Μαρσεγέζικα χρονικά. Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Το «αποικιακό κάταγμα» και η «γραμμή του χρώματος» στους αγώνες της Γαλλίας

Dread Lock’s + Black Blocks (Anonimo)

Αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία είναι εκεί για να το δουν όλοι. Ετούτο που προτείνουμε με αυτό το σύντομο κείμενο είναι να προσφέρουμε μια ανάγνωση των γεγονότων που λαμβάνουν χώρα μέσω της φωνής εκείνων που εμπλέκονται άμεσα.

Αυτό το κάνουμε εστιάζοντας την προσοχή στη Μασσαλία, η οποία, σύμφωνα με όσα υποστηρίχθηκε στις συνεντεύξεις, μπορεί να αποτελέσει μια έγκυρη λυδία λίθο για το τι καταναλώνεται στην υπόλοιπη χώρα.

Συνομιλητές μας, γράφει ο Emilio Quadrelli, ήταν μια κοπέλα από το Collectif Boxe Marseilles, ο M. L., ένας άνδρας από το Collectif Autonome Précaireset Chȏmeurs Marseille και μια κοπέλα, η S. D., από το Collectif Boxe Marseilles αλλά ενεργή, πάνω απ’ όλα, στο εδαφικό έργο των «Βόρειων συνοικιών». Ας ξεκινήσουμε με τον C. A., από την Collectif Autonome Précaireset Chȏmeurs Marseille, Αυτόνομη Κολλεκτίβα Επισφαλών και Ανέργων.

Όπως μπορείς να φανταστείς, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον στην Ιταλία για όσα συμβαίνουν στη Γαλλία, και όχι μόνο τώρα. Σε πραγματικό χρόνο θα θέλαμε να ακούσουμε την άποψη όσων βιώνουν αυτούς τους αγώνες από πρώτο χέρι. Μίλα ελεύθερα και, αν χρειαστεί, θα σε διακόψω για να επισημάνω αποσπάσματα που ίσως δεν είναι ούτε προφανή ούτε δεδομένα στο ιταλικό [ελληνικό επίσης, στμ] κοινό.

Εντάξει. Εν τω μεταξύ, προλογίζοντας, θα μιλήσω πάνω από όλα για τη Μασσαλία διότι πιστεύω ότι αυτή η πόλη ενσαρκώνει πλήρως την ιστορία του εγγύς μέλλοντος. Σε αντίθεση με άλλους, που θεωρούν τη Μασσαλία ως το οπισθοδρομικό σημείο του καπιταλιστικού κύκλου, εμείς τη θεωρούμε το πιο προχωρημένο σημείο, ένα πραγματικό οικονομικό και κοινωνικό εργαστήριο αυτού που έχει κατά νου η καπιταλιστική διοίκηση.

Θα σε διακόψω αμέσως για να σου κάνω μια ερώτηση την οποία, στην Ιταλία, πολλοί θέτουν, γιατί ο Μακρόν ξεκίνησε αυτό που, προφανώς, δεν είναι απλώς ένα μικρό στοίχημα;

Αυτή είναι μια καλή ερώτηση διότι μου επιτρέπει να μπω κατευθείαν στα θέματα και να πιάσω τον ταύρο από τα κέρατα. Πρώτα όμως πρέπει να κάνω μια εισαγωγή για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις.

Αυτός ο αγώνας είναι αναμφίβολα ένας στρατηγικός αγώνας διότι αν κερδίσει ο Μακρόν οι επιπτώσεις θα είναι πολύ βαριές για ολόκληρη την εργατική τάξη και το γαλλικό προλεταριάτο, αλλά, κατά τη γνώμη μου, μια ήττα στη Γαλλία θα ήταν επίσης ένα πολύ σκληρό πλήγμα για ολόκληρο το ευρωπαϊκό προλεταριάτο.

Η Γαλλία, στην πραγματικότητα, ενσαρκώνει το υψηλότερο σημείο πάλης και κοινωνικής σύγκρουσης, όσον αφορά την αντίσταση αλλά όχι την προσβολή και θα επανέλθουμε σε αυτό αργότερα, οπότε η διάρρηξη στη Γαλλία σημαίνει να έχεις ελεύθερα χέρια σε όλη την Ήπειρο.

