Τα παιδιά μεγάλωσαν, διηγούνται τις ενδιαφέρουσες ιστορίες τους

Η εκδήλωση βιβλιοπαρουσίαση επρόκειτο να γίνει χθες το απόγευμα στη Μ. Λέσχη.

Η εκπαιδευτικός Δήμητρα Κελέση μαζί με άλλους συνεργάτες και συντελεστές της έκδοσης θα παρουσίασαν το βιβλίο που έγραψε προ λίγων ετών. Κι έχει τίτλο «Υπηκοότης ακαθόριστος». Χθες, λίγες ώρες πριν την εκδήλωση, η κ. Δήμητρα Κελέση μίλησε για την έκδοση στην Πρωινή.

Η συνέντευξη

Ερ: Μιλήστε μας για το βιβλίο σας. Είναι Καβαλιώτικο, είναι καλογραμμένο και έχει ένα διαφορετικό θέμα. Πως ξεκίνησαν όλα, όσα έχουν σχέση με το βιβλίο;

Απ: Στη διάρκεια του μεταπτυχιακού μου που είχε θέμα την τοπική ιστορία. Από μια συζήτηση με τη γειτόνισσα μου ένα πρωί πριν πάω στη δουλειά μου που την έβλεπα να σκουπίζει και το σχολίασα γιατί αυτό γινόταν συνεχώς. Τότε τη ρώτησα και μου είπε ότι έτσι όπως έχει μεγαλώσει σε οικοτροφείο, έπρεπε να ξυπνήσουνε, να στρώσουν τα κρεβάτια τους, να ακολουθήσουν ένα πειθαρχημένο πρόγραμμα και έτσι έμαθε. Οπότε τώρα δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Πάνω στη συζήτηση μου είπε ότι ήταν ένα από τα παιδιά του εμφυλίου πολέμου που μετακινήθηκαν με τη συναίνεση των γονιών τους, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Μέχρι τότε εγώ πίστευα ότι ήταν επαναπατρισθέντες μετανάστες από τη Δυτική Γερμανία. Αυτό λοιπόν ανέδειξε ένα ζήτημα πολύ ενδιαφέρον. Μου είπε ότι οι υπόλοιποι της γειτονιάς, η παρέα που όλους τους γνώριζα, όλοι ήταν παιδιά του εμφυλίου. Είχαν μετακινηθεί στις αρχές του 1948. Εκτός από μια της παρέας που την αρπάξει βίαια οι αντάρτες.

Ερ: Άλλο πράγμα φεύγεις πολιτικός πρόσφυγας με την οικογένεια σου τότε ή λίγο μετά, κι άλλο πράγμα τα παιδιά μιας οικογένειας μόνο.

Απ: Υπήρξε οργανωμένη μετακίνηση. Υπήρξαν οικογένειες που συνοδεύτηκαν μέχρι τα σύνορα από τους γονείς, από τη μητέρα και στη συνέχεια η μητέρα έμεινε να πολεμήσει. Υπήρξαν οικογένειες που συνοδεύτηκαν από τους παππούδες εκτός συνόρων και παιδιά που ήταν εντελώς μόνα τους. Είχε οριστεί μια «μάνα», ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης που θα τα φρόντιζε. Όταν πέρασαν από τη Βουλγαρία χωρίστηκαν, δεν ήταν μαζί οι οικογένειες δηλαδή. Οι παππούδες ήταν σ’ άλλο οικοτροφείο, ίδρυμα, κέντρο φροντίδας και τα παιδιά ήταν αλλού.

Ερ: Είναι παιδιά από την Καβάλα; Από την Ανατολική Μακεδονία; Πώς το έχετε προσεγγίσει;

Απ: Δεν έχει καμία σχέση η ομάδα αυτή των αφηγητών μου. Δεν είναι κανείς τους από την Καβάλα. Επέλεξαν ωστόσο στον επαναπατρισμό τους και μετά τη σύνταξη τους, να εγκατασταθούν στην Καβάλα. Είναι σήμερα κάτοικοι Καβάλας, είναι όλοι στην ίδια γειτονιά, είναι μαζί. Επέλεξαν να συνεχίσουν και να είναι μια παρέα. Να ανήκουν στην ίδια εμπειρική κοινότητα μνήμης όπως γράφουν στο βιβλίο.

Ερ: Διαβάζοντας τα στοιχεία του βιβλίου καταλαβαίνουμε ότι δεν είναι καινούριο. Δεν έχει προβληθεί όπως θα έπρεπε;

Απ: Έπεσε λίγο μέσα στον κορωνοϊό. Βγήκε το 2020 και πήγε πίσω η παρουσίαση του βιβλίου. Μετά έπεσαν οι διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις οπότε καθυστέρησε να γίνει η παρουσίαση στην Καβάλα. Ωστόσο το βιβλίο είναι στα βιβλιοπωλεία από το 2020. Όσοι το γνωρίζουν, ήδη το έχουν διαβάσει.

Ερ: Έχει μια επιτυχημένη πορεία έως τώρα; Υπάρχει ανταπόκριση μέχρι τώρα από τον κόσμο;

Απ: Θεωρώ πετυχημένη αν και με αριθμούς δεν μπορώ να πω κάτι συγκεκριμένο. Δε ξέρω αυτή τη διαδικασία. Ως ανταπόκριση για το βιβλίο, νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα θετική. Το διάβασαν με ενδιαφέρον ακόμη και άνθρωποι που δε γνώριζαν αυτή την ιστορική περίοδο. Μέσα από το βιβλίο ήρθαν σε επαφή μαζί της. Αλλά και άνθρωποι που ήδη ασχολούνταν με αυτό το θέμα, μέσω του βιβλίου αναδείχθηκαν ορισμένες πτυχές που δεν ήταν στο λόγο τους μέχρι τότε.