Το Ισραήλ χάνει τον πόλεμο

Το να παρέχεις πληροφορίες και να βοηθάς τους ανθρώπους να προβληματιστούν είναι ένα ευγενές επάγγελμα.

Που στη νεοφιλελεύθερη Δύση εξαφανίζεται, υπό την πίεση των πολυεθνικών εταιρειών -ή μικρότερων επιχειρηματικών ομίλων, όπως στην Ιταλία- ώστε οι ειδήσεις και οι απόψεις να μαγειρεύονται με τρόπο που να ευνοεί όσο το δυνατόν περισσότερο τις μπίζνες του «σχετικού μετόχου».

Για να βρείτε οποιαδήποτε αξιόπιστη πληροφορία πρέπει να περιηγηθείτε σε δεκάδες άρθρα σε διάφορες γλώσσες, αναζητώντας μια παραδοχή που την αρνούνται εκατό ισχυρισμοί προπαγανδιστικοί οι οποίοι μεταμφιέζονται ως «ειδήσεις».

Για να βρείτε κάποιους σοβαρούς προβληματισμούς, όχι προκατειλημμένες διατριβές και θέσεις, πρέπει να απευθυνθείτε στα σχετικά λίγα περιοδικά που εξακολουθούν να επιλέγουν προσεκτικά τους συνεργάτες τους.

Έτσι πέσαμε επάνω σε αυτή τη μακρά ανάλυση της σύγκρουσης που έχει επί του παρόντος τη Γάζα ως επίκεντρο, η οποία εμφανίστηκε στο παλαιότερο προοδευτικό περιοδικό των ΗΠΑ – Tha Nation – γραμμένο από δύο ειδικούς που δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί.

Ο Tony Karon, πράγματι, είναι ένας λευκός νοτιοαφρικανός που υπήρξε ακτιβιστής κατά του απαρτχάιντ για μεγάλο χρονικό διάστημα, στη συνέχεια προσλήφθηκε από το περιοδικό Time, και στη συνέχεια προσγειώθηκε στο Al Jazeera.

Ο Daniel Levy, από την άλλη, είναι ισραηλινός ειδικός, πρώην διαπραγματευτής παρών στις συμφωνίες της Τάμπα και του Όσλο, αντίστοιχα με τους πρωθυπουργούς Ehud Barak και Yitzhak Rabin (ο οποίος αργότερα σκοτώθηκε από έναν εβραίο εξτρεμιστή, έναν «ζηλωτή» του κόμματος του Νετανιάχου).

Παρά αυτή την πολύ διαφορετική πολιτιστική προέλευση (το Ισραήλ, μαζί με τις Ηπα, ήταν από τα ελάχιστα κράτη που διατήρησαν καλές σχέσεις με τη λευκή ρατσιστική Νότια Αφρική), συμφωνούν στο να περιγράψουν τον τρέχοντα πόλεμο ως στρατηγική ήττα για το Ισραήλ.

Επειδή, χωρίς να έχει έναν πολιτικό στόχο αποδεκτό από τον υπόλοιπο κόσμο, η στρατιωτική του υπερισχύς καταλήγει στην αύξηση της αλληλεγγύης προς τους παλαιστινίους και, μέσα σε αυτούς, του κύρους της Χαμάς. Ως εκ τούτου, την αναπαραγωγιμότητά της, πέρα ​​από τις δολοφονίες – στοχευμένες ή μη – που εξακολουθεί να είναι σε θέση να πραγματοποιεί η IDF, ο στρατός του Ισραήλ.

Υπάρχουν αρκετοί «νόμοι πολέμου» που συνεχώς επικαλούνται οι δύο αναλυτές για να εξηγήσουν πόσα και ποια λάθη έχει διαπράξει και συνεχίζει να διαπράττει το Ισραήλ -και κυρίως οι Ηπα, που υποστηρίζουν τα αδιάκριτα αντίποινα του.

Ο πιο σημαντικός «νόμος» – και δεν είναι παράδοξο ότι τον επικαλέστηκε συχνά ο Χένρι Κίσινγκερ, ο οποίος χρειάστηκε να νιώσει ζωντανά τη βεβαιότητά του – είναι αυτός που πάντα ρύθμιζε την αντίσταση των καταπιεσμένων λαών: «Ο αντάρτης κερδίζει όταν δεν χάνει. Ο συμβατικός στρατός χάνει όταν δεν κερδίζει».

Δεν είναι τυχαίο ότι ο παραλληλισμός που προτείνεται είναι αυτός με την «επίθεση του Τετ» στο Βιετνάμ. Η στρατιωτική υπερβολική ισχύς ενός σύγχρονου κρατικού στρατού, σε σύγκριση με κάθε «άτακτη-ακανόνιστη» ένοπλη οργάνωση, όντως απαιτεί την ταχεία «εξαφάνιση» του εχθρού.

Στον οποίο, ωστόσο, είναι αρκετό να επιβιώσει ώστε να συνεχίσει να ενεργεί πολιτικά μακροπρόθεσμα. Τότε θα είναι η εναλλαγή των ευνοϊκών και δυσμενών συνθηκών, της πολιτικής ή οικονομικής κρίσης, που θα αποφασίσει την τύχη αυτού του μακροχρόνιου πολέμου.

Προτείνοντας την ανάγνωση σε εσάς, μας φαίνεται χρήσιμο να επισημάνουμε ότι η λέξη «τρομοκρατία» -που χρησιμοποιείται πάντα, για οποιοδήποτε κίνημα αντίστασης, είτε είναι συμπαθητικό είτε όχι ως προς τις πολιτιστικές αναφορές- ουσιαστικά δεν χρησιμοποιείται ποτέ. Ή επικαλείται το πολύ για να οριστεί η ασυνέπειά του.

Εν ολίγοις, το «τρομοκράτης» είναι πάντα και μόνο συνώνυμο του «εχθρού». Και κάθε πλευρά έχει τους δικούς της. Μέχρι που αναγκάζεται να καθίσει και να διαπραγματευτεί. Τότε, ξαφνικά, ακόμη και η γλώσσα αλλάζει. Do you remember Ira?

