Το τελευταίο βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη, «Το [σχεδόν] ημερολόγιο μιας 82χρονης» το διάβασα (ή μάλλον το ρούφηξα στην κυριολεξία με το «καλαμάκι») στη διάρκεια της προηγούμενης εβδομάδας, προετοιμαζόμενη για την παρουσίαση του το απόγευμα της Παρασκευής στη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Από την ανάγνωση των πρώτων σελίδων κάτι φωτάκια αναβόσβηναν στο μυαλό μου. Όταν έφτανα δηλαδή σε συγκεκριμένα αποσπάσματα, έτρωγα μια φλασιά και σκεφτόμουν: «Ώπα, εδώ περιγράφει τη μάνα μου!». Και λίγες σελίδες παρακάτω, νέα φλασιά και νέα σκέψη: «Ώπα κι εδώ για τη μάνα μου μιλάει!».
Έτσι εφάρμοσα ένα σύστημα. Εντόπιζα τα «επίμαχα» αποσπάσματα και στη συνέχεια τα διάβαζα στη μαμά μου. Απλά για να διαπιστώσει κι εκείνη ότι όχι μόνο κι άλλες γυναίκες στη δική της και σε μεγαλύτερη ηλικία αντιμετωπίζουν το ίδιο πλαίσιο προβλημάτων – ζητημάτων, αλλά και ότι όλα αυτά μπορούν άνετα να γίνουν το περιεχόμενο ενός βιβλίου. Όχι ενός βιβλίου ψυχοπλακωτικού αλλά ενός άκρως χιουμοριστικού αναγνώσματος, που καταφέρνει να θίγει το γήρας με ευαίσθητο και τρυφερό τρόπο.
Εκείνο που δεν ξέρει η μαμά μου είναι ότι όποτε πηγαίνουμε για καφέ με τις φίλες μου, επιδιδόμαστε σε ένα «ιδιότυπο» ανταγωνισμό. Καταθέτει καθεμία όποια καινούργια τρέλα ή παραξενιά διαπράττει η μάνα της και κάπως έτσι μας προκύπτει η νικήτρια του μήνα στο πρωτάθλημα μαμαδίστικη ζούρλας! Βεβαίως, μετά το πέρας του διαγωνισμού όλες ατύπως συμφωνούμε πως παρά την τρέλα τους, οι μαμάδες μας είναι πολύτιμες, ευτυχώς που τις έχουμε ακόμη, χήρες ή όχι, και ότι το λιγότερο θα πρέπει να τις ευγνωμονούμε για το πολύτιμο δώρο της ζωής το οποίο μας προσέφεραν.
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΗΜΟΥΝΑ…
«Εκεί που ήσαστε ήμουνα κι εδώ που είμαι θα έρθετε», θα μπορούσε να μας πει η Μελίνα Μπίλια, η ηρωίδα του βιβλίου της Μανίνας Ζουμπουλάκη. Γιατί μπορεί εμείς να απέχουμε αρκετά ακόμη από τα 82 χρόνια της, παρόλα αυτά υπάρχουν κάτι ενοχλητικές διαπιστώσεις που κάνουμε στην καθημερινότητά μας και μας θυμίζουν ότι αφήσαμε πολλά χρόνια πριν την εφηβεία πίσω μας. Και δεν αναφέρομαι στις άσπρες τρίχες και στις ρυτίδες, που ίσως και να μας ενοχλούν λόγω γυναικείας ματαιοδοξίας για την εξωτερική μας εμφάνιση.
Αναφέρομαι σε πιο «λειτουργικές» λεπτομέρειες όπως ο πόνος στις αρθρώσεις τις μέρες με υγρασία, η κόπωση που μας αφήνει μια φορτωμένη από υποχρεώσεις μέρα, ή ακόμη χειρότερα την άσχημη κατάσταση που μας συνοδεύει έπειτα από ένα ξενύχτι μετά ποτού. Αυτά φυσικά δεν τα ομολογούμε στις μαμάδες μας, για να μην τις ανησυχήσουμε…
ΜΙΑ ΑΝΤΙΣΥΜΒΑΤΙΚΗ ΓΙΑΓΙΕΞ !
