Μέχρι να τους βρούμε όλους…

05 Σεπτεμβρίου 2023

Όταν άρχισαν να εξαφανίζονται όπως η όαση εξαφανίζεται από αντικατοπτρισμούς, να εκλείπουν χωρίς μια τελευταία λέξη, κρατούσαν στα χέρια τους κομμάτια από πράγματα που αγαπούσαν… Μιλάει έτσι, με αυτό τον τρόπο, στους στίχους του «Εξαφανισμένοι«, “Desaparecidos“, ένα από τα ποιήματα που συμβολίζουν τον πιο φρικτό ανθρώπινο πόνο στη Λατινική Αμερική, του Mario Benedetti. Στην Ευρώπη, εκτός από σπάνιες και τρομερές εξαιρέσεις, έχουμε συνηθίσει να το θεωρούμε έναν μακρινό τρόμο. Αφορά άλλους κόσμους, που συνδέονται κυρίως με τα pañuelos, τα φουλάρια των αργεντίνων μητέρων, των «τρελών» της Plaza de Mayo και άλλων δικτατοριών των Videla και των Pinochet. Θα ήταν καιρός, ωστόσο, να συζευχθεί αυτό το ρήμα διαφορετικά, από «είμαστε» σε «ήμασταν» συνηθισμένοι, διότι την κραυγή των τυνήσιων μητέρων, στα ταξίδια τους στην Ιταλία και την Ευρώπη σε μια απεγνωσμένη αναζήτηση παιδιών μεταναστών που εξαφανίστηκαν στη Μεσόγειο, δεν έχει δει και ακούσει μόνο εκείνος που, όπως όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, επιλέγει να είναι τυφλός και κωφός μπροστά στον τόσο πόνο.

Η θαρραλέα μαρτυρία της María Herrera Magdaleno, που διηγήθηκε με στεγνό και αριστοτεχνικό τρόπο η Maria González Reyes στο Ctxt. Contesto y Acción πολύτιμο ισπανικό διαδικτυακό μέσο, ​​μας παραδίδει την κραυγή της μητέρας τεσσάρων παιδιών που εξαφανίστηκαν σε μια άλλη Χώρα, αυτή που ίσως έχει το θλιβερό προνόμιο να καταλαμβάνει το πρώτο σκαλί στο βήμα αυτού του είδους θηριωδίας: το Μεξικό. «Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να υψώσουμε τις φωνές μας και να διηγηθούμε τι συμβαίνει», λέει η Μαρία, εξηγώντας με απλά λόγια πολλά πράγματα που μπορεί να φαίνονται ανεξήγητα ή αφηρημένα σε όσους δεν βιώνουν άμεσα ορισμένες τραγωδίες από πρώτο χέρι, στο πετσί τους: γιατί τόσο πείσμα να βρει ένα κορμί και ένα τάφο επάνω στον οποίο να κλάψει; Τι είδους αυθεντικός δεσμός γεννιέται μεταξύ των ανθρώπων που αναζητούν τα μέλη της οικογένειάς τους για δεκαετίες; Γιατί περισσότερες από 200 ομάδες γεννήθηκαν στο Μεξικό, συνδέονται μεταξύ τους στο δίκτυο, δίνοντας τον ίδιο αγώνα για περισσότερα από 10 χρόνια; Γιατί όλες/όλοι ψάχνουν όλους και γιατί η Μαρία μιλάει για «αδερφές»; Και γιατί δεν βλέπει τα παιδιά της ως θύματα;

