μικρά πρωϊνά απο τον Νίκο Γενικόπουλο

Λειτουργεί από την προηγούμενη εβδομάδα στην Νέα Καρβάλη- στις παλιές εγκαταστάσεις του Εκκλησιαστικού Λυκείου- το Ειδικό Σχολείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Νομού Καβάλας. Τα εγκαίνια έγιναν χθες με την απαραίτητη επισημότητα αλλά και την μεγάλη προσέλευση επισήμων και λοιπών άλλων εμπλεκόμενων στο όλο εγχείρημα. Το συγκεκριμένο σχολείο χάρη συντομίας και ουσίας αναφέρεται συνήθως ως «Ειδικό Γυμνάσιο». Είναι το επόμενο δημόσιο σχολείο, μετά τα ειδικά δημοτικά σχολεία που λειτουργούν από χρόνια στην πόλη μας. Αυτό το «Ειδικό Γυμνάσιο» δεν υπήρχε τόσο καιρό στην Καβάλα. Η λειτουργία του ήταν στόχος πολλών ετών.

Ο στόχος επετεύχθη πέρσι. Ήταν μια ευτυχής συγκυρία, μια ομαδική δουλειά που είχε αποτέλεσμα. Το σχολείο παρακολουθούν 18 μαθητές (αριθμός ικανοποιητικός). Μεσολάβησαν τεχνικές εργασίες που άρχισαν το Καλοκαίρι και ολοκληρώθηκαν πρόσφατα. Έγιναν από συνεργεία του Δήμου Καβάλας. Εξωτερικά μα και εσωτερικά το σχολείο αυτό είναι «κούκλα». Βασικό του πρόβλημα η έλλειψη του απαραίτητου εξοπλισμού. Ενώ η τοπική αυτοδιοίκηση στήριξε την προσπάθεια, το κράτος και δη το αρμόδιο Υπουργείο έλαμψε με την απουσία του. Εξασφάλισε μόνο καθηγητές. Μετά αποχώρισε πλήρως από το κάδρο.

Τα θρανία του σχολείου βρέθηκαν μετά από… έρανο. Έβαλαν το χεράκι τους όλα τα άλλα σχολεία της περιοχής. Προώθησαν στο Ειδικό Γυμνάσιο ότι περίσσευμα υπήρχε. Τα λοιπά έπιπλα εξασφαλίστηκαν με τον ίδιο τρόπο. Οι απαραίτητοι υπολογιστές βρέθηκαν από εδώ κι από εκεί. Είδαμε μάλιστα στην αίθουσα πληροφορικής του σχολείου υπολογιστές παρωχημένους, που ακόμη κι αν λειτουργούν πρέπει να χρειάζονται τουλάχιστον 10 λεπτά για να ανοίξουν.

Αυτές οι παρατηρήσεις δεν μειώνουν σε καμία περίπτωση την προσπάθεια που καταβλήθηκε τοπικά. Μπράβο τους που με αυτές τις συνθήκες κατάφεραν να λειτουργήσουν το συγκεκριμένο σχολείο. Όλα όμως έπρεπε να είναι διαφορετικά. Το δε κράτος όφειλε να δηλώσει την παρουσία του, έστω με ένα συμβολικό ποσό. Ακούσαμε ότι για να συμπληρωθεί ο εξοπλισμός του σχολείου στάλθηκαν επιστολές ακόμη και σε τράπεζες. Το σχολείο αναζήτησε με αυτόν τον τρόπο ότι οι τράπεζες, το ΤΕΙ κτλ δεν χρησιμοποιούσαν. Μάζεψε ότι μάζεψε κι από την προηγούμενη εβδομάδα πορεύεται.

Μα καλά, έτσι πρέπει να γίνεται με τα νέα σχολεία στην Ελλάδα; Δεν είναι αυτονόητο μαζί με όλα τα άλλα να υπάρχει κι ένα σχετικό, λογικό, κονδύλιο ως προίκα του κάθε νέου σχολείου από το Υπουργείο Παιδείας; Πως αλήθεια είναι δυνατόν άλλοι να «ξεσκίζονται» για το σχολείο κι άλλοι να σφυρίζουν αδιάφορα; Χθες στην τελετή των εγκαινίων το Υπουργείο Παιδείας απουσίαζε. Όπως απουσιάζει από την αρχή της προσπάθειας. Αντίθετα παρόντες ήταν όσοι πίστεψαν και βοήθησαν την λειτουργία του Ειδικού Γυμνασίου. Το οποίο Ειδικό Γυμνάσιο κάνει ένα πολύ δύσκολο ξεκίνημα, πλην όμως θα το καταφέρει. Για αυτό είμαστε σίγουροι.