Επομένως, κανένας δισταγμός να παραμείνουμε μέσα σε αυτούς τους αγώνες και να αναλάβουμε το στρατηγικό τους επίπεδο. Τούτου λεχθέντος, και εδώ φτάνουμε στο υποτιθέμενο στοίχημα του Μακρόν, πρέπει να ειπωθούν ορισμένα σημαντικά πράγματα.

Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι η εργατική τάξη του δημόσιου τομέα καθώς και τα πανεπιστήμια και μέρος των λυκείων μπήκαν βαριά στον αγώνα, ενώ ο ιδιωτικός τομέας, οι επισφαλείς εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι σπουδαστές των επαγγελματικών συμμετείχαν οριακά και αυτό σημαίνει ότι το στοίχημα του Μακρόν είναι σίγουρα εκεί, αλλά δεν είναι πραγματικά ένα άλμα στο σκοτάδι, καθώς στοχεύει να χτυπήσει ένα συγκεκριμένο τμήμα, με σίγουρα σημαντικούς αριθμούς, της εργατικής τάξης αλλά όχι το γαλλικό προλεταριάτο συνολικά.

Για ένα μεγάλο τμήμα της γαλλικής εργατικής τάξης, του προλεταριάτου και των φοιτητών αυτός ο αγώνας δεν σημαίνει πολλά γιατί οι συνθήκες ζωής τους είναι αναμφισβήτητα διαφορετικές από εκείνες των εργατών που κατέβηκαν στον αγώνα. Δεν είναι τυχαίο που έχω τονίσει ότι είναι ένας αγώνας αντίστασης και όχι επιθετικός.

Η επίθεση του Μακρόν είναι μια έφοδος σε αυτήν την εργατική ακαμψία την οποίαν η εργατική τάξη και οι δημόσιοι εργαζόμενοι, τουλάχιστον μέχρι τώρα, μπόρεσαν να διατηρήσουν και να υπερασπιστούν. Ωστόσο, αν φύγεις από το δημόσιο τομέα δεν βρίσκεις αυτές τις συνθήκες εκεί, για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον, βρίσκεις μια κατάσταση πολύ πιο παρόμοια με την ιταλική.

Ποια είναι όμως η ουσιαστική διαφορά μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας;

Το πρώτο πράγμα, σίγουρα, είναι ο αριθμός της δημόσιας εργατικής τάξης που είναι σίγουρα ασύγκριτος με τον ιταλικό. Το γαλλικό κράτος έχει διατηρήσει την παρουσία του σε πολλές δραστηριότητες που θεωρούνται στρατηγικές και εδώ η εργατική οργάνωση ήταν και είναι πολύ ισχυρή, έτσι ώστε οποιαδήποτε επίθεση σε οποιαδήποτε μορφή εργατικής ακαμψίας πυροδοτεί μαζικές αντιδράσεις όπως βλέπουμε.

Επιπλέον, μια άλλη πολύ διαφορετική πτυχή από την Ιταλία, στη Γαλλία τα συνδικάτα δεν έχουν ενσωματωθεί ποτέ στις δομές εξουσίας και διοίκησης. Στην Ιταλία δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των μεγάλων συνδικαλιστικών κέντρων, των αφεντικών και των κυβερνήσεων.

Στη Γαλλία είναι πολύ διαφορετικά. Στο παρελθόν, αλλά εδώ και πολύ καιρό, το CGT ήταν ένα μεταρρυθμιστικό και συχνά αντεπαναστατικό συνδικάτο ως ιμάντας μετάδοσης κίνησης των κομουνιστών του PCF, αλλά, από τότε που το PCF κατέρρευσε, το CGT έγινε ένα δοχείο όπου μέσα μπορείτε να βρείτε ένα λίγο από όλα, ακόμα κι αν, πρέπει να ειπωθεί, τα κεντρικά ηνία βρίσκονται σταθερά στα χέρια απολύτως συμβατών ανθρώπων και εσωτερικών στη λογική του γαλλικού εθνικισμού, ωστόσο, σε μια εποχή που ο παλιός κόσμος της αριστεράς κατέρρευσε, η CGT, confédération générale du travail- Γενική Εργατική Συνομοσπονδία έχασε ένα μεγάλο μέρος των στελεχών της και, κυρίως, είχε ένα χάσμα μεταξύ των μεσαίων στελεχών της.

