Γράφει η Ήβη Βασιλείου
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε συνεργασία με τα Αθηναϊκά Θέατρα, παρουσιάζει το βραβευμένο έργο των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, «Μη σκαλίζεις την άμμο» σε σκηνοθεσία Θεοδόση Σκαρβέλη.
Τέσσερις ήρωες συναντιούνται στο κέντρο της πόλης, κουβαλώντας τις ελπίδες, τους φόβους και τους προσωπικούς τους αγώνες. Μέσα από την συνάντησή τους θα προσπαθήσουν να βρουν την θέση τους σε αυτόν τον κόσμο και αυτή την πολή και να διεκδικήσουν την ομορφιά, την αλήθεια και το φως.
Η Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη, Ο Δημήτρης Μανδρινός, Ο Σπύρος Μαραγκουδάκης και η Κορίννα Ντουλλάαρτ που υποδύονται τους τέσσερις ήρωες μας μίλησαν για την παράσταση που ετοίμασαν και το έργο που τους συν-κίνησε. Απάντησαν κοινές ερωτήσεις και εξομολογήθηκαν τις βαθύτερες σκέψεις που τους δημιούργησε αυτή η δουλειά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΝΔΡΙΝΟΣ
ΕΡ: Τι σας συγκινεί στο έργο; Πως δουλέψατε για την παράστασή σας;
ΑΠ: Η πορεία που διανύουν οι χαρακτήρες του. Το ποσό πολύ δηλαδή αλλάζουν όλοι τους μέσα σε τόσο λίγο χρόνο. Η προσέγγιση του έργου έγινε μέσα από πολλούς αυτοσχεδιασμούς και έπειτα από το στερέωμα αυτών των σχέσεων χρησιμοποιώντας πια, πιστά, τα λόγια του κειμένου.
ΕΡ: Τι νέο μάθατε για τον εαυτό σας μέσα από αυτή τη δουλειά μέχρι τώρα;
ΑΠ: Να κάνω το καλύτερο δυνατό με ό,τι έχω τη δεδομένη στιγμή. Να συγκεντρώνομαι σε αυτό και να προσπαθώ να του δώσω το χώρο και την αξία που του αναλογούν. Οι συνθήκες ποτέ δεν είναι ιδανικές, πόσο μάλλον σήμερα, όμως ακόμα και έτσι οφείλουμε να μην κάνουμε εκπτώσεις και να μην είμαστε άδικοι απέναντι στις καταστάσεις. Με το απόθεμά του ο καθένας.
ΕΡ: Η πορεία της ζωής κάθε ανθρώπου καθορίζεται από τις επιλογές του ή σε μεγαλύτερο βαθμό από εξωγενείς τυχαίους παράγοντες;
ΑΠ: Νομίζω ότι οι εξωγενείς παράγοντες εντέλει παίζουν μικρό ρόλο. Υπάρχει χρόνος να κάνουμε λάθη μέχρι να βρούμε τρόπο να τα αποφύγουμε και να πλησιάσουμε αυτό που θεωρούμε πως μας ταιριάζει καλύτερα. Συνήθως, λοιπόν, καταλήγουμε με αυτό που μας αξίζει. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι, όχι η τύχη. Η τύχη, καλή ή κακή, εκφράζεται για λίγο. Σε μεγαλύτερες διάρκειες τα πράγματα συμβαίνουν και επαληθεύονται ανεξαρτήτως.
ΕΡ: Πιο επιδραστικές στην ζωή μας είναι οι παρούσες σχέσεις ή αυτές που απουσιάζουν;
ΑΠ: Ενδιαφέρουσα ερώτηση. Σίγουρα έχουμε να μάθουμε και από τις δύο. Αν πρέπει να επιλέξω, θα έλεγα ότι μας διαμορφώνουν αυτές που απουσιάζουν. Αυτές είναι που μας κινούν. Όταν κάτι μας λείπει. Όμως αν κανείς θέλει και είναι εκεί, εκμεταλλεύεται και τις παρούσες. Χρειάζεται βέβαια περισσότερη συνείδηση.
