Ο Γιώργος Κιμούλης μιλά για το Δον Ζουάν

Την προσεχή Δευτέρα 6 Αυγούστου, στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων παρουσιάζεται η παράσταση «Δον Ζουάν η επιστροφή», κείμενο του Ε.φον Χόρβατ. Πρωταγωνιστής, που έχει τη διασκευή και τη σκηνοθεσία, ο Γιώργος Κιμούλης, επικεφαλής μιας ομάδας ηθοποιών, όπου το ασθενές φύλο κυριαρχεί.

Μαζί του η Τ. Κουλίεβα, η Φ. Ξυλά, η Ν. Παληκαράκη, η Δ. Παπαδήμα, η Β. Μπισαράκη, η Ν. Κουρή.

Με την ευκαιρία αυτής της παράστασης ο Γ. Κιμούλης μίλησε στην εφημερίδα μας. Μίλησε για το Δουν Ζουάν, για τις συχνές εμφανίσεις του στην Καβάλα – όχι μόνο τα καλοκαίρια, αλλά και το χειμώνα – για την οικονομική κρίση που τη γνωρίζει από κοντά, περιοδεύοντας αυτή την περίοδο σε όλη τη χώρα. Η συνέντευξη είναι η ακόλουθη:

ΕΡ: Πείτε μας για τα νέα της παράστασης, που έρχεται και στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων;

ΑΠ: «Ο Δον Ζουάν η επιτροπή», είναι ένα έργο που υποστηρίζει, το πώς η ανθρωπότητα μπορεί ν΄ αποκτήσει ξανά το ανθρώπινο πρόσωπό της. Ο Δον Ζουάν όταν εμφανίστηκε ως φιγούρα στον χώρο της τέχνης – γιατί δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα – ήταν ίσως μία επαναστατική φιγούρα, την εποχή που παρουσιάστηκε. Ήταν αυτός που για πρώτη φορά μίλησε για το πόσο μπορεί να περνά ένας άνθρωπος καλά, αποδεσμευμένος – αν θέλετε – από ηθικολογικά δεσμά, της εκκλησίας και του κράτους, ένας λάτρης του ζω καλά και να περάσω καλά.

Αυτό ίσως τότε να ήταν επαναστατικό. Με το πέρασμα του χρόνου, νομίζω πως αυτός ο Δον Ζουάν, ο ανθρωπολογικός τύπος, έχει καταλήξει ο σημερινός κομφορμιστής, ο αδιάφορος, ο κυνικός, αυτός που ουσιαστικά έχει φτάσει την ανθρωπότητα ακριβώς στο σημείο που βρίσκεται τώρα. Δηλαδή να μη φέρει καν ανθρώπινο πρόσωπο.

ΕΡ: Είναι πολύ επίκαιρη παράσταση;

ΑΠ: Κατά τη γνώμη, όφειλε να είναι επίκαιρη, όμως όφειλε να είναι σύγχρονη. Επίκαιρο είναι αυτό που έχει σχέση περισσότερο με τα γεγονότα, παρά με τις αξίες, οι οποίες πρέπει να παραμένουν στους ανθρώπους όσο κι αν η σύγχρονη εποχή δηλώνει πως οι αξίες αλλάζουν, ανάλογα με τις εποχές. Όχι κάποιες αξίες δεν αλλάζουν.

ΕΡ: Βλέπουμε ότι αναπτύσσεται μία στενή σχέση, προσωπικά από την πλευρά σας, με την Καβάλα, καθ΄ ότι έρχεται εδώ, χειμώνα – καλοκαίρι;

ΑΠ: Αυτό είναι αλήθεια. Ζούμε σε μία χώρα που την κατηγορούνε πολλές φορές ότι είναι ομφαλοκεντρική, κι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά το να την κατηγορούμε μέσω δηλώσεων δε λέει τίποτα. Ο σκοπός είναι κάτι να κάνουμε και στο επίπεδο των πράξεων. Ο καθένας από κει που μπορεί. Είναι φυσικό λοιπόν για ένα καλλιτέχνη να μην εμφανίζει τα καλλιτεχνικά του έργα, παρά μόνο σ΄ αυτόν τον ομφαλό που είναι η Αθήνα. Εγώ για 17, 18 συναπτά έτη είμαι κάθε χρόνο στην περιφέρεια.

ΕΡ: Αυτή τη φορά δουλεύετε, όπως βλέπουμε στις αφίσες αλλά και στο πρόγραμμα, να είστε πλαισιωμένος από πολλές γυναίκες. Αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του Δον Ζουαν;

ΑΠ: Ναι, είναι αυτό που νομίζει ο ίδιος στη φαντασίωσή του, ότι μπορεί να κατακτήσει… Στο έργο όμως αυτή η φαντασίωση καταρρίπτεται. Στην ουσία αυτό που είπα πριν γι΄ αυτόν τον περίφημο ανθρωπολογικό τύπο που υπάρχει μέσα σε όλους μας, αυτόν, τον περιμένει ένα μέλλον – εύχομαι να είναι αυτό το μέλλον – ένα μέλλον καταστροφής του. Εάν είναι ν΄ αλλάξει η ανθρωπότητα, οφείλει ν΄ αλλάξει αυτός ο ανθρωπολογικός τύπος κι αυτό μπορούν να το κάνουν μόνο οι γυναίκες.

ΕΡ: Ξέρουμε πως είναι κουραστική μία περιοδεία, καλοκαιρινή πολύ περισσότερο, είναι όμως και μία περιουσία των καλλιτεχνών να βλέπουν πως ακριβώς είναι τα πράγματα σε κάθε γωνιά της Ελλάδος, πολύ δε περισσότερο τώρα που η κρίση έχει απλωθεί παντού;

ΑΠ: Ναι, αυτό αλήθεια. Εάν κάτι εισπράττει, κάποιος που περιφέρεται, στην περιφέρεια της χώρας αυτής, είναι το γεγονός ότι πέρα του οικονομικού προβλήματος – εάν θέλετε – το χειρότερο που έχει εμφανισθεί είναι μία παραίτηση, μία περίεργη θλίψη, μάλλον η πλήρης απουσία διάθεσης κι αυτό είναι ίσως το χειρότερο όλων. Πιστεύω ότι τα πράγματα εάν είναι να μεταμορφωθούν, οφείλει να έχει αυτή η διάθεσή μας τη μοιραλατρία, περιμένοντας όλοι μία καταστροφή, ή αν θέλετε μία αύξηση αυτής της πτώσης.

Οι τελευταίες εκλογές έδειξαν ότι οι πολίτες επέστρεψαν με έναν άλλο τρόπο στην πολιτική. Στις τελευταίες εκλογές δεν υπήρχε σπίτι, δεν υπήρχε κοινωνικός χώρος που να μη μιλούσαν για τις εκλογές. Έστω κι αν αυτή η επιστροφή έγινε κάπως αργά, αμήχανα, αγουροξυπνημένα, χωρίς κοινή ιδεολογική βάση, είναι όμως ένα θετικό στοιχείο αυτό, ότι αρχίζουμε πλέον σ΄ αυτόν τον κοινό τόπο να βλέπουμε ότι δημοκρατία δε σημαίνει ότι απλώς ο πολίτης ανά 4, 5, 3, 2 χρόνια ψηφίζει, αλλά ουσιαστικά σημαίνει ενεργός, διαρκής συμμετοχή του πολίτη. Ίσως αυτό είναι μία άλλη στροφή. Είναι μία στροφή που μπορεί τα πράγματα να τα μεταμορφώσει.

ΕΡ: Σας ευχαριστούμε πολύ και σας περιμένουμε στην Καβάλα.