότητα» γίνεται η λέξη κλειδί.

Σύμφωνα με αυτό το σχήμα, κάτω από αυτό το καθεστώς η πειθαρχία του σώματος εφαρμόστηκε μέσω διατροφικών περιορισμών και με τον υπολογισμό των θερμίδων που απαιτούνται για την εργασία. Το αποκορύφωμα, σε αυτό το πλαίσιο, ήταν ο ναζιστικός πίνακας όπου προσδιορίζονταν πόσες θερμίδες χρειάζεται κάθε τύπος εργαζομένου.

Εδώ ο εχθρός ήταν η διασπορά της ενέργειας, η εντροπία, η σπατάλη, η αταξία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ιστορία αυτής της νέας πολιτικοποιημένης οικονομίας ξεκινά στα χρόνια γύρω από το 1880, με την επίθεση σε εγκαταστάσεις και την αναμόρφωση της οικογενειακής ζωής με τη νοικοκυρά στο επίκεντρό της, πλήρους απασχόλησης σχεδιασμένη ως ένα αντιεντροπικό εργαλείο πάντα διαθέσιμο, έτοιμη να μαγειρέψει ένα νέο γεύμα, να στεγνώσει ένα βρώμικο σώμα αφού το έχει πλύνει, να τακτοποιήσει ένα φρεσκοφτιαγμένο και φθαρμένο για άλλη μια φορά ρούχο.

Στην εποχή μας, τα μοντέλα για το σώμα είναι ο υπολογιστής και ο γενετικός κώδικας, που κατασκευάζουν ένα αποϋλοποιημένο, διαχωρισμένο σώμα, που το φαντάζονται ως ένα συσσώρευμα, μια μάζα κυττάρων και γονιδίων, το καθένα με το δικό του πρόγραμμα, που αδιαφορεί για τα υπόλοιπα και το καλό για το σώμα στο σύνολό του. […]

Έχουμε εσωτερικεύσει αυτή την οπτική σε σημείο να έχουμε εσωτερικεύσει τη βαθύτερη εμπειρία της αυτοεπιβαλλόμενης αποξένωσης, αλλοτρίωσης, αφού όχι μόνο πρέπει να αντιμετωπίσουμε ένα μεγάλο θηρίο που δεν υπακούει στις εντολές μας, βρισκόμαστε μπροστά και σε μια ομάδα μικρο-εχθρών που εμφυτεύονται ακριβώς μέσα μας, έτοιμοι να μας επιτεθούν ανά πάσα στιγμή.

Οι εταιρείες έχουν χτιστεί πάνω στον φόβο που δημιουργείται από αυτή την αντίληψη για το σώμα, θέτοντας μας στο έλεος δυνάμεων που δεν ελέγχουμε. Είναι αναπόφευκτο, λοιπόν, αν εσωτερικεύσουμε αυτή την οπτική, να μην αρέσουμε. Το σώμα μας μας τρομάζει, και δεν το ακούμε.

Δεν ακούμε αυτό που θέλει, αλλά συμμετέχουμε στην επίθεση εναντίον του με όλα τα όπλα που έχει να προσφέρει η ιατρική: ακτινοβολία, κολονοσκοπήσεις, μαστογραφίες, και συμμετέχουμε σε αυτήν την επίθεση αντί να βγάλουμε το σώμα από τα πυρά.

Με αυτόν τον τρόπο, είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε έναν κόσμο που μετατρέπει τα μέρη του σώματος σε εμπόρευμα για μια αγορά, το βλέπουμε ως μια αποθήκη ασθενειών: το σώμα ως πληγή, λοιμό, ως πηγή επιδημιών, το σώμα δίχως λόγο, νόημα.

Ο αγώνας μας λοιπόν πρέπει να ξεκινήσει με την ανάκτηση του σώματος, την επανοικειοποίηση του, με την επαναξιολόγηση και την εκ νέου ανακάλυψη της ικανότητάς του να αντιστέκεται, να επεκτείνεται, πρέπει να ξεκινήσει με τον εορτασμό των ατομικών και συλλογικών δυνάμεών του.

Ο χορός είναι κεντρικός σε αυτή την επανοικειοποίηση. Στην ουσία της, η πράξη του χορού είναι μια εξερεύνηση και επινόηση του τι είναι ικανό να κάνει το σώμα: τις δυνατότητές του, τις γλώσσες του, τις αρθρώσεις του, αυτό που επιθυμούμε ως ανθρώπινα όντα.

Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι υπάρχει φιλοσοφία στον χορό, καθώς μιμείται τις διαδικασίες μέσω των οποίων σχετιζόμαστε με τον κόσμο, με τα άλλα σώματα, μεταμορφώνουμε τον εαυτό μας και τον χώρο γύρω μας.

Από τον χορό μαθαίνουμε ότι η ύλη δεν είναι ανόητη, δεν είναι τυφλή, δεν είναι μηχανική αλλά έχει τους δικούς της ρυθμούς, τα λεξιλόγια της, και ότι ενεργοποιείται, οργανώνεται από μόνη της. Τα σώματα μας έχουν λόγους και νοήματα που πρέπει να μάθουμε να κατανοούμε, να ανακαλύπτουμε ξανά, να επανεφευρίσκουμε.

Πρέπει να ακούμε τη γλώσσα τους ως τρόπο για υγεία και φροντίδα. Με τον ίδιο τρόπο πρέπει να ακούμε τη γλώσσα και τους ρυθμούς της φύσης ως δρόμο για την υγεία και τη φροντίδα της γης.

Η δύναμη να επηρεάζει και να επηρεαζόμαστε, να κινούμαστε και να μας κινούν, μια μη αναγώγιμη ικανότητα που εξαντλείται μόνο στο θάνατο, είναι συστατική του σώματος. Υπάρχει μια ενυπάρχουσα πολιτική σε αυτό: η ικανότητα να μεταμορφώνει κανείς τον εαυτό του, να μεταμορφώνει τους άλλους και να αλλάζει τον κόσμο.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος     comune.info