Το δάκρυ του «Θεού»
Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
Όλη την προηγούμενη νύχτα δεν του κόλλαγε ύπνος. Είχε καρφώσει τα μάτια του στο ταβάνι και σκεφτόταν. Μνήμες γλυκόπικρες τον είχαν ζώσει. Λες και η γλύκα τους εμβαπτιζόταν σε μια στέρνα ολόγιομη με πίκρα υγρή και παχύρρευστη, πνιγόταν και χανόταν. Λίγο πριν ξημερώσει τυλίχτηκε στα δίχτυα του Μορφέα, γιατί έπρεπε να ξεκουραστεί. Έπρεπε να ‘ναι έτοιμος το απόγευμα να μην προδώσει την εικόνα του στα μάτια των φιλάθλων.
Και βέβαια θα έπρεπε να προετοιμαστεί ψυχολογικά, ώστε ν’ αντέξει στη διελκυστίνδα των αντικρουόμενων συναισθημάτων. Δεν ήτανε και εύκολο… Συγκρούονταν οι δυο αγαπημένες του ομάδες, η Α.Ε.Κ. και ο Πανιώνιος, μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια. Κι αυτός απέναντι στους κιτρινόμαυρους μέρα της εικοστής ογδόης Οκτωβρίου, τη μέρα του ΟΧΙ! Όχι, του είπανε, στην ανανέωση του συμβολαίου του το περασμένο καλοκαίρι. Σκοτώνουν τ’ άλογα όταν γεράσουν κι αυτόν πλέον τον θεωρούσανε μεγάλο. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι τον έδιωχναν. Κρατήθηκε με σθένος, να μην κλάψει μπροστά τους.
Στον Πανιώνιο τον δέχτηκαν με αγάπη και σεβασμό. Εξάλλου δικό τους παιδί ήταν ο Θωμάς. Από τα τσικό και τα εφηβικά τμήματα είχε περάσει στην πρώτη ομάδα και αναδείχθηκε φοβερός εκτελεστής και σπουδαίος τεχνίτης. Αντιλαμβανόταν εκ των προτέρων την εξέλιξη της κάθε φάσης και βρισκόταν πάντοτε στην κατάλληλη θέση, ώστε να στέλνει την μπάλα με το πόδι ή το κεφάλι στα δίχτυα της αντίπαλης εστίας. Ο Πανιώνιος μαζί με τον Απόλλωνα ήταν οι πιο παλιές ομάδες της Ελλάδας, αφού είχαν ιδρυθεί στη Σμύρνη, στα τέλη του προπερασμένου αιώνα. Ειδικά ο Πανιώνιος διέθετε φυτώριο ποδοσφαιριστών, των οποίων η αξία μαγνήτιζε τις διαθέσεις των συλλόγων του Π.Ο.Κ. (Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και Α.Ε.Κ.), που έριζαν προκειμένου να τους εντάξουν στη δύναμη τους.
Μεγάλα λοιπόν ονόματα αναδείχθηκαν στον ιστορικό σύλλογο της Νέας Σμύρνης, όπως ο Νεστορίδης, οι αδελφοί Ιντζόγλου, ο Θανάσης και ο Δημήτρης Σαραβάκος, ο Χάϊτας, ο Δέδες και πολλοί άλλοι. Τα αστέρια βέβαια στην επίθεση ήταν ο Αναστόπουλος (ο διάβολος με τα μουστάκια στην εποχή του Αλέφαντου) και ο Θωμάς Μαύρος. Όταν ο τελευταίος εντάχθηκε στην Α.Ε.Κ., δύσκολα θα θυμηθεί κανείς ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, στο οποίο να μην έχει σκοράρει. Αποτέλεσε μάλιστα φοβερό δίδυμο στη γραμμή κρούσης της Ένωσης με τον «πρίγκιπα του Μόσταρ» Ντούσαν Μπάγιεβιτς. Αυτοί οι δύο δεν ακολουθούσαν τις προτροπές του ύμνου «Εμπρός της Α.Ε.Κ. παλικάρια, σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια…», γιατί σε κάθε ευκαιρία, συχνά θαυμάσια συνεργαζόμενοι, έστελναν την μπάλα στο βάθος της αντίπαλης εστίας, σημειώνοντας πάμπολλα τέρματα. Ειδικά με τον Ολυμπιακό ο Θωμάς παθιαζόταν, όπως αργότερα και ο Ντέμης Νικολαϊδης, που πάντα σημείωνε κι αυτός τέρμα σε βάρος των ερυθρολεύκων.
