“365” συνέντευξη στον Cicinelli

Γιατί η Digos, οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, ψάχνουν τους Barbieri και Cicinelli; Το μακρύ ’68 και το πολύ σύντομο ’77 αντηχούν στο «365», ένα μυθιστόρημα από τους Barbieri και Cicinelli, που ΕΔΩ QUI απαντά στις ύπουλες ερωτήσεις του Chief Bromden

Συναντάμε τον Gianluca Cicinelli, συγγραφέα και δημοσιογράφο, ισχυρίζεται, σε ένα από τα αγαπημένα του μέρη, ένα περίπτερο μπαρ χωρίς καρέκλες, για να βιαστούμε, μας λέει, κοντά στην γειτονιά της Primavalle στη Ρώμη. Μόλις δημοσίευσε μαζί με έναν άλλο αυτοαποκαλούμενο συγγραφέα και δημοσιογράφο, κάποιον Daniele Barbieri, ένα βιβλίο που μιλάει che parla* … μα ρωτάμε σε αυτόν περί τίνος πρόκειται.

Μπορείς να μας μιλήσεις για την πλοκή του 365;

Όχι

Γιατί όχι;

Επειδή είναι όπως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γράφεις δυο γραμμές επάνω σε ένα κείμενο χιλιάδων σελίδων και όλοι σχολιάζουν αυτές τις δύο γραμμές σαν να ήταν ολόκληρο το βιβλίο.

Και πώς προτίθεσαι να το προωθήσεις;

Υπολογίζω πολύ στη σωματική μου ελκυστικότητα. Φυσικά, όλα αυτά τα χρόνια μου δημιούργησε προβλήματα, με έκανε να αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι ήθελαν να είναι κοντά μου περισσότερο για να κάνουν καλή εντύπωση δίπλα μου παρά για τις ανθρώπινες ποιότητες μου, αλλά είναι ένα ρίσκο που πρέπει να το αναλάβω στην εποχή της εμφάνισης.

Εγώ λοιπόν λέω δύο πράγματα και εσύ σχολιάζεις. Το βιβλίο μιλάει για δύο τρελαμένους, ο ένας πρώην εξήντα οκτώ και ο άλλος πρώην εβδομήντα επτά, που πρέπει να λύσουν ένα μυστήριο, ένα έγκλημα που πρόκειται να λάβει χώρα. Αυτή η έρευνα τους οδηγεί να ανατρέξουν στο παρελθόν τους και να λογαριαστούν με την ήττα των γενιών τους που αποτελούνται από κατεστραμμένους επαναστάτες. Είναι σωστό συνοπτικά;

Δεν είσαι ο πρώτος που μου το συνοψίζει έτσι. Δεν μπορώ να σου πω αν αυτή είναι η πλοκή, γιατί το έγραψα αλλά δεν το διάβασα. Το διάβασμα δεν είναι πια χρήσιμο, είναι το γράψιμο που μετράει. Κανείς δεν διαβάζει, όλοι γράφουν. Στα διαλείμματα από τη συγγραφή, ο Daniele Barbieri και εγώ μιλάμε για ανωφελή, μάταια πράγματα ώστε να μην στεναχωριόμαστε.

Μου φαίνεται περισσότερο μια πόζα παρά μια απάντηση.

Έχεις δει πόσα μαθήματα δημιουργικής γραφής υπάρχουν εκεί έξω; Εγώ ξεκίνησα ένα βαρετού γραψίματος. Είναι θέμα πιστής αφήγησης απολύτως ασήμαντων γεγονότων της ζωής, περιγράφοντας το περίβλημά μου σαν να ήταν ο κόσμος. Προτείνοντας τους δικούς μου πολιτιστικούς περιορισμούς ως ερμηνεία της ζωής του καθενός. Ακόμα καλύτερα: να καταστήσω ακόμη μικρότερο τον φράχτη στον οποίο μας περιόρισε-φυλάκισε η εξουσία.

Το 365 είναι συνεπώς ένα βαρετό βιβλίο;

Βέβαια. Αν αφήσεις τους νέους να το διαβάσουν, θα δυσκολευτούν να καταλάβουν για τι πράγμα μιλάμε. Υπήρξε μια εξέγερση στην Ιταλία. Βίαιη. Θα το πίστευες ποτέ σκεπτόμενος τον σημερινό κομφορμισμό, που σήμερα όλοι λένε ναι στα αφεντικά και περιμένουν να γυρίσουν σπίτι και να βασιστούν στην ανωνυμία των κοινωνικών δικτύων για να φτύνουν δηλητήριο σε αυτόν τον αηδιαστικό κόσμο και να κρατήσουν τη δουλειά τους με 4 ευρώ την ώρα; Να, ο Daniele και εγώ ελπίζουμε να δούμε μια ακόμη εξέγερση πριν φύγουμε. Γιατί είμαστε δύο ηλίθιοι. Δεν τα παρατήσαμε, θα λέμε όχι μέχρι το τέλος. Και στους παλιούς και νέους συντρόφους μας. Γιατί είμαστε «κατά» επί της αρχής.