Καλή ανάγνωση.

****

Το Ισραήλ χάνει τον πόλεμο

Μπορεί να φαίνεται παράλογο να πιστεύουμε ότι μια ομάδα ένοπλων ατάκτων, που αριθμούν μερικές δεκάδες χιλιάδες άτομα, πολιορκημένη και με μικρή πρόσβαση σε προηγμένα όπλα, θα μπορούσαν να ανταγωνιστούν έναν από τους ισχυρότερους στρατούς στον κόσμο, υποστηριζόμενο και οπλισμένο από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ωστόσο, ένας αυξανόμενος αριθμός στρατηγικών αναλυτών του κατεστημένου προειδοποιεί ότι το Ισραήλ μπορεί να χάσει αυτόν τον πόλεμο κατά των παλαιστινίων, παρά την κατακλυσμική βία που έχει εξαπολύσει μετά την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 οκτωβρίου. Και προκαλώντας την ισραηλινή επίθεση, η Χαμάς θα μπορούσε να πετύχει πολλούς από τους πολιτικούς της στόχους.

Τόσο το Ισραήλ όσο και η Χαμάς φαίνονται να επαναφέρουν τους όρους της πολιτικής τους διαμάχης όχι στο status quo προηγούμενο της 7 οκτωβρίου, αλλά σε αυτό του 1948. Δεν είναι σαφές τι θα συμβεί στη συνέχεια, αλλά δεν θα μπορέσει να υπάρξει επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση πραγμάτων.

Η αιφνιδιαστική επίθεση εξουδετέρωσε τις ισραηλινές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, ανοίγοντας τις πύλες της μεγαλύτερης υπαίθριας φυλακής στον κόσμο και προκαλώντας μια μακάβρια έξαψη στην οποία σκοτώθηκαν περίπου 1.200 ισραηλινοί, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον 845 πολίτες.

Η συγκλονιστική ευκολία με την οποία η Χαμάς παραβίασε τις ισραηλινές γραμμές γύρω από τη Λωρίδα της Γάζας θύμισε σε πολλούς την επίθεση Τετ του 1968. Όχι κυριολεκτικά: Υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ ενός εκστρατευτικού πολέμου των Ηπα σε μια μακρινή χώρα και του πολέμου του Ισραήλ για την υπεράσπιση μιας κατοχής στο εσωτερικό, που διεξάγεται από μια στρατιά πολιτών με κίνητρο την αίσθηση του υπαρξιακού κινδύνου.

Αντίθετα, η χρησιμότητα της αναλογίας έγκειται στην πολιτική λογική που δίνει μορφή σε μια εξεγερτική επίθεση. Το 1968, οι βιετναμέζοι επαναστάτες έχασαν τη μάχη και θυσίασαν μεγάλο μέρος της υπόγειας πολιτικής και στρατιωτικής υποδομής που είχαν κατασκευάσει υπομονετικά για χρόνια.

Ωστόσο, η επίθεση Tet ήταν μια στιγμή κλειδί στην ήττα τους των Ηνωμένων Πολιτειών, αν και με τεράστιο κόστος όσον αφορά σε ζωές βιετναμέζων. Θέτοντας στη σκηνή ταυτόχρονα δραματικές επιθέσεις υψηλού προφίλ εναντίον περισσότερων από 100 στόχων σε ολόκληρη τη Χώρα σε μια μέρα, οι ελαφρά οπλισμένοι βιετναμέζοι αντάρτες διέλυσαν την ψευδαίσθηση επιτυχίας που σέρβιρε στο αμερικανικό κοινό η κυβέρνηση Τζόνσον.

Το γεγονός σήμανε στους αμερικανούς ότι ο πόλεμος για τον οποίο τους ζητήθηκε να θυσιάσουν δεκάδες χιλιάδες παιδιά τους δεν μπορούσε να κερδηθεί. Η βιετναμέζικη ηγεσία μέτρησε τον αντίκτυπο των στρατιωτικών της ενεργειών με βάση τις πολιτικές τους συνέπειες και όχι με τα συμβατικά στρατιωτικά μέτρα, όπως άντρες και υλικά που χάθηκαν ή εδάφη που κερδήθηκαν.

Αυτός είναι ο θρήνος του Χένρι Κίσινγκερ το 1969: «Εμείς έχουμε κάνει έναν στρατιωτικό πόλεμο, οι αντίπαλοί μας έναν πολιτικό πόλεμο. Ψάχναμε για φυσική φθορά εμείς. οι αντίπαλοί μας στόχευαν στην ψυχολογική μας εξάντληση. Στη διαδικασία χάσαμε από τα μάτια μας ένα από τα βασικά αξιώματα του ανταρτοπόλεμου: Ο αντάρτης κερδίζει αν δεν χάσει. Ο συμβατικός στρατός χάνει αν δεν κερδίσει».

Σύμφωνα με αυτή τη λογική, ο Jon Alterman του Κέντρου Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών της Ουάσιγκτον, όχι ακριβώς ένας «κριτικός», πιστεύει ότι το Ισραήλ διατρέχει σημαντικό κίνδυνο να χάσει από τη Χαμάς:

Η ιδέα της Χαμάς για στρατιωτική νίκη… βασίζεται σε μακροπρόθεσμα πολιτικά αποτελέσματα. Η Χαμάς βλέπει τη νίκη όχι σε ένα ή πέντε χρόνια, αλλά στη δέσμευση δεκαετιών αγώνα που αυξάνουν την παλαιστινιακή αλληλεγγύη και μεγαλώνουν την απομόνωση του Ισραήλ.

Μέσα σε αυτό το σενάριο, η Χαμάς συσπειρώνει γύρω της έναν θυμωμένο πολιορκημένο πληθυσμό στη Γάζα και βοηθά στην ανατροπή της κυβέρνησης της Παλαιστινιακής Αρχής, κάνοντας τους παλαιστίνιους να τη βλέπουν ακόμη περισσότερο ως ένα κουτσό εξάρτημα-ανούσιο παράρτημα της ισραηλινής στρατιωτικής εξουσίας.

