Η άμυνα του Κεραυνού

Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής

Πριν εκατό περίπου χρόνια άρχισαν να έρχονται τα καραβάνια της Ανατολής, ν’ απλώνονται και να εγκαθίστανται στην Ανατολική Μακεδονία, σε κάμπους και βουνά που μοιάζανε μ’ εκείνα που άφησαν πίσω στις αλησμόνητες πατρίδες τους. Ανάμεσα στους πρόσφυγες και μια αρμαθιά Σαμψούντιοι του μαρτυρικού Ελληνικού Πόντου, που εγκαταστάθηκαν αρχικά στην Περιστεριά, δυο ώρες απ’ τα Κύργια, και αργότερα κατέβηκαν στις Κρηνίδες, στην αρχαία αποικία Παριανών Ιώνων της Θάσου.

Ανάμεσα σε αυτούς και ο Λάζαρος Κωνσταντινίδης με τη σύζυγό του Κυριακή, πρακτική γιατρέσσα και μαία που όλοι τη σέβονταν για τις υπηρεσίες που προσέφερε στους συντοπίτες. Το έφερε η μοίρα και συμπεθέριασαν με το Ζαχαρία και την Ελισάβετ, κι αυτοί Πόντιοι Γαρασαρώτες. Ενώθηκαν λοιπόν «εις γάμου κοινωνίαν» ο Δημητρός και η Ιουλιανή κι ανάστησαν τέσσερα παιδιά κι όλα τα σπούδασαν παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν. Δούλευαν καλαμπόκια και μπασμάδες. Μετά το ’65 τα μπέρλεϊ ήταν πιο αποδοτικά, πήραν τρακτέρ και σώθηκαν.

Ο μεγάλος γιος, ο Κώστας, δούλευε από μικρός βοηθώντας ουσιαστικά τους γονείς και τα μικρότερα αδέλφια του. Είχε όμως από τα πέντε κι έξι του χρόνια κι ένα πάθος για το ποδόσφαιρο. Και κάθε φορά που τρυπούσαν τα παπούτσια του, έπεφτε η Αγία Ράβδος από τον πατέρα του… Πάντως στα δεκαπέντε του υπέγραψε δελτίο στον Κεραυνό Κρηνίδων. Τον επόμενο χρόνο συμμετείχε σ’ ένα φιλικό ως τερματοφύλακας: απέκρουσε πέναλτι και ένα σίγουρο γκολ, έφαγε όμως κι ένα «χλάπικο»!

Από εκεί και πέρα ο Γιάννης Χατζηαποστολίδης από το κέντρο της άμυνας προωθήθηκε, αφού πρώτα του έμαθε τα μυστικά της θέσης. Έτσι ο Κώστας Κωνσταντινίδης καθιερώθηκε ως κεντρικός οπισθοφύλακας με πρώτο προπονητή τον παλιό τερματοφύλακα του Ηρακλή Καβάλας Γιώργο Γκαγκάκη, γνωστότερο ως «Γκαγκάκια». Θαυμάσια συνεργασία είχε επίσης στο κέντρο της άμυνας του Κεραυνού με τον «Μπέμπη», το Χαράλαμπο Γεωργιάδη (πατέρα του διεθνή Γιώργου Γεωργιάδη), ο οποίος ως πιο έμπειρος τον καθοδηγούσε και τον κατηύθυνε.

Τα δυνατά του φάουλ «έπαιρναν μέσα» τους αντίπαλους τερματοφύλακες και οπισθοφύλακες. Είχε ακόμη εύστοχο μακρινό σουτ, έχοντας πετύχει τέσσερα ή πέντε γκολ από τη σέντρα. Λάτρης του καθαρού ποδοσφαίρου, δεν ανεχόταν αντιαθλητικές συμπεριφορές. Σε έναν αγώνα με το Νέστο στη Χρυσούπολη, στο τελευταίο πεντάλεπτο χάνουν με 4 – 0, οπότε ένας συμπαίκτης του οπισθοφύλακας προτείνει: «Τώρα που θα χάσουμε, ας σκοτώνουμε!». Οπότε δέχεται ένα χαστούκι από τον Κωνσταντινίδη…

Σε έναν άλλο αγώνα της πρώτης κατηγορίας Καβάλας ο Κεραυνός Κρηνίδων στο Δημοτικό Στάδιο της πόλης μας προηγείται με 4 – 0 στο πρώτο ημιχρόνιο απέναντι στο Βυζάντιο Κοκκινοχώματος. Με την έναρξη του δεύτερου ημιχρονίου ο Τσόμπας ο ταξιτζής, σέντερ φορ του Κεραυνού, χάνει εξ επαφής ένα σίγουρο γκολ, που θα ήταν το πέμπτο τέρμα της ομάδας του. Αλλά «στο καπάκι» ο κουνιάδος του ο Στέφανος, τερματοφύλακας του Κεραυνού, φωνάζει δυο φορές «έξω η μπάλα», έλα όμως που το «καντηλάκι» του αντιπάλου του κατέληξε στο δίχτυα του… Και το χειρότερο, μπαίνουν άλλα τέσσερα τέρματα και χάνουν με 4 – 5 μια σίγουρη, όπως νόμιζαν, νίκη!

Ο Κώστας Κωνσταντινίδης ήταν σε όλους γνωστός ως «Χότζας», παρατσούκλι που κληρονόμησαν και τα αδέλφια του, αφού στον Κεραυνό έπαιξε και ο Μήτσος και περισσότερα χρόνια ο Λάζαρος, καθώς επίσης και δύο παλικάρια του Δημητρού και ένας γιος του Λάζαρου. Μαζεύτηκαν, δηλαδή, χοτζάδες και χοτζάδες στις Κρηνίδες! Ο πρώτος όμως, ο Κώστας, ήταν άτυχος, αφού υπέστη τρία κατάγματα, το πρώτο στα δεκαεφτά του, το δεύτερο στα εικοσιδύο και το τρίτο στα εικοσιτρία. Πάντα ωστόσο υπερίσχυε η αγάπη του για το ποδόσφαιρο.

