Σκέψεις σχετικά με τις απειλές για την ειρήνη: Μια συζήτηση με τον Moni Ovadia, μέρος δεύτερο

Περίεργο σωστά; Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ είναι από τους μεγαλύτερους εμπόρους όπλων και ένοχοι για την υποκίνηση πολέμων…

Οι Ισραηλινοί είναι οπλισμένοι μέχρι τα δόντια, αλλά παριστάνουν τα θύματα. Ενώ η πρώτη πράξη ειρήνης θα έπρεπε να είναι η απόσυρση των όπλων από τα παράνομα κατεχόμενα εδάφη. Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε για να αντιμετωπίσει τον «εχθρό» πίσω από το παραπέτασμα, τη Σοβιετική Ένωση.

Η Σοβιετική Ένωση κατέληξε νεκρή, κουφάρι, και το ΝΑΤΟ, αντί να διαλυθεί ή να υποχωρήσει, επεκτάθηκε, δηλαδή έβαλε πυραύλους σε όλες τις πρώην σοβιετικές χώρες. Αυτά είναι απλώς παραδείγματα, για να καταλάβουμε φυσικά ότι αυτό το διεθνές σύστημα, αυτή η λογική δεν θα οδηγήσει ποτέ σε ειρήνη.

Ας μην αυταπατούμε τους εαυτούς μας. Γιατί η λογική είναι αυτή του πολέμου. Για παράδειγμα, η απολογία της ασφάλειας είναι μια πολεμοχαρής ιδεολογία. Ο «άλλος» πιστώνεται ότι υποδαυλίζει την ανασφάλεια. Φυσικά αυτή είναι μια παλιά τεχνική για να νομιμοποιήσει κάποιος τον οπλισμό και την επιθετικότητά του.

Οι ναζιστές ήταν υποδειγματικοί σε αυτό. Άφησαν πίσω τους και επέβαλαν ένα εντυπωσιακό παράδειγμα, αλλά εξακολουθεί να είναι έτσι, αυτό είναι το παρασκήνιο που κυριαρχεί στη μορφή σκέψης, la forma mentis των περισσότερων κυβερνώντων.

Δεν είμαι αφελής, αλλά για παράδειγμα αν μια χώρα σαν τη δική μας, που έχει ένα δημοκρατικό σύνταγμα και το δημοκρατικό σύνταγμα είναι το μόνο έγγραφο που μας κάνει μια εθνική κοινότητα, αναφέρεται σε ιερές ιδέες της πατρίδας, του «πρώτα οι Ιταλοί», [ή οι Έλληνες» σ.τ.μ.], κάνει την πλάτη μου να τρέμει, μου φέρνει ανατριχίλα.

Στο πρόσφατο παρελθόν, ο ιταλικός λαός είχε τη μια πλευρά να πολεμά ενάντια στην άλλη, [όπως και ο ελληνικός, στμ], προκαλώντας ανείπωτες σφαγές. Ιταλοί εναντίον Ιταλών και Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Πού είναι αυτός ο περίφημος λαός;

Και οι εμφύλιοι πόλεμοι; Δείχνουν πως οι λαοί που νοούνται ως μυστικιστική-εθνικιστική ενότητα δεν υπάρχουν, είναι μια ρομαντική υποστατοποίηση που κρύβεται πίσω από την ιδεολογία του Blut und Boden, αίματος και γης.

Μα ποιο αίμα; Ρωτά εκ νέου η Laura Tussi

Είναι ιδεολογικοί όροι και χειρισμοί της γλώσσας για να περιπλέξουν, να χειραγωγήσουν και να μπερδέψουν την πραγματικότητα, τα πράγματα. Όντως, αν εμείς είμαστε άνθρωποι της ειρήνης, θα μοιάζουμε πολύ περισσότερο με έναν Ισπανό, έναν Γάλλο, έναν Καταλανό, έναν Αμερικανό, έναν Ρώσο που συμμερίζεται τα ιδανικά μας παρά με τον υποτιθέμενο συμπολίτη μας που έχει αισθήματα πολεμικής εχθρότητας απέναντι μας.