Το είδαμε στα πρόσωπα αυτών που εργάζονται στο νέο σχολείο. Στα πρόσωπα των μαθητών- ατόμων με ειδικές ανάγκες. Μπορεί να άξιζαν και με το παραπάνω καινούργια και πλήρη έπιπλα. Μπορεί να δικαιούνταν σύγχρονους υπολογιστές. Και χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις θα τα καταφέρουν. Για έναν λόγο. Πιστεύουν στο σχολείο τους. Αυτή η πίστη κάνει το γκρίζο τοπίο ιδιαίτερα φωτεινό. Βρίσκει λύσεις στα προβλήματα που μία ακόμη φορά απέφυγε τεχνηέντως ο συνήθης ύποπτος. Το ελληνικό κράτος.

Με διαφορά λίγης μόνο ώρας άτομα με ειδικές ανάγκες έκαναν χθες το πρωί έξω από το ΙΚΑ συμβολική διαμαρτυρία για την διαδικασία πιστοποίησης της αναπηρίας στις νεοσύστατες επιτροπές ΚΕΠΑ. Φώναξαν δυνατά. Κατέθεσαν ψήφισμα. Πήγαν στα γραφεία των αρμοδίων. Ήταν μια πανελλαδική προσπάθεια, μια ακόμη διαμαρτυρία εκεί όπου τα ΑμΕΑ «σταυρώνονται» και δεν δικαιώνονται. Το κράτος αναγνωρίζει τα κακώς κείμενα των επιτροπών. Μα δεν τα αλλάζει. Ανέχεται μια κατάσταση που εξαθλιώνει όσους αναζητούν μια πιο δίκαιη ζωή. Ένα στήριγμα. Αντί αυτών εισπράττουν ένα ακόμη χαστούκι. Ξέρετε, αυτά τα χαστούκια που σου τα δίνει αυτός που έπρεπε να σε στηρίξει πονάνε πολύ περισσότερο από τα συνηθισμένα… Είναι η λεγόμενη χαριστική βολή.

Θα μπορούσε ο Δήμος Καβάλας να καλέσει σε συνάντηση τους γιατρούς της πόλης παρακάμπτοντας τον Ιατρικό Σύλλογο; Μπορούσε να οργανώσει συζήτηση με τους μηχανικούς χωρίς να εμπλέξει στη διαδικασία το ΤΕΕ ΑΜ; Κάτι τέτοιο έκανε με τρόπο ολίγον άγαρμπο ο Δήμος Καβάλας σχετικά με τους εμπόρους. Ακόμη κι αν διαφωνείς με τις απόψεις ενός συλλόγου, οφείλεις να τον ενημερώνεις και να τον έχεις συνεργάτη σου όταν απευθύνεσαι στα μέλη του. Υπό αυτές τις συνθήκες λογικό ήταν που προχθές δεν θύμωσε μόνο ο πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου, θύμωσε (με τον Δήμο Καβάλας) όλη η διοίκηση του συλλόγου. Κατά τα άλλα η διαβούλευση συνεχίζεται…

Ο κ. Σιμιτσής πάντως είχε την ευκαιρία ,στο Όσκαρ την Δευτέρα το μεσημέρι, να κάνει την απαραίτητη αυτοκριτική του. Δήλωσε –κι έτσι είναι- ότι παρά την προσπάθεια που καταβλήθηκε δεν υπήρξε αλλαγή δεδομένων στους πεζόδρομους. Είπε επίσης ότι «προσπαθούμε να βελτιώνουμε κάθε μέρα τις υπηρεσίες της δημοτικής αστυνομίας». Αυτές οι δύο φράσεις του κ. Σιμιτσή δείχνουν αν μη τι άλλο ότι ο Δήμαρχος ξέρει τι συμβαίνει σήμερα στην αγορά. Μήπως, λέμε μήπως, αντί της συζήτησης για τα πεζοδρόμια της Ομόνοιας έχουν πρώτη προτεραιότητα όσα δεν έγιναν στους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους αν και ήταν ο βασικός σκοπός της διοίκησης του Δήμου;

Ο Γιάννης Ζαχαρόπουλος ήταν ένας θαυμάσιος δυναμικός άνθρωπος αυτής της πόλης. Ένας άνθρωπος της τέχνης και της καθημερινότητας. Άνθρωπος που έκανε ότι μπορούσε ώστε η Καβάλα να γίνει μια καλύτερη πόλη. Είχε ιδέες, πίστευε σε αυτές. Δοκίμασε να τις εφαρμόσει. Σπάνια έφθανε στον επιθυμητό στόχο. Διότι ένας Ζαχαρόπουλος δεν είναι δυνατόν μόνος του να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων. Αυτό δεν γίνεται με τίποτα.

