Το Κοινό και η Μη Ιδιοκτησία, β’ μέρος

ΑΣ ΣΚΕΦΤOYME ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΒΗΜΑ.

Πώς μας ήρθε στο μυαλό; Λοιπόν, θα σας πω. Είδαμε αρκετά πράγματα. Οπότε αυτή η ιδέα δεν προέκυψε αμέσως. Σαν να συνθέτονταν σιγά σιγά και σαν να την βλέπαμε κομμάτι κομμάτι και μετά όλη μαζί.

Το πρώτο ήταν η καταιγίδα. Όλο αυτό που αναφέρεται στη μη συμμόρφωση της φύσης. Ο τρόπος της να διαμαρτύρεται, όλο και πιο δυνατός και τρομερός. Το λέμε καταστροφή, αλλά πολλές φορές αυτό που συμβαίνει είναι ότι η φύση παίρνει ξανά πίσω έναν τόπο.

Ή επιτίθεται στις εισβολές του συστήματος: τα φράγματα, για παράδειγμα Τουριστικά θέρετρα, επίσης, που χτίζονται επάνω στο θάνατο των ακτών. Mεγασχέδια που βλάπτουν, κάνουν κακό στη γη. Έτσι, υπάρχει η αντίδραση. Μερικές φορές αντιδρά γρήγορα, μερικές φορές παίρνει λίγο χρόνο.

Και ο άνθρωπος; Λοιπόν, αυτό που έχει κάνει το σύστημα στο ανθρώπινο ον, είναι σαν να μένει εμβρόντητος. Δεν αντιδρά. Ακόμα κι αν βλέπει ότι έρχεται το κακό, το πάθημα, ότι υπάρχουν προειδοποιήσεις, ότι υπάρχουν τα σήματα, συνεχίζει σαν να μην έχει συμβεί τίποτα και, λοιπόν, ας γίνει ό,τι γίνει.

Λένε ότι αυτή η ζημιά ήταν ξαφνική. Όμως εδώ και αρκετά χρόνια έχουμε προειδοποιηθεί ότι η καταστροφή της φύσης θα έχει το τίμημα της. Η επιστήμη, όχι εμείς, το αναλύει και το αποδεικνύει, το δείχνει. Εμείς, λοιπόν, ως άνθρωποι της γης το βλέπουμε, τη βλέπουμε. Είναι όλα άχρηστα.

Η τραγωδία δεν έρχεται ξαφνικά στο σπίτι σου, όχι. Πρώτα θα πλησιάσει, θα κάνει θόρυβο για να ξέρεις ότι έρχεται. Χτυπά την πόρτα σου. Τα σπάει όλα. Όχι μόνο το σπίτι σου, τους ανθρώπους σου, τη ζωή σου, αλλά και την καρδιά σου. Δεν είσαι πλέον σε ειρήνη, ήσυχος, ήρεμος.

Το άλλο είναι αυτό που ονομάζουν κοινωνική αποσύνθεση ή διάσπαση του κοινωνικού ιστού λόγω της βίας. Με άλλα λόγια, μια κοινότητα ανθρώπων δεσμεύεται από ορισμένους κανόνες, πρότυπα ή συμφωνίες, όπως λέμε εμείς.

Μερικές φορές φτιάχνονται γραπτοί νόμοι και μερικές φορές δεν γράφεται τίποτα, αλλά οι άνθρωποι το γνωρίζουν ούτως ή άλλως. Σε πολλές κοινότητες ονομάζεται «σημείωμα συμφωνίας», δηλαδή τίθεται γραπτώς. «Αυτό μπορεί να γίνει, αυτό δεν μπορεί να γίνει, αυτό πρέπει να γίνει» και ούτω καθεξής.

Για παράδειγμα, αυτοί που εργάζονται προχωρούν. Εκείνοι που δεν εργάζονται, να παραμείνουν πίσω. Ότι είναι λάθος να αναγκάζεις κάποιον να κάνει αυτό που δεν θέλει, για παράδειγμα στην περίπτωση των ανδρών εναντίον των γυναικών.

