Η Νιγηρία ως νέο Βιετνάμ

Vasapollo: κίνδυνος σύγκρουσης για να εμποδιστεί η πολυπολικότητα. Στην Αφρική υπάρχουν ισχυρά σήματα μιας αποαποικιοκρατικής λύτρωσης

ΑΦΡΙΚΗ, ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΑΛΛΑΖΟΥΝ – AFRICA, I TEMPI STANNO CAMBIANDO

ο Aurelio Tarquini παίρνει συνέντευξη από τον Luciano Vasapollo

“Το ονόμασαν πραξικόπημα, αλλά θα έλεγα ότι ήταν απλώς μια επανάκτηση της κυριαρχίας από τον Λαό του Νίγηρα, ο οποίος κατέστρεψε μια κυβέρνηση ανδρείκελο που επιζητούσε ο Μακρόν».

Έτσι σχολιάζει την αλλαγή φρουράς στη Νιγηρία, σε συνομιλία με το FarodiRoma, ο καθ. Luciano Vasapollo, κοσμήτορας οικονομικών στο Πανεπιστήμιο La Sapienza, συνιδρυτής του ιταλικού κεφαλαίου του Δικτύου σε υπεράσπιση της ανθρωπότητας – Rete in difesa dell’umanità και ιστορικός σύμβουλος για θέματα ανάπτυξης στις κυβερνήσεις της Κούβας και της Βενεζουέλας.

“Οι νιγηριανοί – υπογραμμίζει ο Vasapollo – ανακτούν την κατοχή της κυριαρχίας τους. Και καταγράφω από την πλευρά της νέας κυβέρνησης μια έντονα αντιαποικιακή στάση, που παραπέμπει στα λόγια των μεγάλων επαναστάσεων της Λατινικής Αμερικής, ομιλίες με την αξία της πατρίδας και την αρχή της αυτοδιάθεσης.”.

Η μεγάλη λαϊκή διαδήλωση υπέρ της νέας κυβέρνησης του Νίγηρα υπό την προεδρία του Abdourahmane Tchiani, πρώην επικεφαλής της προεδρικής φρουράς του Νίγηρα, διορισμένου στην κεφαλή μιας μεταβατικής κυβέρνησης στο κράτος της δυτικής Αφρικής, δύο ημέρες αφότου η μονάδα του ανέτρεψε την κυβέρνηση του Mohammed Bazoum, επιβεβαιώνει, σύμφωνα με τον οικονομολόγο, »την έναρξη μιας μη αναστρέψιμης διαδικασίας» που βρίσκεται σε εξέλιξη στην υποσαχάρια Αφρική, ή μάλλον σε αυτήν τη γεωγραφική περιοχή που περιλαμβάνει: Σουδάν, Τσαντ, Νίγηρα, Μπουρκίνα Φάσο, Μάλι και Μαυριτανία.

Ο πρόεδρος της Μπουρκίνα Φάσο, Ibrahim Traoré, μίλησε σχετικά στο πρόσφατο Φόρουμ Ρωσίας-Αφρικής στην Αγία Πετρούπολη, επισημαίνει ο Vasapollo, όταν αναφέρθηκε στην «Αναγέννηση της Αφρικής» σε μια ομιλία που εκφώνησε ενώπιον του Ρώσου προέδρου Vladímir Putin και άλλων ηγετών της ηπείρου, όπου διαβεβαίωσε ότι η Αφρική χρειάζεται ηγέτες που «σταματούν να συμπεριφέρονται σαν μαριονέτες οι οποίες χορεύουν κάθε φορά που οι ιμπεριαλιστές αγγίζουν ένα όργανο”.

ο Vasapollo συμμερίζεται την ανάλυση του Traoré, και εξηγεί ότι «ένα από τα προβλήματα της αφρικανικής ηπείρου είναι η θέση των ηγετών της. Το πρόβλημα είναι να βλέπουμε αφρικανούς αρχηγούς κρατών που δεν συμβάλλουν στην ανάπτυξη των λαών τους, ηγέτες που τραγουδούν στον ήχο του ιμπεριαλισμού, να αντιμετωπίζονται ως «υπάλληλοι» από τις πετρελαϊκές εταιρείες, ή σε κάθε περίπτωση αντιπροσωπείες ορυχείων, και από τις κυβερνήσεις των πρώην αποικιστών χωρών ή καλύτερα νεοαποικιστών.

Όλοι υπεύθυνοι, οι τοπικοί ηγέτες, τα βιομηχανικά στελέχη και οι δυτικοί υπουργοί, ως πολιτικοί, ως βιομήχανοι και ως άνθρωποι, για την εφαρμογή πολιτικών που δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, παρατήρησε ο καθηγητής υπενθυμίζοντας τον ρόλο του χωροφύλακα για να σταματά τους μετανάστες στη Σαχάρα που εμπιστεύτηκε η Ευρώπη στη Νιγηρία.

