Η εφημερίδα Πρωινή μια ζωή δίπλα στον ΑΟΚ, παρουσιάζει σήμερα το δεύτερο αφιέρωμα της στα πρώτα χρόνια πορείας της ομάδας με αφορμή τη συμπλήρωση των 60 χρόνων από τα ποδοσφαιρικά της «γεννητούρια».
Η Πρωινή που συμπληρώνει φέτος 73 χρόνια ζωής έγινε για μένα το δεύτερο σπίτι μου και για τέσσερις δεκαετίες, γαλουχήθηκα μέσα στη δημοσιογραφική της οικογένεια. Τον ιδρυτή Περικλή Μπακλαβά, του γαμπρού του Μανώλη Γενικόπουλου, των παιδιών του Νίκου και Περικλή, και του νεότερου Μανώλη, του πέμπτου στη σειρά της οικογενειακής γενιάς.
Οι έγκριτοι δημοσιογράφοι Ζήσης Μπρουκάκης, Νίκος Στυλίδης, Θόδωρος Ασβεστάς, Γιάννης Ιωαννίδης, Τριαντάφυλλος Παπαδόπουλος, με βοήθησαν και με στήριξαν από την αρχή που βρέθηκα στην εφημερίδα και τους ευχαριστώ πολύ.
Ο ΑΟΚ λοιπόν, μοναδικό και σπάνιο «κομμάτι» της ζωής μας τότε, ξεκίνησε με τη δυναμική συμπαράσταση του φίλαθλου κόσμου. Έμεινε στη μνήμη μας εκείνη η συγκλονιστική παρουσία των ανώνυμων φιλάθλων, όχι μόνο στο δημοτικό στάδιο, αρχικά και αμέσως μετά στο εθνικό στάδιο, αλλά και στα εκτός έδρας παιχνίδια, όπου ακόμη και ολόκληρες οικογένειες συνόδευαν την ομάδα με ΙΧ, λεωφορεία, ακόμη και κάποιοι με μηχανάκια, για να σημειώνονται πολλές φορές ελλείψεις στις αστικές και στις υπεραστικές συγκοινωνίες.
Δεν πρέπει να λησμονήσουμε τη μεγάλη βοήθεια του τότε δημάρχου Ευαγγελίου, που με θάρρος ανέτρεψε την απόφαση του συνταγματάρχη και μέλος της χούντας, Ασλανίδη, «Εγώ την κόκκινη Καβάλα δε τη βγάζω στην Α’ Εθνική!».
Ήταν λοιπόν ένα ζεστό πρωινό του Μάη, όταν ο πρωτόγνωρος έρωτας χιλιάδων Καβαλιωτών, ο ΑΟΚ μας, γύριζε θριαμβευτής, αγκαλιά με την Α’ Εθνική. Από τη Λαμία, όπου κερδίσαμε 2-1, μια αγωνιστική πριν το τέλος.
Στον Άγιο Σίλα, εκατοντάδες φίλαθλοι περίμεναν την ομάδα και όλοι μαζί μπήκαν με μπόλικη «φασαρία» μέσα στην πόλη, στην κεντρική πλατεία «Ελευθερίας». Μπαλκόνια γέμισαν με φωνές, πόρτες άνοιξαν και ο κόσμος ξεχύθηκε στο δρόμο.
Το μεγάλο ταξίδι του ΑΟΚ στην αναγνώριση είχε ξεκινήσει. Ο Χρήστος Μπάτσης στέκει στην κορυφή των προέδρων στην ιστορία του ΑΟΚ. Οδήγησε την ομάδα στην Α’ Εθνική, έχτισε το εθνικό τότε στάδιο σε χρόνο ρεκόρ, ήταν πάντα δίπλα σ΄όλα τα τμήματα της ομάδας.
Ιδιαίτερα σημαντική ήταν και η προσφορά του προέδρου Τάσου Φραγγόπουλου, σε καιρούς μάλιστα δύσκολους. Θετικό κρίνεται και το έργο των Μήτρα-Σαμέρκα από την ίδια θέση (παλαιότερα). Ο Λάκης Αβραμίδης, από τους πιο μπαλαδόρους του ΑΟΚ, είναι ο ποδοσφαιριστής με τις περισσότερες συμμετοχές στην ομάδα (404).
Στην πολύχρονη καριέρα του δέχθηκε δύο -μόνο- κίτρινες κάρτες και αγωνίστηκε (ΦΩΤΟ 1) στις εθνικές ομάδες νέων-ελπίδων και ενόπλων. Στη φωτογραφία με Μοδούρα-Ανέστη.