ΕΡ: Είναι καλύτερο για μια σχέση να την «σκαλίζουμε» ή να αφήνουμε και κάποια πράγματα κρυφά;
ΑΠ: Πιστεύω ότι είναι υγιές να υπάρχουν και κρυφά σημεία. Χωρίς να λέω πως δεν κοστίζει. Ο καθένας, ωστόσο, είναι ελεύθερος να δίνει από τον εαυτό του όσο θέλει. Δεν ωφελεί να σκαλίζεις. Αν θέλω, θα μοιραστώ.
ΕΡ: Πως επηρεάζει η πόλη μας την ζωή μας;
ΑΠ: Είναι δύσκολη πόλη η Αθήνα, δίκοπη. Εύκολα μπορεί να σε παρασύρει το ρεύμα της. Είναι συναρπαστική αλλά ταυτόχρονα επικίνδυνη. Ενώ σου παρέχει τις ευκαιρίες να κάνεις αυτό που στα αλήθεια ήθελες να κάνεις, είναι τόσο εύκολο τελικά να αποσυντονιστείς και να επαναπαυτείς σε κάτι άλλο. Να σε ναρκώσει.
ΕΡ: Τι σας δίνει δύναμη και πίστη στην καθημερινότητα;
ΑΠ: Η πιθανότητα των πραγμάτων αλλά κυρίως -και με άλλη σταθερότητα- οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά μου. Οι δικοί μου, οι φίλοι μου, νέοι άνθρωποι που γνωρίζω. Όλοι αυτοί που με καταλαβαίνουν και με αποδέχονται. Που μου δίνουν το χώρο. Που συζητάνε μαζί μου. Και αντιστρόφως.
ΣΠΥΡΟΣ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ
ΕΡ: Τι σας συγκινεί στο έργο; Πώς δουλέψατε για την παράστασή σας;
ΑΠ: Αυτό που με συγκινεί στο έργο είναι το ότι καταπιάνεται μεταξύ άλλων με το θέμα των ναρκωτικών και τους εξαρτημένους χρήστες , ξεδιπλώνοντας έτσι το ζήτημα της στάσης απέναντι σ’ αυτά τα άτομα, παρέα με πλευρές τους που τα καθιστά πιο ανθρώπινα και τρισδιάστατα. Δούλεψα πολύ μελετώντας και αναλύοντας το κείμενο, το οποίο από μόνο του παρέχει πολλές πληροφορίες για τον κόσμο που θέτει, συχνά , με την βοήθεια των συγγραφέων και παρακολουθώντας ταινίες και ντοκιμαντέρ, πράγματα τα οποία με βοηθούν ανεξαρτήτως ρόλου και έργου.
ΕΡ: Τί νέο μάθατε για τον εαυτό σας μέσα από αυτή τη δουλειά μέχρι τώρα;
ΑΠ: Μου αποκαλύφθηκε η άγνοια που είχα για την ύπαρξη αυτού του κόσμου. Συγκεκριμένα, τον κόσμο της ηρωίνης και των τοξικομανών. Και ήρθα ακόμα πιο συνειδητά αντιμέτωπος με την ευθύνη της κοινωνίας, του κράτους και των εμπόρων.
ΕΡ: Η πορεία της ζωής κάθε ανθρώπου καθορίζεται από τις επιλογές του ή σε μεγαλύτερο βαθμό από εξωγενείς τυχαίους παράγοντες;
ΑΠ: Καλό ερώτημα. Νομίζω και από τα δύο. Θέλω να πιστεύω στην δύναμη των επιλογών και της προσωπικής ευθύνης αλλά δεν γίνεται να παραβλέψω τις εξωτερικές συνθήκες και φυσικά την τύχη. Παίζει κι αυτή τον ρόλο της.
ΕΡ: Πιο επιδραστικές στην ζωή μας είναι οι παρούσες σχέσεις ή αυτές που απουσιάζουν;
ΑΠ: Είναι τόσο επιδραστικές αυτές που απουσιάζουν που είναι πάντα παρούσες. Κι αυτό το βλέπεις και στις σχέσεις με άτομα που έχουν φύγει απ’ την ζωή. Στην πραγματικότητα, εδώ είναι. Μέσα απ’ τους άλλους.
