11 Φεβρουαρίου 2024
Ο πόλεμος θα τελειώσει με την καταστροφή τους. Ο Νετανιάχου δεν αλλάζει γνώμη. Ήταν ξεκάθαρο καθώς διέταξε την προέλαση στη Ράφα, την τελευταία πόλη της Λωρίδας της Γάζας, αυτή στην οποία έχουν καταφύγει ενάμιση εκατομμύριο πεινασμένοι άνθρωποι, από την οποία δεν μπορούν πλέον να ξεφύγουν.
Ο μακάβριος χορός σχετικά με τις διαπραγματεύσεις για μια «εκεχειρία» είναι ένα παλιό παιχνίδι γοήτρου που οι ισραηλινοί ηγέτες θέτουν στη σκηνή, με απαράμιλλη μαεστρία, εδώ και δεκαετίες, ρωτήστε όποιον θυμάται.
Σήμερα χρησιμεύει πάνω από όλα στην προσπάθεια να περιορίσει την οργή και την απελπισία των οικογενειών των 130 ομήρων της Χαμάς και να δώσει επιχειρήματα στον Μπάιντεν που έχει υπογράψει οικονομικές κυρώσεις κατά 4 (τεσσάρων!) ισραηλινών εποίκων που ευθύνονται για τη βία στη Δυτική Όχθη.
Και λοιπόν; Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να παρακολουθούμε αδύναμοι να δράσουμε μια εξόντωση που δεν έχει προηγούμενο στα 75 χρόνια αποικιακού πολέμου; Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να παραιτηθούμε ώστε να ακούσουμε – σε δύο, πέντε ή δέκα χρόνια – αυτή την τρομερή ερώτηση από τα παιδιά μας: εσείς πού ήσασταν;
Τι κάνατε για να σταματήσετε τη φρίκη αυτών των επτά χιλιάδων σορών που είναι θαμμένα κάτω από τα ερείπια της Γάζας τα οποία δεν μπαίνουν στα στατιστικά στοιχεία; «Αν έπρεπε να παρακολουθούμε την κηδεία κάθε μέρα ενός μικρού κοριτσιού ή αγοριού που δολοφονήθηκε αυτούς τους τέσσερις μήνες από τον σιωνισμό στη Γάζα, θα περάσουμε τα επόμενα 27 χρόνια να το κάνουμε.
Κάθε μέρα για είκοσι επτά χρόνια… Η κυρίαρχη ρητορική και η θεσμική μας πίστη παραμένουν ανέπαφα…», γράφει το πανεπιστημιακό Δίκτυο για την Παλαιστίνη σε ένα κείμενο που μιλά «όχι για να επαναλαμβάνονται κενές φράσεις σχετικά με τα κακά της βίας ούτε να απαγγέλλονται ανθρωπιστικές διακηρύξεις. ..», αλλά για να «προσκαλέσουμε στην επικοινωνία μεταξύ όσων από εμάς έχουμε ανάγκη να κάνουμε κάτι συλλογικά…”
[Η περίληψη και η επεξεργασία αυτού του άρθρου είναι του Μάρκο Καλάμπρια που χάθηκε ξαφνικά στις 8 Φεβρουαρίου 2024 Marco Calabria, scomparso improvvisamente l’8 febbraio 2024] Κάποιοι μιλούν, άλλοι συζητούν, άλλοι κλαίνε, υπάρχουν ακόμη και εκείνοι που χαίρονται για τη συνεχιζόμενη γενοκτονία. Σε κάθε περίπτωση, κάτι κάνουν μόνο όσοι προωθούν τη Nakba. Και κάπως έτσι σβήνεται μια πόλη μπροστά στα μάτια μας που, όμως, δεν βλέπουν πια τίποτα (Rodrigo Karmy Bolton).
Εποικιστική αποικιοκρατία και εγκαθίδρυση του συνεργατισμού
Αυτό το κείμενο γράφτηκε ξεκινώντας από τη βαθύτερη ηθική ναυτία και την πιο εξαντλημένη από τις πολιτικές ντροπές. Δεν σκοπεύει να επαναλάβει κενές φράσεις για τα κακά της βίας ούτε να απαγγείλει ανθρωπιστικές διακηρύξεις, αντίθετα θέλει να καλέσει στην επικοινωνία μεταξύ εκείνων από εμάς που έχουμε ανάγκη να κάνουμε κάτι με συλλογικό τρόπο, επειδή δεν μπορούμε πλέον να ανεχτούμε τόση υποκρισία μεταμφιεσμένη σε ηθική, τόση αηδία κρυμμένη από φορμαλισμό και τόση κοινοτοπία που επικαλείται δημοκρατία.
