μικρά πρωϊνά απο τον Νίκο Γενικόπουλο

Φέτος τα Χριστούγεννα είναι και πάλι διαφορετικά. Είναι αλλιώς. Πιστεύαμε ότι τη σχετική –λόγω της κρίσης- αλλαγή την ζήσαμε τα προηγούμενα και προ προηγούμενα Χριστούγεννα. Σφάλαμε. Φέτος διαπιστώνουμε πάλι νέα δεδομένα. Ακόμη χειρότερα σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Που κι αυτά ήταν χρόνια οικονομικής δυσκολίας. Όταν έρθει η ώρα του πραγματικού, του αναλυτικού κι ολοκληρωμένου απολογισμού θα πούμε περισσότερα. Επί του παρόντος μας αρκεί μόνο αυτό το πρώτο και βασικό συμπέρασμα.

Παρόλα αυτά ήρθαν τα Χριστούγεννα του 2014. Ακούμε ήδη τα κάλαντα στα αφτιά μας. Βλέπουμε τα παζάρια (γνωστά και ως bazaar) στους πεζόδρομους. Ακούμε ζουρνάδες. Βλέπουμε κόσμο να κυκλοφορεί στις πλατείες και τους πεζόδρομους. Όλα αυτά σημαίνουν Χριστούγεννα. Μόνο αυτά; Ναι, μόνο αυτά. Όλα τα άλλα τα … πάτησε το τρένο. Το ίδιο τρένο που έφερε την κρίση. Την οποία την άφησε εδώ και δεν λέει να την πάρει μαζί του σε κάποιο από τα επόμενα του δρομολόγια.

Παρακολουθήσαμε τις φιλότιμες προσπάθειες της κυβέρνησης. Προσπάθησαν δεν λέμε. Έφτιαξαν μέχρι και πρωτογενές πλεόνασμα. Δημιούργησαν την πετυχημένη ιστορία (γνωστή και ως success story) προκειμένου να μας πείσουν ότι… γυρίζει το καράβι. Στην πράξη δεν άλλαξε τίποτα. Ίσα ίσα που τώρα είναι χειρότερα. Πολύ χειρότερα σε σχέση με πέρσι και πρόπερσι. Είναι πιο δύσκολα αφού μαζεύτηκαν πολλά άλυτα προβλήματα.

Όσο για την ελπίδα, την προοπτική και την αισιοδοξία αυτά μας τελείωσαν… Σήμερα ουδείς αισιοδοξεί. Κανείς δεν ελπίζει. Όλοι κοιτούν με απορία το σήμερα, απαισιοδοξούν για το αύριο. Αυτό είναι το χειρότερο. Να μην ελπίζεις πουθενά. Εγκλωβίζεσαι σε προβλήματα που κάποια στιγμή δεν θα αντέχουν οι πλάτες σου. Βλέπεις να έρχεται, να πλησιάζει η ώρα της κατάρρευσης. Και της δραχμής; Μάλλον κι αυτής.

Μέσα σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση υπάρχουν κάποιες (διαφορετικές) αχτίδες φωτός. Μη πάει το μυαλό σας ούτε στο καλό, ούτε στο αρκετά καλό. Εννοούμε την μετά θάνατον βράβευση του Τηλέμαχου Τσιμιρίκα από την Ακαδημία Αθηνών. Όταν προ έτους σημειώθηκε η γνωστή τραγωδία ο συμπολίτης γιατρός Δημήτρης Αστεριάδης είχε την έμπνευση αυτό το παιδί να αναγνωριστεί. Και να τιμηθεί.

Όλα αυτά δρομολογήθηκαν μεθοδικά. Ήταν εύκολο να φθάσουμε στη βράβευση από τη στιγμή που ο Δημήτρης Αστεριάδης έβαλε το νερό στο αυλάκι. Την περασμένη Παρασκευή η οικογένεια του Τηλέμαχου αισθάνθηκε περήφανη μέσα στον πόνο της για τον χαμό των τριών παιδιών. Κατά το τυπικό βραβεύτηκε μόνο ο Τηλέμαχος. Κατά το ουσιαστικό το βραβείο το μοιράστηκαν όλοι τους. Όλοι αυτοί που επιμένουν να στέκονται όρθιοι παρά τα χτυπήματα της ζωής. Όρθιοι παρά την οικονομική κρίση. Αυτή τη γνωστή κρίση που –μεταξύ των άλλων- κλείνει τα καλοριφέρ κι επαναφέρει τα τζάκια και τις ξυλόσομπες.

5 τροχονόμοι επιστρατεύτηκαν χθες το πρωί για να βοηθήσουν κυκλοφοριακά την πόλη. Η οποία λόγω μιας επίμονης και τάχα εορταστικής κίνησης είχε επί ώρες γεμάτους τους κεντρικούς της δρόμους. Θυμάστε πέρσι; Πέρσι αλλά και τα προηγούμενα χρόνια η αρμοδιότητα ήταν της δημοτικής αστυνομίας. Η οποία ως γνωστόν μας… τελείωσε. Τώρα τρέχει η Τροχαία. Κι όπως αποδείχθηκε, τρέχει και δεν φθάνει.

Τα ίδια θα γίνουν και σήμερα. Η κίνηση στους κεντρικούς δρόμους, το μποτιλιάρισμα, οι ουρές κι ο εκνευρισμός δεν σημαίνουν τίποτα άλλο εκτός από προβλήματα. Προβλήματα που έχουν σχέση με την συμπεριφορά των οδηγών. Με τις κακές τους συνήθειες, οι οποίες δεν αλλάζουν με τίποτα. Ίσα ίσα που σε περίοδο εορτών άπαντες πιστεύουν ότι μπορούν (λόγω Χριστουγέννων) να παρανομούν ευκολότερα. Δίχως να φοβούνται τις συνέπειες.

Κάτι τέτοιες καταστάσεις τονίζουν τη διαφορετικότητα μας. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ελλήνων. Κάπου ίσως αλλάζουμε. Βελτιωνόμαστε. Στα περισσότερα ωστόσο δείχνουμε αμετανόητοι. Ούτε τα παθήματα μας γίνονται μαθήματα, ούτε δείχνουμε ελάχιστη έστω διάθεση βελτίωσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις η γενικότερη κρίση γίνεται η καλύτερη δικαιολογία.

Η στήλη εύχεται τα Χριστούγεννα του 2013 να είναι τα τελευταία δύσκολα Χριστούγεννα των ελλήνων. Κάτι που δεν είναι καθόλου πιθανό. Στις γιορτές όμως μπορείς να λες ότι θες. Να εύχεσαι ακόμη κι αυτό που μοιάζει απραγματοποίητο. Έστω για λίγο αυτά τα όνειρα γίνονται ευχές. Ακούγονται ευχάριστα. Μέχρι εκεί. Οι συγκεκριμένες ευχές μάλλον ποτέ δεν θα υλοποιηθούν. Δεν έχει σημασία. Εμείς τις κάνουμε έστω από συνήθεια. Μπας κι αλλάξει το γούρι. Μπας και ξυπνήσουν όσοι σήμερα το βράδυ κοιμηθούν με μαξιλάρι το… πρωτογενές πλεόνασμα.