ΕΡ: Είναι καλύτερο για μια σχέση να την «σκαλίζουμε» ή να αφήνουμε και κάποια πράγματα κρυφά;
ΑΠ: Νομίζω καλό θα ήταν να συνεννοηθούμε ως προς το τί εννοούμε «σκαλίζουμε» γιατί για τον καθένα δεν είναι απαραίτητο ότι σημαίνει το ίδιο πράγμα. Σίγουρα δεν υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο όφελος με το να κρατάς κάτι κρυφό, εκτός κι αν δεν εξυπηρετεί πουθενά να είναι φανερό. Η αλήθεια που συνοδεύεται από το θάρρος είναι πολύ χρήσιμη για μια «ήσυχη» ζωή. Θα έλεγα με σιγουριά πως μία σχέση είναι καλύτερο να την αποδεχόμαστε.
ΕΡ: Πώς επηρεάζει η πόλη μας τις ζωές μας;
ΑΠ: Σίγουρα αρνητικά. Ο άνθρωπος χρειάζεται τον άνθρωπο. Όχι τις πόλεις. Απλά εδώ βρισκόμαστε οι περισσότεροι.
ΕΡ: Είστε αισιόδοξος για το μέλλον;
ΑΠ: Ναι είμαι. Είναι πολύ μικρή η ζωή για να μην είμαι.
ΕΡ: Τι σας δίνει δύναμη και πίστη στην καθημερινότητα;
ΑΠ: Θα έλεγα οι άνθρωποι γύρω μου. Γνωστοί και πολλές φορές άγνωστοι.
ΚΟΡΙΝΝΑ ΝΤΟΥΛΛΑΑΡΤ
ΕΡ: Τι σας συγκινεί στο έργο; Πώς δουλέψατε για την παράστασή σας;
ΑΠ: Με συγκινεί η εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στην αλήθεια και την επιβίωση, η αγωνία της επαφής. Όλοι οι χαρακτήρες μοιάζουν να κρατιούνται από κάτι ρευστό, σχεδόν άπιαστο — μια σχέση, μια μνήμη, μια εκδοχή του εαυτού τους που φοβούνται να χάσουν. Αυτό που με αγγίζει περισσότερο είναι η ανθρώπινη ανάγκη για σύνδεση, ακόμα κι όταν εκφράζεται με τρόπους διαστρεβλωμένους, βίαιους ή αυτοκαταστροφικούς.Το πώς οι άνθρωποι παλεύουν να κρατηθούν ο ένας από τον άλλον, ακόμα κι όταν δεν ξέρουν πώς να αγαπήσουν. Η δουλειά μας για την παράσταση ήταν σχεδόν σαν συλλογική εξομολόγηση — ή, έστω, προσπάθεια να γδυθούμε από τους ρόλους που παίζουμε καθημερινά. Δουλέψαμε προσπαθώντας να ακούσουμε το σώμα πριν απαντήσει το μυαλό. Δουλέψαμε με σιωπές, με βλέμματα, με την ένταση ανάμεσα στους ανθρώπους όταν όλα μοιάζουν να είναι έτοιμα να εκραγούν αλλά κανείς δεν μιλά. Για μένα, το πιο δύσκολο ήταν να τιμήσω τη σιωπή της Άντας — γιατί οι γυναίκες έχουμε μάθει να σωπαίνουμε, αλλά εγώ ήθελα να δείξω ότι αυτή η σιωπή είναι γεμάτη. Έχει φωνή, απλώς δεν είναι αντρική. Η Άντα σιωπά, αλλά δεν είναι σιωπηλή. Παρατηρεί, παρεμβαίνει, κι όμως μοιάζει ξένη. Αυτό το οριακό σημείο —ανάμεσα στη συμμετοχή και την απόσταση— ήταν ο άξονάς μου. Με ενδιέφερε να φωτίσω το βάθος πίσω από τη φαινομενική τρέλα της. Για μένα, αυτή η δουλειά ήταν μια προσπάθεια να δώσω φωνή σε μια σιωπή γυναικεία, σύνθετη, πολιτική.
ΕΡ: Τι νέο μάθατε για τον εαυτό σας μέσα από αυτή τη δουλειά μέχρι τώρα; Έμαθα ότι μπορώ να σκάψω σε μέρη που με τρόμαζαν και να βγω πιο αληθινή.