«Πηγαίνουν σε μια ρεματιά για να ψάξουν 8 άτομα και εμφανίζονται 47, 103, 146…». Ναι, φαίνεται παράλογο, αλλά ακόμη και ένα πτώμα που βρέθηκε μπορεί να φέρει στο φως άλλους εκατό κρυφούς φόνους. Αυτό το σώμα, λοιπόν, λέει η Μαρία, γίνεται ένας «ενεργός» παράγοντας στον αγώνα των ζωντανών για δικαιοσύνη και αλήθεια. Τον δεκέμβριο του 2010, η γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών καθιέρωσε την 30η αυγούστου ως την παγκόσμια Ημέρα των Εξαφανισμένων. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, από το 2007, πάνω από 25 χιλιάδες άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί στο Μεξικό, θα ήταν πάνω από 100 χιλιάδες από τότε που δημιουργήθηκε ένα συγκεκριμένο μητρώο το 1964, αλλά σε όλο τον κόσμο, ακόμη και αυτή τη στιγμή, υπάρχουν χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι καταδικασμένοι σε βασανιστήρια, εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες και στη λήθη σε κάποια μυστική φυλακή. Υπάρχουν πολλές κυβερνήσεις που, στην καλύτερη περίπτωση, περιορίζονται στο να εμποδίζουν ή να παραπλανούν αυτούς που τους αναζητούν. Θα ήταν πολύ υγιές να μην το, τους θυμάστε μόνο στο τέλος του αυγούστου

María Herrera Magdaleno, μητέρα τεσσάρων παιδιών που εξαφανίστηκαν στο Μεξικό αφηγείται την ιστορία σε μια συνάντηση του Caravana Abriendo Fronteras, του Καραβανιού Ανοίγοντας Σύνορα. / M.G.R. από https://ctxt.es

Το όνομά της είναι María Herrera Magdaleno. Είχε δέκα γιους και μια κόρη. «Μόνο οκτώ από αυτά τα παιδιά έζησαν, αλλά τέσσερα είναι εξαφανισμένα» Έχει ένα υφασμάτινο μαντήλι στο χέρι. Υπάρχουν στιγμές, όταν μιλάει, που συγκινείται.

Ως τεχνική παρουσίασης, ο καθένας πρέπει να διηγηθεί τη δική του ιδιαιτερότητα. Χρειάζεται για να αρχίσουμε να γνωριζόμαστε στη συνάντηση μεταξύ των ανθρώπων της Caravana Abriendo Fronteras στην οποία η María κλήθηκε να δώσει την μαρτυρία της. Λέει ότι η βασική της ιδιαιτερότητα είναι ότι της αρέσει να την αγκαλιάζουν. Στη συνέχεια αφηγείται πως ο πόνος της για την εξαφάνιση των παιδιών της στο Μεξικό την οδήγησε να αγκαλιάσει άλλες μητέρες που βρίσκονταν στην ίδια κατάσταση. Ότι αυτός ήταν ένας τρόπος να ανοίξει τον πόνο και τον θυμό που έχει αξία ώστε να μπορεί να πάει και να αναζητήσει τα αγαπημένα της πρόσωπα.

Κανείς τους δεν ψάχνει μόνο τους δικούς του, όλοι ψάχνουν όλους τους άλλους. Η Μαρία λέει ότι το σκάψιμο για να τα βρεις είναι ένας τρόπος να αφήσεις έναν καλύτερο κόσμο στις μελλοντικές γενιές. Λέει ότι οι εξαφανισμένοι δεν είναι θύματα, είναι ακτιβιστές για την αλλαγή.

“Είμαι ρεαλίστρια», λέει, «τώρα τους ψάχνω μόνο κάτω από την γη». Και συνεχίζει: «Στην αρχή νόμιζα ότι αυτό που είχε συμβεί στα παιδιά μου ήταν για να τα ληστέψουν, αλλά όταν είδα πόσοι άνθρωποι εξαφανίζονταν, από τη μια Πολιτεία στην άλλη στο Μεξικό, κατάλαβα ότι επρόκειτο για κάτι άλλο. Αρχίσαμε να ενωνόμαστε και να οργανωνόμαστε. Όλες οι οικογένειές μας γνωρίζουν ότι το πένθος δεν μπορούμε να το επεξεργαστούμε χωρίς το σώμα». Κάνει μια παύση. «Όταν βρίσκουμε ανθρώπινα υπολείμματα κάτω από τη γη, ξέρουμε ότι έχουμε βρει έναν θησαυρό, αλλά όταν βρίσκουμε κάποιον ζωντανό, κάτι που σχεδόν συμβαίνει σπάνια, οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που αισθανόμαστε. Γιορτάζουμε κάθε επιτυχία ως συλλογική νίκη, αυτό είναι που μας ενθαρρύνει να μην τα παρατάμε”.