Δημιουργείται ένα Πανεπιστημιακό Δίκτυο για την Παλαιστίνη ώστε να συντονίσει την κοινή οργάνωση ακαδημαϊκών εκδηλώσεων σε όσο το δυνατόν περισσότερα πανεπιστήμια, τέσσερις μήνες μετά την έναρξη του τελευταίου και πιο αιματηρού κεφαλαίου στην εβδομήντα πέντε χρόνων ιστορία της εθνοκάθαρσης μιας Παλαιστίνης στα χέρια εκείνου του γενοκτονικού αποικιακού σχεδίου που ονομάζεται σιωνισμός, αυτού του άλλοθι που ονομάζεται Κράτος του Ισραήλ και του πατέρα του, του Άξονα της Γενοκτονίας, ήτοι της «διεθνούς κοινότητας».
Η σιωνιστική εγκληματική μηχανή –η οποία είναι το πιο σύγχρονο και τρελαμένο προϊόν αιώνων σουπρεματισμού [αισθήματος υπεροχής], σφαγών και λεηλασιών που διαπράττονται από και για την Ευρώπη και τα αγαπημένα της παιδιά στο όνομα της ανάπτυξης και της ευημερίας– συνεχίζει να πυροβολεί, να ισοπεδώνει, να καίει, να ακρωτηριάζει, να δηλητηριάζει, αιμορραγεί, κλέβει, κατεδαφίζει, βασανίζει, λέει ψέματα, χαίρεται με την ασυλία, υπόσχεται να μην σταματήσει (Amalek!) και να ποινικοποιεί οποιοδήποτε εμπόδιο στο δρόμο της.
Ο γεωπολιτικός ρόλος που διαδραματίζει το Ισραήλ είναι μόνο η αιχμή του δόρατος αυτής της εγκληματικής μηχανής και η κλίμακα της επιχείρησης του-del suo business as usual συνεχίζει να είναι τεράστια, παρόλο που η υγεία του είναι ολοένα και πιο αδύναμη.
Μπροστά σε αυτή τη μηχανή, ο παλαιστινιακός λαός αντιστέκεται για περισσότερο από έναν αιώνα, μέρα με τη μέρα, γενιά με τη γενιά, ξεπερνώντας την απόλυτη φρίκη. Με κάθε λεπτό επιβίωσης, με κάθε μέτρο αντίστασης, βαδίζει προς την απελευθέρωσή του.
Η απόλυτη φρίκη δεν είναι μόνο να πρέπει να θάψει τόσα απανθρακωμένα παιδιά, όσα αποφασίζει το οπλοστάσιο του επιτιθέμενου, του εισβολέα, του εχθρού. Το κλείσιμο πηγαδιών με τσιμέντο, η δηλητηρίαση υδροφορέων και η νομοθετική απαγόρευση συλλογής όμβριων υδάτων είναι επίσης απόλυτη φρίκη.
Η απόλυτη φρίκη είναι ότι το Ισραήλ υπόσχεται και εφαρμόζει μια «δεύτερη Νάκμπα» μετά από δεκαετίες άρνησης της ύπαρξης της πρώτης. Ο απόλυτος τρόμος είναι να λαμβάνεις ένα τέτοιο μήνυμα από ένα αγαπημένο σου πρόσωπο: «Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί είναι να σε συλλάβουν, ο θάνατος είναι πολύ καλύτερος». Όμως τα «ανθρώπινα ζώα», αυτά που ζουν τόσο μακριά από τον «κήπο» μας, απαντούν στη φρίκη με μια υπεράνθρωπη ποίηση:
Κάτω από τα συντρίμμια που άφησε ο πύραυλος βγάζουν ένα ημισυνείδητο παιδί που, πριν ανοίξει τα μάτια του, σηκώνει τα δάχτυλά του σε ένδειξη νίκης. Και τι κάνουν οι κήποι της ακαδημίας μας; Υπάρχει κάποια απάντηση;
Ένας υπαινιγμός αντίθεσης; Υπάρχει κάποια αγανακτισμένη κρίσιμη μάζα, κριτική; Υπάρχει κάποιος απελπισμένος όχι στο όνομά μου; Μήπως εμείς, λίγο πολύ υποκριτές, δεν ξέραμε τι συνέβαινε; Ναι, υπήρξαν σήματα, ενέργειες, χειρονομίες, λίστες υποστηρικτών αξιόλογων εκκλήσεων – καμιά από αυτές σε θεσμικό επίπεδο – αλλά οι συντριπτικές εκδηλώσεις υποστήριξης, συνενοχής, δικαιολόγησης, ισαποστάσεως, συνεργασίας και πνευματικής ταπείνωσης δίνουν μια άλλη περιγραφή του ζητήματος.
