Παιδιά κρατουμένων δεν ακούστηκαν ποτέ
3 NOΕΜΒΡΙΟΥ 2018
Μερικές φορές ακόμη και οι εθελοντές, ακόμη και οι άνθρωποι που είναι πιο συνηθισμένοι να ακούν τα βάσανα των κρατουμένων, ταράζονται και εντυπωσιάζονται από τον πόνο των παιδιών που έχουν έναν γονιό στη φυλακή και από την απελπισμένη ανάγκη τους να ακούσουν και να ακουστούν.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θέλουμε να επιστρέψουμε στη συζήτηση για την Ημέρα Μελέτης «Η κοινωνία του ΔΕΝ ακούει», η οποία πρόσφατα «άνοιξε» τις πόρτες της φυλακής της Πάντοβα στον έξω κόσμο, και έδωσε μια υπέροχη και βαθιά ακρόαση σε αυτά τα πληγωμένα παιδιά που θέλουν να τους σέβονται, να τους λαμβάνουν υπόψη, να τους κατανοούν. Ας δώσουμε στη συνέχεια τον λόγο στα παιδιά, ξεκινώντας από την Alexandra Rosati, την κόρη της Adriana Faranda, η οποία πήρε μέρος στον ένοπλο αγώνα, κατά τις Ημέρες αφιερωμένες στην Ακρόαση, και η οποία είχε την ευκαιρία βρεθεί κοντά στην μητέρα της.
Αλεξάνδρα, κόρη της Αντριάνα Φαράντα, πρώην συμμετέχουσας στον ένοπλο αγώνα
Είμαι η Alexandra Rosati, η κόρη του Luigi Rosati και της Adriana Faranda. Όπως θα ξέρουν όλοι, η μητέρα μου είναι πρώην κόκκινη αντάρτισσα, συμμετείχε στην απαγωγή του Aldo Moro και στη συνέχεια αποστασιοποιήθηκε από τη δολοφονία. Για μένα σήμερα είναι μια πολύ ξεχωριστή μέρα, επιστρέφω σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα μετά από 25 χρόνια, ήρθα στη φυλακή ως κόρη, και η πρώτη μου φορά ήταν σχεδόν πριν από 40 χρόνια, ήμουν 8 χρονών και πέρασα από την ανδρική ακτίνα της φυλακής Rebibbia στο γυναικείο μπράτσο όπου έβλεπα πρώτα τον μπαμπά και μετά τη μαμά. Τώρα μπαίνω λίγο στην πλευρά των θυμάτων ακόμα κι αν δεν μου αρέσει πολύ η λέξη θύμα, αλλά κατά κάποιο τρόπο ήμουν. Πιστεύω ότι υπήρξα, πάνω από όλα θύμα της κοινωνίας. Έχω υποστεί σημαντικές κοινωνικές διακρίσεις, ήμουν κόρη μιας ερυθροταξιαρχίτισσας, έτσι έχασα δουλειές, αποκλείστηκα από ομάδες, ακόμα και σήμερα τυγχάνει να υποφέρω στη μικρή πόλη όπου ζω κοινωνικό mobbing, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο. Έτσι, η δική μου είναι μια αρκετά περίπλοκη ιστορία κατά κάποιο τρόπο, που αποτελείται επίσης από πολύ θυμό, μερικές φορές ακόμη και μίσος. Στην αρχή ήρθαν να ερευνήσουν στην κατοικία μας, είχαμε την αστυνομία μέσα στο σπίτι να ψάχνει τη μαμά με αλεξίσφαιρα, κράνη, αυτόματα όπλα, ήταν πολλοί και τους θυμάμαι τέλεια όταν έτρεχαν στο χώρο, σταματούσαν στα δωμάτια, μεταξύ των οποίων και το δικό μου. Εν ολίγοις, εκείνο το βράδυ φοβήθηκα πολύ, ήταν μια από τις πιο τρομερές νύχτες της ζωής μου και, φυσικά, όταν συνελήφθη η μητέρα μου, ενώ στο σπίτι μας όλοι έκλαιγαν, εγώ πηδούσα από τη χαρά μου γιατί επιτέλους θα μπορούσα να την δω, υπήρξαν τα χρόνια της παρανομίας και της φυγοδικίας, όταν εμείς δεν ξέραμε απολύτως πού βρισκόταν.
Αυτή η ευκαιρία να ακουστώ σήμερα ήταν πολύ σημαντική, μου προσέφερε τη δυνατότητα να επιστρέψω σε μια φυλακή μετά από πολύ καιρό, κάτι που φοβόμουν πολύ. (…) Όταν η Irena, η αδερφή ενός κρατούμενου, έφερε την ιστορία της μιλώντας για την άφιξη στη φυλακή ώστε να συναντήσει τον αδερφό της, και το γεγονός ότι δεν τον βρήκε, θυμήθηκα τότε που φτάσαμε στη φυλακή του Avellino για να δούμε τη μητέρα μου και αυτή δεν ήταν εκεί, την είχαν μεταφέρει, και εμείς δεν ενημερωνόμασταν για τις μεταγωγές, μετέφεραν συνεχώς τους πολιτικούς κρατούμενους. Η πραγματικότητα της φυλακής λοιπόν είναι μέρος όλων αυτών των οικογενειών που ζουν στη σκιά, που δεν είναι καν γνωστό ότι υπάρχουν, κανείς δεν ξέρει. Ένας κρατούμενος σήμερα διηγήθηκε την εμπειρία της κόρης του να κολλάει τα χέρια της στο τζάμι για να του μιλήσει, και εγώ κόλλησα τα χεράκια μου στο γυάλινο χώρισμα κάποια στιγμή όταν το είχαν βάλει, γιατί έψαχνα να έρθω σε επαφή με τη μητέρα μου, πράγμα που μου αρνούνταν. Ευτυχώς, παρενέβη μια ψυχολόγος και μπορέσαμε, χάρη σε έναν εποπτικό δικαστή που είναι πολύ ευαίσθητος στο θέμα, να καταφέρουμε να έχουμε συναντήσεις σε κανονικές αίθουσες. Θα ήθελα, λοιπόν, απλώς να ευχαριστήσω όλους όσους μίλησαν γι’ αυτά τα θέματα σήμερα, αλλά και όλους όσους άκουσαν, ίσως κυρίως αυτούς.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