Εν τω μεταξύ, τα αραβικά Κράτη απομακρύνονται απότομα από την ομαλοποίηση, ο παγκόσμιος Νότος ευθυγραμμίζεται σθεναρά με την παλαιστινιακή υπόθεση, η Ευρώπη επαναστατεί ενάντια στις υπερβολές του ισραηλινού στρατού και μια αμερικανική συζήτηση για το Ισραήλ ξεσπά, καταστρέφοντας τη δικομματική υποστήριξη που απολάμβανε το Ισραήλ από τις αρχές της δεκαετίας του Εβδομήντα.

η Hamas, γράφει ο Alterman, ψάχνει να «χρησιμοποιήσει την πολύ μεγαλύτερη δύναμη του Ισραήλ για να το νικήσει». Η ισχύς του Ισραήλ επιτρέπει στη Χώρα να σκοτώνει παλαιστίνιους αμάχους, να καταστρέφει τις παλαιστινιακές υποδομές και να αψηφά τις παγκόσμιες εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση. «Όλα αυτά προωθούν τους πολεμικούς στόχους της Χαμάς».

Τέτοιες προειδοποιήσεις έχουν αγνοηθεί από την κυβέρνηση Μπάιντεν και τους δυτικούς ηγέτες, των οποίων το άνευ όρων αγκάλιασμα του πολέμου του Ισραήλ έχει τις ρίζες του στην ψευδαίσθηση ότι το Ισραήλ ήταν απλώς ένα άλλο δυτικό έθνος που έκανε ειρηνικά τις δουλειές του πριν υποστεί μια επίθεση που δεν προκλήθηκε στις 7 Οκτωβρίου: μια παρηγορητική φαντασία για όσους προτιμούν να αποφύγουν να αναγνωρίσουν μια πραγματικότητα της οποίας ήταν συνένοχοι στη δημιουργία.

Ξεχάστε τις «αστοχίες της υπηρεσίας πληροφοριών». Η αποτυχία του Ισραήλ να προβλέψει την 7η οκτωβρίου, να την προλάβει, ήταν μια πολιτική αποτυχία να κατανοήσει τις συνέπειες ενός βίαιου συστήματος καταπίεσης που οι κύριες διεθνείς και ισραηλινές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν χαρακτηρίσει ως απαρτχάιντ.

Πριν από είκοσι χρόνια, ο πρώην πρόεδρος της Κνεσέτ, Avrum Burg, προειδοποίησε για το αναπόφευκτο μιας βίαιης αντίδρασης. «Αποδεικνύεται ότι ο 2.000χρονος αγώνας των εβραίων για επιβίωση καταντά ένα Κράτος εποικισμών, που διοικείται από μια ανήθικη κλίκα διεφθαρμένων παραβατών του νόμου που είναι κουφοί τόσο για τους πολίτες όσο και για τους εχθρούς τους. Ένα Κράτος χωρίς δικαιοσύνη δεν μπορεί να επιβιώσει», έγραψε στην International Herald Tribune.

Ακόμα κι αν οι άραβες κατέβαζαν τα κεφάλια και κατάπιναν τη ντροπή και τον θυμό τους για πάντα, δεν θα λειτουργούσε. Μια δομή, ένας μηχανισμός που βασίζεται στην ανθρώπινη αναισθησία αναπόφευκτα θα καταρρεύσει επάνω στον εαυτό του….

Το Ισραήλ, έχοντας πάψει να νοιάζεται για τα παιδιά των παλαιστινίων, δεν πρέπει να εκπλαγεί όταν οι τελευταίοι ξεσπούν στο μίσος και ανατινάζονται στις ισραηλινές τοποθεσίες διαφυγής.

προειδοποίησε ότι το Ισραήλ θα μπορούσε να σκοτώνει 1.000 άνδρες της Χαμάς την ημέρα και να μην λύνει τίποτα, γιατί οι ίδιες βίαιες ενέργειες του Ισραήλ θα είναι η πηγή μιας διόγκωσης των τάξεων τους. Οι προειδοποιήσεις του αγνοήθηκαν, παρόλο που επιβεβαιώθηκαν επανειλημμένα.

Αυτή η ίδια λογική αναπαράγεται τώρα με τα στεροειδή στην καταστροφή της Γάζας. Η δομική βία που το Ισραήλ περίμενε να υποστούν σιωπηλά οι παλαιστίνιοι σήμαινε ότι η ισραηλινή ασφάλεια ήταν πάντα απατηλή.

Οι εβδομάδες μετά την 7 οκτωβρίου επιβεβαίωσαν ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια επιστροφή στο status quo ante, στην προηγούμενη κατάσταση πραγμάτων. Αυτός ήταν πιθανότατα ο στόχος της Χαμάς στην οργάνωση των θανατηφόρων επιθέσεων της. Ακόμη και πριν από αυτό, πολλοί ισραηλινοί ηγέτες ζητούσαν ανοιχτά την ολοκλήρωση της Nakba, της εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης. τώρα αυτές οι φωνές έχουν ενισχυθεί.

Η ανθρωπιστική παύση που συμφωνήθηκε στα τέλη νοεμβρίου οδήγησε τη Χαμάς να απελευθερώσει ορισμένους ομήρους σε αντάλλαγμα για τους παλαιστίνιους που κρατούνταν στις ισραηλινές φυλακές και την αύξηση των ανθρωπιστικών προμηθειών που εισέρχονταν στη Γάζα. Όταν το Ισραήλ επανέλαβε τη στρατιωτική του επίθεση και η Χαμάς επέστρεψε στην εκτόξευση ρουκετών, ήταν σαφές ότι η Χαμάς δεν ηττήθηκε στρατιωτικά.

Η σφαγή και η μαζική καταστροφή που διέπραξε το Ισραήλ στη Γάζα υποδηλώνει μια πρόθεση να καταστήσει το έδαφος ακατοίκητο για τα 2,2 εκατομμύρια Παλαιστίνιους που ζουν εκεί και να πιέσουν για την απέλασή τους μέσω μιας στρατιωτικά προκληθείσας ανθρωπιστικής καταστροφής.