Ότι είναι λάθος να εφορμούμε στους αδύναμους. Ότι είναι λάθος να σκοτώνεις, να κλέβεις, να βιάζεις. Τι γίνεται όμως αντιθέτως; Τι γίνεται αν το κακό ανταμείβεται και το καλό διώκεται και τιμωρείται; Για παράδειγμα, ένας γηγενής αγρότης που βλέπει ότι η καταστροφή ενός δάσους είναι λάθος γίνεται φύλακάς του.

Προστατεύει το δάσος, λοιπόν, από αυτούς που το καταστρέφουν με σκοπό το κέρδος. Το να υπερασπίζεσαι είναι καλό πράγμα, γιατί αυτός ο αδερφός ή εκείνη η αδελφή φροντίζει τη ζωή.. Αυτό είναι ανθρώπινο, δεν είναι μια θρησκεία.

Συμβαίνει όμως αυτός ο φύλακας να διώκεται, να φυλακίζεται και όχι σπάνια, να δολοφονείται. Και αν ρωτήσετε ποιο ήταν το έγκλημά του, γιατί τον σκότωσαν και ακούσετε ότι το έγκλημά του ήταν πως υπερασπίζεται τη ζωή, όπως ο αδερφός Samir Flores Soberanes, τότε είναι σαφές ότι το σύστημα είναι άρρωστο, ότι δεν υπάρχει πλέον θεραπεία, η οποία πρέπει να αναζητηθεί αλλού.

Τι χρειάζεται για να συνειδητοποιήσουμε αυτή την ασθένεια, αυτή τη σαπίλα της ανθρωπότητας; Δεν υπάρχει ανάγκη για θρησκεία, ούτε επιστήμη, ούτε ιδεολογία. Απλώς κοιτάξτε, ακούστε, αισθανθείτε.

Και μετά βλέπουμε ότι στα μεγάλα Αφεντικά, στους καπιταλιστές, δεν νοιάζει τι θα γίνει αύριο. Θέλουν να κερδίσουν σήμερα. Όσο το δυνατόν περισσότερο και όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δεν πειράζει αν τους πεις «βρε, αλλά αυτό που κάνεις καταστρέφει και η καταστροφή εξαπλώνεται, μεγαλώνει, γίνεται ανεξέλεγκτη και επιστρέφει σε σένα».

Σαν να φτύνω ή να κατουρώ κόντρα στον άνεμο. Σου γυρίζει μπούμερανγκ». Θα μπορούσες να νομίζεις ότι είναι ωραίο που η κακοτυχία πέφτει πάνω σε έναν απατεώνα. Αλλά πριν από αυτό, πέφτει πάνω σε πολλούς ανθρώπους που δεν ξέρουν καν γιατί.

Όπως τα παιδιά, για παράδειγμα. Τι ξέρει ένα παιδί για θρησκείες, ιδεολογίες, πολιτικά κόμματα ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά το σύστημα τους καθιστά υπεύθυνους. Τους βάζει να πληρώσουν. Στο όνομά τους καταστρέφουμε, στο όνομά τους σκοτώνουμε, στο όνομά τους λέμε ψέματα.

Και αφήνουμε κληρονομιά σε αυτά θάνατο και καταστροφή. Και δεν φαίνεται ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση. Ξέρουμε ότι θα χειροτερέψει. Και τέλος πάντων πρέπει να διασχίσουμε την καταιγίδα και να φτάσουμε στην άλλη πλευρά. Να επιβιώσουμε.

Ένα άλλο πράγμα είναι αυτό που είδαμε στο Ταξίδι για τη Ζωή. Αυτό που υπάρχει σε εκείνα τα μέρη που θα έπρεπε να είναι πιο προχωρημένα, που είναι πιο ανεπτυγμένα όπως λένε. Είδαμε ότι όλα όσα μιλούν για «δυτικό πολιτισμό», «πρόοδο» και πράγματα του είδους είναι ένα ψέμα.

Είδαμε ότι υπήρχαν τα απαραίτητα για τους πολέμους και τα εγκλήματα. Παρατηρήσαμε πραγματικά δύο θέματα: το πρώτο είναι πού θα πάει να χτυπήσει η καταιγίδα αν δεν κάνουμε τίποτα. Το άλλο είναι αυτό που χτίζουν άλλες οργανωμένες εξεγέρσεις σε εκείνες τις γεωγραφικές περιοχές.