“Ο Πάπας Φραγκίσκος – παρατήρησε ο Vasapollo – το διακήρυξε με δύναμη την κυριακή κατά την πτήση από τη Λισαβόνα: το μεγαλύτερο νεκροταφείο μεταναστών δεν είναι η Μεσόγειος, που έχει καταπιεί δεκάδες χιλιάδες από αυτούς, αλλά η Βόρεια Αφρική. Και μπροστά σε αυτό το γεγονός, είναι πραγματικά ντροπιαστικό το γεγονός ότι η Ευρώπη ζητά επιστροφή στη διεθνή νομιμότητα στον Νίγηρα”.

Όπως δήλωσε ο Τραορέ, ο Vasapollo επαναλαμβάνει στη συνέχεια, «σήμερα αντιμετωπίζουμε τις πιο βάρβαρες και βίαιες μορφές νεοαποικιοκρατίας και ιμπεριαλισμού. Και στην Αφρική όπως και στην Ευρώπη συνεχίζεται η σύγκρουση μεταξύ του μονοπολικού κόσμου και του πολυπολικού κόσμου, η οποία βρίσκεται στην προέλευση του ίδιου του πολέμου Ουκρανίας-Ρωσίας”.

Εκ των πραγμάτων, εξηγεί ο καθ. Vasapollo, «βλέπουμε την παρακμή του βορειο-κεντρισμού και της νομισματικής καθοδήγησης του δολαρίου και του ευρώ. Αυτό που συνέβη στην Ασία με την παρακμή της βρετανικής αυτοκρατορίας και την κατάρρευση της λίρας επαναλαμβάνεται.

Και θα ήθελαν να αποτρέψουν αυτήν την οικονομική και νομισματική κατάρρευση, όπως την παρακμή της Μονοπολικότητας, μέσω του ρόλου του Νατο, επομένως μέσω του πολέμου και επίσης της πολεμικής οικονομίας.

Ο πόλεμος ως φάρμακο στην κρίση, δηλαδή ακολουθώντας τις κλασικές προχριστιανικές φιλοσοφίες: σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, ο πόλεμος, μάλιστα, που πηγάζει από μια κινητή φωτιά, αιώνια ενεργή, αφού η πάλη υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ στοιχείων, όχι μόνο αγώνας αλλά και αέναη κίνηση, σε κάθε στιγμή εμείς και ό,τι υπάρχει είμαστε και δεν είμαστε, σε κάθε στιγμή γινόμαστε, και δεν υπάρχει ένα παρόν”.

“Ο στρατιωτικός πόλεμος – επιμένει ο Vasapollo – είναι η έκφραση, θα λέγαμε, χαρακτηριστική του τέλους των αυτοκρατοριών: όταν βρίσκονται σε παρακμή, εξαπολύουν τις χιλιάδες μορφές στρατιωτικού kenysismo για να δώσουν συνέχεια στον εαυτό τους.

Και στην Αφρική συμβαίνει το ίδιο, δηλαδή οι λαοί που αναφέρονται στον πολυκεντρισμό αναζητούν τη λύτρωσή τους, όπου ο πολυκεντρισμός είναι ένα είδος παγκόσμιου Νότου, δηλαδή όπου ο Νότος δεν είναι γεωγραφικός αλλά συνθήκη επιβεβλημένης υποταγής και κατά της οποίας πρέπει να επαναστατήσουν”.

Υπάρχει πλέον ο κίνδυνος «μιας στρατιωτικής σύγκρουσης υπό την ηγεσία της Γαλλίας για την υπεράσπιση των οικονομικών-εμπορικών και συμφερόντων της, και της Δύσης, με την κλοπή ουρανίου, χρυσού, πετρελαίου και ορυκτών πόρων, που στο τέλος θα οδηγούσε σε περαιτέρω αποδυνάμωση της εικόνας της Γαλλίας στον κόσμο διότι θα εξακολουθούσε να εμφανίζεται το βρώμικο και γενοκτονικό της πρόσωπο νεοαποικιακής δύναμης”.

Αντίθετα, για τον Vasapollo «ο πολυκεντρισμός μπορεί να παίξει κεντρικά τις δυνατότητές του για επιβεβαίωση ακόμη περισσότερο στην Αφρική για να στήσει μια μετάβαση απο-αποικισμού στον καθορισμό μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής, εμπορικής και νομισματικής τάξης”.

“Αυτή τη στιγμή -σκέφτεται ο καθηγητής- δεν έχει γίνει στρατιωτική επίθεση στον Νίγηρα, γιατί κατά τη γνώμη μου υπάρχουν έντονες αντιφάσεις εντός του δυτικού συνασπισμού, δηλαδή, είμαι πεπεισμένος ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, πριν βουτήξουν σε έναν άλλο άμεσο πόλεμο θα το σκεφτούν πολύ, γιατί προφανώς η Ουκρανία απορροφά τεράστιους πόρους σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, και από άποψη εικόνας σε διεθνές επίπεδο, και επομένως είναι δύσκολο για αυτούς να ριχτούν σε ένα άμεσο πολεμικό μέτωπο, και ως εκ τούτου θα προσπαθούσαν, αν πραγματικά πρέπει να είναι πόλεμος, αυτός να γίνει υπό αφρικανική ηγεσία”.

