Αφήνοντας πίσω μας τα πρώτα διακόσια χρόνια από την έναρξη της επανάστασης του 1821, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή εσωκλείει δυο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους εκατονταετίες. Αρχικά να πούμε ότι ο απελευθερωτικός αγώνας ήτανε ένας γενικός Εθνικός ξεσηκωμός, που έδωσε την ανεξαρτησία και την Ελευθερία σε ένα Έθνος!
Είχε και άλλες “διαστάσεις” αναμφίβολα. Ταξικές, φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτιστικές, οικονομικές, διπλωματικές, οικονομικές και στρατιωτικές. Αλλά βασικά ήταν Επανάσταση ενός Έθνους! Η πρώτη εκατονταετία 1821-1920 που χαρακτηρίζεται από την επέκταση του Ελληνικού κράτους, ξεκινώντας από την ανυπαρξία και φθάνοντας στη Σμύρνη και έξω από τη Κωνσταντινούπολη. Έκλεισε με τη συνθήκη των Σεβρών του 1920, όπου είχε δημιουργηθεί η Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών.
Κάτι που δεν το θέλανε ούτε εχθροί, αλλά ΟΥΤΕ και φίλοι. Στην εκατονταετία αυτή μπορούμε να πούμε αβίαστα ότι μεγαλούργησε και δοξάσθηκε το Ελληνικό Έθνος, επειδή ακόμη η επίδραση του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα το 1821-1829 ήτανε κοντά. Στη δεύτερη εκατονταετία 1921-2021, που μας αφορά κύρια και περιλαμβάνει τη συρρίκνωση του Ελληνισμού στα όρια του Ελληνικού κράτους, αφήνοντας έξω ακόμη και σήμερα περιοχές όπου υπερτερεί συντριπτικά το Ελληνικό στοιχείο. Αυτή αρχινά με τις συνθήκες Μουδανιών (1922) και Λωζάννης (1923), και συνεχίζει μια πεντηκονταετία με διαδοχικά στρατιωτικά κινήματα, βασιλικά πραξικοπήματα, πολέμους Εθνικούς και εμφυλίους, φανερές παρεμβάσεις ξένων δυνάμεων με τοποθετήσεις και πρωθυπουργών ακόμη, άνθηση παρακρατικών και παραστρατιωτικών οργανώσεων, δολοφονίες πολιτικών, διώξεις πολιτών, αποστασίες, δικτατορίες, με τέλος οδυνηρό την αφορμή για εισβολή της Τουρκίας και κατοχή του 37% της Κύπρου.
Ακολουθεί η τέταρτη και τελευταία πεντηκονταετία, όπου, οι παγκόσμιες ανακατατάξεις βάζουνε τη χώρα μας σε κρίσιμα διλήμματα. Στη πεντηκονταετία αυτήν έχουμε την είσοδο της Ελλάδας στη τότε Ε.Ο.Κ. την ένταση του ψυχρού πολέμου, τη κατάρρευση του Σοβιετικού μπλοκ, την ενοποίηση των Γερμανιών ( και μετά από αυτήν είναι και υποχρεωμένη η ενιαία πλέον Γερμανία να μας δώσει τα οφειλόμενα από πολεμικές αποζημιώσεις και επανορθώσεις), και την ανάδειξη μέσα σε 70 χρόνια από το 1949, της Κίνας σαν της δεύτερης σήμερα παγκόσμιας δύναμης, με εμφανή τη δυναμική της για πρωτοκαθεδρία μέχρι το τέλος της δεκαετίας.
Έναν κόσμο τριπολικό, ΗΠΑ Κίνα, Ρωσία, όπου η Ε.Ε. είναι αμελητέο μέγεθος. Το 1976 δικαιολογώντας την ένταξη μας στην Ε.Ο.Κ. ο Καραμανλής είχε πει το γνωστό «ανήκομεν εις την Δύσην». Η έννοια αυτής της φράσης ήτανε ότι, ανήκουμε εις τη Δύση λόγω πολιτισμού, μορφής πολιτεύματος, οικονομίας κλπ. Μετά από είκοσι χρόνια η φράση αυτή και μέχρι σήμερα έχει πάρει άλλα νοήματα. Της έχει δοθεί η πολιτική, οικονομική κλπ διάσταση, ότι είμαστε υποχρεωμένοι ν’ ακολουθούμε και να εκτελούμε πιστά τις αποφάσεις ορισμένων χωρών της Δύσης.
Και έτσι λοιπόν παρά τις απεγνωσμένες και έγκαιρες από το 1997 προειδοποιήσεις που αναφέρανε ότι,«η στενότερη πρόσδεση και εξάρτηση μας από το ευρωενωσιακό άρμα, θα έχει σαν αποτέλεσμα τη θυσία της μικρής Ελλάδα, πιέζοντας την να ενδίδει στις τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στη Κύπρο, προκειμένου να κατευνάζει τη Τουρκία, ώστε να μην κινδυνεύουν να διαρραγούν οι σχέσεις Ε.Ε.-Τουρκίας», αυτό συνέβη με την απόφαση ένταξης μας στην ευρωζώνη. Ακυρώνοντας στην ουσία τους λόγους για τους οποίους ενταχθήκαμε στην ΕΟΚ το 1981.
Και έτσι η Ελλάδα μέσω του “ευρωπαϊκού δρόμου και αλληλεγγύης”, και της Ευρωπαϊκής “οικονομικής ευημερίας”, την απάτη των οποίων μέσα από τις οικονομικές και πολιτικές ταπεινώσεις των μνημονίων έχουμε σκληρά βιώσει τα τελευταία ένδεκα χρόνια, κινδυνεύει να μεταβληθεί σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκία. Κλείνοντας και αφήνοντας πίσω μας τα πρώτα διακόσια χρόνια και αν θέλουμε να υπάρξουνε και άλλες επέτειοι, δεν πρέπει να έχουμε κοντή μνήμη.
Γιατί λαός χωρίς μνήμη γίνεται λαός χωρίς πατρίδα.Και λαός χωρίς πατρίδα δεν χρειάζεται κράτος. Του αρκεί να ζει σε ένα προτεκτοράτο.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