Πράγματι, σύμφωνα με εκτιμήσεις του IDF, έχει εξαλείψει λιγότερο από το 15 τοις εκατό των μαχόμενων δυνάμεων της Χαμάς μέχρι στιγμής. Αυτό σε μια εκστρατεία που έχει σκοτώσει περισσότερους από 21.000 Παλαιστίνιους, κυρίως πολίτες, συμπεριλαμβανομένων 8.600 παιδιών.

Η 7 Οκτωβρίου και παλαιστινιακή πολιτική

Ο ισραηλινός στρατός είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα εκδιώξει τη Χαμάς από την κυβέρνηση της Γάζας. Αλλά αναλυτές όπως ο Tareq Baconi, ο οποίος έχει μελετήσει το κίνημα και τη σκέψη του τα τελευταία είκοσι χρόνια, υποστηρίζουν ότι το κίνημα επιδιώκει εδώ και καιρό να απελευθερωθεί από τα δεσμά της διακυβέρνησης μιας περιοχής απομονωμένης από την υπόλοιπη Παλαιστίνη, υπό τις συνθήκες που καθορίζονται από την κατοχική δύναμη.

Η Χαμάς έχει δείξει εδώ και καιρό την επιθυμία να εγκαταλείψει τον ρόλο της στη διακυβέρνηση της Γάζας, από τις μαζικές, άοπλες διαδηλώσεις της Πορείας της Επιστροφής το 2018, που υπέστησαν βίαιη καταστολή από τα ισραηλινά πυρά ελεύθερων σκοπευτών, στις ματαιωμένες προσπάθειες από Ηνωμένες Πολιτείες και του Ισραήλ να μεταφέρουν την κυβέρνηση της Γάζας σε μια μεταρρυθμισμένη Παλαιστινιακή Αρχή, σε συμφωνημένους τεχνοκράτες ή σε μια εκλεγμένη κυβέρνηση, ενώ επικεντρώνονταν στον επαναπροσανατολισμό της παλαιστινιακής πολιτικής τόσο στη Γάζα όσο και στη Δυτική Όχθη στην αντίσταση στο status quo της κατοχής, και όχι στην κηδεμονία της.

Εάν μια συνέπεια της επίθεσής της ήταν η απώλεια της ευθύνης για τη διακυβέρνηση της Γάζας, η Χαμάς θα μπορούσε να το δει ως ένα πλεονέκτημα. Η Χαμάς προσπάθησε να ωθήσει τη Φατάχ σε μια παρόμοια πορεία, προτρέποντας το κυβερνών κόμμα της Δυτικής Όχθης να τερματίσει τη συνεργασία της παλαιστινιακής Αρχής (AP) στον τομέα της ασφάλειας με το Ισραήλ και να αντιμετωπίσει την κατοχή πιο άμεσα.

Επομένως, η απώλεια του δημοτικού ελέγχου της Γάζας απέχει πολύ από την αποφασιστική ήττα για την πολεμική προσπάθεια της Χαμάς: Για ένα κίνημα αφιερωμένο στην απελευθέρωση των παλαιστινιακών εδαφών, η διακυβέρνηση της Γάζας είχε αρχίσει να φαίνεται σαν ένα αδιέξοδο, όπως ακριβώς η μόνιμη αυτοδιοίκηση και περιορισμένη σε αποσυνδεδεμένα νησιά της Δυτικής Όχθης υπήρξε για τη Φατάχ.

Σύμφωνα με τον Baconi, η Χαμάς πιθανώς ένιωσε αναγκασμένη να πάρει ένα στοίχημα υψηλού κινδύνου για να σπάσει ένα status quo που θεωρούσε ως αργό θάνατο για την Παλαιστίνη. «Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι η στρατηγική στροφή της Χαμάς θα θεωρηθεί μακροπρόθεσμα μια επιτυχία», έγραψε ο Baconi στο Foreign Policy.

Η βίαιη διατάραξη του status quo από τη Χαμάς μπορεί να έδωσε στο Ισραήλ την ευκαιρία να πραγματοποιήσει άλλη μια Νάκμπα. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια περιφερειακή πυρκαγιά ή να προκαλέσει στους παλαιστίνιους ένα πλήγμα που θα μπορούσε να χρειαστεί μια γενιά για να ανακάμψει. Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν υπάρχει επιστροφή σε αυτό που υπήρχε πριν.

Η κίνηση της Χαμάς, επομένως, μπορεί να υπήρξε η θυσία της δημοτικής διαχείρισης μιας πολιορκημένης Γάζας για να εδραιώσει το δικό της status ως εθνικής οργάνωσης αντίστασης.

Η Χαμάς δεν προσπαθεί να θάψει τη Φατάχ. Οι διάφορες συμφωνίες ενότητας μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ, ειδικά εκείνες που ηγούνται κρατούμενοι και από τις δύο πλευρές, καταδεικνύουν ότι η Χαμάς επιδιώκει ένα ενιαίο μέτωπο.

Η παλαιστινιακή Αρχή δεν είναι σε θέση να προστατεύσει τους παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη από την αυξανόμενη ισραηλινή βία των εποικισμών και τον εδραιωμένο έλεγχο, πολύ λιγότερο να ανταποκριθεί ουσιαστικά στην αιματοχυσία στη Γάζα.

Κάτω από την κάλυψη της δυτικής υποστήριξης στη Γάζα, το Ισραήλ έχει σκοτώσει εκατοντάδες παλαιστίνιους, έχει συλλάβει χιλιάδες και έχει εκτοπίσει ολόκληρα χωριά στη Δυτική Όχθη, ενώ κλιμακώνει τις κρατικές επιθέσεις εποίκων χρηματοδοτούμενων από το Κράτος. Με αυτόν τον τρόπο, το Ισραήλ υπονόμευσε περαιτέρω τη Φατάχ μεταξύ του πληθυσμού και τον ώθησε προς τη Χαμάς.

Επί χρόνια, έποικοι που προστατεύονται από τις IDF-τον ισραηλινό στρατό επιτίθενται σε παλαιστινιακά χωριά με στόχο να αναγκάσουν τους κατοίκους τους να φύγουν και να σφίξουν την παράνομη τανάλια του Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη, αλλά η επέκταση αυτού του φαινομένου από τις 7 οκτωβρίου προκαλεί ρίγη και στους συνεργούς του Ισραήλ στις ΗΠΑ.