Πράγματι, «στην αυλή του σπιτιού, που για τη Γαλλία γενικά είναι η Αφρική, οι νεοαποικιοκράτες προωθούν τον πόλεμο, λένε ότι είναι υπέρ της δημοκρατίας και για την υπεράσπιση της δημοκρατίας, αλλά στοχεύουν στην ανακατάκτηση των εδαφών των οποίων η εκμετάλλευση κινδυνεύει να τους ξεφύγει.
και αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι τουλάχιστον προς το παρόν το άμεσα στρατιωτικό μέτωπο δεν είναι επικείμενο: οι δυτικοί δεν αισθάνονται πως μπορούν να το κρατήσουν”.

Αντίθετα, παρατηρώ, προσθέτει ο Vasapollo, ότι από την άλλη πλευρά «οι εσωτερικές δυνάμεις στον Νίγηρα και οι λαϊκές δυνάμεις υπάρχουν: υπάρχει, για παράδειγμα, το κίνημα M62, ένα ισχυρό μαζικό κίνημα και διεθνούς αλληλεγγύης, παρόμοιο με αυτό που κάνει σε ένα κυρίως πολιτικό επίπεδο τo M23 στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό”.

Με το FarodiRoma, ο Vasapollo επισημαίνει ότι «το M23 δεν είναι ένα κίνημα φιλικό προς την Ρουάντα, αλλά ένα λαϊκό κονγκολέζικο κίνημα απελευθέρωσης, αντιιμπεριαλιστικό, για την αυτοδιάθεση και Κυριαρχίας ενάντια στην απικιοκρατία» Και ότι χάρη σε αυτές τις εναλλακτικές παρουσίες «φαίνεται να μεγαλώνει στην Αφρική μια συνείδηση ​​της αξιοπρέπειας της”.

“Στον Νίγηρα – παρατηρεί ο οικονομολόγος – λένε «δρόμο στους Γάλλους, ζήτω η Ρωσία» και αυτό συμβαίνει επειδή η Ρωσία έχει διαφορετική πολιτική στην Αφρική από τη γαλλική, δεν είναι τυχαίο ότι στη σύνοδο της Αγίας Πετρούπολης, που έγινε πριν λίγες μέρες, είδαμε τη Ρωσία να ακυρώνει τη συντριπτική πλειονότητα των δόσεων εξωτερικού χρέους των αφρικανικών χωρών και να υπόσχεται να δώσει υλική βοήθεια με το σιτάρι προς την Αφρική”.

Εν ολίγοις, για τον Vasapollo προκύπτει ότι «η διεθνής πολιτική της Ρωσίας βασίζεται περισσότερο στην αλληλεγγύη, στη βοήθεια και όχι σε διαδικασίες αποικισμού». Ως εκ τούτου, «με τη νέα κυβέρνηση του Νίγηρα είναι απαραίτητο να επιδιωχθεί ο διάλογος και όχι η ποινικοποίηση της αλλαγής φρουράς: η επέμβαση σε στρατιωτικό επίπεδο θα έβαζε φωτιά σε ολόκληρη τη ζώνη της δυτικής Αφρικής, δηλαδή θα μετέτρεπε τη δυτική Αφρική σε ένα Βιετνάμ.

Θα ήταν ένας βιετναμισμός με την έννοια ότι ολόκληρη η περιοχή των χωρών που ήταν πρώην γαλλικές αποικίες, ή ούτως ή άλλως όλες οι χώρες της Δυτικής Αφρικής θα εναντιωνόταν η μια στην άλλη με μορφές άμεσου πολέμου σε ένα έδαφος ανταρτοπόλεμου και υπεράσπισης της κυριαρχίας και της αυτοδιάθεσης».

Όπως γράφει το Contropiano, «η παρουσία περίπου 200.000 νιγηριανών προσφύγων που διέφυγαν από τη βία των τζιχαντιστών προς τον Νίγηρα δείχνει πως είναι τζόγος μια πιθανή στρατιωτική ανάμιξη που θα έκανε επομένως την κατάσταση στο Σαχέλ να επιταχυνθεί προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, και ναι, θα ήταν ένα είδος «δεύτερου αφρικανικού παγκόσμιου πολέμου», μετά από αυτόν που πραγματικά πολεμήθηκε στο Κονγκό”.

Η Δύση και τα τσιράκια της – καταλήγει ο Vasapollo «παίζουν ξανά με τη φωτιά, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι, αν αναλάμβαναν δράση, ο τυχοδιωκτισμός τους δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα γιγάντιο μπούμερανγκ για τις νεο-αποικιακές φιλοδοξίες και για το πολιτικό εισόδημα των παραπαιόντων πιονιών επί τόπου”.

Μιχάλης Μίκης’ Μαυρόπουλοςla Bottega del Barbieri