Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
Ήταν να γίνει Σάββατο στις 3 Αυγούστου μα δεν το επέτρεψε ένα ξαφνικό μπουρίνι. Αναβλήθηκε για την Κυριακή 11 Αυγούστου και όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Το πρόγραμμα θα άρχιζε στις 9 το βράδυ, από τις οχτώμισι όμως φάνηκε ότι ο θερινός κινηματογράφος «Ζέφυρος» θα γεμίσει από διψασμένους για καλό τραγούδι ακροατές, που δε λογαριάζουν ούτε τον καύσωνα των τελευταίων ημερών. Εξάλλου ήρθε ως καλός σύμμαχος μια απόγειος αύρα, λαφριά αλλά λυτρωτική, από τα μπουγάζια του Αγίου Σίλα.
Ο επανεμφανιζόμενος μετά από ενάμισι περίπου μήνα στο Καβαλιώτικο κοινό (ύστερα από μια μικρή περιπέτεια υγείας) Θόδωρος Βαλσαμίδης είχε το γενικό πρόσταγμα της συναυλίας, έχοντας επιλέξει διαμαντάκια μικρά και μεγαλύτερα του έντεχνου και λαϊκού ρεπερτορίου, γνωστά κι αγαπημένα στους παριστάμενους, που συμμετείχαν ενεργά σιγοντάροντας τους ερμηνευτές. Ο ίδιος ερμήνευσε ένα μόνο τραγούδι, το «Μακάρι να ‘χα δυο καρδιές» του Αντώνη Κατινάρη σε στίχους της αξεπέραστης Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Η κιθάρα του ωστόσο άναβε φωτιές.
Ένα επίσης τραγούδι, το «Τα νιάτα του έφαγε ο Στρατής» του Κώστα Χατζή, ερμήνευσε και ο βιρτουόζος του μπουζουκιού και μουσικοδιδάσκαλος Κυριάκος Μιμίδης, του οποίου το μπουζούκι επίσης έβαζε φωτιές, χωρίς ευτυχώς να χρειαστεί επέμβαση της Πυροσβεστικής… Ο άξιος συμπολίτης μουσικός για πολλές δεκαετίες συνεπαίρνει γνωστούς και άγνωστους δέκτες της απαράμιλλης τεχνικής του και πραγματικά ενθουσιάζει το κοινό του, εφόσον και ο ίδιος ως έφηβος ενθουσιάζεται από την ανταπόκρισή του.
Η αισθαντική φωνή της μουσικού κι εξαιρετικής ερμηνεύτριας Άννης Καγκελίδου για μιαν ακόμη φορά αναδείχθηκε υπέροχη, άλλοτε υποβάλλοντας το κοινό με την άψογη ερμηνείας της και άλλοτε ξεσηκώνοντάς το με τα πιο γουστόζικα τραγούδια με ζωηρούς αλέγκρους ρυθμούς.
Τέλος κορυφαίος, θα έλεγα, της βραδιάς (μεταξύ ίσων ασφαλώς…) αναδείχθηκε ο πολυτάλαντος Μάκης Ευθυμιάδης, που με την κιθάρα και τις πάμπολλες φυσαρμόνικές του (σε κάθε τραγούδι διαφορετική) απέσπασε ζωηρό χειροκρότημα, ερμηνεύοντας με περισσή τέχνη και με κατάλληλο χρωματισμό φωνής όχι μόνο τα «δικά» του τραγούδια (έντεχνα και μπαλάντες), αλλά και αυτά που έχουμε συνηθίσει να τ’ ακούμε με την εξαιρετική ερμηνεία και το σπάνιο ηχόχρωμα του Θόδωρου Βαλσαμίδη. Τα σχόλια που εισέπραξε ο Ευθύμης ήταν πολύ κολακευτικά.
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί η πολύ ζωντανή παρουσία του ζεύγους Βασίλη και Χριστίνας Αργυρίου, που συνόδεψαν με εξαίσιους χορούς ένα χασάπικο, ένα σέρβικο, ένα απτάλικο κι ένα ζεϊμπέκικο σε… Πεντακοσιανό ρυθμό.
Τέτοιες βραδιές και τέτοιες συναυλίες συναρπάζουν το κοινό της πόλης μας και θα μπορούσαν να είναι επαναλαμβανόμενες. Μακριά από τα γνωστά προϊόντα υποκουλτούρας που πλασάρονται μέσα από πολλά μέσα μαζικής αποχαύνωσης, τέτοια σχήματα μπορούν να προσφέρουν συχνότερες αφορμές ουσιαστικής ψυχαγωγίας και αληθινής διασκέδασης. Γι’ αυτό και αξίζουν συγχαρητήρια στο Σύνδεσμο Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών και στην Κινηματογραφική Λέσχη για τη διοργάνωση της συγκεκριμένης εκδήλωσης στο συγκεκριμένο χώρο, στου «Ζέφυρου» το χάδι…