Μοιάζει με το όραμα ενός απροσάρμοστου.

Αυτό είναι το πρώτο ενδιαφέρον πράγμα που λες. Ναι, ακριβώς. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα πτώματα των συντρόφων μου. Τα βάσανα του Luigino Scricciolo, στον οποίο είναι αφιερωμένο το βιβλίο, και πολλών άλλων που εξέτισαν χρόνια στη φυλακή μόνο και μόνο επειδή έτυχε να βρίσκονται στον τηλεφωνικό κατάλογο διευθύνσεων που κατασχέθηκε από έναν δικαστή. Το που χάσαμε είναι μόνο ένα μέρος του προβλήματος. Η αποδοχή ότι «είχαν δίκιο» αυτοί είναι το πραγματικό πρόβλημα του παρόντος. Το 365 αντίθετα, επαναφέρει την εξέγερση στο επίκεντρο, στο κέντρο της σκηνής.

Εν κατακλείδι: είσαι κομμουνιστής;

Όχι πια. Οι κομμουνιστές και ό,τι απέμεινε από αυτούς, μιλώ για τον εαυτό μου γιατί ίσως ο Daniele εξακολουθεί να πιστεύει σε αυτούς, όπως καταλαβαίνουμε στις συγκρούσεις που έχουμε στο βιβλίο, είναι οι ιερείς του εικοστού πρώτου αιώνα, με τις εντολές και τις λειτουργίες τους του δέκατου ένατου αιώνα. Θεωρώ τον εαυτό μου ουτοπικό σοσιαλιστή. Η ουτοπία είναι η ελεύθερη δημοκρατία των ελάχιστων και των αποκλεισμένων. Και εγώ, που νιώθω κοινωνικά ένας απροσάρμοστος, έχω κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα μόνο σε εκείνη τη δημοκρατία.

Ακολουθεί μια γεύση από τον τόμο, που εκδόθηκε από Calamaro edizioni

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ «BOTTEGA» ΜΑΥΡΗ ΓΡΑΜΜΗ για σοβαρότητα και ειρωνεία, μικρές εμμονές και «γενικό» ενδιαφέρον.

Για πολύ μυστηριώδεις λόγους (ή μη/λόγους) κάποια Οντότητα έχει καταλάβει τους κωδικούς πρόσβασης και έχει πρόσβαση σε αυτό το ιστολόγιο συνεχίζοντας να εισάγει άρθρα για το «365», από τα οποία τίποτα δεν μας ενδιαφέρει. ζητούμε συγγνώμη για αυτό από τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ «BOTTEGA» ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ για τη σοβαρότητα και την ειρωνεία, τις μικρές εμμονές και το «γενικό» ενδιαφέρον.

Τίποτα δεν ισχύει στο παραπάνω κείμενο της «bottega-κόκκινηγραμμή». Εμείς εδώ (στο χωρο-χρονικό ενδεχόμενο που μας έλαχε) νιώθουμε συμπάθεια για το «365». Ζήτω ο Μαρξ, ζήτω η Vandana Shiva και ζήτω η Ursula Le Guin.

ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΝΑΡΞΗΣ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΑ ΕΙΚΟΝΑ του Daniele Barbieri γνωστού ως «Jack-N» και του Gianluca Cicinelli (για όλους «ψευτοβουβός αρχηγός») ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΝΕΟΙ, καθώς παίρνουν μέρος σε μια ταινία που θα μείνει στην ιστορία, αλλά δυστυχώς στη συνέχεια θα παραμείνει σχεδόν ξεχασμένη. Για να μάθετε περισσότερα για το «Ένας πέταξε πάνω από τη φωλιά του κούκου» … μην ψάχνετε στο διαδίκτυο  – μπορείτε να βρείτε λίγα πράγματα και άσχημα – αλλά ρωτήστε σοβαρούς ανθρώπους. όπως ο Fabio Troncarelli και/ή ο Francesco Masala (συχνά στο «εργαστήρι μας»).

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλοςla Bottega del Barbieri