η María χαμογελάει αν το βλέμμα σου συναντήσει το δικό της. Το κάνει με εκείνο το χαμόγελο που σε καίει μέσα όταν ξέρεις την ιστορία της. Η θλίψη δεν κόλλησε πάνω της. Λέει ότι αυτή είναι μια ζωτική στάση, συνήθεια κοινή στις άλλες μητέρες. Που μαζί καταφέρνουν να αντισταθούν στη θλίψη με έναν τρόπο που δεν θα μπορούσαν ποτέ να πετύχουν χωριστά.

“Έχουν δολοφονήσει και πολλές μητέρες που αναζητούσαν δικούς τους, δολοφονήθηκαν με σκληρότητα. Στην πραγματικότητα, όλοι οι άνθρωποι που αναζητούν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, γνωρίζουν ότι μπορούν να συναντήσουν ένα βίαιο θάνατο. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουν δολοφονήσει έξι συντρόφισσες». Γι’ αυτό η Μαρία ζει εδώ και χρόνια με μια συνοδεία. «Στην αρχή δεν ήθελα, δεν εμπιστευόμουν την αστυνομία γιατί ήταν η αστυνομία που εξαφάνιζε τα παιδιά μου, μετά δεν είχα άλλη επιλογή. Οι χειρότερες απειλές που μου έχουν κάνει είναι αυτές με τις οποίες έλεγαν ότι θα πάρουν τα άλλα παιδιά μου». Παίρνει αναπνοή, πίνει λίγο νερό. «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχουμε είναι στην διάρκεια των ερευνών”.

η María λέει πως τα παιδιά της εξαφανίστηκαν ανά δύο. Με τα δύο πρώτα οργανώθηκαν οικογενειακώς για να πάνε να τα αναζητήσουν. «Όλα ξεκινούν με ένα τηλεφώνημα όπου κάποιος σου λέει: δεν έχουν επιστρέψει σπίτι. Οι ώρες περνούν και κάτι στην καρδιά τη μάνας που είσαι σου λέει ξεκάθαρα ότι κάτι κακό έχει συμβεί“.

Η πρώτη παρόρμηση των μελών της οικογένειας είναι πάντα η αναζήτηση. Κρατάει χρόνια γιατί δεν μπορούν να βρεθούν. Χρειάζεσαι και χρήματα και αυτό κάνει τα πάντα πιο δύσκολα. 28 aυγούστου 2008. 22 sεπτεμβρίου 2010. Υπάρχουν ημερομηνίες που έχουν μείνει ζωγραφισμένες στο δέρμα.

Κατά τη διάρκεια των ερευνών τους συνάντησαν συγγενείς άλλων αγνοουμένων που έκαναν το ίδιο πράγμα: προσπαθούσαν να βρουν τα λείψανα για να τους κάνουν μια σωστή ταφή και να τους αφήσουν να αναπαυθούν εν ειρήνη. Άρχισαν να οργανώνονται έτσι ώστε μαζί τα δύσκολα (ο πόνος της απώλειας, η αβεβαιότητα, ο φόβος…) να είναι πιο υποφερτά.