Με άλλα λόγια, αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν το ίδιο πράγμα που βλέπουμε εμείς. Δηλαδή, τη θύελλα. Χάρη σε αυτούς τους αδελφικούς λαούς καταφέραμε να διευρύνουμε το όραμά μας, να το καταστήσουμε ευρύτερο. Δηλαδή, όχι μόνο να κοιτάμε παραπέρα, αλλά και να βλέπουμε περισσότερα πράγματα. Περισσότερο κόσμο.

Έτσι, εμείς, ως αυτόχθονες λαοί, αναρωτιόμαστε τι κάνουμε, και αν αξίζει τον κόπο, και αν όλοι εκεί το βλέπουν. Αλλά βλέπουμε εκείνα τα αδέρφια που συμπεριφέρονται σαν να μην τους νοιάζει τι θα συμβεί στους άλλους, σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους, και μετά είναι η σειρά τους. Πιστεύουν ότι είναι ασφαλείς κλεισμένοι στον εαυτό τους. Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου αλήθεια.

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Έτσι σκεφτήκαμε, θυμηθήκαμε πώς ήταν η κατάσταση παλαιότερα. Το συζητήσαμε με τους προκατόχους μας. Τους ρωτήσαμε αν αυτό ίσχυε πριν. Τους ζητήσαμε να μας πουν αν πάντα υπήρχε σκοτάδι, θάνατος, καταστροφή.

Από πού προέρχεται αυτή η ιδέα του κόσμου; Πώς πήγαν όλα κατά διαόλου; Νομίζουμε ότι αν ξέραμε πότε και πώς χάθηκε το φως, η καλή σκέψη, η γνώση του τι είναι καλό και τι είναι κακό, τότε ίσως θα μπορούσαμε να βρούμε ξανά τον εαυτό μας και επομένως να παλέψουμε για να επιστρέψουν όλα όπως θα πρέπει να είναι, με σεβασμό για τη ζωή.

Και μετά είδαμε πώς συνέβη αυτό: συνέβη με την ατομική ιδιοκτησία. Και το θέμα δεν είναι να αλλάξουμε όνομα και να πούμε ότι είναι μια ιδιοκτησία ejidale, μια μικρή ιδιοκτησία ή μια ομοσπονδιακή ιδιοκτησία.

Γιατί σε όλες τις περιπτώσεις είναι η κακή διακυβέρνηση που δίνει τα χαρτιά. Με άλλα λόγια, είναι η κακή κυβέρνηση που λέει αν υπάρχει κάτι και, με τα κόλπα της, παύει να υπάρχει. Όπως έγινε με τη μεταρρύθμιση του Salinas de Gortari κατά της δημοτικής περιουσίας, που υπήρχε μόνο αν καταγραφόταν και που, με τους ίδιους νόμους, την εξαφάνισε.

Και τα εγγεγραμμένα δημοτικά-κοινοτικά περιουσιακά στοιχεία προκαλούν διαιρέσεις και συγκρούσεις. Διότι τα εδάφη αυτά ανήκουν νομικά σε κάποιους, αλλά εναντίον άλλων. Τα έγγραφα ιδιοκτησίας δεν λένε «αυτό είναι δικό σου», αλλά λένε «αυτό δεν είναι εκείνου του ανθρώπου, κολλήστε το».

Και οι αγρότες παλεύουν να πάρουν ένα κομμάτι χαρτί που να λέει ότι αυτό που είναι δικό τους είναι δικό τους γιατί ήδη εργάζονται εκεί. Και οι αγρότες κάνουν πόλεμο στους αγρότες ούτε καν για ένα κομμάτι γης, όχι, είναι για ένα κομμάτι χαρτί στο οποίο είναι γραμμένο σε ποιον ανήκει αυτή η γη.

Και τα έγγραφα, και η οικονομική βοήθεια είναι άλλη μια εξαπάτηση. Γιατί ανακαλύπτεις ότι αν έχεις ένα έγγραφο, σου δίνουν μια οικονομική ενίσχυση από το κοινωνικό πρόγραμμα, αλλά σου ζητούν να στηρίξεις πχ έναν υποψήφιο γιατί αυτός ο υποψήφιος θα σου δώσει το έγγραφο και τα χρήματα.