Είχε και μια καλή επιτυχία: εκπλήρωσε το τάμα του ανάβοντας μια λαμπάδα ίσαμε το μπόι του, καθώς το ’69 εισήχθη στην Οδοντιατρική Θεσσαλονίκης. Η χαρά μεγάλη για όλη την οικογένεια. Η αγάπη του για τον αθλητισμό τον έσπρωχνε εκεί τριγύρω στο Καυταντζόγλειο. Με την ομάδα της Σχολής έφτασαν στον ημιτελικό του φοιτητικού πρωταθλήματος, όπου έχασαν από την Ιατρική. Το χειρότερο ήταν ότι σ’ εκείνο τον αγώνα έσπασε για τρίτη φορά το πόδι του. Η ποδοσφαιρική του καριέρα έμοιαζε να φτάνει στο τέλος της. Η Ιατρική έχασε στον τελικό από την πανίσχυρη ομάδα της Γεωπονικής στο γήπεδο της Τούμπας. Τι να κάνει ο Ζαχαρίας της Ιατρικής απέναντι στον Κλήμη Γούναρη του Άρη και στους Χαλιάπα, Μαλέτσικο της Επανωμής… Ο Κώστας όμως εκείνη την περίοδο γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του, τη Σοφία, από Τραπεζούντια οικογένεια, και ο πονηρός την πήγε σε ταινία τρόμου, για να φοβάται η κοπέλα και να σφίγγεται πάνω του…

Τρία κατάγματα, σπουδές και αργότερα η ανάγκη άσκησης του επαγγέλματος δεν μπόρεσαν να τον απομακρύνουν από το ποδόσφαιρο. Στο εικοσιοχτώ του έγινε διαιτητής. Δάσκαλός του ο Δημήτρης Καπετάνιος. Όπου κι αν πήγαινε, τον έπαιρνε μαζί του, για να του επισημαίνει τα λάθη του. Ο Γκαγκάκης είχε ιδρύσει στην Καβάλα σχολή διαιτητών. Υπήρχαν οι παλιότεροι, ο Τσίρος, ο Τσιρόπουλος, ο Γιώργος Κωνσταντινίδης (γνωστός ως «Βενιζέλος»), ο Νίκος Φουρλής, ο Θόδωρος Τσανακλίδης, ο Γιάννης Βασταρούχας, ο Σωτήρης Ιατρού, ο Παύλος Ελευθεριάδης.

Μαζί με το Γιώργο Σαραλιώτη πρωτοστάτησαν στην αγορά κτηρίου για το Σύνδεσμο. Ήταν ακόμη οι αδιάφθοροι Γιώργος Κυφωνίδης και Στέφανος Αντωνιάδης, ο συνομήλικός του Νίκος Κεκρόπουλος και ο αχώριστος φίλος του Βελισσάρης Τελλίδης. Ήταν ο Νίκος ο Φιλόγλου, ο Σταύρος Κητής και πολλοί άλλοι παλιότεροι και νεότεροι. Από την οικογένεια (εκτός από το Δημητρό) έγιναν συνολικά πέντε διαιτητές (και ο σύζυγος της αδελφής του Κούλας).

Ο ίδιος ήταν πάντοτε μακριά από κυκλώματα, αδέκαστος κριτής, δίκαιος και καθαρός. Οι όποιες αντιπαλότητες εκείνης της εποχής έγιναν σήμερα δεσμοί φιλίας. Γνώρισε πολλούς ανθρώπους, ιδιαίτερα του αθλητισμού. Έκανε πολλά ταξίδια σε όλη την Ελλάδα και σε ξένες χώρες. Η καλή απόδοσή του τον ικανοποιούσε, του προσέδιδε μεγάλη ευχαρίστηση. Τα σφάλματά του τα παραδεχόταν ευθαρσώς και διδασκόταν από αυτά. Σε έναν αγώνα Ο.Φ.Η. – Π.Α.Ο.Κ. στο Ηράκλειο (3 – 1) ακύρωσε ένα γκολ του Π.Α.Ο.Κ. λόγω αμφιβολιών (υποψία οφσάιντ). Στο αεροδρόμιο τον πλησίασε ο διεθνής ποδοσφαιριστής των Θεσσαλονικέων Σταύρος Σαράφης και του είπε: «Κωνσταντινίδη, το γκολ ήταν καθαρό, αλλά δε θα πούμε κάτι εναντίον σου, γιατί ξέρουμε τι άνθρωπος είσαι». Το ίδιο πράγμα ο Σαράφης το επανέλαβε σε μια συνέντευξη τύπου.

Επί δέκα χρόνια υπήρξε αρχιδιαιτητής (2002 – 2012). Τώρα είναι πρόεδρος του Συνδέσμου. Μόνο που ο Σύνδεσμος Διαιτητών Καβάλας είναι πλέον ανενεργός λόγω του ότι οι παράγοντες που ελέγχουν τη διαιτησία, σύμφωνα με το λεγόμενο «αυτοδιοίκητο», πήραν τους διαιτητές και πλέον αυτοί κινούν τα νήματα με ό,τι τούτο συνεπάγεται… Οι τοπικοί σύνδεσμοι απλά κάνουν κουμάντο στα πλαίσια του Νομού και στα τοπικά ερασιτεχνικά πρωταθλήματα…