Συναντηθήκαμε τυχαία στο Νοσοκομείο. Ήταν Μάης; Κάπου εκεί. Διηγήθηκε την ιστορία. Επέμενε να έχει μια βραχνάδα στην φωνή. Ερευνώντας τον λόγο «συνάντησε» τον πρώτο καρκίνο. Των φωνητικών χορδών. Συνεχώς δίπλα του ο γιος του Τάσος. Τον κοιτούσε στα μάτια σε μια επικοινωνία άμεση που δεν διακόπτονται ποτέ. Ούτε για ένα δευτερόλεπτο!

Είχε μια πίστη τότε ο Γιάννης. Μια πίστη ότι θα περιορίσει το πρόβλημα. «Και τι έγινε; Θα σε συνηθίσουμε να μιλάς λίγο βραχνά» του είπαμε. Συμφώνησε. Επιχείρησε υπό αυτές τις συνθήκες να προσπεράσει και να αντιμετωπίσει το γεγονός. Όμως ο καρκίνος είναι ύπουλο πράγμα. Του την έφερε από εκεί που δεν το περίμενε. Στο τέλος τον νίκησε, με συνοπτικές διαδικασίες. Χάσαμε τον Γιάννη νωρίς. Πολύ νωρίς. Άδικα. Χάσαμε έναν άνθρωπο που η Καβάλα είχε μεγάλη ανάγκη. Μια φωνή που δεν μας επέτρεπε να κάνουμε αυτούς τους συνηθισμένους καθημερινούς συμβιβασμούς. Έναν επαναστάτη, έναν φωνακλά που μας χαλούσε την ησυχία. Το έκανε όμως για το καλό μας. Έβαζε τον πήχη ψηλά χωρίς να τον πτοούν οι κατά καιρούς αποτυχίες. Επέμενε και πίστευε σε μια καλύτερη Καβάλα. Την οποία δυστυχώς δεν πρόλαβε να δει…

Ενοίκιο 450 ευρώ τον μήνα εισέπραττε ο Δήμος Καβάλας από το κυλικείο του Γυμναστηρίου της Καλαμίτσας «Αλεξάνδρα Δήμογλου». Μετά τον προχθεσινό πλειοδοτικό διαγωνισμό το ποσό εκτινάχτηκε στα 1.070 ευρώ. Χαράς ευαγγέλια για τον Δήμο Καβάλας. Όμως θα εισπράττει αυτά τα χρήματα; Ιδού η απορία. Καμιά φορά η κρίση παρασύρει τους ανθρώπους να αναλαμβάνουν δεσμεύσεις πιο μεγάλες από το μπόϊ τους. Κι ενώ ελπίζουν σε πολλά, στο τέλος χάνουν ακόμη και τα λίγα. Γιατί οι εποχές άλλαξαν. Εκείνες οι περίοδοι που μπορούσες και να μην πληρώνεις το ενοίκιο για μήνες (επειδή είχες να κάνεις με τον Δήμο και όχι με κάποιον ιδιώτη) πέρασαν και πίσω δεν γυρίζουν.

Εκπρόσωπος της Κυβέρνησης την Κυριακή στην παρέλαση θα είναι ο Νίκος Παναγιωτόπουλος. Κοντά του οι αντιπεριφερειάρχες και ο Δήμαρχος. Πιθανόν και ο Δεσπότης. Για όλους τους άλλους παίζεται… Ο πρέσβης της Καβάλας στην Αθήνα Γιώργος Καλαντζής πιθανότερο είναι να απουσιάζει. Ήρθε άλλωστε πρόσφατα στην Καβάλα. Μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Τώρα τον άλλο μήνα θα μας ξαναεπισκεφθεί. Όσο για τους Πασχαλίδη-Κλειτσιώτη, αυτοί θα είναι εδώ. Θα είναι όμως στην παρέλαση της Καβάλας ή θα προτιμήσουν κάτι πιο ήπιο. Π.χ. Ελευθερούπολη-Χρυσούπολη- Θάσο;