Η Αντισυνταγματικότητα των ηλεκτρονικά εξοφλούμενων δαπανών για το 2020

Ένα από τα μέτρα που εισάγονται στο νέο φορολογικό νομοσχέδιο είναι η χρήση των ηλεκτρονικών μέσων πληρωμής δαπανών των φορολογούμενων. Οι οποίοι αφενός επιδιώκουν την κάλυψη του ποσοστού που τους αναλογεί σύμφωνα με το κλιμάκιο στο οποίο υπάγονται ώστε να τύχουν της εύνοιας του αφορολόγητου και αφετέρου να αποφύγουν ουσιαστικά το πρόστιμο για την μη κάλυψη της απαίτησης του νομοθέτη.

Μια διάταξη που ως τώρα είχε επιβραβευτικό χαρακτήρα καθώς μείωνε τον φόρο σε όσους ήταν συνεπείς με τις ηλεκτρονικές αγορές τους και στην περίπτωση που αυτό το ποσό δεν υπερκαλυπτόταν υπήρχε επιβολή του φορολογικού συντελεστή του κλιμακίου τους στο ποσό που δεν καλύφθηκε. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι εισοδηματίες από ενοίκια δεν συμπεριλαμβανόταν στους υπόχρεους. Πλέον, από τον Ιανουάριο του 2020 το συγκεκριμένο μέτρο όχι μόνο θα συμπεριλαμβάνει τους συγκεκριμένους αλλά θα έχει και κυρωτικό χαρακτήρα εφόσον οι υπόχρεοι δεν συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις της νομοθεσίας. Οι απαιτούμενες ηλεκτρονικά καταβαλλόμενες δαπάνες θα υπόκεινται σε συντελεστή 30% επί κάθε κλίμακος ατομικού εισοδήματος, γεγονός που δημιουργεί κοινωνικές ανισότητες καθώς αυξάνει τη μέση  φορολογική επιβάρυνση για τους χαμηλοεισοδηματίες.

Όλα τα παραπάνω τεκμηριώνονται επιπροσθέτως από την διάταξη που αναφέρει πως το 30% των ηλεκτρονικών δαπανών απευθύνεται μόνο σε όσους έχουν εισόδημα ώς 20.000. Για τον λόγο αυτό η συγκεκριμένη επιβαλλόμενη επιβάρυνση δεν είναι συνταγματικώς ανεκτή και δεν έχει χαρακτήρα εισοδηματικής φορολογίας αλλά κύρωσης.