Ενώ γινόμαστε μάρτυρες σε ζωντανή σύνδεση, με όλες τις απαιτούμενες λεπτομέρειες, της αφόρητης αλήθειας μιας τεράστιας σφαγής, η επαναλαμβανόμενη συνταγή να «μην ανακατεύουμε επιστήμη και πολιτική» μας κάνει τόσο υπάνθρωπους:
Αποφεύγοντας τα συντρίμμια που αφήνει κάθε πύραυλος βαδίζει ένα αφηρημένο τάγμα ακαδημαϊκών που αποφεύγει να κοιτάξει κατά πρόσωπο τους μάρτυρες της μιζέριας τους. Το μήνυμα που στέλνει αυτή η απόσπαση, αυτή η αφηρημάδα της προσοχής είναι πολύ σαφές: Συνέχισε να πεθαίνεις, αν απαραίτητο, ενώ εδώ νιώθουμε ασφαλείς.
Αν έπρεπε να παρακολουθούμε καθημερινά την κηδεία ενός μικρού κοριτσιού ή αγοριού που δολοφονήθηκε αυτούς τους τέσσερις μήνες από τον σιωνισμό στη Γάζα, θα περνούσαμε τα επόμενα 27 χρόνια να το κάνουμε.
Κάθε μέρα εδώ και είκοσι επτά χρόνια. Ο αριθμός των κοριτσιών και των αγοριών που σκοτώθηκαν στη Γάζα σε τέσσερις μήνες υπερβαίνει κατά πολύ το άθροισμα όλων των ισραηλινών που σκοτώθηκαν από την παλαιστινιακή Αντίσταση από το 1948 έως σήμερα.
Υπάρχει κάτι να απαιτήσουμε μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα; Η κυρίαρχη ρητορική και η θεσμική μας πίστη παραμένουν άθικτες. Το περίεργο (και ανύπαρκτο) δικαίωμα υπεράσπισης ενός κατοχικού καθεστώτος που μπορεί να εξοντώσει γενιές χωρίς να χτυπήσει μάτι συνεχίζει να γίνεται σχολαστικά σεβαστό.
Εάν το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης δεν ζητά να σταματήσει αυτή η αιμορραγία, ποιος είμαι εγώ να το ζητήσω; Είναι η αγορά -των όπλων, της ενέργειας, των πάντων-, η χρηματοδότηση έργων, η «μεταφορά των γνώσεων», η «καινοτομία», η «συνεργασία»… η νεογλώσσα και ο θεσμικός τόνος κοσμούν την αξιολύπητη αντίδραση της ακαδημίας μπροστά στον απόλυτο τρόμο: καταδικάζοντας κάθε μορφή βίας όπως καταδικάζεται η δύναμη της βαρύτητας, εξηγώντας ότι οι παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου είναι κάτι πολύ κακό, αλλά αγνοώντας τις συνέπειες και γράφοντας υπνωτιστικά άρθρα για έννοιες όπως η τρομοκρατία ή ο αντισημιτισμός, για να αναφέρουμε τα δύο περισσότερο καταχρηστικά και κερδοφόρα παραδείγματα.
Για να λάβουμε υπόψη την πλήξη και την ταραχή που παράγουν τώρα και οι δύο όροι, αξίζει να αναφερθούν δύο σύντομες σημειώσεις. Από τη μία πλευρά, η έννοια της τρομοκρατίας δεν παραπέμπει σε καμία αναλυτική κατηγορία.
Παραμένει μια λέξη με πεντακόσιους ορισμούς που χρησιμεύει μόνο για την κατανόηση ενός πράγματος: αυτή η ετικέτα διανέμεται και επαναπροσδιορίζεται από την ίδια δύναμη που την επινοεί. Θάβουμε σοβαρές συζητήσεις συσσωρεύοντας κλισέ και ανοησίες που επαναλαμβάνονται χιλιάδες φορές.