Αλλά μετά εκείνη η ίδια κυβέρνηση σε εξαπατά επειδή πουλά αυτό το έγγραφο σε μια εταιρεία. Και μετά έρχεται η εταιρεία και σου λέει ότι πρέπει να φύγεις γιατί αυτή η γη δεν είναι δική σου διότι αυτός ο γαμημένος επιχειρηματίας έχει τώρα το έγγραφο. Και πρέπει να φύγεις με τις καλές ή τις κακές γιατί έχουν στρατούς, αστυνομία και παραστρατιωτικούς να σε πείσουν να φύγεις.

Το μόνο που χρειάζεται είναι η εταιρεία να πει ότι θέλει τη γη ώστε να την απαλλοτριώσει η κυβέρνηση και να πει στην εταιρεία να κοιτάξει τις δουλειές της «για λίγο». Αυτό κάνουν με τα megaprojects.

Και όλα αυτά για ένα καταραμένο κομμάτι χαρτί. Αν και το κομμάτι χαρτί χρονολογείται από την εποχή της Νέας Ισπανίας, δεν ισχύει για τους ισχυρούς. Είναι μια εξαπάτηση. Μπορείτε να εμπιστευτείτε και να παραμείνετε ήρεμοι μέχρι το σύστημα να ανακαλύψει ότι κάτω από τη φτώχεια σας υπάρχει πετρέλαιο, χρυσός, ουράνιο, ασήμι.

Ή ότι υπάρχει μια πηγή καθαρού νερού, γιατί το νερό είναι πλέον ένα εμπόρευμα που μπορεί να αγοραστεί και να πουληθεί. Ένα εμπόρευμα όπως ήταν οι γονείς σου, οι παππούδες σου, οι προπαππούδες σου. Ένα εμπόρευμα όπως είσαι εσύ, και θα είναι τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, τα δισέγγονά σου, και ούτω καθεξής για γενιές.

Αυτό το έγγραφο είναι σαν τις ετικέτες των εμπορευμάτων στις αγορές, είναι η τιμή της γης, της δουλειάς σου, των απογόνων σου. Και δεν το καταλαβαίνεις, αλλά είσαι ήδη στην ουρά στο ταμείο. Και ανακαλύπτεις ότι όχι μόνο θα πρέπει να πληρώσεις, αλλά θα βγεις από το μαγαζί και θα διαπιστώσεις ότι σου πήραν το εμπόρευμα σου, ότι δεν έχεις ούτε το έγγραφο για το οποίο παλέψατε τόσο σκληρά εσύ και οι πρόγονοί σου.

Και ότι, ίσως, θα αφήσεις ένα έγγραφο στα παιδιά σου, και ίσως ούτε καν αυτό. Τα κυβερνητικά έγγραφα είναι το τίμημα της ζωής σου, αυτή την τιμή πρέπει να την πληρώσεις με τη ζωή σου. Επομένως, είσαι ένα νόμιμο εμπόρευμα. Αυτή είναι η μόνη διαφορά από τη σκλαβιά.

Και το πρόβλημα είναι ότι μπορείς να φτιάξεις πολλά έγγραφα που χωρίζουν τη γη πολλές φορές, αλλά η γη δεν μεγαλώνει όπως τα χαρτιά. Ένα εκτάριο είναι πάντα ένα εκτάριο, ακόμα κι αν υπάρχουν πολλές κάρτες, πολλά χαρτιά.

Έτσι, αυτό συμβαίνει με εκείνο που αποκαλούν Τέταρτο Μετασχηματισμό και το πρόγραμμά του Σπέρνοντας Ζωή– Sembrando Vida: στα ejidos υπάρχουν αυτοί που δικαιούνται – που είναι οι ejidatarios οι οποίοι έχουν το προαναφερθέν έγγραφο αγροτικού πιστοποιητικού – και οι αιτούντες που, παρά τη συμμετοχή τους στην κοινότητα, δεν έχουν τα έγγραφα διότι η γη έχει ήδη διανεμηθεί.

Οι αιτούντες ζητούν ένα κομμάτι γης, αλλά στην πραγματικότητα ζητούν ένα κομμάτι χαρτί που λέει ότι είναι αγρότες που δουλεύουν τη γη. Δεν είναι λοιπόν σαν να έρχεται η κυβέρνηση να τους πει ότι αυτή η γη είναι δική τους. Όχι. Λέει να δείξουν ότι κατέχουν 2 εκτάρια, θα λάβουν μια οικονομική ενίσχυση. Αλλά από πού προέρχονται αυτά τα δύο εκτάρια; Λοιπόν, από αυτούς που δικαιούνται.

