Η αρμονία των σφαιρών

Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας

“Ο κόσμος ὑπὸ μὲν τῶν πλείστων ἀστρολόγων ἃ σφαῖρα καλείται….”

Η σφαίρα είναι μια κλειστή επιφάνεια δύο διαστάσεων στον τρισδιάστατο χώρο. Η καμπυλότητά της είναι τέτοια, που, – όπως απέδειξε ο Αρχιμήδης – δεν της επιτρέπει να αναπτυχθεί σε κάποιο επίπεδο χωρίο, όπως για παράδειγμα η επιφάνεια ενός κύβου η οποία μπορεί να αναπτυχθεί σε έξι ίσα τετράγωνα με οποιαδήποτε τυχαία διάταξη. Είναι η πιο διαδεδομένη και συναντώμενη ολόγυρα στον κόσμο μας κλειστή επιφάνεια, και για μένα, η πιo τέλεια. Αυτό είναι που δικαιολογεί ως ένα σημείο και ίσως και απόλυτα, την πεποίθησή μου ότι όλα στη ζωή μας είναι σφαιρικά, και ας αυτή η πεποίθηση δεν συνακολουθείται από κάποια έστω ημιτελή και ακόμα κι ασαφή αιτιολογία από μέρους μου.

Ο χρόνος ας πούμε όπως τον έχω εγώ στον νου μου, ακολουθεί την σφαιρικότητα του σύμπαντος με τη δημιουργία του οποίου άρχισε να κυλά κι αυτός, καθώς πριν τη μεγάλη έκρηξη χρόνος δεν υπήρχε. Αέναους κύκλους στη ζωή μας κάνει ο χρόνος. Έτσι μου φαίνεται πραγματικά πως είναι, και κλεισμένος μέσα σε μια απέραντη σφαιρική μπάλα είναι. Φυλακισμένος. Δίχως ουδεμία διέξοδο, χωρίς αρχή – πλην την αρχή, της εμφάνισής του -, δίχως μέση και τέλος, συστρέφεται και περιδινίζεται εντός της. Έτσι ο χρόνος είναι, και…. ποιός ελευθερία να του δώσει, ποιός να τον δαμάσει, ποιός να τον σταματήσει και ποιός άλλες φορές το πάγωμα του χρόνου να αποτρέψει. Γιατί, παγώνει σε μερικές στιγμές της ζωής μας ο χρόνος και φαίνεται πως σταματά, κι άλλοτε με ταχύτητες μεγάλες τρέχει. Πώς να ξεφύγει από τα ανθρώπινα στενά του όρια.

Ύστερα πάλι, ο τόπος. Ο τόπος όπου ζούμε. Αυτή η ασήμαντη γαλάζια κουκίδα, μέσα στο σφαιρικό το σύμπαν, το απέραντο. Σφαιρική είναι και αυτή, και τούτο νομίζω γνωστό σε όλους είναι, και από αρχαιοτάτων ακόμα χρόνων αποδεδειγμένο από πολλούς που έζησαν σε αυτόν τον τόπο, είναι.Τα έλεγε ο Πυθαγόρας, το απέδειξε ο Αριστοτέλης και ποιός να τους πιστέψει τότε όμως! Κι έκανε και αριθμητικούς υπολογισμούς ο Ερατοσθένης ο Κυρηναίος για την περιφέρεια της Γης. Διακόσιες πενήντα χιλιάδες στάδια, άλλως, 44.250 χιλιόμετρα υπολόγισε πως είναι, και η τιμή αυτή ελάχιστα αποκλίνει από το πραγματικό το μέγεθός της. Πάνω στη σφαίρα αυτή που Γη τη ονομάσαμε, και μέσα σε άλλη, κι άλλες σφαίρες της φαντασίας ζούμε και κινούμαστε, και ίσα που αγγίζουμε τις επιφάνειές τους. Κι είναι και κάποιες φορές όμως, που πιο πάνω και ίσως και λίγο πιο ψηλά από αυτές ανοίγουμε τα “φτερά” μας και ξεφεύγουμε. Με τη σκέψη μας χανόμαστε στο σφαιρικό το σύμπαν. Κι όλο και κάτι ψάχνουμε να ανακαλύψουμε, να βρούμε. Στο άπειρο, στο άγνωστο.

Και είναι πάλι, και… όλες οι στιγμές τής ζωής μας και οι προσδοκίες μας, τα συναισθήματα και οι μουσικές μας, κι άλλα, πολλά, ανθρώπινα, που όλα μέσα σε σφαίρες διάφορες γεννιούνται ζουν και πεθαίνουν, ακολουθώντας πάντα μια πορεία κυκλική δίχως αρχή και τέλος.

Ακόμα και ο έρωτας, αυτός ο άγνωστος “Θεός”, σχήματος σφαιρικού είναι. Ολόκλειστου. Και η αγάπη και η αιωνιότητα το ίδιο. Σφαίρες περίκλειστες θολές κι ανεξερεύνητες. Κρυφές. Γεμάτες μυστήρια και μυστικά.

Και…. ήταν κάποιος κάποτε, που με κάποια δειλία στην αρχή και λίγο ίσως φόβο για το άγνωστο, κατάφερε να ξύσει την θολή σφαιρική επιφάνεια της σφαίρας τής αγάπης. Και σαν τόκανε αυτό, είδε μέσα της την αιωνιότητα και τρόμαξε πολύ. Και ύστερα από μερικές “στιγμές”, σαν ξεθάρρεψε, με δύναμη περισσή κι ανυπομονησία έξυσε με τα γαμψά του νύχια τη σφαίρα τής αιωνιότητας μέσα της για να δει. Κι είδε την αγάπη, την αγάπη εντός της είδε, κι ήταν σαν να το περίμενε.

Έτσι ήταν…..

Μέσα στην αιωνιότητα η αγάπη ήταν.

Και είδε ακόμα και άλλα, κι άλλα πολλά και άγνωστα γι αυτόν ως τότε, κι άκουσε το ρυθμό μιας κοσμικής, μιας θεσπέσιας γεμάτη αρμονία μουσικής.

Αυτή, αυτή την αρμονία των σφαιρών άκουσε.

Και, τούτη τη φορά, δεν τρόμαξε καθόλου.

Ήταν, σα να το ήξερε.

Το ήξερε….το ήξερε και το περίμενε.

*

Παλαιοχώρι Παγγαίου 15/12/2019

Κυριακή. Επτά ημέρες και λίγες ώρες πριν το Χειμερινό Ηλιοστάσιο του 2019, και δεκαέξι μέρες πριν η σφαιρική Γη μας ολοκληρώσει ακόμη έναν από τους κύκλους της, γύρω από τον Ήλιο.

Και λέω ακόμα, ότι τη ημέρα που θα δημοσιευθεί το κείμενό μου θα έχουν ήδη περάσει έξι μέρες.