Κάποιος είναι σε θέση να εξηγήσει με την ελάχιστη απαραίτητη αυστηρότητα τι είναι αυτό το τεχνούργημα που ονομάζεται τρομοκρατία, σε τι χρησιμεύει, σε ποιον απευθύνεται, πόσες εκδοχές έχει και πώς χρησιμοποιούνται;
Ποια είναι η ιστορική ρίζα του όρου; το 1789; Η δεκαετία του ’70; το 2001; το 2023; Ο Μαντέλα σταμάτησε να είναι τρομοκράτης, σύμφωνα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, το 2008. Το 2024 θα είναι η σειρά της UNRWA.
Όταν η Υεμένη εφαρμόζει το Ψήφισμα 1674 Risoluzione1674 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με την ευθύνη για την προστασία αμάχων, καθίσταται αυτόματα επικίνδυνο για άλλη μια φορά τρομοκρατικό πυρ foco.
Ποιες τρομοκρατίες πρέπει να καταδικάσουμε, λοιπόν, και ποιες όχι; Και ακόμη, αυτό που είναι χειρότερο: ενδιαφέρεται κανείς πλέον για κάτι από αυτά; Ξεχνάμε, εν τω μεταξύ, ότι η κατοχή και ο αποικισμός είναι παράνομα, αποδεχόμαστε το γεγονός ότι η παραβίαση δεκάδων ψηφισμάτων του ΟΗΕ κάνει το Ισραήλ φάρο της ανεπτυγμένης Δύσης και ότι επτά χιλιάδες πτώματα που σαπίζουν κάτω από τα ερείπια στη Γάζα είναι παράπλευρες ζημιές που προκαλούνται από »τη μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή».
Είναι αυτοί που συνιστούν «να μην αναμειγνύεται η επιστήμη και η πολιτική» – σαν αυτό να ήταν δυνατό! – που έχουν χάσει την πνευματική ντροπή που χρειάζεται για να συζητήσουν, να αναλύσουν, να εμβαθύνουν σε γενεαλογίες, να θέσουν ερωτήματα και να τολμήσουν να ακούσουν τις απαντήσεις. Η κριτική μας ωθεί να εμβαθύνουμε στις ρίζες των διεργασιών, και αυτό είναι που σημαίνει «ριζοσπαστικό».
Από την άλλη, υπάρχουν τα αξιολύπητα παράπονα για τον αντισημιτισμό. Μόνο οι παροιμιώδεις ακαδημαϊκοί μας ομφαλοί θα συνεχίσουν να σπαταλούν χρόνο με αυθάδη ευρηματικά για να δικαιολογήσουν το γεγονός ότι δεν είμαστε αντισημίτες.
Λοιπόν, φυσικά δεν είμαστε. Τέρμα. Στο λεξικό, απόγονος του Sem στη βιβλική παράδοση ή ανήκον σε έναν από τους λαούς που αποτελούν την οικογένεια που σχηματίστηκε από τους άραβες, τους εβραίους και άλλους.
Οι τελευταίοι τέσσερις μήνες έδειξαν ότι η εν λόγω λέξη είναι ένα σπασμένο εργαλείο στο στόμα του σιωνισμού. Η πλειοψηφία των σιωνιστών στον πλανήτη δεν είναι εβραίοι. Η πλειοψηφία του εξήντα τοις εκατό των εβραίων που ζουν εκτός Ισραήλ δεν είναι σιωνιστές.
Σε αυτό προστίθεται ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εβραίων πολιτών του Ισραήλ δεν είναι σημίτες. Πόσο παράλογα είναι όλα αυτά: ο ίδιος ο σιωνισμός έχει μετατρέψει τον όρο σε ένα βρώμικο κουρέλι. Το τζόκερ έχει σπάσει από το να χρησιμοποιείται τόσο πολύ, αλλά για κάποιους δεν υπάρχει κανείς να τους σταματήσει όταν φτάνουν στο όριο.
Πολλά εύσημα και πολλά κομπλιμέντα
Οι αντιδράσεις σε αυτή τη γενοκτονία έχουν αναδείξει τρεις κηλίδες που διαποτίζουν την καθημερινή ζωή της ακαδημαϊκής πανίδας και χλωρίδας μας. Πρώτη. Βυθιζόμαστε περήφανα σε μια λίμνη πνευματικής φτώχειας φιμωμένη από την αποικιοκρατία της εξουσίας.
