Περί Δημήτρη Κουφοντίνα και άλλων δαιμονίων: Γράφει ο Μιχάλης Μαυρόπουλος

Η «Πρωινή» διαφωνεί και δεν την εκφράζουν αρκετές από τις θέσεις που διατυπώνονται στο παρακάτω κείμενο. Ωστόσο το δημοσιεύουμε, σεβόμενοι το ρόλο και την υποχρέωση των ΜΜΕ και του τύπου να δίνει χώρο έκφρασης σε όλες τις απόψεις. Ακόμη και σ’ εκείνες με τις οποίες δεν συμφωνεί.

Το μεγαλύτερο παραμύθι που κυκλοφορεί στην ελληνική, και όχι μόνο κοινωνία, είναι πως πρόκειται για ένα σώμα ενωμένο, και όποιος την «διχάζει», με οποιονδήποτε τρόπο, πρέπει να σταλεί στο «πυρ το εξώτερον». Ναι φίλοι μου, σύντροφοι, και όλοι εσείς που θα θελήσετε να διαβάσετε αυτό το κείμενο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι περί της «ενότητας ενός λαού»!

Αν υπήρχε ενότητα δεν θα χρειάζονταν κόμματα! Τα οποία φυσικά και είναι πλέον άχρηστα, μιας και απλούστατα δεν επιτελούν το έργο που θα έπρεπε, και τους αναθέτουν οι ψηφοφόροι. Που και αυτοί χωρισμένοι είναι!

Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση, ας μη φεύγουμε από το θέμα μας. Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν συμφέροντα, τα οποία διαχωρίζουν τους ανθρώπους, αυτούς που θα έπρεπε να είναι πολίτες, άλλη μεγάλη κουβέντα και αυτή, για μιαν άλλη φορά.

Έχουν περάσει τόσα πολλά χρόνια από τότε που ο Μαρξ μίλησε για την πάλη των τάξεων, και αυτοί της «νέας δημοκρατίας», ή κάποιοι άλλοι, συμπαθέστατοι αυτοί, όπως η Μανίνα Ζουμπουλάκη, προσποιούνται πως ζουν σε μια ονειρική κοινωνία όπου όλα τα προβλήματα έχουν λυθεί, οπότε οι άνθρωποι είναι ενωμένοι με τον κοινό σκοπό να δημιουργούν ανενόχλητοι ευτυχία.

Η 17 Νοέμβρη είναι γέννημα θρέμμα του φοκισμού, του γκεβαρισμού με λίγα λόγια, όπως και όλες οι άλλες ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις στη δύση, και όχι μόνο, που γεννήθηκαν στα χρόνια εξήντα και εβδομήντα. Δημιουργήστε 10, 100, 1000 Βιετνάμ φώναζε με ιερή αγανάκτηση ο μέγιστος Τσε, και αυτό έκαναν πράξη αγωνιστές σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ένας από αυτούς και ο Δημήτρης Κουφοντίνας.

Μια καθαρότατα ιδεολογική κίνηση. Στήνετε εσείς δεξιοί στην πυρά τον Δημήτρη, τον Βασίλη Βασιλικό που υποστήριξε τα αναφαίρετα δικαιώματά του, στήστε κι εμένα που τα υποστηρίζω με θέρμη.

Η πολιτική μου αφύπνιση έγινε στα 18, μόλις βρέθηκα να σπουδάζω στην πανέμορφη Φλωρεντία. Εκεί, μια από τις πρώτες ταινίες που παρακολούθησα ήταν το Ζ (πόσο «ενωμένοι» ήταν πράγματι οι έλληνες τότε!) και ταυτόχρονα την «Κατάσταση Πολιορκίας», η αλλιώς «ο Αμερικάνος», και οι δυο του Κώστα Γαβρά. ]

Διαπραγματεύονταν την υπόθεση της απαγωγής του Ντον Μιτριόνε, αμερικανού αρχιβασανιστή, εκπαιδευτή των ουρουγουανών αστυνομικών δυνάμεων ενάντια στην αριστερά της Λατινοαμερικανικής χώρας, από τους θρυλικούς Τουπαμάρος, μουσική Μίκης Θεοδωράκης. Συγκλονίστηκα, διάβασα, έμαθα και ασπάστηκα κι εγώ σχεδόν αμέσως τον γκεβαρισμό.