ΑΠ: Και, ίσως πιο σημαντικό, ότι δεν θέλω να δουλεύω σε περιβάλλοντα όπου πρέπει να απολογούμαι η να δικαιολογουμαι ή να νιώθω ασχημα. Θέλω ανθρώπους που λειτουργούν με φροντίδα, με συντροφικότητα, με σεβασμό. Όπως ακριβώς φαντάζομαι τον κόσμο που θέλω να ζω.
ΕΡ: Η πορεία της ζωής κάθε ανθρώπου καθορίζεται από τις επιλογές του ή από εξωγενείς τυχαίους παράγοντες;
ΑΠ: Η ελευθερία μας υπάρχει — αλλά όχι σε κενό αέρος. Οι επιλογές μας είναι υπαρκτές, αλλά παλεύουν μέσα σε ένα τοπίο γεμάτο ταξικές, έμφυλες και θεσμικές ανισότητες. Δεν διαλέγουμε όλοι από την ίδια θέση. Οπότε ναι, οι εξωγενείς παράγοντες έχουν τεράστιο βάρος — αλλά και το πώς αντιστεκόμαστε σ’ αυτούς, είναι επιλογή.
ΕΡ: Πιο επιδραστικές στη ζωή μας είναι οι παρούσες σχέσεις ή αυτές που απουσιάζουν;
ΑΠ: Αχ… Οι απουσίες μάς καθορίζουν όσο και οι παρουσίες. Εκείνες οι σχέσεις που δεν άντεξαν, που δεν άρχισαν ποτέ ή τελείωσαν άδικα, μας στοιχειώνουν και μας σμιλεύουν. Αλλά και οι σχέσεις που είναι εδώ κάθε μέρα, που σε στηρίζουν, που σε θυμούνται όταν δεν τους συμφέρει, είναι η επανάσταση της καθημερινότητας. Και οι δύο είναι βαθιά πολιτικές.
ΕΡ: Είναι καλύτερο για μια σχέση να την «σκαλίζουμε» ή να αφήνουμε και κάποια πράγματα κρυφά;
ΑΠ: Σκάψε. Όχι από περιέργεια, αλλά από φροντίδα. Η διαύγεια, η αλήθεια, ακόμα και η σκληρή, είναι ό,τι μπορούμε να δώσουμε σε μια σχέση. Η ειλικρίνεια μπορεί να μας λυγίσει, αλλά και να μας λυτρώσει.
ΕΡ: Πώς επηρεάζει η πόλη μας τις ζωές μας;
ΑΠ: Η πόλη είναι πολιτική. Οι γωνιές της, τα άβατα, οι πολυκατοικίες χωρίς ήλιο, οι δρόμοι χωρίς πράσινο. Οι καταλήψεις που τις διεκδικούν ξανά για τον λαό. Ζούμε σε πόλεις που είναι χτισμένες για κατανάλωση, όχι για ανθρώπους. Κι αυτό μάς αρρωσταίνει, ψυχικά και σωματικά. Η πόλη μας μάς διαμορφώνει — αλλά μπορούμε κι εμείς να την ξαναγράψουμε.
ΕΡ: Είστε αισιόδοξη για το μέλλον;
ΑΠ: Είμαι θυμωμένη. Αλλά και η ελπίδα είναι μια μορφή αντίστασης. Δεν είμαι αισιόδοξη με την έννοια του “όλα θα πάνε καλά”, αλλά με την έννοια του “τίποτα δεν είναι γραμμένο”. Το μέλλον φτιάχνεται μέσα από συλλογικότητα, αντίσταση και φαντασία.
ΕΡ: Τι σας δίνει δύναμη και πίστη στην καθημερινότητα;
ΑΠ: Η αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη μεταξύ γυναικών. Οι φιλίες μου. Οι πρόβες μας. Τα μάτια ενός θεατή όταν καταλαβαίνει κάτι βαθύ. Οι μικρές νίκες απέναντι σε έναν κόσμο που ακόμα θέλει να μας σωπάσει. Οι καταλήψεις που δεν εκκενώθηκαν. Οι αγκαλιές. Οι ποιήτριες. Η φυση. Η πίστη πως τίποτα δεν είναι φυσικό όταν είναι άδικο — κι άρα μπορούμε να το αλλάξουμε.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΡΑΦΑΕΛΑ ΚΟΝΙΔΗ
ΕΡ: Τι σας συγκινεί στο έργο; Πως δουλέψατε για την παράστασή σας;
ΑΠ: Στο έργο με συγκινεί η ποίηση που ξεπροβάλλει μέσα από την ακραία γλώσσα όπως τα βαθιά αισθήματα μέσα σε ένα πλαίσιο που μοιάζει να μην επιτρέπει την παραδοχή τους. Η εργασία μας για την παράσταση είχε τρία στάδια: ανάλυση του κειμένου, αυτοσχεδιασμό με συγκεκριμένες κατευθύνσεις από τον σκηνοθέτη, τελικό στήσιμο της παράστασης στον χώρο που φιλοξενείται. Μέσα σε αυτήν την διαδικασία φυσικά, η κάθε μέρα έφερνε νέες ερωτήσεις, δοκιμές και ανακαλύψεις που οδήγησαν στην σημερινή παράσταση.