Ο πληθυσμός αυξάνεται, αλλά η γη δεν αυξάνεται. Υπάρχουν περισσότερα έγγραφα, αλλά είναι ακριβώς η ίδια έκταση γης. Τι θα συμβεί; Πως αυτή την στιγμή έχοντες δικαίωμα και αιτούντες σκοτώνουν ο ένας τον άλλον, αλλά αργότερα θα σκοτωθούν μεταξύ τους οι αιτούντες. Τα παιδιά τους θα πολεμήσουν μεταξύ τους, ακριβώς όπως αυτός πολέμησε με τους γονείς του.

Για παράδειγμα: Είσαι ένας δικαιούχος με 20 εκτάρια και έχεις 4 παιδιά. Είναι η πρώτη γενιά. Διανέμεις τη γη ή μάλλον το έγγραφο και τώρα υπάρχει ένα ντοκουμέντο για 5 εκτάρια για καθένα. Στη συνέχεια, εκείνα τα 4 παιδιά κάνουν άλλα τέσσερα παιδιά το καθένα, δεύτερη γενιά, και διανέμουν τα 5 εκτάρια τους και έτσι αποκτούν λίγο περισσότερο από ένα εκτάριο το καθένα.

Στη συνέχεια, αυτά τα 4 εγγόνια έχουν 4 ακόμη παιδιά το καθένα, τρίτη γενιά, και χωρίζουν τα ντοκουμέντα μεταξύ τους και το καθένα παίρνει περίπου το ένα τέταρτο ενός εκταρίου. Στη συνέχεια, αυτά τα δισέγγονα έχουν 4 παιδιά το καθένα, τέταρτη γενιά, και διαιρούν το έγγραφο και παίρνουν το δέκατο ενός εκταρίου το καθένα. Και δεν θα προχωρήσω περαιτέρω γιατί μόνο μέσα σε 40 χρόνια, στη δεύτερη γενιά, θα σκοτωθούν μεταξύ τους. Αυτό κάνουν οι κακές κυβερνήσεις: σπέρνουν θάνατο.

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Πώς ήταν αυτό που αποκαλούν «υλική βάση» στην ιστορία του αγώνα μας;

Λοιπόν, πρώτα υπήρχε η διατροφή. Με την ανάκτηση των γαιών που βρίσκονταν στα χέρια των γαιοκτημόνων, η διατροφή βελτιώθηκε. Η πείνα δεν ήταν πλέον φιλοξενούμενη στα σπίτια μας. Στη συνέχεια, με την αυτονομία και την υποστήριξη των ανθρώπων που αποκαλούμε «καλούς ανθρώπους», η υγεία συνέχισε να βελτιώνεται.

Εδώ η στήριξη των αδελφών γιατρών ήταν και είναι πολύ σημαντική, όπως τους αποκαλούμε γιατί είναι σαν αδέρφια μας που μας βοηθούν όχι μόνο στις σοβαρές ασθένειες. Επίσης και κυρίως στην προετοιμασία, δηλαδή στην υγειονομική γνώση.

Μετά η εκπαίδευση. Μετά η δουλειά με τη γη. Στη συνέχεια η κυβέρνηση και η διοίκηση των ίδιων των ζαπατιστικών κοινοτήτων. Κυβέρνηση λοιπόν και ειρηνική συνύπαρξη με αυτούς που δεν είναι ζαπατίστας. Η υλική βάση αυτού του τρόπου παραγωγής, είναι η συνύπαρξη ατομικής-οικογενειακής εργασίας με τη συλλογική εργασία.

Η συλλογική εργασία επέτρεψε την απογείωση των συντροφισσών και τη συμμετοχή τους στην αυτονομία. Λέμε ότι τα πρώτα 10 χρόνια της αυτονομίας, δηλαδή από την εξέγερση μέχρι τη γέννηση των Συμβουλίων Καλής Διακυβέρνησης, το 2003, ήταν περίοδος μάθησης.