Στείλτε λοιπόν στο πυρ το εξώτερο και αυτούς τους μεγάλους δημιουργούς που «δίχαζαν» τον κόσμο ασχολούμενοι με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, διαδίδοντάς το στα μήκη και τα πλάτη, με τρόπο μάλιστα απροκάλυπτα φιλικό προς τους Τουπαμάρος και εχθρικό προς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, ο οποίος από λαούς έχει σφάξει αμέτρητους. Βλέπετε όμως πως αυτοί δεν διχάζουν, διότι οι σφαίρες και οι βόμβες τους ξεβρωμίζουν τον πλανήτη από τα «μιάσματα», είναι καλές σφαίρες, και αυτοί όχι τρομοκράτες!

Ο τεράστιος Πικάσο ζωγράφισε τον «άνθρωπο με το γαρύφαλλο», άλλον μεγάλο, τον Μπελογιάννη, και αυτός «διχαστής» και προκλητικός, αφού διάλεξε ξεκάθαρα πλευρά, σε μιαν άκρως «ενωμένη» κοινωνία, χα χα.

Ο μεγάλος Ξαρχάκος τραγούδησε τους ρεμπέτες που οι «καθώς πρέπει» έλληνες, αυτοί από τα «καλά σπίτια» αποκαλούσαν αλήτες. Κι εμάς πιτσιρικάδες που φορούσαμε παντελόνια καμπάνες μας αποκαλούσανε αλήτες, το ίδιο κι όταν αφήναμε μακριά τα μαλλιά ή όταν ακούγαμε μουσική ροκ επίσης και μας κούρευαν με την ψιλή. Αυτοί βλέπετε ήταν «ενωτικοί», δεν ήταν προκλητικοί, εμείς προκαλούσαμε με τις κόκκινες μπλούζες μας.

Το ξέρετε όλοι εσείς οι κολλημένοι στον μεσαίωνα πως στα 15 μου με απέβαλαν απ’ το σχολείο διότι φορούσα κόκκινη μπλούζα; Φορούσα κόκκινη μπλούζα γιατί ήμουν Ολυμπιακός και αυτοί μόνο στη θωριά του κόκκινου πάθαιναν κωλούμπρα. Οι «ενωτικοί».

Βρέθηκα το εβδομήντα στο Λονδίνο, εκδρομή με το τότε φροντιστήριο του κ. Φαίδωνα Σιδηρόπουλου. Η εικόνα του Τσε ήταν παντού. Τυπωμένη, σε μπλουζάκια, φούτερ, στους τοίχους ζωγραφισμένη, στις σημαίες, πόστερς στα δωμάτια των νεολαίων του ανταγωνιστικού παγκόσμιου κινήματος, με συνόδευσε και με συνοδεύει όλα αυτά τα χρόνια. Κανείς σας δεν έχει τα κότσια να τον αποκαλέσει δολοφόνο.

Αυτός ο άνθρωπος, νεκρός εδώ και δεκαετίες στοιχειώνει τον ύπνο και τον ξύπνιο σας γεμίζοντας τα δικά μας όνειρα με ομορφιά.

Έχετε στη δική σας μεριά άνθρωπο που ενώ είχε στην κυριολεξία τα πάντα έφυγε να ανάψει φωτιές και σε μέρη ξένα, εκεί που ο άνθρωπος πονά και υποφέρει το κυνήγι του πλούτου δίχως φραγμούς; όμως όχι, μιας και οι «αγορές» ενώνουν τον κόσμο, δεν τον διαχωρίζουν σε πατριώτες και μιάσματα, ούτε σε πλούσιους και φτωχούς, ημέτερους και προλετάριους κλπ κλπ. Ποιος εφεύρε την λέξη διαπλοκή άραγες;

Αντάρτες υπάρχουν παντού. Όλοι είναι κυνηγημένοι, διαφεύγουν, ζουν στην παρανομία, τους ψάχνουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Κανείς δεν παραδίδεται μόνος του. Μοναδικός ιστορικά ο Δημήτρης Κουφοντίνας!