Η απειλή του Μπάιντεν να απαγορεύσει τις βίζες για τους εποίκους που εμπλέκονται στη βία κατά των παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη είναι μια κίνηση υπεκφυγής. Αυτοί οι άποικοι είναι κάθε άλλο παρά ανέντιμοι μεμονωμένοι ηθοποιοί. οπλίζονται από το Κράτος και προστατεύονται επιθετικά από τον IDF-ισραηλινό στρατό και το ισραηλινό νομικό σύστημα, επειδή εφαρμόζουν μια κρατική πολιτική.

Αλλά ακόμη και αυτή η κακώς διατυπωμένη απειλή από τον Μπάιντεν καθιστά σαφές ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε αντίθεση με την κυβέρνηση του. Η Χαμάς έχει μια πανπαλαιστινιακή προοπτική, όχι συγκεκριμένη για τη Γάζα, και ως εκ τούτου σκόπευε η 7η οκτωβρίου να έχει μεταμορφωτικά αποτελέσματα σε ολόκληρη την Παλαιστίνη.

Κατά τη διάρκεια της «Ιντιφάντας της Ενότητας» του 2021, η οποία προσπάθησε να συνδέσει τους αγώνες των παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα με αυτούς εντός του Ισραήλ, η Χαμάς ανέλαβε ενέργειες για την υποστήριξη αυτού του στόχου.

Τώρα, το ισραηλινό Κράτος επιταχύνει αυτή τη σύνδεση με μια παρανοϊκή εκστρατεία καταστολής ενάντια σε οποιαδήποτε έκφραση διαφωνίας από τους παλαιστίνιους πολίτες του. Εκατοντάδες Παλαιστίνιοι στη Δυτική Όχθη έχουν συλληφθεί, συμπεριλαμβανομένων ακτιβιστών και εφήβων που αναρτούν στο Facebook. Το Ισραήλ γνωρίζει πολύ καλά την πιθανότητα κλιμάκωσης στη Δυτική Όχθη.

Υπό αυτή την έννοια, η ισραηλινή απάντηση δεν έκανε τίποτα άλλο από το να φέρει πιο κοντά τους πληθυσμούς της Δυτικής Όχθης και της Γάζας. Είναι σαφές ότι το Ισραήλ δεν σκόπευε ποτέ να δεχτεί ένα κυρίαρχο παλαιστινιακό κράτος δυτικά του ποταμού Ιορδάνη. Αντίθετα, το Ισραήλ κλιμακώνει τα μακροχρόνια σχέδια για να εξασφαλίσει τον έλεγχο του εδάφους-της περιοχής.

Αυτό και η αυξανόμενη ισραηλινή καταπάτηση στο Τέμενος Αλ Άκσα μας υπενθυμίζουν ότι το Ισραήλ τροφοδοτεί ενεργά όποιες εξεγέρσεις ακολουθούν στη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ και ακόμη και εντός των γραμμών του ’67.

Κατά ειρωνικό τρόπο, λοιπόν, η επιμονή των Ηνωμένων Πολιτειών να πάρει τον έλεγχο της Γάζας η Παλαιστινιακή Αρχή μετά τον καταστροφικό πόλεμο του Ισραήλ –και τις καθυστερημένες και αδύναμες προειδοποιήσεις τους για τη βία των εποίκων– ενισχύει την ιδέα ότι η Δυτική Όχθη και η Γάζα είναι μια ενιαία οντότητα.

Η 17ετής πολιτική του Ισραήλ να χωρίσει μια συμμορφούμενη Δυτική Όχθη, που διευθύνεται από μια συνεπιλεγμένη παλαιστινιακή Αρχή, από μια «διαχειριζόμενη από τρομοκράτες Γάζα» απέτυχε.

To Ισραήλ μετά την 7η Οκτωβρίου

Η εισβολή υπό την ηγεσία της Χαμάς έχει διατρυπήσει τους μύθους του αήττητου του Ισραήλ και τις προσδοκίες των πολιτών του για ηρεμία ακόμα και όταν το Kράτος πνίγει τις ζωές των παλαιστινίων.

Μόλις λίγες εβδομάδες νωρίτερα, ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου καυχήθηκε ότι το Ισραήλ είχε «διαχειριστεί» επιτυχώς τη σύγκρουση σε σημείο που η Παλαιστίνη δεν εμφανίζεται πλέον στον χάρτη του για μια «νέα Μέση Ανατολή».

Με τις Συμφωνίες του Αβραάμ και άλλες συμμαχίες, ορισμένοι άραβες ηγέτες επρόκειτο να αγκαλιάσουν το Ισραήλ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες προωθούσαν το σχέδιο, με τους Προέδρους Ντόναλντ Τραμπ και Τζο Μπάιντεν να επικεντρώνονται και οι δύο στην «ομαλοποίηση» με τα αραβικά καθεστώτα που ήταν πρόθυμα να εγκαταλείψουν τους παλαιστίνιους που υπόκεινται στο διαρκώς αυστηρότερο ισραηλινό απαρτχάιντ.

Η 7η οκτωβρίου ήταν μια έντονη υπενθύμιση ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι βιώσιμη και ότι η παλαιστινιακή αντίσταση αποτελεί μια μορφή δύναμης αρνησικυρίας στις προσπάθειες άλλων να καθορίσουν τη μοίρα τους.

Είναι πολύ νωρίς για να μετρήσουμε τον αντίκτυπο της 7ης οκτωβρίου στην εσωτερική πολιτική του Ισραήλ. Έχει κάνει τους ισραηλινούς πιο επιθετικούς, περισσότερο γεράκια, αλλά ταυτόχρονα πιο δύσπιστους για την εθνική τους ηγεσία μετά την κολοσσιαία αποτυχία πληροφοριών και απάντησης.