Μια εκπληκτική διαδικασία γνωσιολογικού παγώματος έχει αδειάσει τη γλώσσα μας, ανοίγοντας την άβυσσο ανάμεσα στη λέξη-τον λόγο και την υλική πραγματικότητα. Θυμάται κανείς πότε αποφασίσαμε να μετατρέψουμε τη συστηματική δολοφονία χιλιάδων και χιλιάδων παιδιών σε «ανθρωπιστική καταστροφή»;
Γιατί ο Άξονας της Γενοκτονίας «εντείνει τις επιχειρήσεις του» και τα χιλιάδες πτώματα είναι άνθρωποι «που πέθαναν κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης»; Γιατί πετάμε στα σκουπίδια τον πιο βασικό ορισμό του όρου «πόλεμος» για να δικαιολογήσουμε τον κανονικό κατάλογο της γενοκτονικής επίθεσης καταφεύγοντας στο «δικαίωμα στην υπεράσπιση του εαυτού τους» εκείνων που διαπράττουν αυτήν την επίθεση για δεκαετίες; Φτάσαμε ως εδώ και η άξια προσπάθεια μας στοίχισε ακριβά.
Δεύτερη. Με την μουσική υπόκρουση των αξιών μας να ακούγεται σαν ένας κατεστραμμένος δίσκος, επιλεκτικές δόσεις αμνησίας καρυκεύουν βουνά από βιογραφικά που δημιουργούνται στον πυρετό μιας περίεργης ηθικής οικονομίας.
Ποιος θυμάται σήμερα τους πρώτους μήνες του πολέμου στην Ουκρανία; Ποιος θυμάται αυτόν τον ορισμό του ρατσισμού που συζητήσατε προχθές στην τάξη; Πόσες ακαδημαϊκές σταδιοδρομίες έχουν οικοδομηθεί πάνω σε έντονες αποαποικιοκρατικές αναλύσεις ή φανταχτερές έρευνες για την ισότητα, την ανεκτικότητα και τα θεμελιώδη δικαιώματα;
Τρίτη. Το άθροισμα των δύο πρώτων σημείων, το πιο κολλητικό χάος αναθέτει καθήκοντα ανάμεσα σε μια ποικιλία υποκειμενικοτήτων που παράγονται από την αποικιακή ακαδημία-αγορά. Ένα από αυτά τα προφίλ αρνείται να παραδεχτεί ότι η αποικιακή κατοχή είναι έγκλημα (απλά αυτονόητη) και, κατά συνέπεια, αποφεύγει να αναγνωρίσει ότι είναι σωστό να της αντισταθείς, παρόλο που η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών «επιβεβαιώνει τη νομιμότητα του αγώνα των λαών για ανεξαρτησία, εδαφική ακεραιότητα, εθνική ενότητα και απελευθέρωση από την αποικιακή κυριαρχία, το απαρτχάιντ και την ξένη κατοχή με όλα τα μέσα που διαθέτει, συμπεριλαμβανομένου του ένοπλου αγώνα· […] και το αναφαίρετο δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού και όλων των λαών που βρίσκονται υπό ξένη κατοχή και αποικιακή κυριαρχία στην αυτοδιάθεση, την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα, την εθνική ενότητα και κυριαρχία χωρίς ξένη παρέμβαση…» (Ψήφισμα 45/130, 68η σύνοδος ολομέλειας, 14-12-1990).
Πράγματι, κάθε κατεχόμενος πληθυσμός αναγνώρισε το δικαίωμά του να αντιστέκεται στην αποικιακή κατοχή με όλα τα μέσα στη διάθεσή του. Η επικύρωση αυτού του δικαιώματος έγινε πριν από 33 χρόνια, μετά από αιώνες ευαγγελιστικών, εκπολιτιστικών και εκδημοκρατιστικών σφαγών, όλες στο όνομα αξιών που νομιμοποιούν, δικαιολογούν και πολιτογραφούν την εισβολή, την απαλλοτρίωση και την ταπείνωση ολόκληρων κοινωνιών, υπό την έννοια του «δίκαιου πολέμου» που κανείς δεν αποδέχεται ή παραδέχεται πια στη συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη.
Αντί να παραδέχονται αυτά τα προφανή γεγονότα, όχι λίγες εξαιρετικές αρχές προσπαθούν να λογοκρίνουν κάθε δήλωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα που να κάνει έκκληση στα καταστατικά κάθε θεσμικού οργάνου. Το κάνουν, περιέργως, στο όνομα της λάμψης και της λαμπρότητας του ίδιου του ιδρύματος.
Πολλοί από αυτούς τους σκληρά εργαζόμενους λογοκριτές είναι οι ίδιοι διάσημοι κύριοι που, καθισμένοι στις καρέκλες για αρκετούς εξαετείς κύκλους, καταλαμβάνουν τις υψηλότερες ιεραρχικές θέσεις στα αντίστοιχα φέουδα τους του περίφημου πανεπιστημιακού μας κήπου.
Αυτοί με τη λιγότερη ντροπή θα συνεχίσουν να μας υπενθυμίζουν ότι «κανείς δεν μπορεί να νικήσει έναν δημοκράτη» και ότι «αυτοί έπρεπε να ξεφύγουν από τους γκρίζους» (sic) (το γκρι ήταν το χρώμα των αστυνομικών στολών του Φράνκο, στμ).
Σήμερα υπάρχουν όλο και περισσότεροι από εκείνους που θα μπορούν να πουν ότι έπρεπε να τραπούν σε φυγή μπροστά στην αστυνομία εκείνων που έπρεπε να δραπετεύσουν μπροστά στους γκρίζους. Κάποιοι είναι απασχολημένοι με το γκρέμισμα σημαιών και πανό στο όνομα του ιερού υγειονομικού τάγματος.
Κάποιοι διακόπτουν τις επικοινωνίες στα εσωτερικά κανάλια του ιδρύματος. Μερικοί εργάζονται σε υπερ ενδιαφέρουσες έρευνες και γράφουν εξαιρετικά ωραία άρθρα για τη μετα-αποικιοκρατία, την αποαποικιοκρατία και τα κουραφέξαλα, αλλά φαίνεται ότι έχουν ορκιστεί, προς δόξα της αυτοεκτίμησής τους, ότι δεν θα υπάρξει γενοκτονική σύγκρουση που θα εμποδίσει την καριέρα τους.
Μερικοί ξέρουν τι να πουν, αλλά είναι πάντα «πολύ απασχολημένοι». Άλλοι, ασκούμενοι μιας άθλιας φωτοσυνθετικής αρετής, κοιτούν αμφίδρομα όπως μια αγελάδα σε ένα διερχόμενο τρένο, όπως το ίδιο το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης ενώ δίνει τις τελευταίες του τελετουργίες στην ιδέα της δικαιοσύνης, όπως το Βασίλειο της Ισπανίας που εκφράζει ανησυχία ενώ συνεχίζει να υποστηρίζει τη μηχανή της γενοκτονίας, όπως η ΕΕ που αυτοκτονεί –για άλλη μια φορά– ενώ απαγγέλλει την πλάνη της «λύσης των δύο Κρατών».
Να πώς θα τελειώσει. Η ίδια η έννοια της καθολικής-παγκόσμιας δικαιοσύνης, που ιδρύθηκε σε αυτά τα μέρη και καταστράφηκε από τους ίδιους τους δημιουργούς της, μας έχει ήδη στείλει την τελευταία της προειδοποίηση. Συγχαρητήρια στους φύλακες της ευημερίας της ακαδημίας στο Βασίλειο της Ισπανίας, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνουμε ανεπανόρθωτα όλους εμάς.
Πανεπιστημιακό δίκτυο για την Παλαιστίνη
Ο στόχος του Πανεπιστημιακού Δικτύου για την Παλαιστίνη (#RUxP) είναι να συντονίσει σε κρατικό επίπεδο τη διοργάνωση ακαδημαϊκών εκδηλώσεων που καταγγέλλουν τη μόνιμη Nakba, η οποία ξεκίνησε το 1948 με την εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης και συνεχίζει με τη γενοκτονία που βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς και την υποστήριξη προτάσεων που αποσκοπούν στην αναστολή των σχέσεων συνεργασίας με ισραηλινά πανεπιστήμια και εταιρείες στα τμήματα, τα συμβούλια και τις ακαδημαϊκές γερουσίες των ισπανικών Κρατικών Πανεπιστημίων.
Τα τμήματα Γεωγραφίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, μαζί με το Τμήμα Φυσικής Αγωγής του Πανεπιστημίου της Βαλένθια, έχουν ήδη ζητήσει από την πρυτανεία να διακόψει τις σχέσεις, και η ακαδημαϊκή σύγκλητος του Πολυτεχνείου της Καταλονίας ήταν η πρώτη, την περασμένη 31η ιανουαρίου, που ζήτησε από την κυβέρνηση του Πανεπιστημίου της να κάνει το ίδιο.
Περισσότερες πληροφορίες: redxpalestina@gmail.com
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Comune-info