Και αυτό για να σώσει την τιμή της οργάνωσης και του αγώνα της, τη στιγμή που οι πρώην σύντροφοί του ξερνούσαν αβέρτα χαφιεδισμό. Δεν τους κρίνω, δεν ξέρω τι θα είχα πράξει εγώ στη θέσης τους, εκ των υστέρων είναι εύκολο να το παίζεις δυνατός. Συνέβη και σε εμάς κάτι παρόμοιο, άλλοι άντεξαν, άλλοι τα «έπαιξαν».

Είμαι γέννημα θρέμμα της εργατικής Αυτονομίας. Για όποιον δεν γνωρίζει, υπάρχουν άπειρα πράγματα που μπορεί να βρει σε σοβαρά μέσα, για να μάθει. Θα πω λοιπόν πως αυτόνομοι και αντάρτες μοιράζονταν πολλά, είχαν πολλά κοινά, οι μεν ζούσαν μες τον κόσμο, οι δε στην παρανομία, αυτή ήταν μια πολύ μεγάλη διαφορά τους.

Και οι δυο ήθελαν να ανατρέψουν το σύστημα, δεν το ήθελε όλη η κοινωνία, και αυτό τους διαχώριζε από τους αφομοιωμένους.

Αν υπήρχαν αυτόνομοι σήμερα, ή μάλλον οι πρώην από αυτούς που είναι ακόμη ζωντανοί, αγαπούν και υποστηρίζουν τον αγώνα και τον τρόπο με τον οποίον διαχειρίζονται τη ζωή τους, την καθημερινή τους οργάνωση, το μοντέλο κοινωνίας που ονειρεύονται και χτίζουν ήδη από τώρα οι Ζαπατίστας στο Μεξικό και οι Κούρδοι στη βόρεια Συρία, στα αυτοδιαχειριζόμενα καντόνια της Ροζάβα.

Περιμένουμε με αγωνία και χαρά να μας επισκεφτεί ζαπατίστικη αντιπροσωπεία σε λίγους μήνες, το καλοκαίρι, θα έρθουν κι εδώ στην Καβάλα.

Το 2008, την περίοδο της μεγάλης εξέγερσης της νεολαίας μετά την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από την αστυνομία, τότε που για άλλη μια φορά οι έλληνες ενωμένοι, τότε ναι, πραγματικά, απαιτούσαν τον αφοπλισμό της, αυτός που χαιρέτισε το ελληνικό ανταγωνιστικό κίνημα ήταν ο ζαπατίστα υποδιοικητής Μάρκος, όλοι θυμάστε τα λόγια του.

Πού ήταν τότε όλοι αυτοί οι «ενωτικοί» όταν πραγματικοί προβοκάτορες, αυτοί του Μέγκα, διαστρέβλωναν τα γεγονότα;

Φτάνει. Θα μπορούσαμε να μιλούμε για ώρες περί διαχωρισμών, διχασμών, βλακείες, κουραφέξαλα.

Εν τω μεταξύ, ο Δημήτρης Κουφοντίνας πλησιάζει όλο και κοντύτερα στο θάνατο. Δεν τον φοβάται διότι από όταν επέλεξε να αντιπαρατεθεί στην πράξη και όχι στα λόγια στο άρρωστο ελληνικό κατεστημένο, ήξερε πως ο θάνατος παραμόνευε στην γωνία. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχει τα ίδια δικαιώματα με κάθε άλλο κρατούμενο στις ελληνικές φυλακές.

Δικαιώματα που του στερούν εδώ και χρόνια, δικαιώματα για τα οποία μίλησαν αυτοί που χθες παρενέβησαν στο σταθμό σας, δικαιώματα για τα οποία μίλησε ο κ. Βασιλικός και τόσοι άλλοι πολλοί έλληνες και ξένοι, επώνυμοι και ανώνυμοι. Ας πιέσουμε ώστε επιτέλους η κακία και η εκδικητικότητα να κάνουν πίσω, όσο υπάρχει ακόμη χρόνος.

Ευχαριστώ πολύ, Μιχάλης (Μίκης) Μαυρόπουλος

Υστερόγραφο: για όσους αναρωτιέστε γιατί το ‘Μίκης’, να πω πως έτσι με φώναζαν οι σύντροφοί μου στη Φλωρεντία. Αυτό με διαχωρίζει από τον συνονόματό μου που ζει στο Παρίσι.