Αυτό επέτρεψε σε πολλούς να εισέλθουν στη CGT, ειδικά στις περιφερειακές της διακλαδώσεις, προωθώντας πρακτικές και κουβέντες που θα ήταν αδιανόητες σε άλλες εποχές, αλλά όλα αυτά είναι αλήθεια επειδή υπάρχει μια δομημένη εργατική τάξη που δεν υπόκειται, δεν λυγίζει καθόλου στη λογική αποδιάρθρωσης και απορρύθμισης που επιδιώκει να επιβάλει ο Μακρόν στον δημόσιο τομέα.

Το ζήτημα των συντάξεων είναι μόνο μία πτυχή. Εάν ο Μακρόν περάσει σε αυτό, πολύ γρήγορα, όλη η δύναμη του παλιού εργατικού κόσμου θα καταρρεύσει, αλλά όχι μόνο. Αν περάσει ο Μακρόν εδώ, οι επιπτώσεις θα είναι βαριές ακόμα και για όσους είναι ήδη εκτός των εγγυήσεων αυτής της εργατικής τάξης διότι η κατάσταση της επισφάλειας θα επιδεινωθεί περαιτέρω.

Καταλαβαίνω από αυτά που έλεγες ότι αυτή τη στιγμή ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης και του προλεταριάτου δεν έχει μπει άμεσα στο παιχνίδι. Μίλησες για τον ιδιωτικό τομέα των επισφαλών εργαζομένων, των ανέργων, των σπουδαστών επαγγελματικών σχολών.

Με βάση αυτό θα ήθελα να κάνω δύο ερωτήσεις. Πώς προέκυψε αυτή η έντονη διαφοροποίηση μεταξύ των δύο εργατικών και προλεταριακών κόσμων; Τι μπορεί να συμβεί τις επόμενες εβδομάδες; Θα μπουν και αυτοί οι άλλοι ταξικοί τομείς στον αγώνα και πώς;

Εν τω μεταξύ, δεν είναι κάτι που γεννήθηκε χθες. Έχουμε μια παρόμοια κατάσταση εδώ και τουλάχιστον τριάντα χρόνια. Αν σκεφτείτε την εξέγερση των banlieue, των προαστίων του 2005, γίνεται πολύ πιο ξεκάθαρο.

Ήταν εκεί μια εντελώς διαφορετική, επισφαλής, άνεργη και ρατσιστική ταξική σύνθεση που μπήκε στον αγώνα. Εκεί, όχι τυχαία, ο αγώνας πήρε αναμφισβήτητα πιο ριζοσπαστικά περιγράμματα επειδή δεν διακυβευόταν μόνο αυτή ή η άλλη πτυχή της καπιταλιστικής διοίκησης, εν ολίγοις, δεν ήταν δυνατή η ρεφορμιστική υποχώρηση, αλλά ακριβώς ένα ρατσιστικό σύστημα εξουσίας βασισμένο στην περιθωριοποίηση και τoν πολιτικò και κοινωνικό αποκλεισμό αυτών των εργατικών και προλεταριακών μαζών. Αυτοί οι αγώνες έπρεπε αμέσως να ανταγωνιστούν το κράτος και τη στρατιωτική και αστυνομική μηχανή του.

Στη Γαλλία, όπως και σε όλη την Ευρώπη, υπάρχουν δύο εργατικές τάξεις και δύο προλεταριάτα ,για σένα, στην Ιταλία, δεν θα έπρεπε να είναι δύσκολο να το καταλάβεις αφού εσύ, πρώτος, μίλησες για εγγυημένoυς και μη. Το πρόβλημα είναι να κατανοήσουμε πώς και εάν, σήμερα, είναι δυνατόν μέσα σε αυτόν τον αγώνα να βρεθούν συγκλίσεις μεταξύ αυτών των δύο πόλων. Το πράγμα δεν είναι απλό και εδώ στη Μασσαλία έχουμε ξεκάθαρη απόδειξη γι’ αυτό.

Λοιπόν, ήθελα να επιστρέψω στη Μασσαλία. Τι αντιπροσωπεύει η οικονομική και κοινωνική δομή της Μασσαλίας; Στην κλίμακα του γαλλικού καπιταλιστικού μοντέλου, ενσαρκώνει μια τάση ή αντιπροσωπεύει μια εντελώς οριακή πραγματικότητα;

Η Μασσαλία, κατά τη γνώμη μας, ενσαρκώνει την ιστορία του παρόντος και του μέλλοντος. Η Μασσαλία είναι μια πόλη επισφαλών και ανέργων που συμπληρώνεται, περιτριγυρίζεται από μια ολόκληρη σειρά πόλεων δορυφόρων εργατικών, στον ιδιωτικό τομέα, όπου η εργατική κατάσταση μοιάζει πολύ με αυτή των μαρσεγιέζων.