Και βέβαια δεν παραλείπουμε να πούμε ότι και οι Παπαϊωάννου, Καραμπουρνιώτης και Καραγιάννης βοήθησαν στην πορεία της ομάδας από τη θέση του προέδρου. Ο μακροβιότερος παράγοντας του ΑΟΚ είναι ο φίλος Ντίνος Κανάκης (ΦΩΤΟ 2).
Είχε σημαντική προσφορά ως έφορος τμημάτων της ομάδας και ως πρόεδρος του ερασιτέχνη ΑΟΚ για πενήντα πέντε χρόνια. Εκτός από τους Βόσκα-Τσάκαλο, Καβαλιώτες προπονητές στην ομάδα ήταν ο Βασίλης Δανιήλ, που αγωνίστηκε στον παλιό Ηρακλή Καβάλας, ενώ ήταν μεταξύ των άλλων στις ομάδες Εθνικής, Ολυμπιακού και Ξάνθης.
Σπουδαίος τεχνικός, Οι παλαιοί ποδοσφαιριστές, Γιώργος Τάτσης, Λάκης Πέτσας, Δήμος Φιλιππίδης και ο Χρήστος Τερζανίδης. Σημάδεψαν με την παρουσία τους την πορεία της ομάδας, ο Ουγγροσέρβος τεχνικός Μπέλα Πάλφι, ο πρώτος προπονητής του ΑΟΚ στην Α’ Εθνική, ο Γιώργος Παράσχος και ο Κώστας Καραπατής, που στη δεκαετία του ’50 κάθισε στον πάγκο της τότε ΑΕΚ Καβάλας.
Ο ερχομός των τριών παικτών από τον ΠΑΟΚ, μάλιστα σε κομβικό σημείο του χρόνου πριν βγούμε στην Α’ Εθνική, πρόσθεσε νέα δυναμική στην ομάδα. Ήταν ο Γιώργος Τάτσης (αμυντικός) και οι Γρηγόρης Μαχαιρίδης, Νούλης Χαραλαμπίδης στην επίθεση.
Σε αντάλλαγμα τη μετακίνηση του σπουδαίου Μήτσου Παρίδη. Ο Χαραλαμπίδης πήρε εξτρά 250.000 δραχμές. Ο δε Παρίδης έφτασε μέχρι την Εθνική Ελλάδας, ενώ πριν από χρόνια δημοσιογράφοι της Αθήνας τον κατέταξαν μέσα στους πενήντα καλύτερους Έλληνες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Η πρώτη άνοδος του ΑΟΚ στην Α’ Εθνική (1968-1969) έγινε με προπονητή τον Στέφανο Πετρίτση, που πριν από μερικά χρόνια κάθισε στον πάγκο του παλιού Ηρακλή. Όμως ήταν κοινό μυστικό ότι εκείνη η ομάδα φτιάχτηκε από τον δραμινό προπονητή Αντώνη Γεωργιάδη.
Ο Παύλος Κοψαχείλης, γέννημα-θρέμμα του συνοικισμού της Παναγίας ξεκίνησε ως σπουδαίο ταλέντο στον παλιό Ηρακλή. Το 1964 πήγε στον ΠΑΟ αντί του ποσού των 500.000 δραχμών και το 1971 γύρισε πίσω και τέλειωσε την καριέρα του στον ΑΟΚ.
Ο πρώτος Καβαλιώτης ποδοσφαιριστής που πήγε σε μεγάλη ομάδα ήταν ο Γιάννης Κανάκης. Το 1949 από την τοπική ΑΕΚ σ’ αυτήν την Αθήνας. Το 1980 ιδρύθηκε ο σύλλογος παλαιμάχων του ΑΟΚ.
Υπάρχει μέχρι και σήμερα και δραστηριοποιείται με διάφορες εκδηλώσεις και με ταξίδια σε Κύπρο-Καναδά, σε πόλεις της πατρίδας μας κ.α.. Ο Κώστας Λιόλιος γι’ αρκετά χρόνια κράτησε με απόλυτη επιτυχία τη θέση του προέδρου και σήμερα συνεχίζει πολύ θετικά από την ίδια θέση ο νεότερος, παλαίμαχος Λάκης Χατζηαποστολίδης.
Συμμετοχή στις μηνιαίες συναντήσεις παλαιμάχων για καφέ και πολλές αναμνήσεις έχει ο φίλαθλος Κώστας Φελαχίδης με τα εδέσματα του, ενώ ρόλο συντονιστή παίζει ο Βάιος Ανέστης.