Σχημάτισαν δύο ομάδες, αυτοί που έψαχναν για ζωντανούς και εκείνοι που αναζητούσαν νεκρούς. Ψάχνουν διαφορετικά πάνω ή κάτω από τη γη. Υπάρχουν γυναίκες που δεν σκοτώνονται, για παράδειγμα, χρησιμοποιούνται σε εμπορία ανθρώπινων όντων.

Τώρα οι άνθρωποι που αναζητούν μέλη της οικογένειας έχουν γίνει ένα εθνικό δίκτυο συλλογικοτήτων που εκτείνεται σε όλο το Μεξικό: Familiares en Búsqueda, Συγγενείς σε αναζήτηση. Ανταλλάσσουν πληροφορίες, μηνύματα για το πού βρίσκονται σώματα. Δίνουμε μεταξύ μας συναισθηματική υποστήριξη. Υπάρχουν σχεδόν διακόσιες ομάδες που μάχονται τον ίδιο αγώνα για περισσότερα από δέκα χρόνια. Η Μαρία συνοδεύει τον σχηματισμό νέων ομάδων. «Το όμορφο με την έρευνα είναι πως νιώθουμε αδερφές, με τον ίδιο στόχο”.

“Μόνο από μητέρα σε μητέρα μπορούμε να καταλάβουμε την πραγματικότητα αυτού του προβλήματος, κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει όπως μια άλλη μητέρα. Πάντα προκύπτουν ερωτήματα: πόσο καιρό θα ήταν εκεί; του έκαναν πολύ κακό πριν πεθάνει;, πόσο υπέφερε;… Τη νύχτα είναι όταν αισθάνεται χειρότερα, νομίζοντας ότι είναι ακόμα ζωντανοί και υποφέρουν, είναι αφόρητο. Όλες εμείς οι μανάδες έχουμε τις ίδιες ερωτήσεις και το ίδιο κουράγιο για να βρούμε τους γιους και τις κόρες μας». Κάνει μια παύση. «Οι άντρες κουράζονται πιο γρήγορα γιατί δεν δημιουργούν τόσο ισχυρούς δεσμούς όσο εμείς, γι’ αυτό υπάρχουν περισσότερες γυναίκες στο κίνημα”.

Πηγαίνουν και στα σχολεία για να κάνουν συναντήσεις, να προλάβουν, να μιλήσουν.

Απαιτούν από τους υπεύθυνους της εξαφάνισης να βοηθήσουν στην έρευνα.

«Με την πάροδο του χρόνου είδαμε ότι ο πόνος μας είναι ίδιος με εκείνον άλλων μητέρων που έχουν μέλη της οικογένειάς τους τα οποία εξαφανίστηκαν αλλού». Οι Μητέρες της Πλατείας Μαίου της Αργεντινής, οι μητέρες των οποίων οι κόρες και οι γιοι εξαφανίστηκαν ενώ προσπαθούσαν να περάσουν τα σύνορα. «Είναι ακόμα πιο δύσκολο γι’ αυτές, τα παιδιά τους είναι στην άλλη πλευρά ενός συνόρου που δεν μπορούν να περάσουν για να πάνε να τα αναζητήσουν»

Καθισμένη σε ένα πάρκο, κάτω από μια γιγάντια συκιά, αφού έφαγε μια σαλάτα και μερικά φρούτα, η Μαρία συνεχίζει να τα λέει. Το πρωί μίλησε σε μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων. Στα χέρια της κρατούσε φωτογραφίες των παιδιών της και ενός άλλου ερευνητή που είχε πεθάνει πρόσφατα. Σήμερα είναι μια πιο οικεία συνάντηση. Κάθεται σε ένα παγκάκι φτιαγμένο με ένα μωσαϊκό από μπλε και άσπρα πλακάκια. Υπάρχει λίγο αεράκι παρά τη ζέστη. Λέει ότι υπάρχουν πράγματα που τολμά να πει μόνο στις πιο στενές στιγμές.