Οι εργατικοί και προλεταριακοί δημόσιοι τομείς υπάρχουν, αλλά είναι μια μειοψηφία. Γι’ αυτό πιστεύουμε ότι η Μασσαλία είναι ένα προηγμένο εργαστήριο του παρόντος καπιταλιστικού μοντέλου. Οι συνθήκες διαβίωσης του μαρσεγιέζικου προλεταριάτου αντικατοπτρίζουν το μοντέλο που ο Μακρόν, και όλες οι αλυσίδες της διοίκησης που εκπροσωπεί, σκοπεύει να γενικεύσει.

Στα ίχνη των όσων ακούσαμε, ας προσπαθήσουμε να εμβαθύνουμε κάποιες πτυχές με την M.L., μια πυγμάχο, η οποία όμως ασκεί και μια συγκεκριμένη πολιτική δραστηριότητα, του CollectifBoxe, Κολλεκτίβας Πυγμαχίας.

Ποια είναι η απάντηση, μέσα στην «σάλα μποξ», σε όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στη Γαλλία; Μια μάλλον χλιαρή απάντηση. Είναι ένας αγώνας που αγγίζει ελάχιστους από εκείνους που ζουν εντελώς διαφορετικές συνθήκες εργασίας και κοινωνικής ζωής.

Δηλαδή δεν υπήρξε συμμετοχή στην απεργία; Όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν κάνει απεργία και το ίδιο ισχύει για τη συντριπτική πλειοψηφία των επισφαλών εργαζομένων. Οι άνεργοι βγήκαν στους δρόμους αλλά χωρίς πολύ ενθουσιασμό.

Όλα αυτά είναι εύκολα κατανοητά: αυτός ο αγώνας δεν τους αγγίζει. Για να υπάρξει ένα άλμα, θα πρέπει να δούμε αν υπάρχει η ικανότητα να ριζοσπαστικοποιηθεί αυτός ο αγώνας σε ένα έδαφος που να συμπεριλάβει αυτούς τους ταξικούς τομείς.

Χωρίσαμε, λοιπόν, την Κυριακή 26 Μαρτίου, περιμένοντας τις κινητοποιήσεις της 28ης. Όπως είδαμε, δεν ήταν λίγες οι σκιές που ξεχώριζαν πάνω στην ηλιοφάνεια η οποία, ιδιαίτερα στη χώρα μας, φαινόταν να αιωρείται πάνω από τον γαλλικό αγώνα.

Στο μεταξύ υπήρξαν τα γεγονότα στο Sainte-Soline όπου ένας διαδηλωτής, μεταξύ άλλων, ξάδερφος ενός αγωνιστή του Collectif Autonome Précaireset Chȏmeurs Marseille, πεθαίνει. Η 28η θα μπορούσε να ήταν ένα πεδίο δοκιμών για πολλά πράγματα.

Μιλήσαμε για αυτό με μια αλγερινή κοπέλα, που δραστηριοποιείται πάνω απ’ όλα στο Collectifbox και στον Συντονισμό των συλλογικοτήτων των Βορείων γειτονιών. Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα άποψη διότι, λόγω της άμεσης εμπειρίας της, παρέχει μια πολύ λιγότερο ενθουσιώδη εκδοχή της κινητοποίησης από ό,τι εμείς.

Άκουσες τα πράγματα μέχρι τώρα, οπότε ας πάμε κατευθείαν στο δια ταύτα. Πώς πήγαν τα πράγματα στις 28;

Ας το παραδεχτούμε ξεκάθαρα, όχι πολύ καλά ή μάλλον επιβεβαιώθηκε αυτό που είχε προηγουμένως εκφραστεί. Από την πλευρά μας, αναφέρομαι στα δίκτυα που έχουμε χτίσει, μπορούμε και να πούμε ότι κάναμε ένα μικρό βήμα μπροστά γιατί καταφέραμε να κινητοποιήσουμε περισσότερο κόσμο από ό,τι στο παρελθόν, αλλά, και αυτό λέει πολλά, λιγότερο από αυτόν που βγήκε στους δρόμους μαζί μας την 8η Μαρτίου.

Η πλειονότητα του επισφαλούς και άνεργου προλεταριάτου, που είναι η πλειοψηφία στη Μασσαλία, δεν κινήθηκε και αν το έκανε, ήταν με ελάχιστο ενθουσιασμό. Είναι άχρηστο να γυρνάμε γύρω γύρω: αν τα περιγράμματα αυτής της πάλης παραμείνουν αυτά, πολλοί εργατικοί και προλεταριακοί τομείς θα μείνουν έξω από αυτήν γιατί είναι στόχοι εντελώς άσχετοι με την κατάστασή τους.

Αυτός είναι ένας αγώνας των εγγυημένων, αντικειμενικά ένας αγώνας οπισθοφυλακής. Ή θα βρεθεί ένας συγκεκριμένος και υλικός τρόπος για να συνδεθεί αυτός ο αγώνας με εκείνον των άλλων εργατικών και προλεταριακών τομέων, αυτή τη στιγμή ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει κουνηθεί, είτε αυτός ο αγώνας δεν μπορεί παρά να χάσει.

Άλλωστε, το κράτος, με κατασταλτικούς όρους, προχωρά μάλλον επιφυλακτικά γιατί υποθέτει ότι, αν αυτό παραμείνει το κάδρο της σύγκρουσης, σαφώς δεν θα ξεπεράσει ένα ορισμένο όριο. Στην Ιταλία, όπως μπόρεσα να δω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ήσαστε πολύ ενθουσιασμένοι με την επίθεση στο Δημαρχείο του Μπορντό, αλλά δεν προσέξατε ότι αυτή η επίθεση έγινε από μια δεξιά ομάδα.

Αυτό που πρέπει να καταλάβετε είναι ότι, κατά μέσο όρο, τα επίπεδα της καθημερινής αστυνομικής βίας στη Γαλλία είναι πολύ υψηλότερα από αυτά που φαίνονται στην πλατεία. Το επίπεδο βίας από την αστυνομία στο οποίο είναι συνηθισμένο το προλεταριάτο dibanlieue, των προαστίων δεν συγκρίνεται με αυτό που έχουμε δει στις πλατείες, έτσι όπως ακριβώς τα επίπεδα σύγκρουσης που τέθηκαν σε κίνηση κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων στις οποίες έχουν προσχωρήσει οι banlieuesards, οι κάτοικοι των προαστίων ήταν εκθετικά ασύγκριτα.

Με λίγα λόγια, σήμερα, το banlieue είναι στο παράθυρο, η είσοδός του στο γήπεδο εξαρτάται από πολλά πράγματα, αλλά για να υπάρχει πραγματική ενότητα αγώνα, οι στόχοι πρέπει να ξεπερνούν κατά πολύ τις περιμέτρους των εγγυημένων εργαζομένων, διαφορετικά είναι δύσκολο να σκεφτούμε ότι κάποιος θα κατέβει στην πλατεία για τις συντάξεις όταν στην πραγματικότητα δεν θα βγει ποτέ στη σύνταξη.

Καταλαβαίνω ότι για εσάς αυτό που βλέπετε στις γαλλικές πλατείες σήμερα μπορεί να φαίνεται ποιος ξέρει τι, αλλά το πρόβλημα, αν μη τι άλλο, είναι ότι εσείς είστε πίσω και όχι προηγμένο το επίπεδο της Γαλλίας. Πολλοί, και αυτό συμβαίνει και στη Γαλλία μεταξύ ορισμένων ακραίων αριστερών ομάδων, ενθουσιάζονται από την αισθητική της αντιπαράθεσης αλλά, ακριβώς, είναι απλώς θέμα αισθητικής.

Επομένως, για να καταλαβαινόμαστε, κατά τη γνώμη σου πρέπει να εστιάσουμε, να μετακινήσουμε την προσοχή σε άλλα πράγματα. Για παράδειγμα;

Οπωσδήποτε στον ανώτατο εγγυημένο μισθό, άρα την κατάργηση κάθε μορφής επισφαλούς εργασίας και την καταπολέμηση της αστυνομικής εξουσίας και του ρατσισμού της. Γνωρίζουμε ότι όλα αυτά δεν θα είναι αποτέλεσμα μιας σπρωξιάς αλλά ενός μακροχρόνιου και δύσκολου αγώνα.