Τώρα όμως, στις 28 Οκτωβρίου του 1989, ο Θωμάς Μαύρος θα έπρεπε ν’ αγωνιστεί ενάντια στην Α.Ε.Κ., ενισχύοντας την πρώτη του αγάπη, τον Πανιώνιο. Δεν ήταν κάτι εύκολο. Μπορεί να ήταν επαγγελματίας, μπορεί να ήταν προετοιμασμένος ψυχολογικά να παίξει εναντίον μιας ομάδας κιτρινόμαυρης, φορώντας ο ίδιος την κυανέρυθρη στολή, μα τώρα πια βολόδερνε ανάμεσα στα ανάμιχτα συναισθήματά του, μέσα στο οικείο περιβάλλον ενός γηπέδου που «όργωνε» για χρόνια πολλά το χλοοτάπητά του και αναζωπύρωνε τις κερκίδες του. Ένιωθε πράγματι πολύ παράξενα. Κι ένιωσε ακόμη πιο παράξενα όταν η ομάδα του δέχθηκε τέρμα και τώρα έπρεπε να αντεπιτεθούν…
Τότε ακριβώς θυμήθηκε τα νιάτα του. Πήρε την μπάλα έξω από την αντίπαλη περιοχή και με περίτεχνες ενέργειες προσπέρασε αλλεπάλληλα τρεις αντιπάλους (πρώην συμπαίκτες του) αμυντικούς και εύκολα μ’ ένα γλυκό πλασέ ισοφάρισε. Με το κεφάλι κάτω βάδιζε προς το κέντρο του γηπέδου αργά. Οι συμπαίκτες του έτρεξαν να τον συγχαρούν. Και τον συγχάρηκαν και οι παλιοί συμπαίκτες του, της Ένωσης. Να ήσουν από μια μεριά να δεις τους Ενωσίτες φιλάθλους, όρθιοι να τον χειροκροτούν επευφημώντας τον. Και ξαφνικά πλημμύρισε το γήπεδο από φωνές επιδοκιμασίας που υψώθηκαν στον ουρανό της Νέας Φιλαδέλφειας: «Ποιος, ποιος, ποιος; Ο Μαύρος ο θεός!». Το σύνθημα δεν έλεγε να σταματήσει. Οι φίλαθλοι έτσι αναγνώριζαν τη μέγιστη προσφορά του στην ομάδα. Ήταν σαν να είχε πετύχει τέρμα η Α.Ε.Κ.!
Με την παλάμη ανάστροφη σκούπισε ένα δάκρυ που όρμησε φλογάτο στο κατέβασμά του. Ήταν γι’ αυτόν το μεγαλύτερο παράσημο! Συνάμα ήταν κόλαφος γι’ αυτούς που τον έδιωξαν από τη Νέα Φιλαδέλφεια, από την οποία βέβαια δεν μπορούσε ν’ απομακρυνθεί ούτε τώρα ούτε στο μέλλον. Εκεί ήταν το σπίτι του, η οικογένεια του… Εκεί η αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό του ήταν δεδομένη, αληθινή και παντοτινή. Έγινε η σέντρα, μα ο Θωμάς ήταν αλλού πλέον, δεν ήξερε πού πατούσε. Κάτι είχε σπάσει μέσα του και συμπαρέσυρε και όλο τον Πανιώνιο. Ο κόσμος της Α.Ε.Κ. τον κατέβαλε, του σμπαράλιασε την αγωνιστικότητα.
Βλέπεις, πάνω απ’ τον ψυχρό επαγγελματισμό υπάρχει ένας κόσμος ιδεατός όσο και συναισθηματικός. Ο Έλληνας και γενικότερα ο Βαλκάνιος έχουν φιλότιμο που τους δεσμεύει από μικρούς σε ένα σύστημα αξιακό που κάποιοι άλλοι δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Και ευτυχώς, γιατί, όταν το κατανοούν, μπορούν να μας συνθλίβουν ανάμεσα σε σκληρά και παγερά γρανάζια άσπλαχνων μηχανών δικής τους επινόησης…