“Στοιβάζουν τα πτώματα σε ομαδικούς τάφους, ακριβώς την ώρα που πέφτουν. Μερικές φορές κάποιος παραβιάζει τον κανόνα της σιωπής και οι πληροφορίες βγαίνουν προς τα έξω. Μια οικογένεια ενημερώθηκε κάποτε πού βρισκόταν το σώμα του παιδιού της δίπλα σε άλλα επτά άτομα. Στο τέλος έβγαλαν 142. Το τελευταίο σώμα ήταν εκείνο του παιδιού. Αυτό το αγόρι χρησίμευσε για να αποκαλυφθεί η αλήθεια σχετικά με όλα τα άλλα”.

“Εάν παρέχετε πληροφορίες για αγνοούμενους στο Μεξικό, διακινδυνεύετε τη ζωή σας». Για το λόγο αυτό αποφάσισαν να βάλουν «ταχυδρομικές θυρίδες ειρήνης» στις εκκλησίες που το επιτρέπουν. Υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν εκεί μέσα ανώνυμα μηνύματα με πληροφορίες και την ένδειξη για το πού βρίσκεται ένας λάκκος. «Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι στην περιοχή γνωρίζουν πού θάφτηκαν ή αν έγινε μια σφαγή”.

η Μαρία μίλησε για συγκεκριμένες πληροφορίες που είχαν δοθεί για τον εντοπισμό των τάφων, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που παρ’ όλα αυτά δεν μπορούν να μείνουν σιωπηλοί. Ωστόσο, είναι καλύτερο να μην αφήνονται αυτές τις πληροφορίες γραπτώς. Πάνω από τον φόβο, υπάρχουν άνθρωποι που σπάνε τη σιωπή και μιλάνε.

«Τα στοιχεία υπάρχουν παντού, απλά πρέπει να θέλεις να τα βρεις». Η βροχή βοηθάει, μερικές φορές θάβουν ανθρώπους σχεδόν στην επιφάνεια, λόγω της βιασύνης ή επειδή είναι τόσα πολλά σώματα και δεν χωράνε όλοι μέσα. Το νερό αφαιρεί τη γη και εμφανίζονται οι άνθρωποι.

Για να τους βρούμε, προσπαθούμε επίσης να κάνουμε διάλογο με κυβερνητικούς αξιωματούχους. «Δεν είμαστε αντιμέτωποι με το οργανωμένο έγκλημα, αλλά περισσότερο με το θεσμοθετημένο έγκλημα. Η κυβέρνηση δεν θα ψάξει, γιατί αν έψαχνε για αυτούς που προκάλεσαν τους θανάτους θα έβρισκε τον εαυτό της. Γνωρίζουμε ότι πολλές φορές το μέρος όπου καταγγέλλεται η εξαφάνιση είναι το ίδιο μέρος όπου υπάρχουν εμπλεκόμενα άτομα”.

“Έπρεπε να μάθουμε τους όρους που χρησιμοποιούν οι θεσμοί. Εμείς οι συγγενείς είμαστε αυτοί που ξέρουμε τα περισσότερα για όλα αυτά, μάθαμε πολλά, οι νέες οικογένειες που φτάνουν κάνουν τις πρώτες πρακτικές που τους ζητά η κυβέρνηση πολύ πιο γρήγορα από πριν. Ξέρουμε ήδη πώς να επιταχύνουμε, τι να ρωτήσουμε-ζητήσουμε, πώς να το ζητήσουμε”.

Κάνει μια στάση, η Μαρία, και μίλα με άθραυστη αποφασιστικότητα. «Τους λέμε ότι δεν θα βρουν τα παιδιά μας καθισμένοι πίσω από τα γραφεία”.

“Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι μας λένε συχνά ότι δεν υπάρχει τίποτα στο μέρος όπου κάποιος μας είπε ότι υπάρχει λάκκος και αυτό δεν είναι αλήθεια. Κάποτε μια γυναίκα στην ομάδα έτυχε να σκάψει στο έδαφος με ένα ραβδί και έβγαλε έξω ένα σαγόνι. Στο ίδιο μέρος είχαν διαβεβαιώσει πως δεν είχαν βρει τίποτα. Μια άλλη φορά, καθώς διέσχιζα έναν κήπο, συνέβη το ίδιο. Βρήκαμε σωρούς από ρούχα, πάνες, μπουκάλια και παιχνίδια. Ξέρετε τι σημαίνει. Σε έναν από τους χώρους αναζήτησης υπήρχε ένας φούρνος. Έκαψαν κόσμο εκεί. Στους τοίχους τα θύματα είχαν προσπαθήσει να γράψουν πράγματα με αίμα, ήθελαν να αφήσουν μια μαρτυρία της φρίκης την οποία υπέστησαν. Οι άνθρωποι από τα κοντινά περιβόλια είχαν πει για απερίγραπτες κραυγές πόνου. Επιστρέψαμε πέντε φορές σε αυτό το μέρος, κάθε φορά βρίσκαμε πάντα ανθρώπινα λείψανα. Ακόμα και οστά παιδιών και βρεφών, απήγαγαν ολόκληρες οικογένειες”.

Οι συγγενείς που αναζητούν εξαφανισμένους λένε στους αξιωματούχους: βάλτε τον εαυτό σας στη θέση μου, φανταστείτε ότι ήταν η κόρη ή ο γιος σας ή η αδερφή σας. Τους λένε ότι αν δεν αλλάξουμε αυτή την κατάσταση βίας, θα μπορούσαν κάποια μέρα να εξαφανιστούν και οι δικοί τους. «Τους μιλάω μερικές φορές κλαίγοντας, αλλά πάντα με θάρρος. Οι θεσμοί δεν βοηθούν, αλλά υπάρχουν άνθρωποι μέσα τους που όταν καταφέρνεις να στήσεις έναν διάλογο, όταν καταφέρουν να σε καταλάβουν, τότε σε βοηθούν”.

Η φωνή της María σπάει πολλές φορές. Και κάθε φορά βρίσκει τη δύναμη να ξαναρχίσει να μιλάει.

“Καταφέραμε να επιστρέψουμε τρία άτομα στις οικογένειές τους». Κάνει μια παύση, το μυαλό της μοιάζει να πηγαίνει πίσω σε εκείνες τις στιγμές. «Όταν βρεθούν τα λείψανα νιώθεις ένα αίσθημα πόνου και χαράς ταυτόχρονα. Αγκαλιαζόμαστε. Το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ότι θα μπορούσε να είναι ο γιος ή η κόρη σου. Αν καταφέρεις να μάθεις την ταυτότητα του ατόμου που βρέθηκε, είναι πολύ όμορφο και, ταυτόχρονα, πολύ οδυνηρό”.

Στο πάρκο, την ώρα που η Μαρία αφηγείται την ιστορία, ξεσπά καβγάς ανάμεσα σε δύο αγόρια. Σηκώνεται όρθια, στα 75 της χρόνια, για να τους βοηθήσει να χωρίσουν. Μετά λέει ότι στο χωριό της την αναζητούν πάντα όταν υπάρχει κόσμος που μαλώνει. Ήξερε πώς να τους ηρεμήσει. Και έτσι είναι. Μιλά σε ένα από τα αγόρια και αυτό ηρεμεί. «Η μητέρα μου τραγουδούσε στην εκκλησία και μας ζητούσε να φέρουμε τσάι και φαγητό σε άλλα σπίτια που δεν είχαν. Βλέποντας αυτά τα σπίτια έμαθα”.

Ο ήλιος περνά πάνω από τη συκιά. Η Μαρία μιλάει πολύ καλά. Η ομάδα την ακούει σαν υπνωτισμένη γύρω από τη φωτιά.

«Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να υψώσουμε τις φωνές μας και να πούμε τι συμβαίνει». Η οργάνωσή τους συνεχίζει να αναπτύσσεται γιατί συνεχίζουν να σκοτώνουν. Πηγαίνουν σε μια χαράδρα για να ψάξουν για οκτώ άτομα και εμφανίζονται 47, 103, 146. Υπάρχουν πάντα περισσότερα από όσα φαινόταν στην αρχή.

“Δεν θέλω να πεθάνω χωρίς να παραδώσω ό,τι έχει απομείνει από τα παιδιά μου στα εγγόνια μου. Δεν τα παίρνω στην έρευνα, νιώθουν πολύ θυμό και αγανάκτηση και έχουν ήδη πληγωθεί πολύ από την εξαφάνιση των γονιών τους. Δεν θέλω να πονέσουν άλλο». Κάνει μια παύση. «Μια μέρα μου είπαν ότι όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν αστυνομικοί. Ανησύχησα, αλλά μετά με έκαναν να καταλάβω ότι ήθελαν να γίνουν αστυνομικοί όχι για να σκοτώνουν, αλλά να πάνε να ψάξουν τους γονείς τους, να τους βρουν. Είναι σε μιαν άλλη λογική, δεν είναι αυτή της εκδίκησης”.

η María αφήνει το νήμα των ιστοριών να κυλήσει όπως κάνει κανείς με την κλωστή για το ράψιμο που τη βοήθησε να κερδίσει τα προς το ζην. Άρχισε να συσκευάζει ρούχα για τα παιδιά της και μετά συνέχισε να ράβει για τη γειτονιά. Μεταξύ μιας ιστορίας και της άλλης, κάνει ακόμη και μερικά αστεία.

“Αυτό για το οποίο μιλάμε είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα και η λύση πρέπει να είναι παγκόσμια. Τα παιδιά μου δεν εξαφανίστηκαν επειδή μετανάστευσαν, αλλά όταν βρίσκομαι σε άλλα μέρη σφαγής όπως στη Μελίγια, a Melilla, ο πόνος για τα παιδιά μου ζει ξανά. Πρέπει να υψώσουμε τις φωνές μας για όσους δεν ακούγονται”.

Μια άλλη μέρα, σε ένα άλλο μέρος, υπάρχει ακόμα ένας κύκλος ανθρώπων που την ακούει. «Θέλω να γίνει γνωστό στη Χώρα μου ότι ήμουν εδώ και πως φώναξα δυνατά».

Μας ζητά να παίξουμε το τραγούδι Las buscadoras. Τραγουδά ενώ κλαίει, και λέει ότι το κλάμα την ανακουφίζει.

Όπου υπάρχει κατάχρηση, πρέπει να κατοχυρωθούν δικαιώματα. Εκεί που ο κόσμος περπατάει πάνω σε συρματοπλέγματα είναι απαραίτητο να μπει ένα τέλος στο λαθραίο της διαδρομής. Υπάρχει βαρβαρότητα αλλά υπάρχει αντίσταση. Υπάρχει αδυναμία αλλά υπάρχει αξιοπρέπεια. Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να ξεθάψουμε εκτός από τα σώματα.

και οι γυναίκες σαν αυτήν είναι εκείνες που στηρίζουν τη μνήμη όσων δεν είναι πια εδώ. Αυτές που ξέρουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να συνεχίσουν να ψάχνουν τρόπους για να μην τα παρατήσουν.

«Τον χρόνο που μου έχει μείνει για να ζήσω θα περάσω αναζητώντας τους. Αν τους βρω πριν πεθάνω, θα ενωθώ ξανά μαζί τους για λίγες μέρες και θα τους κάνω μια σωστή ταφή. Μετά θα συνεχίσω να ψάχνω για τους γιους και τις κόρες άλλων μανάδων μέχρι να τους βρούμε όλους

Πηγή και αρχική έκδοση στο Ctxt

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλοςcomune.info