Η Μελίνα Μπίλια λοιπόν, έτσι όπως υπέροχα την έπλασε η Μανίνα Ζουμπουλάκη στο βιβλίο της το οποίο βάσει όσων αναφέρθηκαν στη βιβλιοπαρουσίαση ανήκει στην κατηγορία της ημερολογιακής μυθοπλασίας, είναι μια 82χρονη γιαγιά! Συνηθισμένη; Ούτε κατά διάνοια! Διότι η Μελίνα όταν συνταξιοδοτήθηκε ως γραμματέας ναυτιλιακής εταιρείας και προκειμένου να συμπληρώσει την πενιχρή της σύνταξη άρχισε να δουλεύει μαύρα, κάνοντας «πόρτα» σε νυχτομάγαζα. Η χήρα Μελίνα έχει μια πολυάσχολη κόρη και μια έφηβη εγγονή. Έχει δύο καλές φίλες, η μία ιατρολάγνα και η δεύτερη σε προχωρημένο αν και αδιευκρίνιστο στάδιο άνοιας. Έχει όμως κι ένα φίλο, που λόγω μηδενικού εισοδήματος αναγκάζεται να καλλιεργεί και να πουλά χασισάκι καλής ποιότητας. Όταν μάλιστα σε δεδομένη στιγμή ο φίλος σπάσει τη λεκάνη του, τότε η ίδια η Μελίνα αναγκάζεται να πουλήσει για λογαριασμό του τη «σοδειά», συμπληρώνοντας το κατιτίς στο δικό της εισόδημα.
Η Μελίνα είναι μια γιαγιά που ντύνεται με πολύχρωμα ρούχα, που της αρέσουν οι εκδρομές με παρέες έστω κι αν την επόμενη μέρα νιώθει εξασθενημένη, που δεν είναι φανατική της φασίνας και του μαγειρέματος, που δεν έχει τηλεόραση γιατί προτιμά να βλέπει ταινίες στο λαπτόπ της όταν δεν σερφάρει στο διαδίκτυο, που μπλέκεται ακόμη και με το AirBandB. Τόσο διαφορετική δηλαδή από τις κλασικές γιαγιάδες αλλά και ταυτόχρονα τόσο ίδια όταν αντιμετωπίζει την αναπόφευκτη φθορά της ηλικίας.
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΜΕΤΡΑΕΙ
Αν θα έπρεπε με δύο λέξεις να χαρακτηρίσω το βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη σίγουρα δε θα έλεγα πως είναι μια «πραγματεία» της τρίτης ηλικίας και του γήρατος, αλλά μια χιουμοριστική νότα για τη ζωή και την αισιοδοξία. Ο τρόπος γραφής του [σχεδόν] ημερολογίου της Μελίνας είναι πρωτότυπος, ευχάριστος, αστείος και διδακτικός.
Πράγματι ο χρόνος δεν μετρά για όλους τους ανθρώπους με τον ίδιον ακριβώς τρόπο. Ωστόσο ο χρόνος είναι ζωή και η ζωή είναι το καλύτερο δώρο που μας προσφέρεται. Με προδιαγεγραμμένη την πορείας μας, οφείλουμε όλο και τακτικότερα να αντιλαμβανόμαστε ότι είναι ωραίο να μεγαλώνουμε και ότι κάθε μέρα της ζωής μας μετράει. Ειδικά όταν μπορούμε να την περνούμε όπως θέλουμε, παρέα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τους φίλους μας.
Έχει πλάκα να ζούμε, οπότε ας το κάνουμε ανάλαφρα, συλλέγοντες πολύτιμες στιγμούλες που έχουν τη δική τους αξία. Η Μελίνα της Μανίνας ζει σε παρόντα χρόνο κι αυτό είναι το καλύτερο όλων. Επειδή κανείς ποτέ δε γνωρίζει τι ακριβώς του επιφυλάσσει η μοίρα, καλύτερα να μην επιδίδεται σε μεγαλόπνοα και μακροπρόθεσμα σχέδια. Το σήμερα έχει σημασία κι όσο μεγαλώνουμε τόσο περισσότερο το κατανοούμε.
Η Μελίνα της Μανίνας είναι η [σχεδόν] μητέρα όλων μας. Η Μελίνα της Μανίνας είναι η [σχεδόν] γιαγιά που θα θέλαμε να γίνουμε όλες μας. Δυναμική, ενθουσιώδης, τολμηρή και εφευρετική. Απολαμβάνει τα πάντα με τον ενθουσιασμό της έφηβης, χωρίς να τα δραματοποιεί, όπως θα έκανε χωρίς αμφιβολία όταν ήταν έφηβη. Η Μελίνα της Μανίνας μ’ έκανε να γελάσω μέχρι δακρύων σε δεδομένες στιγμές της ανάγνωσης του [σχεδόν] ημερολογίου της. Και μάλιστα το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ ώστε άρχισα να εξετάζω σοβαρά το ενδεχόμενο ν’ αρχίσω να κρατώ κι εγώ ένα [σχεδόν] ημερολόγιο στο ίδιο ανάλαφρο, χιουμοριστικό, ή ακόμη και σαρκαστικό στιλάκι…
ΒΟΥΛΑ ΘΑΣΙΤΟΥ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗ
