γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
Από μικρό παιδί ο Χρήστος Κεραμίδης μεγάλωσε σε μια γειτονιά πανέμορφη, στη συνοικία του Κάστρου, ανάμεσα σε πολεμίστρες, τάπιες, τείχη και σπίτια με πολλά ανοιχτά παράθυρα και πόρτες προσβάσιμες σε ήλιους, άστρα και φεγγάρια και ευωδιές από βασιλικά , φούλια, γεράνια κι αγιοκλήματα. Ολόγυρα η θάλασσα ν’ ανοίγει τους ορίζοντές σου την ημέρα και να κάνει μαγική τη νύχτα των ονείρων σου. Πώς να μη νιώσεις έτσι ποιητής…
ΤΟ ΘΑΥΜΑ (σ.15)
Ποιος δεν είδε το θαύμα
που φέρνει η Σελήνη
όταν αγγίζει το νερό της θάλασσας;
Έμαθε από μικρός να σέβεται την Τέχνη και τους υπηρέτες της κι όσο μεγάλωνε συνέχεια μελετούσε έργα πεζά και ποιητικά, αρχίζοντας από τη λεγόμενη Νέα Αθηναϊκή Σχολή με τον Παλαμά και τους συγχρόνους του και συνεχίζοντας με Βάρναλη, Ρίτσο και τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της γενιάς του ’30 και προχωρώντας στους λογοτέχνες της μεταπολεμικής περιόδου.
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ (σ.59)
Τον συνάντησα στο ίδιο καφενείο. / δεν είχε
ευχέρεια λόγου / ούτε της ματαιοδοξίας την υπερβολή. /
Δυο λέξεις μόνο αναζητούσε / χωρίς καμιάν υποκρισία. /
Κι όμως / σπουδαίος ήταν ποιητής. / Με μια βραχνάδα στη φωνή /
στον υπερούσιο της ομορφιάς / κόσμο με οδηγούσε
Ο σεβασμός στους λογοτέχνες και η αγάπη προς την ποίηση τον βρήκαν κάποτε έτοιμο- καθώς είχε αρματωθεί καλά με τα ποικίλα αναγνώσματά του- να μπει κι αυτός μέσα στον κύκλο των δημιουργών. Κι αφού πρώτα δημοσίευσε ποιήματά του στον τοπικό τύπο και σε λογοτεχνικά περιοδικά, προχώρησε στην έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής, με τίτλο «Ταξιδευτές» το 1995. Ακολούθησαν οι συλλογές «Στα πέλαγα του ονείρου» (1996), «Δρόμοι της βροχής» (1998) και «Τελευταία υπόσχεση» (2001).
Και να που μετά από δεκαπέντε χρόνια ο Χρήστος Κεραμίδης εμφανίζεται πάλι από τις εκδόσεις ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ με μια καινούργια ποιητική συλλογή, με τίτλο «Ο Αύγουστος που περιμένω». Η διαδικασία της έμπνευσης περιγράφεται με μια παρομοίωση.
ΕΜΠΝΕΥΣΗ (σ.46 )
Έμπνευση
Είναι η ερωμένη
που έρχεται μαζί σου
μόνο όταν εκείνη το θέλει
γνωρίζοντας ότι είσαι άξιος να τη δεχτείς.
Στη συλλογή αυτή ο Χρήστος Κεραμίδης είναι πιο αφαιρετικός και εξομολογητικός, αποφεύγοντας τη ρίμα και τα τονικά μέτρα.
Η εσωτερική αναζήτηση είναι συχνή στην ποίησή του, δεμένη κάποτε με μια διάθεση εξωτερίκευσης σκέψεων και συναισθημάτων, ώστε να γίνεται πιο άμεσα κοινωνός ο κάθε αναγνώστης και ο κάθε συνάνθρωπος. Αυτό μάλιστα είναι απόλυτα σύμφωνο με την ιδεολογική τοποθέτηση του δημιουργού. Γιατί ο αληθινός λογοτέχνης δε γράφει για τον εαυτό του, αλλά πιστεύει στην αξία της επικοινωνίας, όχι για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του, αλλά για να συμβάλλει κι αυτός σε μια ποιοτική άνοδο του κοινωνικού συνόλου
ΡΥΘΜΟΙ (σ.12 )
Δώσε στο πρόσωπό σου
την έκφραση της μουσικής
της φράσης που σε συνεπαίρνει.
Κράτα τους ρυθμούς
με το δικό σου σώμα
σε κτύπους αυτοσχέδιους.
Η χρήση του δεύτερου ενικού προσώπου συμβάλλει στην παραπάνω επικοινωνία και τη συναντούμε συχνά στα ποιήματα του Χρήστου Κεραμίδη. Ένα άλλο συχνό μοτίβο είναι το στοιχείο της θάλασσας και της ναυτοσύνης, που δίνεται με εικόνες υποβλητικές.
Γιατί ο ποιητής του Κάστρου ξέρει , όπως φαίνεται , από παλιά την τέχνη της αφήγησης και τις αντίστοιχες τεχνικές, ώστε να κατακτά τις διαθέσεις των αναγνωστών και να τους οδηγεί σε λιμάνια πρωτοφανέρωτα.
ΠΛΟΙΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ (σ.53 )
Οι παλιοί ναυτικοί / πίστευαν πως
ακόμα στις θάλασσες / αρμενίζουν /
πλοία φαντάσματα. / Και πως
βγαίνουν μόνο τη νύχτα, /
δυσδιάκριτα μες την ομίχλη /
και μοιάζουν με σκιές / που
γλιστρούν σιωπηλές, / στέλνοντας
το μυστικό τους παφλασμό / σαν
ένα παράπονο, /Έλεγαν ακόμη /
πως νοιάζονταν για τη θάλασσα /
και τα πλάσματα που ζούσαν
μέσα της / και πως τιμωρούσαν /
τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. /
Πλήρωμά τους / όλοι όσοι χάσανε
στη ζωή, / καπετάνιοι, ναύτες
και ναυαγοί.
