Γράφει ο Βασίλης Παπαβασιλείου
Οι αδελφοί Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης -το πολυβραβευμένο συγγραφικό δίδυμο της ελληνικής δραματουργίας- λαμπρύνουν και τιμούν το θέατρο! Τα έργα τους εύληπτα, παρά την ιδιάζουσα γραφή τους, με πολλαπλά μηνύματα, ταράσσουν τα θεατρικά ύδατα και αρέσουν πολύ στο φιλοθεάμον κοινό, προκαλώντας συνεχή sold out.
Αν και η γραφή τους είναι ένα αμάλγαμα ποιητικού λόγου με στοιχεία αντίστοιχου ελλειπτικού, όπως και θεάτρου του παραλόγου, κλασικών συγγραφέων που ασχολούνται με τους χαρακτήρες των ηρώων τους, τις παθογένειες και τους ψυχισμούς τους, πάντα κυριαρχεί όμως η συλλογή ψηγμάτων από την πραγματικότητα που έχουν ως κύριο γνώμονα και γνώρισμά τους.
Θα μπορούσαν να αναμετρηθούν με συγγραφείς ογκόλιθους του είδους τους της ξένης δραματουργίας αλλά δεν θέλω να αναφέρω ονόματα για να μην φανώ μεροληπτικός. Ανήκουν στους κορυφαίους συγγραφείς του παγκόσμιου ρεπερτορίου!
Η θεματολογία τους επίκαιρη όσο ποτέ σε κάθε έργο τους και οι τίτλοι τους κρύβουν μια πρωτοτυπία και μια αλήθεια, όπως τα ίδια τα συγγραφικά τους διαμάντια. Η βραβευμένη τους δουλειά με τίτλο ”Μη σκαλίζεις την άμμο” ανέβηκε σε σκηνοθεσία του ικανού Θεοδόση Σκαρβέλη και παίζεται με μεγάλη επιτυχία στη σκηνή του θεάτρου Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.
Ένα συγγραφικό δίδυμο που μας κάνει υπερήφανους xαρίζοντας έργα στο κοινό με ουσία, ποιότητα και πνευματικότητα αλλά δίνει παράλληλα και την ευκαιρία στους ηθοποιούς να αναδείξουν τα υποκριτικά τους προσόντα και να λάμψουν επί σκηνής… Η συνέντευξη που μου έδωσαν αποκλειστικά για το Cosmopoliti οι σπουδαίοι δημιουργοί είναι τόσο γλαφυρή που μοιάζει με θεατρικό κείμενο!
ΕΡ: Τι είναι η συγγραφή για εσάς;
Αντώνης Κούφαλης και Κωνσταντίνος Κούφαλης: Η συγγραφή είναι η τέχνη των συναισθημάτων! Θα μπορούσαμε να πούμε είναι ένα ταξίδι σε άγνωστο προορισμό με πυξίδα τη διαίσθηση, την τόλμη και τη διορατικότητα.
ΕΡ: Από πού αντλείτε τη θεματολογία των έργων σας;
Κ.Κ.: Η θεματολογία μας αντλείται από τον διπλανό μας. Εκφράζοντας τις αγωνίες και τα προβλήματα των απλών ανθρώπων στην καθημερινότητα τους, ανακαλύπτουμε μια πηγή αστείρευτης έμπνευσης. Αρκεί να έχεις αυτιά και μάτια. Και εμείς είμαστε περίεργοι από φύση, μια λέξη, μια ματιά στη διάβαση, μια φιλονικία, ένας στίχος γίνονται συχνά η αρχή ενός δρόμου που οδηγεί σε πολλές διασταυρώσεις.
Α.Κ.: Ο Κάρολος Κουν μας έδωσε μια συμβουλή ζωής: κοιτάτε χαμηλά. Κοιτώντας χαμηλά, ανακαλύψαμε το ανθρώπινο κοίτασμα , τη σκληρή πραγματικότητα, τη γοητεία μιας ανελέητης καθημερινότητας, την απουσία καλοσύνης και ανάγκης για επικοινωνία.