ΕΡ: Τι νέο μάθατε για τον εαυτό σας μέσα από αυτή τη δουλειά μέχρι τώρα;
ΑΠ: Ότι η ερμηνεία ενός ρόλου είναι κυρίως και πρίν από όλα μια κατάφαση στην συνάντηση. Το ήξερα, αλλά εδώ έγινε αισθητό με άλλον τρόπο.
ΕΡ: Η πορεία της ζωής κάθε ανθρώπου καθορίζεται από τις επιλογές του ή σε μεγαλύτερο βαθμό από εξωγενείς τυχαίους παράγοντες;
ΑΠ: Η πορεία της ζωής ενός ανθρώπου, καθορίζεται από την στάση του απέναντι στην ζωή την ίδια. Άρα ο χαρακτήρας, όχι μόνο όπως διαμορφώνεται στα πρώτα χρόνια της ζωής μας αλλά όπως εξελίσσεται, σμιλεύεται από προσωπική μας ανάγκη αρχικά είναι αυτός που διαμορφώνει τις επιλογές μας συνειδητές ή ασυνείδητες, απέναντι στα προγραμματισμένα ή και τυχαία γεγονότα.
ΕΡ: Πιο επιδραστικές στην ζωή μας είναι οι παρούσες σχέσεις ή αυτές που απουσιάζουν;
ΑΠ: Οι σχέσεις που μας επηρεάζουν βαθιά είναι πάντα επιδραστικές, είτε δια της παρουσίας είτε δια της απουσίας.
ΕΡ: Είναι καλύτερο για μια σχέση να την «σκαλίζουμε» ή να αφήνουμε και κάποια πράγματα κρυφά;
ΑΠ: Για εμένα είναι σημαντικό καθένας μέσα στην σχέση να είναι ο εαυτός του, χωρίς να προδίδει ούτε την σχέση ούτε τον ίδιο.
ΕΡ: Πως επηρεάζει η πόλη μας τις ζωές μας;
ΑΠ: Η πόλη είναι δημιούργημα των ανθρώπων που την κατοικούν. Έχουμε επιλέξει να ζούμε σε αυτήν την πόλη, κι είναι στο χέρι μας αν δεν μας ικανοποιεί το πώς μας επηρεάζει να πάρουμε αποφάσεις για να την κάνουμε καλύτερη. Εννοείται ότι μας επηρεάζουν όλα, από την καθαριότητα, την προσβασιμότητα, το παρκάρισμα, την κίνηση στους δρόμους, το πόσο ουρανό βλέπουμε, πόση φύση μας περιβάλλει, την διασκέδαση, το ηχοτοπίο, τον αέρα που αναπνέουμε. Όλα αυτά τα στοιχεία, διαμορφώνουν και επηρεάζουν την αναπνοή μας, το βλέμμα μας, το βάδισμά μας, το ρυθμό της ζωής μας και την ποιότητά της.
ΕΡ: Είστε αισιόδοξη για το μέλλον;
ΑΠ: Ναι, πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουμε την ικανότητα να προτείνουμε/διαμορφώσουμε μαζί, όσο είμαστε εδώ, ζωντανοί, τον κόσμο στον οποίο θέλουμε να ζούμε.
ΕΡ: Τι σας δίνει δύναμη και πίστη στην καθημερινότητα;
ΑΠ: Η τέχνη, οι άνθρωποι, η σχέση μου με την φύση και τα ζώα.
Πηγή: cuemagazine.gr