Χρειάστηκε μια σημαντική μαζική κινητοποίηση εναντίον της κυβέρνησης από τις οικογένειες των ισραηλινών που κρατούνταν αιχμάλωτοι στη Γάζα για να επιτευχθεί μια παύση στη στρατιωτική δράση και να εξασφαλιστεί μια συμφωνία για την απελευθέρωση των ομήρων.

Μια δραματική εσωτερική διαφωνία υψηλού προφίλ σχετικά με τους ομήρους και το τι πρέπει να κάνει το Ισραήλ για να εξασφαλίσει την επιστροφή τους θα μπορούσε να αυξήσει την πίεση για περαιτέρω συμφωνίες απελευθέρωσης και ακόμη και μια πλήρη κατάπαυση του πυρός, παρά την αποφασιστικότητα να συνεχιστεί ο πόλεμος από μεγάλο μέρος της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.

Η ισραηλινή κοινή γνώμη παραμένει μπερδεμένη, θυμωμένη και απρόβλεπτη. Έπειτα, υπάρχει ο αντίκτυπος του πολέμου στην ισραηλινή οικονομία, της οποίας το μοντέλο ανάπτυξης βασίζεται στην προσέλκυση υψηλών επιπέδων ξένων άμεσων επενδύσεων στον τομέα της τεχνολογίας και σε άλλες εξαγωγικές βιομηχανίες.

Οι κοινωνικές διαμαρτυρίες του περασμένου έτους και η αβεβαιότητα για τη συνταγματική σύγκρουση είχαν ήδη αναφερθεί ως αιτία της πτώσης κατά 68% των άμεσων ξένων επενδύσεων (Αξε) που καταγράφηκε το καλοκαίρι.

Ο πόλεμος του Ισραήλ, για τον οποίο έχουν κινητοποιηθεί 360.000 έφεδροι, προσθέτει ένα νέο επίπεδο σοκ. Ο οικονομολόγος Adam Tooze έγραψε στο Substack του: Το τεχνολογικό λόμπι στο Ισραήλ εκτιμά ότι το ένα δέκατο του εργατικού του δυναμικού έχει κινητοποιηθεί.

Οι κατασκευές παραλύουν από την καραντίνα του παλαιστινιακού εργατικού δυναμικού στη Δυτική Όχθη. Η κατανάλωση υπηρεσιών έχει καταρρεύσει καθώς οι άνθρωποι μένουν μακριά από εστιατόρια και οι δημόσιες συγκεντρώσεις είναι περιορισμένες.

Τα αρχεία των πιστωτικών καρτών δείχνουν ότι η ιδιωτική κατανάλωση στο Ισραήλ μειώθηκε σχεδόν κατά το ένα τρίτο τις ημέρες μετά το ξέσπασμα του πολέμου. Οι δαπάνες για τον ελεύθερο χρόνο και ψυχαγωγία έχουν καταρρεύσει κατά 70%.

Ο τουρισμός, ένας πυλώνας της ισραηλινής οικονομίας, έχει σταματήσει απότομα. Οι πτήσεις ακυρώθηκαν και τα φορτία εκτρέπονται. Υπεράκτια, η ισραηλινή κυβέρνηση διέταξε τη Chevron να σταματήσει την παραγωγή στο κοίτασμα φυσικού αερίου Tamar, κοστίζοντας στο Ισραήλ 200 εκατομμύρια δολάρια το μήνα σε χαμένα έσοδα.

Το Ισραήλ είναι μια πλούσια χώρα, με τους πόρους που χρειάζονται για να αντιμετωπίσει μέρος αυτής της καταιγίδας, αλλά με τον πλούτο του έρχεται και η ευθραυστότητα, και έχει πολλά να χάσει.

Η Γάζα μετά τις 7 Οκτωβρίου

Οι ισραηλινές δυνάμεις ξεχύθηκαν στη Γάζα με ένα σχέδιο μάχης, αλλά χωρίς ξεκάθαρο πολεμικό σχέδιο για τη Γάζα μετά την εισβολή. Ορισμένοι Ισραηλινοί στρατιωτικοί ηγέτες στοχεύουν να διατηρήσουν τον «έλεγχο ασφαλείας» όπως αυτός που απολαμβάνουν στη Δυτική Όχθη. Στη Γάζα, αυτό θα την φέρει μπροστά σε μια εξέγερση καλύτερα προετοιμασμένη και υποστηριζόμενη από την πλειοψηφία του πληθυσμού.

Πολλοί στους ισραηλινούς κυβερνητικούς κύκλους υποστηρίζουν την ανάγκη βίαιης μετεγκατάστασης μεγάλου μέρους του άμαχου πληθυσμού της Γάζας στην Αίγυπτο, δημιουργώντας μια ανθρωπιστική κρίση που καθιστά τη Γάζα αβίωτη.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είπαν ότι έχουν αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο, αλλά κανένας έξυπνος παίκτης δεν θα απορρίψει την πιθανότητα οι ισραηλινοί να ζητήσουν τη συγνώμη παρά την άδεια για μεγάλης κλίμακας εθνοκάθαρση, σύμφωνα με τους μακροπρόθεσμους δημογραφικούς στόχους του Ισραήλ για μείωση του παλαιστινιακού πληθυσμού μεταξύ του ποταμού και της θάλασσας.

Οι αμερικανοί αξιωματούχοι πήραν ξανά στα χέρια τα παλιότερα βιβλία προσευχής, ελπίζοντας να επαναφέρουν τον 88χρονο Μαχμούντ Αμπάς, επικεφαλής της Παλαιστινιακής Αρχής, στη διοίκηση της Γάζας, με την υπόσχεση για μια νέα επιδίωξη της χιμαιρικής «λύσης των δύο Κρατών». ”

Αλλά η Παλαιστινιακή Αρχή δεν έχει αξιοπιστία ούτε στη Δυτική Όχθη, λόγω της συγκατάθεσής της στη διαρκώς διευρυνόμενη ισραηλινή κατοχή. Έπειτα, υπάρχει η πραγματικότητα πως η αποτροπή μιας γνήσιας παλαιστινιακής κυριαρχίας σε οποιοδήποτε μέρος της ιστορικής Παλαιστίνης αποτελεί εδώ και καιρό ένα σημείο συναίνεσης στην ισραηλινή ηγεσία στο μεγαλύτερο μέρος του σιωνιστικού πολιτικού φάσματος.