ΕΡ: Πώς θα χαρακτηρίζατε τα έργα σας;
Κ.Κ: Τα έργα μας είναι ιδιαίτερα… Τόσο από πλευράς θεματολογίας όσο και από πλευράς προσέγγισης. Τα θέματα μας και γνωστά και “άγνωστα”. Ανεξερεύνητοι κόσμοι της μεσοτοιχίας που ζέχνουν και πάλλονται. Κάτω από την επιφανειακή σκληρότητα της γλώσσας των ηρώων μας, όμως, υφαίνεται ένα χαλί συναισθημάτων που οδηγεί σε δρόμους ποιητικούς χωρίς να χάνει στιγμή την επαφή του με το χώμα.
Α.Κ: Είναι έργα αισιόδοξα στον πυρήνα τους. Οι άνθρωποι παλεύουν με τις δοκιμασίες των επιλογών τους αλλά κρατάνε το δικαίωμα να ζήσουν. Κλονίζονται, λυγίζουν αλλά δεν πέφτουν.
ΕΡ: Πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Θεοδόση Σκαρβέλη;
Κ.Κ: Η συνεργασία μας με τον Θεοδόση ξεκίνησε με επιφυλάξεις εκατέρωθεν. Δεν τον γνωρίζαμε προσωπικά και αυτό μας δυσκόλεψε αλλά στην πορεία αποδείχθηκε γόνιμη και επιδραστική και ελπίζουμε να συνεχιστεί.
Α.Κ: Ο Θεοδόσης έχει τη στόφα μιας παλαιότερης γενιάς. Σε μια προηγούμενη ζωή του ίσως ήταν γκουρού ή προφήτης. Δρα από διαίσθηση πρώτα, αλλά η γερή παιδεία που έχει δεν τον βγάζει ποτέ από το δρόμο παρά τη νεαρή ηλικία του. Νομίζω, θα ξανασυναντηθούμε !
ΕΡ: Πάντα οι τίτλοι των έργων σας είναι πρωτότυποι και τραβούν σαν μαγνήτης στο κοινό. Συμφωνείτε με την άποψη μου αυτή;
Κ.Κ: Ο τίτλος σε κάθε έργο μας, είναι το ίδιο σημαντικός με το έργο καθ’ αυτό. Συνήθως, προκύπτει πριν το κείμενο φτάσει στα μισά. Αν δεν μας ικανοποιεί, δεν έχουμε πρόβλημα να τον αλλάξουμε μέχρι να νιώσουμε πως ακουμπάει απόλυτα στις ζωές των ηρώων μας. Συνήθως ένα δυνατός τίτλος είναι προοίμιο ενός καλού έργου!
ΕΡ: Το «Μη σκαλίζεις την άμμο» που παίζεται στη σκηνή του θεάτρου Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, πώς το εμπνευστήκατε;
Κ.Κ: Το «Μη Σκαλίζεις την Άμμο» έχει να κάνει με προσωπικά βιώματα φίλων και άλλων από τον κόσμο των ουσιών. Ανέκαθεν μας ενδιέφερε αυτός ο χώρος που καθορίζεται από τη δύναμη της εξάρτησης και την έννοια της υποταγής. Ταυτόχρονα ακόμη μας γοητεύει ο κώδικας επικοινωνίας των χρηστών, η γλώσσα που χρησιμοποιούν για να μη γίνονται αντιληπτοί και που αγγίζει τις παρυφές του παράλογου. Ως συγγραφείς που εμμονικά «σκαλίζουμε» τη γλώσσα, μια «βουτιά» στον κόσμο τους δεν ήταν μόνο αναπόφευκτη αλλά και πολύ πολύ ευχάριστη !