Τα επόμενα 10 χρόνια, μέχρι το 2013, αφιερώθηκαν στην εκμάθηση της σημασίας της αλλαγής γενεών. Από το 2013 έως σήμερα ήταν ζήτημα ελέγχου επαλήθευσης, κριτικής και αυτοκριτικής λειτουργικών, διοικητικών και ηθικών λαθών.

Στη συνέχεια, θα έχουμε μια φάση μάθησης και αναπροσαρμογής. Με άλλα λόγια, θα υπάρχουν πολλά λάθη και προβλήματα, γιατί δεν υπάρχει ένα εγχειρίδιο ή ένα βιβλίο που να σου εξηγεί πώς να το κάνεις. Θα πέσουμε πολλές φορές, ναι, αλλά θα σηκωθούμε ξανά και ξανά για να συνεχίσουμε να περπατάμε. Είμαστε ζαπατίστας.

Η υλική ή η παραγωγική βάση αυτής της φάσης θα είναι ένας συνδυασμός ατομικής-οικογενειακής εργασίας, συλλογικής εργασίας και αυτού του νέου πράγματος που ονομάζουμε «κοινή εργασία» ή «μη ιδιοκτησία».

Η ατομική-οικογενειακή εργασία βασίζεται στη μικρή και προσωπική ιδιοκτησία. Ένα άτομο και η οικογένειά του δουλεύουν τη γη τους, το μαγαζί τους, το όχημα τους, τα ζώα τους. Το κέρδος ή το όφελος είναι για αυτήν την οικογένεια.

Η συλλογική εργασία βασίζεται στη συμφωνία μεταξύ συντροφισσών ή/και συντρόφων να εργάζονται σε συλλογικές γαίες (που ανατέθηκαν έτσι πριν από τον πόλεμο και επεκτάθηκε μετά τον πόλεμο). Η εργασία κατανέμεται με βάση το χρόνο, τις ικανότητες και τη διάθεση.

Το κέρδος ή το όφελος είναι για την συλλογικότητα. Συνήθως χρησιμοποιείται για εορτασμούς, κινητοποιήσεις, απόκτηση υγειονομικού εξοπλισμού, εκπαίδευση φορέων υγείας και εκπαίδευσης, καθώς και για τη μετακίνηση και συντήρηση αυτόνομων αρχών και επιτροπών.

Η κοινή εργασία ξεκινά, τώρα, στην ιδιοκτησία της γης. Μέρος των ανακτηθεισών γαιών δηλώνονται για «κοινή εργασία». Δηλαδή δεν υποδιαιρούνται και δεν ανήκουν σε κανέναν, είτε για μικρή, είτε για μεσαία είτε για μεγάλη ιδιοκτησία.

Αυτή η γη δεν ανήκει σε κανέναν, δεν έχει ιδιοκτήτη. Και οι γειτονικές κοινότητες τη «δανείζονται» μεταξύ τους για να τη δουλέψουν. Δεν μπορεί να πουληθεί ή να αγοραστεί. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή, εμπορία ή κατανάλωση ναρκωτικών.

Οι εργασίες γίνονται σε «βάρδιες» συμφωνημένες με τους GAL [Aυτόνομη Τοπική Κυβέρνηση] και τους μη ζαπατίστας αδελφούς. Το όφελος ή το κέρδος πηγαίνει σε αυτούς που εργάζονται, αλλά η ιδιοκτησία όχι, είναι μια μη ιδιοκτησία που χρησιμοποιείται από κοινού.

Δεν έχει σημασία αν είσαι ζαπατίστας, κομματικός, καθολικός, ευαγγελικός, πρεσβυτεριανός, άθεος, εβραίος, μουσουλμάνος, μαύρος, λευκός, σκούρος, κίτρινος, κόκκινος, γυναίκα, άνδρας, άλληος. Μπορείς να δουλέψεις τη γη από κοινού, με τη συμφωνία των GAL, CGAL και ACGal, ανά χωριό, περιοχή ή ζώνη, οι οποίοι είναι αυτοί που ελέγχουν τη συμμόρφωση με τους κανόνες κοινής χρήσης. Όλα όσα υπηρετούν το κοινό καλό, τίποτα που αντίκειται στο κοινό καλό.

ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΜΟΙΡΑΣΜΑ-ΚΟΙΝΗ ΧΡΗΣΗ: LA GIRA POR LA VIDA, ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ

Μερικά εκτάρια αυτής της Mη-Iδιοκτησίας θα προσφερθούν σε αδελφούς λαούς άλλων γεωγραφιών του κόσμου. Θα τους καλέσουμε να έρθουν να δουλέψουν αυτά τα εδάφη, με τα χέρια και τις γνώσεις τους.

Τι θα συμβεί αν δεν ξέρουν πώς να δουλέψουν τη γη; Λοιπόν, οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι zαπατίστας θα τους διδάξουν πώς να το κάνουν, τους καιρούς της γης και πώς να τη φροντίζουν.

Πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πώς να δουλεύουμε τη γη, δηλαδή να ξέρουμε πώς να τη σεβόμαστε. Δεν νομίζω ότι βλάπτει κανέναν, έτσι όπως σπουδάζεις και μαθαίνεις σε εργαστήρια και ερευνητικά κέντρα, να σπουδάζεις και μαθαίνεις και δουλεύοντας στα χωράφια.

Ακόμα καλύτερα αν αυτοί οι αδελφικοί λαοί έχουν γνώσεις και τρόπους να δουλεύουν τη γη και μας φέρουν αυτή τη γνώση και αυτούς τους τρόπους, και είναι έτσι που μαθαίνουμε κι εμείς. Είναι ένα μοίρασμα όχι μόνο στα λόγια, αλλά με πράξεις.

Δεν χρειαζόμαστε να έρθουν να μας εξηγήσουν την εκμετάλλευση, γιατί τη ζούμε εδώ και αιώνες. Ούτε να έρθουν να μας πουν ότι πρέπει να πεθάνουμε για να κερδίσουμε την ελευθερία. Αυτό το γνωρίζουμε και το ασκούμε καθημερινά εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Αυτό που είναι ευπρόσδεκτο είναι η γνώση και η εξάσκηση δια βίου, για την ζωή.

Κοιτάξτε, η αντιπροσωπεία που πήγε στην Ευρώπη έμαθε πολλά πράγματα, αλλά το πιο σημαντικό πράγμα που μάθαμε είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, ομάδες, συλλογικότητες, οργανώσεις που αναζητούν έναν τρόπο να παλέψουν για τη ζωή. Έχουν ένα άλλο χρώμα, μια άλλη γλώσσα, άλλα έθιμα, άλλο πολιτισμό, έναν άλλο τρόπο. Αλλά έχουν την ίδια μαχόμενη καρδιά με εμάς, καρδιά αγώνα.

Και εμείς, ζαπατιστικές κοινότητες, λέμε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι η οικογένειά μας. Δεν πειράζει που είναι πολύ μακριά. Και σε εκείνη την οικογένεια υπάρχουν μεγάλες αδερφές, μεγάλα αδέρφια, μικρά αδερφάκια. Και δεν υπάρχει κάποιος καλύτερος από τον άλλον. Αλλά η ίδια οικογένεια. Και ως οικογένεια υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον, όταν μπορούμε, και διδάσκουμε ο ένας στον άλλον αυτό που γνωρίζουμε.

Και όλες, όλοι, todoas, είναι άνθρωποι από τα κάτω. Γιατί; Διότι οι από πάνω κηρύττουν τον θάνατο επειδή αυτό τους δίνει κέρδη. Οι από πάνω θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά προς όφελός τους, ακόμα κι αν η κατάσταση γίνεται όλο και χειρότερη. Γι’ αυτό θα είναι αυτοί που βρίσκονται κάτω που θα παλέψουν και ήδη παλεύουν για τη ζωή. Εάν το σύστημα είναι ένα σύστημα θανάτου, τότε ο αγώνας για τη ζωή είναι ο αγώνας ενάντια στο σύστημα.

Τι συμβαίνει μετά; Λοιπόν, ο καθένας χτίζει τη δική του ιδέα, τις δικές του σκέψεις, το δικό του σχέδιο για το τι είναι καλύτερο. Και ίσως ο καθένας έχει μια διαφορετική σκέψη και έναν διαφορετικό τρόπο.