Οι ισραηλινοί ηγέτες δεν χρειάζεται να υποκύψουν στις προσδοκίες μιας αμερικανικής κυβέρνησης που θα μπορούσε να αποκηρυχθεί τον επόμενο χρόνο. Και έχουν την αποδεδειγμένη ικανότητα να κουνάνε την ουρά τους ακόμα κι αν ο Μπάιντεν επανεκλεγεί.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξαν να κάνουν πλάτες στην πολεμική μηχανή του Ισραήλ, της οποίας ο προορισμός μπορεί να μην είναι ξεκάθαρος, αλλά σίγουρα δεν είναι ένα παλαιστινιακό Κράτος.

Ο παγκόσμιος αντίκτυπος της 7ης Οκτωβρίου

Το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να έπεισαν τους εαυτούς τους ότι ο κόσμος «γύρισε σελίδα» σε σχέση με την παλαιστινιακή υπόθεση, αλλά οι ενέργειες που απελευθερώθηκαν από τα γεγονότα μετά τις 7 οκτωβρίου υποδηλώνουν πως είναι αλήθεια το αντίθετο.

Οι εκκλήσεις για αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη έχουν αντηχήσει στους δρόμους του αραβικού κόσμου, λειτουργώντας σε ορισμένες Χώρες ως κωδικοποιημένη γλώσσα διαφωνίας ενάντια σε έναν ξεφτιλισμένο αυταρχισμό.

Σε ολόκληρο τον παγκόσμιο Νότο και σε πόλεις σε όλη τη Δύση, η Παλαιστίνη κατέχει τώρα μια συμβολική θέση ως ενσάρκωση της εξέγερσης ενάντια στη δυτική υποκρισία και μια άδικη μετα-αποικιακή τάξη.

Είναι από τους καιρούς της παράνομης εισβολής των Ηνωμένων Πολιτειών στο Ιράκ που τόσα εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν βγει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν. Η οργανωμένη δουλειά έδειξε τους διεθνιστικούς της μύες για να αμφισβητήσει τις προμήθειες όπλων στο Ισραήλ και υπενθύμισε στον εαυτό της τη δύναμή της να αλλάξει την ιστορία, ενώ νομικοί μηχανισμοί όπως το διεθνές ποινικό Δικαστήριο, το διεθνές Δικαστήριο δικαιοσύνης, ακόμη και τα αμερικανικά δικαστήρια και τα ευρωπαϊκά έχουν χρησιμοποιηθεί για να αμφισβητήσουν τις κυβερνητικές πολιτικές που επιτρέπουν τα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ.

Πανικόβλητο από τις ενέργειές του στη Γάζα, το Ισραήλ και οι υποστηρικτές του επέστρεψαν στο να κατηγορήσουν όσους θα αμφισβητούσαν τη βιαιότητα του Ισραήλ για «αντισημιτισμό», αλλά όλα, από τις μαζικές πορείες μέχρι την εβραϊκή αντιπολίτευση μέχρι τις δημοσκοπήσεις για τον χειρισμό της κρίσης από τον Μπάιντεν, δείχνουν ότι η εξίσωση της αλληλεγγύη με τον αντισημιτισμό δεν είναι μόνο εκ των πραγμάτων λάθος, αλλά δεν είναι πειστική.

Αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής έκοψαν συμβολικά τους δεσμούς τους, και ο σκόπιμος βομβαρδισμός άμαχου πληθυσμού και η άρνηση πρόσβασης σε καταφύγιο, τροφή, νερό και ιατρική περίθαλψη έχει απογοητεύσει, δημιουργώντας έκπληξη, ακόμη και πολλούς από τους συμμάχους του Ισραήλ.

Το εύρος της βίας που είναι διατεθειμένη να ανεχθεί η Δύση εναντίον ενός αιχμάλωτου λαού στη Γάζα προσφέρει στον παγκόσμιο Νότο μια ξεκάθαρη υπενθύμιση του λογαριασμού που έμεινε εκκρεμής με την αυτοκρατορική Δύση. Και όταν ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν και ο Καναδός πρωθυπουργός Τζάστιν Τριντό εκλιπαρούν δημόσια το Ισραήλ να σταματήσει να «βομβαρδίζει τα παιδιά», το Ισραήλ κινδυνεύει να χάσει και μέρη της Δύσης.

Έχει καταστεί δύσκολο βραχυπρόθεσμα για τις αραβικές και μουσουλμανικές χώρες να διατηρήσουν, πολύ λιγότερο να επεκτείνουν, τους δημόσιους δεσμούς-σχέσεις. Η σύνδεση με την απάντηση του Ισραήλ στις 7 οκτωβρίου τίναξε επίσης στον αέρα τις φαντασιώσεις των ΗΠΑ για διεκδίκηση ηγεμονίας στον Παγκόσμιο Νότο με τη φόρμουλα «εμείς είμαστε τα καλά παιδιά».

Η αντίθεση μεταξύ των απαντήσεών της στη ρωσο-ουκρανική και ισραηλινο-παλαιστινιακή κρίση αντίστοιχα έχει δημιουργήσει μια συναίνεση για την υποκρισία στο επίκεντρο της εξωτερικής πολιτικής των Ηπα, προκαλώντας εξαιρετικά θεάματα όπως η επίπληξη στον Μπάιντεν, πρόσωπο με πρόσωπο σε μια αμερικανική σύνοδο κορυφής του APEC, Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας-Ειρηνικού, από τον πρωθυπουργό της Μαλαισίας Ανουάρ Ιμπραήμ για την αποτυχία του να αντισταθεί στις φρικαλεότητες του Ισραήλ.

προειδοποίησε συγκεκριμένα ότι η απάντηση του Μπάιντεν στη Γάζα έχει δημιουργήσει σοβαρό έλλειμμα εμπιστοσύνης με εκείνους που οι Ηνωμένες Πολιτείες ελπίζουν να θεωρήσουν συμμάχους στον ανταγωνισμό με τη Ρωσία και την Κίνα.

Το να δείξουν στους άραβες συμμάχους ότι ο προστάτης τους στην Ουάσιγκτον τάσσεται με το Ισραήλ, ακόμη και όταν βομβαρδίζει άραβες αμάχους, πιθανότατα θα ενισχύσει την τάση των Κρατών στον παγκόσμιο Νότο να διαφοροποιήσουν τις γεωπολιτικές τους ατζέντες.

Το πολιτικό ζήτημα

Ανατρέποντας ένα status quo που οι παλαιστίνιοι θεωρούν απαράδεκτο, η Χαμάς επανέφερε την πολιτική στην ημερήσια διάταξη. Το Ισραήλ έχει σημαντική στρατιωτική ισχύ, αλλά είναι πολιτικά αδύναμο.

Μεγάλο μέρος του κατεστημένου των ΗΠΑ που υποστηρίζει τον πόλεμο του Ισραήλ ξεκινά από την προϋπόθεση ότι η βία που προέρχεται από μια καταπιεσμένη κοινότητα μπορεί να εξαλειφθεί με την εφαρμογή συντριπτικής στρατιωτικής δύναμης εναντίον αυτής της κοινότητας.

Αλλά ακόμη και ο υπουργός Άμυνας Lloyd Austin έχει εκφράσει σκεπτικισμό σχετικά με αυτή την υπόθεση, προειδοποιώντας ότι οι ισραηλινές επιθέσεις που σκοτώνουν χιλιάδες πολίτες κινδυνεύουν να τους ωθήσουν «στην αγκαλιά του εχθρού [και να αντικαταστήσουν] μια τακτική νίκη με μια στρατηγική ήττα».

Οι δυτικοί πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης αρέσκονται να φαντασιώνονται ότι η Χαμάς είναι μια μηδενιστική ομάδα τύπου ISIS που κρατά όμηρο την παλαιστινιακή κοινωνία. Η Χαμάς είναι, στην πραγματικότητα, ένα πολύπλευρο πολιτικό κίνημα που έχει τις ρίζες του στον ιστό και τις εθνικές φιλοδοξίες της παλαιστινιακής κοινωνίας.

Ενσαρκώνει την πεποίθηση, που θλιβερά επιβεβαιώθηκε από δεκαετίες παλαιστινιακής εμπειρίας, ότι η ένοπλη αντίσταση είναι θεμελιώδης για το εγχείρημα της Παλαιστινιακής απελευθέρωσης, λόγω των αποτυχιών της διαδικασίας του Όσλο και της αδυσώπητης εχθρότητας του αντιπάλου.

Η επιρροή και η δημοτικότητά της αυξήθηκαν καθώς το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του συνέχισαν να εμποδίζουν την ειρηνευτική διαδικασία και άλλες μη βίαιες στρατηγικές για την επιδίωξη της παλαιστινιακής απελευθέρωσης.

Η εκστρατεία του Ισραήλ θα μειώσει τη στρατιωτική ικανότητα της Χαμάς. Αλλά ακόμα κι αν επρόκειτο να σκοτώσει τους βασικούς ηγέτες της οργάνωσης (όπως έχει κάνει στο παρελθόν), η απάντηση του Ισραήλ στην 7 οκτωβρίου επιβεβαιώνει το μήνυμα της Χαμάς και τη θέση της μεταξύ των παλαιστινίων στην περιοχή, και όχι μόνο.

Οι μεγάλες διαδηλώσεις στην Ιορδανία με φωνές υπέρ της Χαμάς, για παράδειγμα, δεν έχουν προηγούμενο. Δεν χρειάζεται να εγκρίνουμε ή να υποστηρίζουμε τις ενέργειες της Χαμάς της 7 οκτωβρίου για να αναγνωρίσουμε τη διαρκή γοητεία ενός κινήματος που φαίνεται ικανό να κάνει το Ισραήλ να πληρώσει κάποιο τίμημα για τη βία που ασκεί στους παλαιστίνιους κάθε μέρα, κάθε χρόνο, από γενιά σε γενιά.

Η ιστορία προτείνει επίσης ένα μοτίβο στο οποίο εκπρόσωποι κινημάτων που απορρίφθηκαν ως «τρομοκράτες» από τους αντιπάλους τους –στη Νότια Αφρική, για παράδειγμα, ή στην Ιρλανδία– εμφανίζονται ωστόσο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων όταν έρθει η ώρα να αναζητηθούν πολιτικές λύσεις.

Θα ήταν ανιστόρητο να στοιχηματίσουμε ότι η Χαμάς, ή τουλάχιστον κάποια εκδοχή του πολιτικο-ιδεολογικού ρεύματος που εκπροσωπεί, δεν θα κάνει το ίδιο εάν και όταν επανεξεταστεί σοβαρά μια πολιτική λύση μεταξύ του Ισραήλ και των παλαιστινίων.

Το τι θα συμβεί μετά τη φρικτή βία δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο, αλλά η επίθεση της Χαμάς στις 7 οκτωβρίου επέβαλε ένα reset μιας πολιτικής διαμάχης στην οποία το Ισραήλ φαίνεται απρόθυμο να ανταποκριθεί πέρα ​​από την καταστροφική στρατιωτική δύναμη κατά των παλαιστινίων αμάχων.

Και όπως έχουν τα πράγματα τώρα, μετά από οκτώ εβδομάδες εκδίκησης, το Ισραήλ δεν μπορούμε να πούμε πως κερδίζει.

* Tony Karon, είναι ο υπεύθυνος σύνταξης του AJ+ di Al Jazeera, πρώην αρχισυντάκτης του περιοδικού Time και ακτιβιστής στο απελευθερωτικό κίνημα κατά του απαρτχάιντ στη χώρα του, τη Νότια Αφρική.

** Daniel Levy είναι πρόεδρος του Προγράμματος ΗΠ/Μέσης Ανατολής-U.S./Middle East Project και πρώην Ισραηλινός διαπραγματευτής με τους παλαιστίνιους στην Τάμπα με τον πρωθυπουργό Ehud Barak και στο Όσλο Β με τον πρωθυπουργό Yitzhak Rabin.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org