Από τα ονόματα που στο ξεκίνημα της ομάδας έπαιξαν ρόλο ξεχωριστό, αγωνιστικό ρόλο, ήταν οι Γκαρανάτσος, Μιχάλης Παπαδόπουλος, Μπαρμπαλέξης, Σταμάτης Χρυσαφίδης, Ασλανίδης, Τσεντεμεΐδης, Κούντουρας (αρχηγοί της ομάδας μέσα και έξω από το γήπεδο).
Να μη ξεχάσουμε και το φωτογράφο του ΑΟΚ, που μέσα από τις σελίδες της Πρωινής έδωσε πολλές φάσεις από εντός και εκτός έδρα παιχνίδια. Τον αγαπητό σε όλους Βασιλάκη Ματεντζίδη.
Να θυμηθούμε φυσικά και τους φίλους του ΑΟΚ, τους «Γαλάζιους Αργοναύτες», που στήριξαν την ομάδα για πολλά χρόνια. Το «καραβάκι» – σήμα του ΑΟΚ, που μαζί του ταξιδέψαμε σε φουρτούνες και μπουνάτσες, ήταν σχέδιο του αείμνηστου προέδρου Χρήστου Μπάτση.
Το 1968-69 το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, που συμπλήρωνε 10 χρόνια ζωής, έγινε σε 2 ομίλους δυνατούς σε ομάδες και ο ΑΟΚ από τον Β’ Όμιλο και η Παναχαϊκή από τον Α’ Όμιλο ανέβηκαν για πρώτη φορά στην Α’ Εθνική.
Μετά από μια πτώση της ομάδας μας το 1975, κερδίζουμε ξανά την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία και σε 38 αγώνες πετυχαίνουμε 59 γκολ, με καλύτερη άμυνα (μόλις 13 τέρματα παθητικό) και χάνουμε μόνο μια φορά.
Ταξίδι της ομάδας το 1969 στην Ισπανία, δώρο της διοίκησης για την άνοδο στην Α’ Εθνική. Στη φωτογραφία οι παίκτες στη Μαδρίτη. Όρθιοι από αριστερά: Καραμπετάκης, Ανέστης, Τοπούζης, Μπαρμπαλέξης, Τάτσης, Τσεντεμεΐδης και κάτω Μαχαιρίδης, Πάτσας, Μοδούρας, Μπλέκος, Χαραλαμπίδης, Γκαρανάτσος (ΦΩΤΟ 3).
Τι αλήθεια μένει; Ευχές, αλήθεια και ελπίδες. Μακάρι το καραβάκι του ΑΟΚ να είναι καλοτάξιδο και στα επόμενα πολλά-πολλά χρόνια σε οποιεσδήποτε ποδοσφαιρικές συνθήκες.
Φανερές και κρυφές. Γιατί στην Ελλάδα ζούμε… Γιατί οι μακρινοί πρωτεργάτες της (ΦΩΤΟ 4) από το γήπεδο της Ελευσίνας μια φορά άφησαν βαριά παρακαταθήκη που στη συνέχεια τίμησαν με τις δικές τους προσπάθειες εκατοντάδες αξιόμαχοι ποδοσφαιριστές.
Εδώ διακρίνουμε όρθιους από αριστερά τους Παύλο Κούντουρα (αρχηγό), Αλέκο Μπαρμπαλέξη (μεγάλο παληκάρι στα γήπεδα), Σάββα Χατζηιωάννου (αγωνίστηκε και στον ΠΑΟΚ), Ανέστη Καραμπετάκη (από τους καλύτερους αμυντικούς της εποχής του), Βάιο Ανέστη (μια κόντρα του Νικολούδη σε παιχνίδι εκτός με τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης, σπάσιμο και τέλος μιας ελπιδοφόρας καριέρας), Βασίλη Τσεντεμεΐδη (η προσωποποίηση της παληκαριάς μέσα στο γήπεδο) και κάτω: Μάκης Μπλέκος (σπουδαίος και πολυσύνθετος παίκτης), Μήτσος Παρίδης (εξαιρετικός επιθετικός με καριέρα στον ΠΑΟΚ και στην Εθνική), Τάσος Ασλανίδης (δεν είχε δύο αλλά τέσσερα πνευμόνια, όπως έλεγαν οι συμπαίκτες του), Αντώνης Μοδούρας (ο μαέστρος που «μιλούσε» στην μπάλα), Φάνης Σεϊτανίδης (αμυντικός με πολλά επιθετικά προσόντα).
Κώστας Κουγιουμτζόγλου