Και αυτό πρέπει να γίνει σεβαστό. Γιατί είναι στην οργανωμένη πρακτική που βλέπουμε τι λειτουργεί και τι όχι. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχουν συνταγές ή εγχειρίδια, γιατί αυτό που λειτουργεί για έναν μπορεί να μην λειτουργεί για έναν άλλον. Το παγκόσμιο «κοινό» είναι το μοίρασμα ιστοριών, γνώσεων, αγώνων.

Με άλλα λόγια, όπως λέμε, το ταξίδι για τη ζωή συνεχίζεται. Για τον αγώνα.

Από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού.

Subcomandante Insurgente Moisés Εξεγερμένος Υποδιοικητής

Mεξικό, δεκέμβρης 2023. 500, 40, 30, 20, 10, 3, ένα χρόνο, λίγους μήνες, μερικές εβδομάδες, λίγες μέρες, πριν από λίγο. Μετά

ΥΣΤΕΡ.- Στο τέλος της συνέντευξης και αφού επαλήθευσε ότι το νόημα των εξηγήσεών του ήταν σωστό, ο Subcomandante Insurgente Moisés – ο οποίος είναι ο εκπρόσωπος των ζαπατίστας και έλαβε την εντολή πριν από 10 χρόνια, το 2013 – άναψε άλλο ένα τσιγάρο. Εγώ άναψα την πίπα μου. Σταθήκαμε και κοιτούσαμε το πλαίσιο της πόρτας της παράγκας. Το ξημέρωμα έδινε τη θέση του στην αυτή και τα πρώτα φώτα της ημέρας ξυπνούσαν τους ήχους των βουνών του νοτιοανατολικού Μεξικού. Δεν είπαμε τίποτε άλλο, αλλά ίσως σκεφτήκαμε και οι δύο: «και ας λείπει αυτό που λείπει».

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΕΙ ΕΝΟΡΚΩΣ. – Σε καμία στιγμή και σε καμία φάση της διαβούλευσης που οδήγησε στην απόφαση των ζαπατιστικών λαών προέκυψαν αποσπάσματα, σημειώσεις ή αναφορές, ακόμη και μακρινές, από τον Μαρξ, τον Ένγκελς, τον Λένιν, τον Τρότσκι, τον Στάλιν, τον Μάο, τον Μπακούνιν, τον Τσε, Φιντέλ Κάστρο, Κροπότκιν, Φλόρες Μαγκόν, τη Βίβλο, το Κοράνι, τον Milton Freidman, τον Milei, τον προοδευτισμό (αν υπάρχει κάποια άλλη βιβλιογραφική αναφορά από αυτή των κόκκινων σκατών του), τη Θεολογία Απελευθέρωσης, Lombardo, Revueltas, Φρόιντ, Λακάν, Φουκώ, Ντελέζ , οτιδήποτε είναι στη μόδα ή τρόπος στα αριστερά, ή οποιαδήποτε πηγή προέρχεται από αριστερά, δεξιά ή ανύπαρκτα κέντρα. Όχι μόνο αυτό, ξέρω επίσης ότι δεν έχετε διαβάσει κανένα από τα ιδρυτικά έργα των ισμών που τροφοδοτούν τα όνειρα και τις ήττες της αριστεράς. Από την πλευρά μου, δίνω μερικές αυτόκλητες συμβουλές σε όποιον διαβάζει αυτές τις γραμμές: ο καθένας είναι ελεύθερος να αυτοσαρκάζεται, αλλά θα συμβούλευα, πριν ξεκινήσω με ανοησίες όπως «το εργαστήριο Lacandona», «το ζαπατιστικό πείραμα», και να το κατηγοριοποιήσω με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, να το σκεφτούμε λιγάκι. Γιατί, μιλώντας για γελοιότητες, εδώ και σχεδόν 30 χρόνια κάνουν μεγάλο θόρυβο λέγοντας χιλιάδες χαζομάρες «εξηγώντας» τον ζαπατισμό. Ίσως δεν το θυμάστε τώρα, αλλά εδώ, αυτό που έχουμε πολύ, εκτός από αξιοπρέπεια και λάσπη, είναι η μνήμη. Έτσι είναι.

Με πίστη.

El Capitán

Testo originale: https://enlacezapatista.ezln.org.mx/2023/12/20/vigesima-y-ultima-parte-el-comun-y-la-no-propiedad/

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος