Σημεία και τέρατα

Γράφει ο Θόδωρος Θεοδωρίδης

Εντάξει. Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξασφάλισε δια περιπάτου μια δεύτερη θητεία στον πρωθυπουργικό θώκο. Είναι, βλέπετε, τέτοιες οι συνθήκες που δεν χωρεί αντιπολίτευση. Όλα τα κόμματα αναγκάζονται εκ των πραγμάτων να συνταχθούν πίσω από τη πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση. Δεν είναι ώρα για αντιπαραθέσεις. Και με τη βοήθεια της επιστημονικής ομάδας που διαχειρίζεται την κρίση του κορονοϊού και της οποίας ηγείται η συμπαθής φιγούρα του νηφάλιου αλλά γρανιτένιας αποφασιστικότητας Σωτήρη Τσιόδρα, ο πρωθυπουργός μοιάζει να κυριαρχεί στο πολιτικό –και όχι μόνο- σκηνικό. Παίζει μπάλα μόνος του.

Το ζήτημα είναι ότι σε μια τέτοια στιγμή όπου απαιτείται σύμπνοια των πολιτικών δυνάμεων δεν πρέπει να προκαλείς την αντιπολίτευση λέγοντας ότι χάριν εσού η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θέτει τη χώρα εντός του προγράμματος της ποσοτικής χαλάρωσης και ότι αυτό γίνεται για πρώτη φορά από το 2015, όταν και ξεκίνησε η ποσοτική χαλάρωση, το περίφημο QE, στην οποία η χώρα μας – με ευθύνη της προηγούμενης Κυβέρνησης – ουδέποτε συμμετείχε.

Μας πώς να συμμετέχει, άνθρωπέ μου, αφού είχε μπει βαθιά στα μνημόνια από την οποία την έβγαλε η προηγούμενη κυβέρνηση; Και η ποσοτική αυτή χαλάρωση ήρθε όχι γιατί είναι όμορφος ο Μητσοτάκης αλλά γιατί τώρα έκρινε η ΕΚΤ (επισπεύδοντας και λόγω της πανδημίας του κορονοϊού) ότι έπρεπε να το κάνει. Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον κόσμο έχουν μια συνέχεια.

Παρόλο που θα έπρεπε να θεωρηθεί από την κοινή γνώμη ως αυτονόητη η πολιτική εναντίον της εξάπλωσης του κορονοϊού που ακολουθεί η κυβέρνηση, θέλετε το επικοινωνιακό παιχνίδι, θέλετε η εξ ανάγκης  χαλαρή αντιπολίτευση, έφεραν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να κερδίζει το παιχνίδι των εντυπώσεων και φαίνεται ότι θα είναι το πρόσωπο που θα κυριαρχήσει στις δημοσκοπήσεις το επόμενο διάστημα.

Ωστόσο  ο πρωθυπουργός και όλα τα κυβερνητικά στελέχη, ορισμένα από τα οποία μάλιστα εξακολουθούν να πολιτεύονται με φανατισμό και διάθεση ρεβανσισμού, θα πρέπει να βγάλουν ορισμένα συμπεράσματα από την κρίση που περνάει η χώρα και να αναθεωρήσουν ίσως κάποιες ιδεολογικοπολιτικές εμμονές σε σχέση με τον νεοφιλελευθερισμό στην οικονομία και την κοινωνία.

Πρώτο μέλημα της χώρας, όχι απλώς της κυβέρνησης Μητσοτάκη αλλά οποιασδήποτε κυβέρνησης θα πρέπει να είναι η ενίσχυση του δημόσιου χαρακτήρα της υγείας. Ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας (ΕΣΥ) όχι μόνον με ανθρώπινο δυναμικό (γιατρούς και νοσηλευτές) αλλά και με αξιοπρεπείς αμοιβές.

Διότι αυτοί οι άνθρωποι δίνουν σήμερα τη μάχη στην πρώτη γραμμή θέτοντας το καθήκον τους πάνω από την ίδια τους τη ζωή. Ο χρυσοπληρωμένος ιδιωτικός τομέας στον ίδιο χώρο είναι εξαφανισμένος.

Και να θυμούνται οι της κυβέρνησης ότι η δυνατότητα που υπήρχε για άμεσες προσλήψεις δύο χιλιάδων ανθρώπων στο σύστημα υγείας και που λύνει αυτήν την ώρα σοβαρά χρόνια προβλήματα, είχε προετοιμαστεί νομοθετικά από τον «πανάθλιο» ΣΥΡΙΖΑ.

Σύνεση λοιπόν, σοβαρότητα, χαμηλοί τόνοι και όχι επικοινωνιακή εκμετάλλευση μιας πανδημίας που έχει χτυπήσει και τη χώρα μας.