Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
Τέσσερις γνώστες των διεθνών θεμάτων: ο Πασκάλ Μπονιφάς (Pascal Boniface), καθηγητής στη Σορβόννη, εμπειρογνώμων της γεωπολιτικής, ιδρυτής και διευθυντής του Ινστιτούτου διεθνών και στρατηγικών σχέσεων (IRIS ), ο Φρανσίς Βούρτζ (Francis Wurtz) συνταξιούχος ευρωβουλευτής του ΚΚΓ και σχολιαστής της επικαιρότητος στην Κυριακάτικη Ουμανιτέ, ο Κλοντ Ανζελί, (Claude Angeli) έμπειρος δημοσιογράφος του Canard Enchaîné, και ο Μισέλ Βαρσιάφβσκι, (Michel Warschawski) Ισραηλινός, στρατευμένος αντιαποικιοκράτης, τιμούν και σώζουν την πάλαι ποτέ δίκαιη για τον αραβικό κόσμο γκολική πολιτική η οποία υπήρξε άκρως κριτική έναντι της ισραηλινής επιθετικότητος το 1967.. Σήμερα στην σκακιέρα της Μέσης Ανατολής και ειδκότερον στην Παλαιστίνη, οι εκδιώξαντες τους Άραβες το 1948 από τα πατρογονικά εδάφη τους, επιδιώκουν να τους απομακρύνουν από την περιοχή της Ανατολικής Ιερουσαλήμ με σκοπό να καταλάβουν τις εστίες τους. Και οι ανωτέρω τέσσερις παρατηρητές, ενδιαφερόμενοι άμεσα για τα προβλήματα της Εγγύς Ανατολής, είναι εξ όσων γνωρίζω, από τους μετρημένους στα δάχτυλα -Γάλλους και μη- σχολιαστές που αφιερώνουν ουκ ολίγες γραμμές στο σύγχρονο παλαιστινιακό δράμα που διαρκεί πλέον του μισού αιώνος, χρονολογούμενο τουλάχιστο από τον πόλεμο των έξι ημερών, τον Ιούνιο του 1967.
Ο Πασκάλ Μπονιφάς παίρνει αφορμή από το πρόσφατο βιβλίο του Σάρλ Εντερλίν (γαλλο-ισραηλινής υπηκοότητος) τιτλοφορούμενο: «Του ανταποκριτού μας στην Ιερουσαλήμ. H δημοσιογραφία σαν ταυτότητα» (στα γαλλικά: «De notre correspondant à Jérusalem. Le journalisme comme identité»).
Στο εν λόγω πόνημα, ο δημοσιογράφος αναφέρεται στο κλίμα βίας που δημιουργείται στην Γαλλία με αφορμή τις συζητήσεις γύρω από την σύγκρουση Παλαιστινίων και Ισραήλ. Στην διάρκεια του δεύτερου πετροπόλεμου, γράφει ο Μπονιφάς, μεταξύ των ετών 2000 και 2005 (ιντιφάδα), με την ευκαιρία ενός ρεπορτάζ μπροστά στις κάμερες, ο Εντερλίν φωτογράφιζε την στιγμή που οι Ισραηλινοί σκότωναν ένα νέο Παλαιστίνιο, τον Μωχαμέτ αλ Ντούρα. Ήταν η περίοδος που το Ισραήλ κινδύνευε να χάσει τον πόλεμο της εικόνος και γι’ αυτό έπρεπε να ρίξει το πέπλο της ανυποληψίας σε όλους εκείνους που έκαναν αμερόληπτα και αντικειμενικά το δημοσιογραφικό καθήκον τους.
Το διακύβευμα για τους Ισραηλινούς ήταν το να αποδεχθεί ότι ο δεύτερος πετροπόλεμος είχε από μακρού προετοιμασθεί από τους Παλαιστίνιους και ειδικά από τον ίδιο τον Αραφάτ και ότι επρόκειτο περί σκηνοθεσίας με σκοπό να κινητοποιηθεί η κοινή γνώμη εναντίον του Ισραήλ. Αναφερόμενος στην μεταχείριση του παλαιστινιακού ζητήματος από τα ΜΜΕ, ο Μπονιφάς διαπιστώνει: «Μερικοί εκ των Γάλλων συντακτών ασχολούνται όλο και ολιγότερο με το παλαιστινιακό πρόβλημα φοβούμενοι μήπως υποστούν το ξέσπασμα κύματος πάθους και μίσους. Από το 1967 για πολλούς Εβραιογάλλους, ο Εντερλίν είναι απεχθής και διαβολικώς συμπεριφερόμενος», καταλήγει.
Ολιγότερο αιχμηρός στην κριτική των Ισραηλινών, ο ευρωβουλευτής κομμουνιστής Βούρτζ στην Κυριακάτικη Ουμανιτέ αρκείται στην απονομή επαίνων στον «αξιοπρεπή και τον διακρινόμενο για το κουράγιο» πρόεδρο της Κνεσσέτ, της ισραηλινή βουλής, Αβραάμ Μπουργκ που απευθυνόμενος ήδη από το 2002 στους συναδέλφους τους έλεγε: «ένας λαός κατεχόντων υφίσταται τελικώς αλλαγές και αλλοιώνεται η φύση του λόγω των προξενούμενων κακών κατοχικών συμπεριφορών», τους καλούσε δε να κοιτάξουν κατά πρόσωπο αυτό που έκαναν στην χώρα τους.
Στο Canard Enchaîné o Ανζελί διαπιστώνει ότι ο Μακρόν επιδεικνύεται συγκαταβατικός έναντι του ισραηλινού πρωθυπουργού, ουδόλως δε κριτικάρει αυτά που κάνει, ούτε και εκείνα της ισραηλινής δεξιάς, μολονότι, σαν μεγαλόψυχος πρίγκιπας, τονίζει ότι τον απασχολεί ο υψηλός αριθμός των θυμάτων στην Γάζα. Όσον αφορά τον υπουργό του των εξωτερικών Le Drian, το εβδομαδιαίο έντυπο τον συμβουλεύει να ξαναδιαβάζει τα ανακοινωθέντα των συνεργατών του. Iδίως εκείνο της 10ης Μαΐoυ που εξέφραζε τις σοβαρές ανησυχίες της Γαλλίας έναντι των βιαιοτήτων και της επιθετικής αποπομπής των κατοίκων της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και απεκάλυπτε την παράνομη αποικιακή πολιτική σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
Η εφημερίδα αναγνωρίζει μεν ότι η σύνταξη και διαπίστωση του ανακοινωθέντος είναι σωστή, υποβάλλει όμως την ερώτηση: για ποιο σκοτεινό λόγο η λέξη «Παλαστίνιοι» δεν ανεγράφη στο ανακοινωθέν; Και γιατί, ερωτά το Canard, που αναπαράγει ένα άρθρο της ισραηλινής εφημερίδος Haaretz (κεντροαριστερή), δεν έγινε δυνατό να αποφευχθούν όλα αυτά; Δίδει την εξήγηση: ο Νετανιάχου θέλει να γλυτώσει εκλογικώς το τομάρι του. Εάν δεν κατορθώσει να σχηματίσει μια κυβέρνηση, θα χάσει την ποινικο-βουλευτική ασυλία, την στιγμή που καταδιώκεται για δωροδοκία και άλλα παραπτώματα. Γι’ αυτό και κάνει επίδειξη των μυών του με θύματα τους κατοίκους της Γάζας.
Ο αντιαποικιοκράτης αγωνιστής Βαρσιάφβσκι περιγράφει γλαφυρώς την ανυπόφορη ζωή των Παλαιστινίων της Γάζας. Με ένα άρθρο του στην καθημερινή Ουμανιτέ, (21, 22 τρέχοντος), ο αρθρογράφος κάνει γνωστό στους Γάλλους ότι όταν πρόκειται να εξασκηθούν πιέσεις στον πληθυσμό και στην πολιτική ηγεσία της Γάζας, η ανθρωπιστική βοήθεια κόβεται, ο διάπλους της θάλασσας απαγορεύεται στους αλιείς επί των οποίων η ισραηλινή ναυτική δύναμη δεν διστάζει να πυροβολήσει εάν ξεπεράσουν την θαλάσσια περιοχή που το Ισραήλ τους χορήγησε.
Παρά ταύτα, διευκρινίζει, ότι η Γάζα είναι ένα σύμβολο αντιστάσεως. Μολονότι πολιορκούμενη, βομβαρδιζόμενη, δεχόμενη τις στρατιωτικές επιδρομές και παρά την απουσία φυσικών πόρων (πρωτίστως ποσίμου ύδατος), οι κάτοικοι δεν σκύβουν το κεφάλι και δεν αφήνουν τα χέρια τους ανενεργά. Η αντίσταση συνίσταται πρωτίστως στην διατήρηση μιας κανονικότητος εντός της λωρίδος που τίποτα δεν είναι κανονικό: Η Γάζα δεν είναι ζούγκλα που το Ισραήλ ονειρεύεται και εκτός μερικών κρίσεων που ελέγχονται ταχέως, ο πληθυσμός και τα πολιτικά του κόμματα σκοπίμως διάλεξαν την εσωτερική συνύπαρξη. Η αντίσταση είναι ένοπλη, όταν το ισραηλινό Κράτος αποφασίζει να παραβιάσει τις εκεχειρίες συχνάκις διαπραγματευθείσες τη επεμβάσει της Αιγύπτου. Οι ρουκέτες πλήττουν τους γειτονικούς ισραηλινούς χώρους και πότε-πότε απόπειρες ολιγάριθμων κομάντο εισέρχονται στα εδάφη του Ισραήλ. Εδώ και τρεις εβδομάδες, η ένοπλη αντίσταση πέρασε σε ανώτερα επίπεδα και οι ένοπλες δυνάμεις της Χαμάς εκτόξευσαν ρουκέτες προς την περιοχή του Τέλ Αβίβ, πιο αποτελεσματικές από ό,τι στο παρελθόν και οι οποίοες προκάλεσαν μερικά ανθρώπινα στο σύνολο της χώρας.
Η στρατιωτική ισραηλινή απάντηση υπήρξε βίαιη: επί πλέον των εκατοντάδων στοχευμένων αγωνιστών της Χαμάς, ο αριθμός των φονευθέντων ή τραυματισμένων –αυτά τα θύματα που τα ονομάζουν παράπλευρα- αριθμείται σε πολλές εκατοντάδες. Μέσα σ’ αυτό το τρομοκρατικό πλαίσιο, ο Νετανιάχου και ο απαίσιος υπουργός της εσωτερικής ασφάλειας εξαπέλυσαν τους «λύκους» τους: φασιστικές ομάδες οργάνωσαν στις μικτές από Εβραίους και Άραβες πόλεις εκστρατείες καταδιώξεων, στερήσεων και ταλαιπωριών των τελευταίων υποστηριζόμενες ανοικτά από οικογενειακά ένοπλα γκρουπούσκουλα.