Ο εθνικιστής, αυτός που συνεχίζει να επαναλαμβάνει «ο λαός, οι Ιταλοί», [»οι Έλληνες»], δεν αγαπά καθόλου τους ανθρώπους για τους οποίους μιλάει, τον λαό, και των οποίων την ύπαρξη επινοεί, διότι ο εθνικιστής αγαπά μόνο αυτούς που σκέφτονται σαν αυτόν και μισεί τους άλλους. Θεωρεί εχθρούς τους συμπολίτες του, που δεν σκέφτονται όπως αυτός.

Για να επιτύχουμε λοιπόν την ειρήνη, κατά τη γνώμη μου, πρέπει πρώτα να σταματήσουμε να δίνουμε υπηκοότητα στις γλώσσες του μίσους. Είμαστε ένα σύνολο ανθρώπων που ενώνεται με μια γλώσσα. Αλλά ούτε η γλώσσα μας προσδιορίζει. Οι άνθρωποι του Τιτσίνο μιλούν την ίδια γλώσσα με εμάς, με έναν ρυθμό που μας ακούγεται λίγο αστείος, αλλά είναι Ελβετοί: τι σημασία έχει;

Σήμερα, οι ουκρανοί και οι Ρώσοι βρίσκονται στα μαχαίρια, ωστόσο η πλειονότητα των ουκρανών μιλάει ρωσικά μη ουκρανικά σε καθημερινή βάση. Το ξέρω γιατί εγώ γνωρίζω ρωσικά και είχα νεαρούς ουκρανούς μουσικούς που δούλεψαν μαζί μου και μιλούσαμε στα ρωσικά, την πρώτη γλώσσα που έρχονταν στο μυαλό τους, παρόλο που ήξεραν και ουκρανικά.

Δεν υπάρχει όμως μια έμφυτη εθνικιστική τάση να μιλάει κανείς τη δική του γλώσσα. Πολλοί εκπαιδεύτηκαν στα ρωσικά και τα παιδιά, αφού οι πατέρες τους μιλούν ρωσικά, και τους μιλούσαν στα ρωσικά, μιλούν αυτή τη γλώσσα. Δεν είναι η γλώσσα που ενώνει, δεν είναι το αίμα, το αίμα είναι κόκκινο. Αρκετά. φτάνει.

Τι κοινό έχουμε λοιπόν, τι μας ενώνει; Ένα πράγμα μας καθιστά εθνική κοινότητα: το συνταγματικό σύμφωνο.

Είμαστε Ιταλοί γιατί αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας στο ρεπουμπλικανικό Σύνταγμα. Είναι αλήθεια;

Όχι. Ένα μέρος του λαού μας το αγνοεί εντελώς. Δεν ξέρουν ούτε το πρώτο άρθρο. Πάνω από όλα, δεν γνωρίζουν αυτό το μέρος του πρώτου άρθρου: «Η Ιταλία είναι μια δημοκρατική Ρεπούμπλικα που βασίζεται στην εργασία. Η κυριαρχία ανήκει στον λαό, που την ασκεί με τις μορφές και τα όρια του Συντάγματος». Μετάφραση: σύμφωνα με το Σύνταγμα στην Ιταλία είναι κυρίαρχο το Σύνταγμα. Όχι ο λαός.

Πόσοι το ξέρουν αυτό; Ακόμη και πρωθυπουργοί το αγνόησαν, αν παραδεχτούμε ότι το γνώριζαν. Λοιπόν, ορίστε: αυτό που μας καθιστά μια εθνική κοινότητα. θα έπρεπε να είναι η δύναμη του θεσμού που δημιουργείται από ένα σύμφωνο, αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Γι’ αυτό βρισκόμαστε τόσο μακριά από τη συνταγματική μας επιταγή.

Το άρθρο έντεκα κάνει λόγο για αποστροφή, αποκήρυξη του πολέμου. Ωστόσο, έχουμε συμμετάσχει σε επιθετικούς πολέμους και περιοριστήκαμε μόνο στο να τους αλλάξουμε το όνομα. Αγοράσαμε επιθετικά όπλα, γιατί τα περίφημα F35 κάθε άλλο παρά αμυντικά όπλα είναι.

