Αλεξιθυμία

Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας

Τα αυτιά μας είναι έτσι από τη φύση κατασκευασμένα ώστε να ακούν όλες τις φυσικές ανθρώπινες συχνότητες.
Αυτός όμως άκουγε μόνο όσες συχνότητες τού ήταν ευχάριστες στο αυτί. Δεν ήθελε να ακούει άλλες, δεν έμαθε να ακούει κι είχε λόγο γι αυτό. Πονούσε όταν άκουγε όλες τις συχνότητες και δεν ήθελε να πονά. Δεν γνώριζε ότι ο πόνος είναι η επιβεβαίωση της ύπαρξης της ίδιας της ζωής. Και γύρισε τη βελόνα των συχνοτήτων σε μισοάδεια μπάντα.

Η φυσική μας όραση είναι τρισδιάστατη, στερεοσκοπική, βλέπει σε βάθος. Μερικές φορές μάλιστα τα μάτια μας βλέπουν και μέσα στον νου, διεισδύουν στην σκέψη και αγγίζουν την ψυχή τού άλλου και ας ανάμεσά τους υπάρχει το φαινομενικά αδιαπέραστο από την όραση σώμα μας. Αυτός όμως την επιφάνεια μόνο έβλεπε, όπως την προβολή μιας ταινίας πάνω στο πανί τού σινεμά. Αυτό τον ευχαριστούσε. Δεν ήξερε κι να δει αλλιώς ή καλύτερα δεν ήθελε να δει αλλιώς. Είχε λόγο γι αυτό, κι ήταν γιατί κάποιες φορές που είχε αποπειραθεί να δει τα πράγματα όπως αληθινά ήταν, πληγώθηκε πολύ. Δεν γνώριζε ότι καθώς επουλώνονται οι πληγές, τα εύθραυστα υλικά της ψυχής μεταλλάσσονται σε σκληρά πανέμορφα διαμάντια, δώρα για όσους….

Το άγγιγμα, το χάδι γι αυτόν ήταν μόνο μια πρόσκαιρη ικανοποίηση, μια στιγμιαία ηδονή, η θεία τρέλα του έρωτα, ρηχή, χωρίς να του προσφέρει τίποτα παραπάνω,
αφήνοντας την ψυχή του άδεια.
Και νόμιζε πως ζούσε….

Πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσε. Και είδε και άγγιξε κι άλλους ήχους, ψιθύρους και κραυγές, άγγιξε και άκουσε αυτά που τώρα έβλεπε, δίχως πια να πληγώνεται, είδε και άκουσε το άγγιγμα του σώματος και της ψυχής.
Και άκουσε την φύση, την ομορφιά της γεύτηκε, είδε τους ήχους, κρυφές εξαίσιες μουσικές κύλησαν στο αίμα του κι άγγιξε τη ζωή σε ένα αιώνιο ηδονικό άγγιγμα, και την κράτησε σφιχτά.
Γνώρισε κι έμαθε.
Έμαθε να ζει.

Και ζει….

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015