Ομολογώ πως δεν κατάλαβα πολλά από το… απαντητικό ερωτηματολόγιο της δημοτικής συμβούλου κ. Α. Ιωσηφίδου.
Ίσως φταίει η βιασύνη, που είναι πάντοτε κακός σύμβουλος. Θα περιοριστώ λοιπόν μονάχα στην τελευταία ερώτησή της (τη «συν 1»). Δεν ξέρω «τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι». Ούτε ποια είναι η αλεπού. Θα πρέπει λοιπόν να μας ενημερώσει εκείνη εφόσον γνωρίζει από παζάρια.
Το σημείωμα δεν εισφέρει ούτε ένα στοιχείο που να τεκμηριώνει την παραμικρή υποψία πως η ακτή Καλαμίτσας θα μπορούσε να ανήκει κατά κυριότητα στον Δήμο Καβάλας. Κρίμα, γιατί οποιαδήποτε πληροφορία θα ήταν πολύτιμη.
Θα δικαιολογούσε την εμμονή, τους υπαινιγμούς, την κραυγαλέα αντιπολιτευτική στάση. Θα βοηθούσε και όσους αποφαίνονται ότι ο Δήμος έπρεπε να επιμείνει πως είναι κύριος του ακινήτου (χωρίς να κομίζουν ούτε ένα επιχείρημα).
Κάποιοι πιστεύουν ότι ο Δήμος Καβάλας μπορεί να συμπεριφέρεται σαν λωποδυτάκος. Να μην αίρεται στο ύψος του θεσμού αλλά να εξευτελίζεται μπερδεύοντας, αν είναι δυνατό, τους δικαστές με ψέματα και μπαγαποντιές. Να πηγαίνει στα δικαστήρια κι όπου κάτσει η μπίλια.
Τους αφήνω στην κρίση του αναγνώστη.
Δεν επανέρχομαι στα νομικά ζητήματα, εκτός από μια απορία μου για τη χρησικτησία: υπάρχει έστω και μια από τις προϋποθέσεις του Ν. 3127/2003 που θα μπορούσε να επικαλεστεί ο Δήμος Καβάλας προκειμένου να θεμελιώσει χρησικτησία στο ακίνητο της Καλαμίτσας;
Τέλος, παρατηρώ μια μετατόπιση της επιχειρηματολογίας εναντίον της συμφωνίας για την παραχώρηση της Καλαμίτσας στον Δήμο. Από εκεί που η άρνηση αφορούσε κυρίως το νομικό σκέλος σιγά – σιγά μεταφέρεται στην κατάσταση των εγκαταστάσεων, που είναι «σάπιες και εντελώς ασύμφορες και κατέστρεψαν την παραλία μετατρέποντάς την σε έναν μη χρηστικό τσιμεντένιο όγκο, που τίποτα δεν μπορεί να προσφέρει πλέον στην τουριστική ανάπτυξη της πόλης».
Είμαι σίγουρος πως ελάχιστοι Καβαλιώτες βλέπουν αυτή την εικόνα. Κι ακόμη λιγότεροι συμμερίζονται την άποψη ότι το πρότυπο της τουριστικής και ποιοτικής ανάπτυξης είναι σήμερα η αλάνα της Ηρακλείτσας και οι αμμόλοφοι της Περάμου.
