Γιαγιά, μητέρα, αδελφή, σύζυγος, κόρη, σύντροφος, φίλη, συνεργάτιδα, όποιο ρόλο κι αν κρατά η γυναίκα στη ζωή μας, όποια ιδιότητα κι αν της έχουμε αποδώσει, αναμφίβολα μας συμπληρώνει, μας στηρίζει και της αξίζει να περπατά ισάξια στο πλάι μας.
Στη Νέα Υόρκη, οι εργάτριες στο τομέα της υφαντουργίας και του ιματισμού κινητοποιήθηκαν στις 8 Μάρτη του 1857, διαμαρτυρόμενες για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και τους χαμηλούς μισθούς τους. Το 1908 παρέλασαν 15.000 γυναίκες στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου. Η Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε για πρώτη φορά από το Σοσιαλιστικό Κόμμα των ΗΠΑ στις 28 Φεβρουαρίου 1909. Ο εορτασμός της καθιερώθηκε το 1910.
Στην Ελλάδα η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13 Απριλίου του 1892 στον Πειραιά, στο εργοστάσιο υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα. Τη συγκεκριμένη χρονιά η εν λόγω υφαντουργία αποφάσισε να προβεί σε μειώσεις μισθών στις γυναίκες από 80 σε 60 λεπτά.
Οι έμφυλες ανισότητες, οι διακρίσεις, η έλλειψη ευκαιριών, η μη πρόσβαση, οι αποκλεισμοί και η αποστέρηση δημόσιων πόρων και αγαθών, η αυξανόμενη ανεργία, παραμένει το σκληρό δεδομένο για τις γυναίκες, σε όλους τους τομείς της οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής και πολιτιστικής ζωής. Επιπλέον, η βία, η σεξουαλική κακοποίηση, ο εξαναγκασμός στην πορνεία, η σκλαβιά είναι πραγματικότητες που σηματοδοτούν τις ζωές πολλών γυναικών, αλλά γίνονται καταπέλτης για τις γυναίκες που βιώνουν τους πολέμους.
Ακόμη και μετά την επίτευξη του υψηλού εκπαιδευτικού επιπέδου τους, οι γυναίκες εξακολουθούν να καταλαμβάνουν τις πιο κακοπληρωμένες, επισφαλείς και με μικρότερη αναγνώριση θέσεις εργασίας.
Αμείβονται με χαμηλότερους μισθούς από άνδρες που κάνουν την ίδια δουλειά (μισθολογικό χάσμα). Βρίσκονται συγκεντρωμένες σε κλάδους και επαγγέλματα χωρίς δυνατότητα εξέλιξης.
Βιώνουν διλημματικά την επαγγελματική τους σταδιοδρομία (οικογένεια/μητρότητα ή καριέρα). Αντιμετωπίζουν πολλαπλάσιες δυσκολίες προκειμένου να ενταχθούν και να παραμείνουν στην αγορά εργασίας.
Συχνά είναι οι πρώτες που απολύονται ή εργάζονται χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Έχουν χαμηλότερη διαπραγματευτική δύναμη λόγω του χαμηλού βαθμού συνδικαλισμού τους.
Πρέπει να καταφέρουν πολλαπλάσια από συναδέλφους για να αναγνωριστούν σε κάθε στίβο: την επιστήμη, το επάγγελμα, την πολιτική και τους κοινωνικούς ρόλους, που αναλαμβάνουν.
Επιπλέον εργάζονται διπλά, στην εργασία και στο σπίτι, δηλαδή έχουν επωμιστεί και όλη τη σφαίρα της αναπαραγωγής του συστήματος, παρέχοντας υπηρεσίες φροντίδας και καλύπτοντας τα τεράστια κενά του κοινωνικού κράτους.
Αν και στις μέρες μας η συγκεκριμένη σημαντική ημέρα έχει χάσει το αρχικό πολιτικό της μήνυμα και εμπορευματοποιήθηκε, εμείς οφείλουμε να επαναφέρουμε στο προσκήνιο την αξία της. Κυρίως, οφείλουμε να ευχαριστήσουμε, να στηρίξουμε και φυσικά να αγαπήσουμε ακόμη περισσότερο τις γυναίκες της ζωής μας.
Με τιμή
Θόδωρος Μουριάδης
Δημοτικός Σύμβουλος
Υποψήφιος Δήμαρχος Καβάλας