Λοιπόν, αντί να ξοδέψουμε όλο αυτό το βουνό των χρημάτων για επιθετικά όπλα, θα μπορούσαμε να είχαμε κατασκευάσει το περίφημο Dome: είναι αυτές οι αντιπυραυλικές κατασκευές που είναι αμυντικές, καθαρά αμυντικές. Θα κάναμε ήδη ένα μικρό βήμα προς την εξάρθρωση της ιδέας του πολέμου αν είχαμε έναν καθαρό αμυντικό στρατό σαν τον ελβετικό.

Άρα, είμαστε πολύ μακριά από την ειρήνη…

Η εδραίωση των υπαρχόντων θεσμών θα ήταν ένα σημαντικό βήμα, αλλά αυτό θα σήμαινε ότι τα έθνη που προσχωρούν στον θεσμό θα αναγνωρίζουν την πρωτοκαθεδρία του θεσμού σε θέματα ειρήνης. Είμαστε έτη φωτός μακριά. Θέλω να πω, δεν έχουμε ξεφύγει ακόμα από τα φυτά. Ωστόσο, κάτι πρέπει να κάνουμε. Και δεν το κάνουμε αυτό.

Για παράδειγμα: Η Ιταλία έχει υπογράψει και επικυρώσει τη Διακήρυξη των Οικουμενικών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Και πώς είναι δυνατόν ένας δικαστής του TAR να λέει «Φτάνει πια να μιλάμε για οικουμενικά δικαιώματα! Ας μιλήσουμε για τα δικαιώματα των Ιταλών». Αυτό το 2019! Σημαίνει οπισθοδρόμηση στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Να αντιπαραθέτουμε τα υποτιθέμενα εθνικά δικαιώματα στα καθολικά-οικουμενικά δικαιώματα, δηλαδή το να λέμε «είμαστε πάνω από τους άλλους» και να διεκδικούμε το καταστροφικό σύνθημα «κύριοι, αφεντικά στο σπίτι μας» είναι μια διαστροφή.

Έχουμε πάρει εμείς ένα μάθημα από το μακρύ ταξίδι του ανθρώπου. Σε ένα ορισμένο σημείο της ανάπτυξης, το ταξίδι του ανθρώπου, πέρα ​​από τους σχηματισμούς των πολιτισμών, φτάνει σε μια επίγνωση του νοήματος: την αίσθηση της ύπαρξης μιας μοναδικής και καθολικής ταυτότητας του ανθρώπου. Σήμερα το γνωρίζουμε επιστημονικά.

Ο μεγαλύτερος Ιταλός γενετιστής, ο καθηγητής Cavalli Sforza, το διευκρίνισε σε επιστημονική βάση: υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος σε αυτή τη γη και αυτός είναι ο Sapiens Sapiens Africanus. Όλοι προερχόμαστε από την καρδιά της Αφρικής.

Κανείς δεν αποκλείεται. Αν και ορισμένες ανθρώπινες ομάδες φέρουν πολύ μικρά τμήματα της γενετικής κληρονομιάς του Νεάντερταλ που υποδηλώνουν την εμφάνιση σχέσεων που χρονολογούνται πριν από 40.000 χρόνια. Οι Νεάντερταλ στη συνέχεια εξαφανίστηκαν.

Τώρα. Αντί να αναγνωρίζουμε αυτά τα ηθικά και επιστημονικά στοιχεία, υποχωρούμε στον ισχυρισμό και τη διεκδίκηση διαφορών. Προσοχή! Τρεις χιλιάδες χρόνια μετά την ηθική αναγνώριση, που αποκαλύπτεται από τον βιβλικό κανόνα, που γράφτηκε στη Γένεση ότι υπάρχει ένας άνθρωπος. Δεν είμαι πιστός. Αλλά το να δηλώνεις ότι όλοι οι άνθρωποι κατάγονται από τον Αδάμ είναι μια σοκαριστική δήλωση, ριψοκίνδυνη στα όρια του αδύνατου, αλλά έχει ανοίξει έναν επαναστατικό ορίζοντα.

συνεχίζεται

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος    contropiano.org