Γράφει ο Raúl Zibechi πως
Ένα χρόνο μετά την εξέγερση των Ζαπατίστας, κατά τη διάρκεια του Φόρουμ για την Κατάσταση του Κόσμου στο Σαν Φρανσίσκο, το 1995, εξέχοντα μέλη των παγκόσμιων ελίτ σχολίασαν τις στρατηγικές που σχεδίαζαν.
Όπως είναι γνωστό, επειδή το θέμα έχει δημοσιευτεί σε βιβλία και σε πολλά μέσα ενημέρωσης, ο Zbigniew Brzezinski (πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας στην κυβέρνηση του προέδρου των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ και ιδεολόγος του νεοφιλελευθερισμού) παρουσίασε την ιδέα του, την 20-80 Society-Κοινωνία, η οποία έχει γίνει το παράδειγμα των κυρίαρχων τάξεων, αν και αρνούνται να την επαναλάβουν για περισσότερο από προφανείς λόγους.
Τόνισε ότι το 20 τοις εκατό του παγκόσμιου πληθυσμού επαρκεί για τη διατήρηση του οικονομικού συστήματος και ότι το υπόλοιπο 80 τοις εκατό δεν θα έχει δουλειά, ευκαιρίες, μέλλον. Ο πρώτος τομέας είναι αυτός που συμμετέχει στα οφέλη του συστήματος: ποιοτική κατανάλωση, ιδιωτική υγειονομική περίθαλψη και εκπαίδευση, καθώς και θέσεις εργασίας σε εταιρείες υψηλής τεχνολογίας.
Όσοι βρίσκονται στο κάτω μέρος, αυτό το τεράστιο 80 τοις εκατό, καταναλώνουν πρόχειρο φαγητό, γεμίζουν την κοιλιά τους δηλαδή, αλλά δεν τρέφονται, είναι μουδιασμένοι με την ψυχαγωγία που τους μπερδεύει και τους εμποδίζει να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους. Όσοι βρίσκονται στην κορυφή διαβάζουν βιβλία και εφημερίδες, φοιτούν σε πανεπιστήμια, ταξιδεύουν και έχουν τη δυνατότητα να αποταμιεύουν. Οι υπόλοιποι απλώς παρακολουθούν τηλεόραση, τηλενουβέλες (σαπουνόπερες) και ποδοσφαιρικούς αγώνες.
Ο Bzrezisnki επινόησε τον όρο «tittytainment» (στήθη συν ψυχαγωγία, με την έννοια της κατάστασης νύστας των μωρών όταν θηλάζουν), για να εξηγήσει πώς συμπεριφέρονται στις πλειοψηφίες του παγκόσμιου συστήματος.
Μέχρι στιγμής, ένα αρκετά γνωστό πανόραμα του τι συμβαίνει στον κόσμο σήμερα, ας πούμε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Μπορούμε να συζητήσουμε τα ποσοστά (20-80 ή 30-70), αλλά φαίνεται εκτός συζήτησης ότι ο κόσμος χωρίζεται σε αυτούς τους δύο τομείς: σε αυτούς που συντηρούν, υποστηρίζουν το σύστημα και σε αυτούς που εαπορρίπτονται.
Το κύριο πρόβλημα είναι αυτό που επισήμανε ο Carlos Fazio με βάση την ανάλυση του ψυχαναλυτή Mattias Desmet. (https://bit.ly/3K26qK6). Θεωρώ ότι η αποκαλούμενη «ομάδα αντιφρονούντων» πρέπει να είναι πολύ κάτω από το 30 τοις εκατό που αναφέρεται στο άρθρο. Ελπίζουμε πως είμαστε 10 τοις εκατό, αλλά φαίνεται ακατάλληλο να σταθούμε στο ζήτημα των ποσοστών.
Το κεντρικό ζήτημα είναι αν υπάρχει δυνατότητα ενότητας, όπως επισημαίνει ο Fazio, και ποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουμε για να το κάνουμε. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν διάφορα προβλήματα που πρέπει να ξεπεραστούν, δομικά αλλά και πολιτιστικά.
Η πρώτη δυσκολία έχει να κάνει με τις φυσικές διαφορές του αντισυστημικού τομέα, αναδεικνύοντας τις σεξουαλικές και έμφυλες, τις αντιφάσεις και διαφωνίες μεταξύ γενεών, έγχρωμων ανθρώπων, γεωγραφιών και πολιτισμών, που δυσκολεύουν τη δημιουργία ενός «εμείς». μια συλλογική ταυτότητα ή, αντίθετα, χώρους συμβολής μεταξύ διαφορών και διαφορετικοτήτων.
Στη δεύτερη θέση, μεταξύ όσων από εμάς αυτοπροσδιορίζονται ως αντικαπιταλιστές, δεν έχουμε αντιπατριαρχική και αντιαποικιακή συναίνεση, γι’ αυτό ο ματσισμός [αντριλίκι] και ο ρατσισμός συνεχίζουν να προκαλούν διασπάσεις και ρήξεις. Ξέρω μερικές συλλογικότητες που έχουν διαλυθεί, κυριολεκτικά, λόγω της φαλλοκρατικής στάσης κάποιων μελών.
Η κρατικιστική ή κρατοκεντρική πολιτική κουλτούρα είναι η τρίτη δυσκολία που πρέπει να ξεπεραστεί. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι η προσκόλληση στις κοινωνικές πολιτικές –ως έκφραση της κρατικιστικής κουλτούρας– συνεχίζει να είναι πλειοψηφική στο πεδίο του 80 τοις εκατό, μεταξύ των κάτω. Αντίθετα, η τάση υπέρ της αυτονομίας και της αυτοκυβέρνησης είναι μειοψηφική, ακόμη και μεταξύ των κινημάτων που εργάζονται προς αυτή την κατεύθυνση.
Χωρίς να κατονομάζουμε, γνωρίζουμε σημαντικά κινήματα λαών των οποίων οι κοινότητες επιβιώνουν από την καλλιέργεια ναρκωτικών, κάτι που έρχεται σε αντίθεση βάναυσα με τους στόχους που περιγράφονται, αφού τους μετατρέπει σε ομήρους της διακίνησης ναρκωτικών και, επομένως, παραστρατιωτικών ομάδων και του ίδιου του Κράτους.
Ωστόσο, μια μεγάλη δυσκολία στην από κοινού δράση, που διχάζει βαθιά κινήματα και οργανώσεις, προέρχεται από την αριστερά. Κεντρικό μέρος της μπερδεμένης ψυχαγωγίας είναι το πολιτικό σύστημα, το εκλογικό τσίρκο: άρτον και θεάματα, έλεγαν οι Ρωμαίοι, το οποίο μπορούμε να μεταφράσουμε σήμερα ως κοινωνικές πολιτικές και εκλογικές εκστρατείες.
==Ω==
Αρχικά Δημοσιεύτηκε στα Ισπανικά από La Jornada, Ιανουάριος 14, 2022
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Chiapas Support Committee