Αυτό που πρέπει να αρχίσουμε να εφαρμόζουμε είναι μορφές εργατικής και προλεταριακής εξουσίας που να μπορούν να αντιμετωπίσουν την κρατική εξουσία. Αυτά είναι τα προαπαιτούμενα, οι προϋποθέσεις για να φέρουμε στον αγώνα όλους εκείνους τους ταξικούς τομείς που παρατηρούν αυτό που συμβαίνει ως κάτι που αφορά ουσιαστικά τους λευκούς.

Δηλαδή;

Το αποικιακό κάταγμα είναι όλο μέσα στην οργάνωση της εργασίας. Οι μη εγγυημένοι είναι, ως επί το πλείστον, προλετάριοι και εργάτες με σκούρο δέρμα, γυναίκες, και εδώ η πατριαρχία μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι ως ιδρυτικό στοιχείο του καπιταλιστικού μοντέλου, στους οποίους φυσικά προστίθεται ένα ποσοστό, και προστίθεται όλο και περισσότερο, λευκού προλεταριάτου σε οδό υποβάθμισης.

Συνεπώς, αυτό που βλέπουμε είναι ένα αρκετά ογκώδες κάταγμα μεταξύ δύο προλεταριακών συνθηκών που αναφέρονται σε κοινωνικές και υλικές συνθήκες καθόλου όμοιες; Ναι, αυτή είναι η πραγματικότητα με την οποία πρέπει να αναμετρηθούμε. Σε μια πόλη όπως η Μασσαλία αυτό φαίνεται με μακροσκοπικό τρόπο.

Όσα ακούσαμε είναι σε μεγάλο βαθμό ανησυχητικά, απρόσμενα αφού, για εμάς, η «μάχη της Γαλλίας» φαινόταν να ενσωματώνει χαρακτηριστικά πολύ διαφορετικής έκτασης. Αυτό όμως που φαίνεται να προκύπτει είναι ένας αγώνας, όσο ιερός κι αν είναι, «αντίστασης», που διεξάγεται από εργατικούς και προλεταριακούς τομείς που επιδιώκουν να «συντηρήσουν» τον κόσμο του χθες, αλλά που φαίνεται να έχει πολύ μικρή σχέση με τη νέα ταξική σύνθεση η οποία αναπόφευκτα, είναι εντελώς ξένη στον κόσμο των εγγυημένων.

Από αυτή την άποψη, η «σιωπή του banlieue» είναι τουλάχιστον σημαντική, όπως δεν είναι ακριβώς άνευ σημασίας το κάταγμα που εκδηλώθηκε και στο φοιτητικό πεδίο, δεδομένου ότι και σε αυτή την περίπτωση οι «σπουδαστές του banlieue» φαίνεται να στέκονται στο παράθυρο.

Δύσκολο να κάνουμε προβλέψεις για το εγγύς μέλλον της «μάχης της Γαλλίας», στις 6 Απριλίου μια νέα μέρα αγώνα θα πλημμυρίσει τη Γαλλία και, κατά πάσα πιθανότητα, πολλοί κόμποι θα αρχίσουν να γυρίζουν σπίτι για να μπλέκονται στη χτένα.

Αυτό που μπορούμε να πούμε από τώρα είναι ότι μόνο η αποφασιστική είσοδος στο πεδίο της νέας ταξικής σύνθεσης θα μπορέσει να μετατρέψει σε επίθεση έναν αγώνα αντίστασης που, από τη φύση του, δεν μπορεί παρά να πάει να συναντήσει μια ήττα την οποία μπορεί να γλυκάνει μόνο κάποια μικρή παραχώρηση.

Το σχέδιο του Μακρόν είναι ξεκάθαρο: να αποδομήσει και να επισφαλίσει τις ζωές των περισσότερων εργατών και προλετάριων και είναι πρόθυμος να παίξει πολλά σε αυτό. Παραμένοντας στην άμυνα, μπορείς μόνο να χάσεις, αλλά η επίθεση είναι στα χέρια και στα σχοινιά αυτών που στέκονται στο παράθυρο σήμερα. Η κάθοδός τους στον αγωνιστικό χώρο είναι το πραγματικό κλειδί που θα καθορίσει τις ισορροπίες δυνάμεων διότι εκεί και ακριβώς εκεί βρίσκονται οι στρατηγικοί διαχωρισμοί της τάξης.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος carmilla online