Θυμάμαι να έζησα τη Θάσο σε 3 εποχές: στην δεκαετία του 1980 με τον παραλιακό πεζόδρομο γεμάτο από ενοικιαζόμενα ποδήλατα (παμπάλαια αλλά δεν μας ένοιαζε), τα φέρυ μποτ “Θεσσαλονίκη”, “Αι Νικόλα” και “Μπογδάνο” να “δένουν” και στο παλιό λιμανάκι (Καλογερικό) και να τρώμε λαίμαργα τους λουκουμάδες που αριστοτεχνικά ετοίμαζε ο “Σταμάτης” στην παραλιακή. Οι Ξανθιώτες και Δραμινοί κατέκλυζαν τα ενοικιαζόμενα χαμόσπιτα μέσα στις γειτονιές -κυρίως στον Λιμένα-, ενώ οι Καβαλιώτες προτιμούσαν τον Πρίνο κι όλοι μαζί Ποτό και Λιμενάρια για το “θαυμάσιο κλίμα”. Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 η Θάσος άλλαζε σελίδα. Ήταν η εποχή των εξοχικών, της ανάπτυξης, των αλλαγών. Είχε ενωθεί πλέον ο παραλιακός δρόμος Σκάλα Ποταμιάς με Χρυσή Αμμουδιά, ενώ έβλεπες παντού …..οικόπεδα . Οι ντόπιοι πουλούσαν σωρηδόν, ο κόσμος αγόραζε, μαζί μ’ αυτόν και μερικοί εργολάβοι που έκαναν δειλά την παρουσία τους, καθώς είχαν έρθει ….για να μείνουν. Με τα χρόνια η ακτοπλοϊκή μετάβαση καλυτέρευσε, άλλαξε, έγινε άνετη, γρήγορη και συχνή. Οι επιβάτες ανακάλυψαν το τάισμα των γλάρων στο ταξίδι και μαζί μ’ αυτό ανακάλυψαν και νέες περιοχές στις ανατολικές ακτές του νησιού (Κοίνυρα, Θυμωνιά, Αι Γιάννης, Αλυκή, Αστρίς).
Σήμερα, κι εν όψει 2022, ζούμε την τελευταία και πιο εντυπωσιακή μεταμόρφωση της Θάσου. Η οικονομική κρίση, τα μνημόνια κι η πανδημία, κράτησαν μια ολιγόχρονη εικόνα αδράνειας. Ώσπου ήρθε το φετινό καλοκαίρι….Η Θάσος άλλαξε. Κύριος παράγοντας οι ξένοι τουρίστες που δείχνουν ότι δεν πρόκειται ποτέ να “αφήσουν” το νησί. Αντιθέτως μάλιστα. Θα είναι για πάντα ο κοντινότερος καλοκαιρινός προορισμός για Βουλγαρία, Ρουμανία. Κι αυτός ο προορισμός περιλαμβάνει όλο το “Ελληνικό τουριστικό πακέτο” (ήλιος, θάλασσα, φαγητό). Η Θάσος βούλιαξε φέτος από κόσμο, αυτό όμως δεν θα είναι τίποτα γι’ αυτόν που θα έρθει στο νησί 10 χρόνια μετά. Όλα χτίζονται, αλλάζουν, ομορφαίνουν (μερικά ασχημαίνουν), εμπλουτίζονται, αυξάνονται. Επιλογές, στέκια, μαγαζιά, ξενοδοχεία, δωμάτια, δρομολόγια, ουρές αναμονής, έξοδα, έσοδα κι ότι άλλο. Η αλήθεια είναι (λογικό) ότι τους παλαιότερους θα τους αρέσει όλο και λιγότερο, ενώ θα θυμούνται με νοσταλγία κι αγάπη, τις παλιές εικόνες κι αναμνήσεις (τα νιάτα είναι πάντα όμορφα). Οι νεότεροι αντίθετα δεν θα παραπονιούνται, καθώς προσαρμόζονται αμέσως στη “μόδα των καιρών” και δείχνουν να το απολαμβάνουν. Γι’ αυτό και ξαναέρχονται κι αυξάνονται. Ευτυχώς πάντα θα υπάρχει ένα ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα, με παρέα καλούς φίλους (“Αχιλλέας” – Σκάλα Ποταμιάς). O tempora, o mores….λοιπόν! (Πηγή ιστοσελίδα Αλλιώτικες Προτάσεις)