ΕΡ: Τι χάνουμε όταν μεγαλώνουμε; Μήπως τη φαντασία;
Κ.Κ: Μεγαλώνοντας, χάνω τον αυθορμητισμό μου ως άνθρωπος. Ως συγγραφέας κερδίζω γιατί ελέγχω τη φόρμα καλύτερα. Ο ορθολογισμός πάει με την ηλικία και το κέρδος δεν είναι καθόλου μικρό…
Α.Κ: Χάνεται ο ορίζοντας. Μικραίνει και μακραίνει πολύ, τόσο που απαιτείται η φαντασία για να συμπληρώσεις τα κενά. Αλλά έχουμε την Τέχνη μας και μας γεμίζει ελπίδα τo ότι «δεν θα την αφήσουμε να κακοπέσει σε ενάρετα χέρια», όπως, σοφά λέει ο Nick Cave.
ΕΡ: Η ζωή έχει πρόβα;
Κ.Κ: Η ζωή δεν είναι πρόβα. Η ζωή είναι αγώνας χωρίς δεύτερο ημίχρονο, χωρίς παράταση…
Σ.Κ: Ναι, όσο και αν τρομάζει το prima vista. Στο θέατρο, στον έρωτα, στη δημιουργικότητα η πρόβα επιβάλλεται…
ΕΡ: Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Κ.Κ: Σκεφτόμαστε, συζητάμε διάφορα. Με δεδομένο ότι στο θέατρο τα πάντα μπορεί να ανατραπούν τη τελευταία στιγμή, είμαστε συγκρατημένοι και επιφυλακτικοί.
Α.Κ: Οι Έλληνες συγγραφείς είναι καταδικασμένοι να μη σχεδιάζουν. Έχουν κερδίσει την απαξίωση του Υπουργείου Πολιτισμού και τη δυσπιστία των παραγωγών, – αυτό που γίνεται με μας είναι εξαίρεση – ενώ τα διάφορα Ιδρύματα που παράγουν – υποτίθεται – πολιτισμό με κρατικό χρήμα, έχουν σχέδια μόνο για τα μοσχαναθρεμμένα παιδιά τους. Θα θέλαμε, πάντως, το «Μη Σκαλίζεις την Άμμο» να συναντηθεί με τους θεατές και το χειμώνα. Ποιος ξέρει ;
(Πηγή: cosmopoliti.com)
«Μη σκαλίζεις την άμμο»
Γράφει η Λένα Σάββα
Μέσα σ’ ένα σπίτι ακατάστατο όπως η ζωή τους, τρεις νεαροί άνθρωποι, παίζουν τους δυνατούς, τους σκληρούς και τους ξύπνιους, ένα είδος θεάτρου μέσα στο θέατρο. Έχουν εγκαταστήσει την ένταση, τις εκρήξεις θυμού και τις απειλές, σαν ένα παραπέτασμα για να κρύψουν τα αληθινά τους συναισθήματα και τις ευαισθησίες τους, για να ξορκίσουν τους φόβους τους. Μέσα σ’ ένα περιβάλλον λοιπόν μεγάλης έντασης, η οποία δυναμώνει με την έντονη μουσική, ο Σώζος, στον οποίο ανήκει το σπίτι και είναι dealer ναρκωτικών, ο Φάνης και η Θάλεια, παίζουν παιχνίδια μεγάλων για γερά νεύρα. Η Άντα είναι ένα εμβόλιμο καταλυτικό πρόσωπο, που αλλάζει την ροή και απαντάει σε κάποια από τα ερωτηματικά μας. Τα υπόλοιπα ο καθένας από μας θα τα λύσει μόνος του σε βάθος χρόνου.
