Τα «παιδιά» της Μαδρίτης: Γράφει ο Θωμάς Καρακάσης

Τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, στα Ελληνοτουρκικά δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Είναι αποτέλεσμα υποχωρήσεων ή παραλείψεων Ελλήνων πολιτικών, που δεν είχανε ακούσει ορισμένες φωνές στην Ελλάδα, που απ’ αρχής προειδοποιούσανε για τα δυσμενή αποτελέσματα που θα είχανε για τη Χώρα μας, αυτές οι πολιτικές.

Μια από αυτές που άνοιξε και τη κερκόπορτα του Αιγαίου στις ορέξεις των Τούρκων, είναι και το «Κοινό Ανακοινωθέν της Μαδρίτης», που αποδέχθηκαν στις 8 Ιουλίου 1997 ο Κώστας Σημίτης και ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ.

Αν και αυτού του είδους τα κοινά ανακοινωθέντα, δεν αποτελούνε δεσμευτικό κείμενο, το συγκεκριμένο για τους λόγους που έγινε  αποτελεί μια δεσμευτική αποδοχή διακήρυξης αρχών και πορείας, που από τότε καθορίζει τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Στο τμήμα που αφορά την Ελλάδα και Τουρκία μια παράγραφος συγκεκριμένα, αναφέρει :«Σεβασμό στα θεμιτά, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα όποια έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους».

Ιδιαίτερα οι λέξεις  «θεμιτά», “ζωτικά συμφέροντα” και «ενδιαφέροντα» είναι οι κρίσιμες  και ασαφείς επίτηδες έννοιες που ευνοούν τον κάθε διεκδικητή που μπορεί να συμπεριλάβει σαν ζωτικό συμφέρον ή ενδιαφέρον, οτιδήποτε θέλει, επικαλούμενος λόγους ασφαλείας, κυριαρχίας κλπ.

Με την επιστροφή των ηγετών, στην μεν Ελλάδα ακολούθησαν συνεχόμενες δηλώσεις και «αναλύσεις» στα ΜΜΕ, με σκοπό τη παραπλάνηση της κοινής γνώμης, η δε Τουρκία ξεδίπλωσε αμέσως όλες οι παλιές και νέες απαιτήσεις της.

Παρ’ όλα αυτά η Ελληνική πολιτική παρέμεινε κολλημένη στις λάθος στρατηγικές για « ένταξη της φίλης συμμάχου και γείτονος Τουρκίας στην Ε.Ε.», στο «δεν διεκδικούμε τίποτε» και  «να μην ενοχλήσουμε» τη Τουρκία.

Πολιτική  των παραχωρήσεων, της αποτυχημένης και διπλωματικά «σχολής Σημίτη», που επιχειρείται από ορισμένους ν’ ακολουθηθεί μέχρι σήμερα με κάποιες διαφοροποιήσεις, επειδή κανένας δεν λάμβανε υπ’ όψιν του εάν η Τουρκία, ήθελε όντως να γίνει μέλος της Ε.Ε., και παραβλέποντας ότι η Ε.Ε. δεν έχει για τη Τουρκία μεγάλη  σημασία.

Έτσι λοιπόν βλέπουμε και σήμερα την Ελλάδα μέσα από διερευνητικές που «δεν είναι δεσμευτικές» αλλά εξελίχθηκαν τάχιστα σε συναντήσεις κορυφής, να προσπαθεί μάταια να μετατρέψει τα Ελληνοτουρκικά, στην ουσία τουρκικές μονομερείς διεκδικήσεις, σε Ευρωτουρκικά.

Κάτι που είναι ακατόρθωτο, επειδή σύμφωνα με την υπέρ Τουρκίας«διαμεσολαβούσα» Γερμανία: Άλλο τα Ελληνοτουρκικά και άλλο η σημασία της Τουρκίας για την Ε.Ε. ( διάβαζε Γερμανία).

Έτσι λοιπόν βιώνουμε σήμερα μια Ελλάδα προσανατολισμένη και δεμένη χειροπόδαρα από την ασπόνδυλη Ε.Ε., η οποία όταν θέλει να «γλυκάνει» την αλαζονική Τουρκία της δίνει κάτι σε βάρος της Ελλάδας και Κύπρου, με κίνδυνο αυτές να γίνουνε δορυφόροι της Τουρκίας.

Ενώ παράλληλα στις Ελλάδα και Κύπρο λένε ότι,προς όφελος των ευρωπαϊκών συμφερόντων (διάβαζε συμφερόντων κρατών της και εταιριών) πρέπει να  παραβλέπουμε τέτοια απαρχαιωμένα και «μπανάλ» θέματα, που δημιουργούνε προβλήματα στις σχέσεις της Ε.Ε. με τρίτες χώρες, όπως είναι τα αρχές, οι αξίες και δίκαια, τα σύνορα, τα Έθνη, η κυριαρχία, τα κυριαρχικά δικαιώματα κλπ.

Αυτά δηλαδή για τα οποία λέει ότι δημιουργήθηκε η Ε.Ε.

ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