“Έχω όνομα στην πιάτσα, έχω αρχές. Ο πελάτης με σέβεται. Δεν θα αφήσω το πρεζόνι να με δώσει στη ψύχρα.” Η γλώσσα που χρησιμοποιούν είναι η γλώσσα του δρόμου. Άγρια, σκληρή, ματωμένη, κοφτερή. Καθώς ξετυλίγεται η ιστορία, το παραπέτασμα αρχίζει να αποδομείται κι αρχίζουν να φαίνονται οι βαθιά κρυμμένες ευαισθησίες, τα τραύματα και οι πληγές της παιδικής ηλικίας, όλα τα άλυτα θέματα που είναι πηγή τεράστιου δυναμικού αν θεραπευτούν. Οι άμυνες αρχίζουν να διαλύονται και οι νέοι αυτοί άνθρωποι, απογυμνώνονται μέσα στην αλήθεια τους, με τις πληγές τους να φωσφορίζουν σαν βελάκια που δείχνουν κάποια έξοδο. Από το σκοτάδι; Από τα ψυχικά αδιέξοδα; Από τις συναισθηματικές τους ανάγκες;
Το βραβευμένο έργο των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, έρχεται στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά σε συνεργασία με τα Αθηναϊκά θέατρα και σε σκηνοθεσία ενός νεαρού σκηνοθέτη, του Θεοδόση Σκαρβέλη. Οι αδελφοί Κούφαλη είναι γνωστοί για τις ψυχολογικές καταδύσεις τους και για τη βαθιά ματιά τους. Το έργο γράφτηκε πριν δέκα χρόνια περίπου, αλλά είναι ένα σύγχρονο έργο, απόλυτα επίκαιρο. Σ’ έναν κόσμο που εμείς τον φτιάξαμε έτσι όπως είναι, ακόμα κι αν μας αναλογεί ένα απειροελάχιστο μερίδιο ευθύνης, καλούμαστε όπως οι ήρωες, να διερευνήσουμε τις σκοτεινές μας πλευρές, μήπως και καθαρίζοντας εμείς καθαρίσει και κάτι γύρω μας; Ο Γκάντι είπε ” Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο σου”. Τώρα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να αγωνιστούμε για την επικοινωνία (άνθρωποι παντού απορροφημένοι στο κινητό τους) για την καλοσύνη (μην το χαρίσεις, πούλησε το να βγάλεις λεφτά), για την αγάπη (πόλεμοι παντού γύρω μας και μέσα μας).
Εδώ έχουμε μια ταλαντούχα ομάδα ηθοποιών που ερμηνεύουν τους ήρωες με πολύ φυσικό κι ανεπιτήδευτο τρόπο, με ευέλικτες ερμηνείες που εναλλάσσονται γρήγορα από την ένταση στην ησυχία, που περνούν εύκολα από τη βία στην ονειροπόληση. Δημήτρης Μανδρινός, Σπύρος Μαραγκουδάκης, Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη και Κορίνα Ντουλλάαρτ, δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους δημιουργώντας μια μαγνητική ατμόσφαιρα.
“Εγώ γουστάρω περισσότερο αυτό το χάος, από την ασφάλεια μιας τελειωμένης σχέσης.” Η σκηνοθετική γραμμή του Θεοδόση Σκαρβέλη εντείνει την ένταση του κειμένου, συλλαμβάνει και αποδίδει με ακρίβεια το σφυγμό αυτής της γενιάς, δημιουργεί μια όμορφη ροή στην εξέλιξη της ιστορίας και στην κίνηση των ηθοποιών πάνω στη σκηνή, εγκαθιστά μια τάξη κεντημένη από χάος και παίζει κάθε στιγμή με την αγωνία μας για το τι θα συμβεί. Φυσικά υπάρχουν και ανατροπές που καταφέρνουν να εντείνουν περισσότερο την αγωνία. Σκαλίζοντας την άμμο θα βρεθούν άραγε πολύτιμες και ημιπολύτιμες πέτρες ή μόνο άδεια κοχύλια;
Δείτε αυτή την παράσταση και μη μείνετε στο πρώτο επίπεδο. Μπαίνοντας λίγο πιο μέσα και πιο μέσα ίσως ανακαλύψετε πράγματα για σας, για τους άλλους και για τον κόσμο που μας περιβάλλει που ούτε καν υποψιαζόσασταν! (Πηγή: θεατρο.gr)
